ΞΓΡΣ

Η τελεσίδικη στροφή του κόσμου συντελέστηκε στην Αίγυπτο, τότε που οι 70 λόγιοι των Πτολεμαίων μετάφρασαν τη Γένεση στα Ελληνικά. Το πρόβλημα οφείλεται στα φωνήεντα 

(Το γιατί το αντιγράφω από εδώ http://www.greekbiblos.gr/me70.htm)

"Επί Πτολεμαίων, ο Εβραϊκός πληθυσμός της Αιγύπτου αυξάνει και η Εβραϊκή κοινότητα θεωρεί σημαντικό, τα μέλη της να είναι ενεργοί πολίτες της Ελληνιστικής Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα γίνεται κτήμα τους και μέσον επικοινωνίας. Ο Ιουδαίος Δημήτριος, περί το 300 π.Χ. έγραψε χρονολόγιο της Εβραϊκής ιστορίας, ο Αριστόβουλος στο 2ον αιώνα ήταν φιλόσοφος και δάσκαλος, ενώ ο Αρτάπανος ήταν δραστήριος στο να προσηλυτίζει Εθνικούς στον Ιουδαϊσμό.


Παράλληλα η Εβραϊκή διασπορά που άρχισε ήδη από τον 7ον αιώνα, πήρε εκπληκτικές διαστάσεις σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και εισήχθη ο θεσμός της συναγωγής που αριθμούσαν σε χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Ο Ιουδαίος Φίλωνας τον 1ον αιώνα, δηλώνει ότι μόνο στην Αίγυπτο κατοικούσαν ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι...

Το πρόβλημα από τους προσηλύτους, αλλά και τη νέα γενιά των μεταναστευσάντων Εβραίων που μιλούσαν τα Ελληνικά, τη γλώσσα της εποχής, άρχισε να γίνεται οξύτατο. Η πρώτη απόφαση για την ιστορική μετάφραση, αρχικά της Πεντατεύχου (Γένεσις - Εξοδος - Λευϊτικόν - Αριθμοί - Δευτερονόμιο), επάρθηκε στην Αίγυπτο και ακολούθησε η μετάφραση της υπολοίπου Παλαιάς Διαθήκης. Το όλο έργο τέθηκε υπό την αιγίδα του Πτολεμαίου Β', (285 - 246 π.Χ.), που ίδρυσε βιβλιοθήκη περιέχουσα 500.000 χειρόγραφα. Προϊστάμενος της βιβλιοθήκης διετέλεσε ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος, που είχε γράψει 800 τόμους και ακολούθησαν οι Ζηνόδοτος, Απολλώνιος, Ρόδιος, Ερατοσθένης κ.α.


Ο Πτολεμαίος με σύμβουλο επί πολιτιστικών θεμάτων το Δημήτριο Φαληρέα, πήρε την ιστορική απόφαση.  Με την φροντίδα του Φιλαδέλφου έγινε συν τοις άλλοις και η μετάφρασις των ιερών βιβλίων των Ιουδαίων, ήτοι της Παλαιάς Διαθήκης, η γνωστή με το όνομα "μετάφρασις των Εβδομήκοντα".


Οι Εβδομήκοντα - για την ακρίβεια 72 - αυτοί λόγιοι της εποχής, έκαναν πράγματι ένα μνημειώδες έργο, το οποίο ήταν σε ευρεία χρήση την εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού και των Αποστόλων, οι οποίοι χρησιμοποιούν αποκλειστικά στα συγγράμματά τους, στην Καινή Διαθήκη, όταν επικαλούνται την Παλαιά.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το γεγονός ότι οι 70(Ο') έδωσαν ζωή στο κείμενο, δεδομένου ότι η Εβραϊκή γραφή χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνα και τα φωνήεντα εννοούνται. Οταν οι Μασορίτες Εβραίοι, λόγιοι τον 10ον αιώνα μ.Χ. μετά από τεράστια πίεση εξέδωσαν την Παλαιά Διαθήκη με φωνήεντα, παγκοσμίως ομολογήθηκε η υπεροχή της απόδοσης του κειμένου από τους Εβδομήκοντα, αλλά και η εγκυρότητά της λόγω αρχαιότητας. Γι' αυτό, ας μη φανεί περίεργο το γεγονός ότι η μετάφραση αυτή είναι πιο αξιόπιστη και στα νοήματα και στην κριτική των κειμένων από οποιαδήποτε εν χρήση Εβραϊκή, δεδομένου ότι με εξαίρεση μια αρχαιότερη Πεντάτευχο των Σαμαρειτών, η αρχαιότερη Παλαιά Διαθήκη στο Εβραϊκό έφθασε σε μας σήμερα από την εποχή των Μασοριτών, δηλ. από τον 10ον μ.Χ. αιώνα.

Η περίφημη βιβλιοθήκη κάηκε από τους Αραβες περί το 650 μ.Χ. και όπως έγραψε ο Αμπούλ Φαράζ (1226-86), "ο Αμρ διένειμε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης μεταξύ των δημοσίων λουτρών της πόλεως, των οποίων τα 4.000 καζάνια ετροφοδοτούντο επί έξι μήνες με τους κυλίνδρους των παπύρων και περγαμηνών..."

~~~~

Τώρα λοιπόν το καταλαβαίνω.
Πρέπει στα αρχαία Εβραικά, το νόημα "υπακούω" και το νόημα "αντε γαμήσου" να διαφέρουν κατά κάποια φωνήεντα. Ετσι οι Ο' μετέφρασαν ότι ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού να θυσιάσει το γιό του.

7+1 σκέψεις για το γονίδιο της περιέργειας

Ο Ρούσσος Βρανάς διερωτάται προχθές στα "ΝΕΑ":

Τι κάνει...


... κάποιος όταν τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτα; Για να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έκανε μια έρευνα με μερικά ευτυχισμένα ποντίκια. Έβαλαν τα ποντίκια σε έναν λαβύρινθο πολυτελείας, με όλα τα κομφόρ που θα μπορούσε ποτέ να επιθυμήσει ένα σύγχρονο τρωκτικό: σέξι θηλυκά, άφθονη μάσα, παιχνίδια, τηλεόραση πλάσματος. Αυτός ο παράδεισος είχε όμως μια παγίδα. Στην άλλη άκρη του λαβυρίνθου, οι επιστήμονες κατασκεύασαν ένα διαδρομάκι με μια ηλεκτροφόρο σχάρα στο δάπεδο, που οδηγούσε σε έναν απόλυτα άδειο θάλαμο τον οποίο δεν μπορούσαν να δουν τα ποντίκια. Για να φτάσουν εκεί, έπρεπε να πατήσουν στη σχάρα και να ψηθούν. «Θα το κάνουν;» ήταν το ερώτημα που απασχολούσε τους επιστήμονες. Θα αποφάσιζαν αυτά τα ευτυχισμένα και καλοζωισμένα ποντίκια να ψηθούν στη σχάρα χωρίς κανέναν προφανή λόγο; Είχαν τα πάντα. Γιατί να πάνε να βασανιστούν για κάτι άγνωστο και μάλλον περιττό; Να τι συνέβη. Αφού απόλαυσαν μερικές εβδομάδες τον παράδεισό τους, τα ποντίκια άρχισαν ένα ένα να γυροφέρνουν τη σχάρα. Και ύστερα, όλα ανεξαιρέτως αποφάσισαν να υποστούν το μαρτύριο του περάσματος, μόνο και μόνο για να δουν τι υπήρχε στον άλλο θάλαμο. (...)


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4540651

Ο Guy Adams του "απαντά" σήμερα στο ΒΗΜΑ:


Είναι οι τελευταίοι επιζώντες ενός σφριγηλού πολιτισμού της λίθινης εποχής, με τη δική του θρησκεία και τη δική του γλώσσα, που ονόμασε το καθετί: από τα πλάσματα των τροπικών δασών ως τα άστρα του ουρανού.


Σήμερα μόλις πέντε άνθρωποι αποτελούν τον εναπομείναντα πληθυσμό της φυλής Ακουντσού, μιας αρχαίας φυλής του Αμαζονίου η οποία μόλις πριν από μία γενεά είχε εκατοντάδες μέλη και εξολοθρεύθηκε από ένα τραγικό μείγμα εχθρότητας και εγκατάλειψης. Αυτή η κοινότητα ιθαγενών της Βραζιλίας προ ημερών ήλθε πιο κοντά στην εξαφάνισή της, με τον θάνατο του έκτου μέλους της, μιας ηλικιωμένης γυναίκας με το όνομα Ουρουρού .

Πέθανε από γηρατειά την 1η Οκτωβρίου σε μια καλύβα φτιαγμένη από άχυρα και φύλλα. Τα νέα του θανάτου της έγιναν γνωστά από υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι αγωνίζονται την τελευταία δεκαετία για να σώσουν τον τόπο από την αποψίλωση των δασών. Πολλοί Ακουντσού σφαγιάστηκαν το 1990 από υλοτόμους. Πλέον όμως η εξαφάνιση της φυλής είναι αναπόφευκτη, αφού κανένα από τα επιζήσαντα μέλη της δεν είναι σε ηλικία αναπαραγωγής.

Ο προαναγγελθείς αργός θάνατος της φυλής συνδέεται με μια από τις πιο επιτυχημένες γενοκτονίες στην ανθρώπινη ιστορία. Η μοίρα των Ακουντσού θεωρείται από κοινωνικούς ανθρωπολόγους τυπικό παράδειγμα των κινδύνων που αντιμετωπίζουν φυλές που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη, κατά την αποκαλούμενη «πρώτη επαφή». Μεγάλο μέρος της ιστορίας των Ακουντσού είναι, για προφανείς λόγους, μη καταγεγραμμένη. Για χιλιετίες ζούσαν απαρατήρητοι, βαθιά μέσα στο τροπικό δάσος του κρατιδίου Ροντόνια, μια απόμακρη περιοχή της Δυτικής Βραζιλίας, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Κυνηγούσαν αγριογούρουνα, τάπιρους και διατηρούσαν στα χωριά τους μικρούς κήπους, όπου καλλιεργούσαν καλαμπόκι και μανιόκες.

Τη δεκαετία του ΄80 υπογράφηκε η θανατική τους καταδίκη: αγρότες και υλοτόμοι κλήθηκαν να «εξερευνήσουν» την περιοχή, κόβοντας δένδρα βαθιά μέσα στο δάσος, μετατρέποντας την άλλοτε άγρια φύση σε επικερδή χωράφια καλλιέργειας σόγιας και ράντσα με βοοειδή.


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=293707&dt=14/10/2009

Α.
Είχα μια γάτα που την έλεγαν Μπιοντέτα.
Δεν της έμαθα να πιάνει ποντίκια και πάντα την ταίζαμε καλά.
Κι ομως εκείνη, απο καιρό σε καιρό, άφηνε στο χαλάκι του μπαλκονιού κάποιο πνιγμένο ποντίκι, να μας ευχαριστήσει για το φαγητό.
Μια μέρα η περιέργεια σκότωσε και τη γάτα.
Εφαγε τη φόλα που κάποιος προόριζε για τη σκύλα μου.
Σε αντίθεση με τη σκύλα, που την έχω σώσει δυό φορές απ του χάρου τα δόντια γιατι ήρθε να ζητήσει βοήθεια, η Τέτα δεν σώθηκε. Δεν έσπευσε να με βρει πριν λιποθυμήσει. Πήγε να το αντιμετωπίσει μόνη της. Και τη βρήκε ο γείτονας νεκρή πριν λίγο καιρό.
Εκτοτε ακούμε ξανά τα ποντίκια στους κισσούς.
Ο μπατζανάκης μου έκοψε τότε τον κισσό στο μπροστινό πευκο επειδή είναι, λέει, φωλιά ποντικιών.
Τα φοβάται τα ποντίκια. Ο κισσός είχε φτάσει στα 4 μέτρα ύψος.
Τον κισσό δεν τον φοβάται;

Β.
Σκέπτομαι ότι οι ανθρωποι νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι από τα ποντίκια, επειδή κάποιοι, όπως οι Ακουντσού (η εγώ εδώ και τώρα, ως τελευταίο εναπομείναν μέλος της φυλής των καμηλόρδων :Ρ)  μερικοί απο εμάς τέλος πάντων, όταν θα τα έχουμε όλα και δε θα μας λείπει τίποτα, ίσως και να νικήσουμε το γονίδιο της περιέργειας. Εαν εμένα με έβαζαν τώρα ας πούμε στο χρυσό κλουβί, δε νομίζω ότι θα είχα την ίδια περιέργεια που θα είχα νεότερος να δω τι υπάρχει μετά απο τη σχάρα της ψησταριάς. Εκεί θα καθόμουν να ρορόνιζα σαν ευτυχισμένος γάτος -για να μη μαζευτούνε και ποντίκια. Ισως επειδή αυτό είναι κοινός τόπος, οι πάντες φροντίζουν να μην τα αποκτήσουμε ποτέ όλα, ώστε να μην υποβάλλουμε εαυτούς σε τέτοια ψυχοφθότα διλλήμματα. Τους ευχαριστούμε!


Γ.
Η ελευθερία είναι κι αυτή μια σχετικότητα. Δεν το κατανοούσα νέος, αλλά τώρα ξέρω πως αν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως ανεξάρτητο επι γης, ετσι και η αφηρημένη -και ταλαίπωρη- αυτή έννοια, εξαρτάται από συνθήκες. Είσαι ας πουμε σκλάβος όταν δε μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο επειδή έχεις πια παιδί; Το παιδί είναι η αλυσίδα σου η μηπως το αλλοθί σου; Κι ακόμα, έχεις την ιδια επιθυμία να εξερευνήσεις το σύμπαν στα 50 σου, με αυτήν που είχες στα 25; Και ποτε είσαι πιο ελευθερος; Οταν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε και δεν πράττεις το παραμικρό απο φόβο, ή όταν μπορείς να κάνεις μόλις 2 πράγματα και πράττεις εκείνο που σου λέει η συνείδησή σου, κόντρα στο άλλο που σου λέει η τσέπη σου; Οταν παντρευεσαι τη γυναίκα που αγαπας η όταν την εγκαταλείπεις γιατί στον κόσμο υπάρχουν πολλά σώματα ιδρωμένα  και αρκετές αγάπες, αρκεί να μην αγαπας καμιά; Οταν  θυσιάζεις χρόνο και ζωή στην υπηρεσία μιας, όποιας,  ιδέας η όταν δεν υπηρετείς κανάναν και τίποτα, γιατί  ιδεολογία σου είναι αποκλειστικά η δική σου ευζωία;

Δ.
Κι απο την άλλη, σκέπτομαι ότι μέσα στην ανωτερότητά μας, οι άνθρωποι είμαστε κατώτεροι απο τα ποντίκια, γιατί κανένα ποντίκι ποτέ δεν πήγε να εξολοθρεύσει άλλα ποντίκια που, ευτυχισμένα καθώς ήσαν στον παραδεισό τους, δεν ενδιαφέρονταν να έρθουν σε επαφή με τον ποντικοπολιτισμό παρά κάθονταν κι έξυναν τα μουστάκια τους πάνω στις τοπικές κεφαλογραβιέρες. Κανένα ποντίκι ποτέ δεν επιθύμησε να πεθάνει η γάτα του γείτονα, όλα του δικού τους σπιτικού τις γάτες  περιέπαιζαν. Πάντα κι εξαποανέκαθεν στον ποντικόκοσμο. Εμείς, επιθυμωντας διακαώς αρκετοί τη θανάτωση της γειτονικής ψιψίνας, συμβάλλουμε προφανώς στην αύξηση του ποντικοπληθυσμού, προκειμένου να αποδεικνύουμε στους αιώνες ότι, αν και αριθμητικά λιγότεροι, παραμένουμε ποιοτικά ανώτεροι. Η ανωτερότητά μας αποδεικνύεται και απο το γεγονός της φάκας. Στη σταδιοδρομία μου ως κάτοικος σοφίτας στην εξοχή, έχω τελέσει τουλάχιστον μια γενοκτονία ανάλογη με αυτή των Ακουντσού, στο ποντικίσιο της. Ολοκληρες φαμίλιες πονηρών αρούρηδων εξολοθρεύτηκαν με αυτό το πονηρό εργαλείο, ενισχυμένο με λίγη φλούδα γραβιέρας. Το εγκλημά τους ήταν ότι, όπως και τα ποντίκια του Χαρβαρντ, δεν τους εφταναν τα χαρτικά και πλαστικά της αποθήκης, ήθελαν να δουν τι υπάρχει και προς την έξοδο. Εγώ, σοφότερος, δεν ήθελα να δω στα ενδότερα της σοφίτας.

Ε.
Κι εντέλει όλοι θα πεθάνουμε σαν τους τελευταίους Ακουντσού και ως τότε θα ταλαιπωρηθούμε σαν τα δυστυχισμένα ποντίκια που περασαν την ψησταριά όχι απο περιέργεια, αλλα απο ελπίδα. Γιατί για  μας η ψησταριά είναι καθετη και θυμίζει καγκελα φυλακής. Δεν παμε να ξεφύγουμε απ την ευτυχία, την κυνηγάμε. Κι όσοι τελικά τη γλιτώσουν, θα το μετανοιώσουν μόλις μας βρουν οι εξωγήινοι, (που να το δείτε γιατι η ζωή είναι  μια μελέτη στην ειρωνεία, θα μοιάζουν με ποντίκια).

Ζ.
Να θυμηθώ να αγοράσω απο εκείνο το καινούργιο τυρί. Είμαι περίεργος.



ΥΓ.

Την αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης από την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου έως και τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009, αποφάσισε ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός.

Η αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης, κρίθηκε αναγκαία, για προληπτικούς λόγους και προς αποφυγή δυσάρεστων περιστατικών, έπειτα από τη σημερινή μυοκτονία που διενεργήθηκε εξαιτίας της εμφάνισης τρωκτικών στους χώρους στέγασης του Νηπιαγωγείου. Το Νηπιαγωγείο θα λειτουργήσει και πάλι κανονικά την Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009.

(Φήμες για την ύπαρξη μιας σχάρας που είχαν φτιάξει τα περίεργα νήπια και οδηγούσε σε μια κενή καταπακτή, δεν επιβεβαιώθηκαν)

~

+1.
Και μια που μιλάμε για την περιέργεια, έχω μια απάντηση για όποιον αναρωτιέται -αν υπαρχει κανείς- γιατί χάνομαι. Κοιταξα τα στατιστικά όσων διαβάζουν το βλογ, τι ζητάνε κι ηρθαν εδώ όσοι δεν είναι τακτικοί αναγνώστες. Τα αποτελέσματα μου απέδειξαν πως οσο κι αν νομίζει κανείς ότι κάτι αξίζει ο λόγος του, η κινητήριος δύναμη που θα τον κάνει η όχι ευρύτερα γνωστό στο νετ, είναι τα μουνάκια.
Θα μου πεις δεν τοξερες; Θα σου πω τοξερα, αλλα τώρα κουραστηκε το μουνάκι μου.
:Ρ

 20.81% μουνακια


 9.25% σοδομία

 4.62% fraseis agapis

 2.31% ανοιχτα ποδια

 2.31% χυνω

 2.31% ερωτικες φρασεις

 1.73% ????????

 1.16% moynakia.com

 1.16% free sex μουνακια

 1.16% moynakia gr

 1.16% μουνακια σε δρασ%9

 1.16% σολοικη

 1.16% nomads tale

 1.16% φωτο μουνακια

 1.16% φράσεις ερωτικές

 1.16% παρτουζα με 2 άνδρες

 1.16% www.χυνω

 1.16% όποιος σιωπά, συγκατανεύει

 1.16% nomads tales

 1.16% roz moynakia

 1.16% munakia.gr.

 1.16% ??????? ?????? ?? ?????

 1.16% σοδομια

 0.58% παρτουζα με τον πατερα

 0.58% fraseis erwtikes

 0.58% εποχιακές ιώσεις

 0.58% kavles.net

 0.58% πως χτυπα δυνατα τ%c

 0.58% θελω να δω μουνια

 0.58% μελισσια που ψηφιζ%c

 0.58% πουτανεσ για παρτουζα

 0.58% κουκου βασιλικη

 0.58% τον άλλο τον εκτιμάμε για τον χαρακτήρα του

 0.58% μπλου κουρασαο

 0.58% γδαρσιμο του π%b

 0.58% μουνακια φωτο

 0.58% agapis fraseis

 0.58% poly kala moynakia

 0.58% μουνάκια

 0.58% επιπλο πορτ μαντω

 0.58% nomad tales

 0.58% επανασταση για την καβλα της

 0.58% ιστοριες με παρτουζες

 0.58% nomad γραμμενο

 0.58% μουνακια που χυνουν

 0.58% ζωγραφιζω αεροστατο

 0.58% αντιθετο κου κου

 0.58% ???????? ????????.

 0.58% εποχιακεσ ιωσεισ

 0.58% ρολογια τοιχου κουκος

 0.58% καστανη γυναικα στον ονειροκριτη

 0.58% h κραυγή

 0.58% ζωγραφιζει με αμμο ουκρανη ζωγραφοσ

 0.58% διασημοι με διπολικη

 0.58% λεξη καργιολα

 0.58% τροποι που χυν

 0.58% ρολόγια τοίχου μ

 0.58% celexa

 0.58% παρτουζες μια γυναικα δυο αντρες

 0.58% ασχημοπαπο φωτο

 0.58% παρτουζεσ

 0.58% jumbo αρκουδος

 0.58% blogspot ????????

 0.58% σκιτσα ανθρωπων

 0.58% μουνακια σε δραση

 0.58% τι κάνει των μεγαλ

 0.58% υπαρχει κινδυνος αν χυσω στον κωλο?

 0.58% ερωτικές φράσεις ποιητών

 0.58% τι σημαινει καργιολα

 0.58% μάνα, λες να είναι κληρ

 0.58% τροποι να ξανακερδισω την γυναι%c

 0.58% πορτ μαντω

 0.58% γουσταυος φλωμ

 0.58% παρτουζεσ μουνια

 0.58% εξηγησεισ σε συμβολα-σημαδια χαρτων

 0.58% αγέλαστος πέτρα τσάρλι τσάπ

 0.58% ζουζουνια σφου

 0.58% ερασιτεχνικες φωτο με μεγαλα βυζια

 0.58% o κοσμοσ τησ καβλασ

 0.58% ???????? ?????????

 0.58% ερωτικές φράσε

 0.58% βιτσιες στον κωλο

 0.58% εποχιακες ιωσεις

 0.58% ???????

 0.58% agapi fraseis

 0.58% βιντγκεστάιν

 0.58% ?? ?????? ??? ???????

 0.58% επιπλα πορτ μαντο

Κακή τηλεόραση

Τα πάντα όλα εμφανίζονται τις τελευταίες μέρες τακτοποιημένα και προαποφασισμένα: αυτοδύναμο έστω οριακά ΠΑΣΟΚ, 5-6 μονάδες διαφορά απο τη ΝΔ,  ΣΥΝ μέσα, Οικολόγοι έξω, ενισχυμένο ΚΚΕ και Καρατζαφέρης-τώρα ξέρεις.

Σκέφτομαι ότι αν επαληθευτούν όντως οι Νικολακόπουλοι του τόπου ετούτου (δε φταίει ο συμπαθής εκλογολόγος, η κρυσταλλινη σφαίρα του φταίει), ο τόπος τούτος έχει προαποφασίσει ότι η ζωή πράγματι μιμείται την τέχνη και συγκεκριμένα την κακή τηλεόραση. (W.Allen)

(Επίσης σκέφτομαι ότι ακόμα και στις εγκύους δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει με απόλυτο τρόπο να μην έχει δει καλά ο υπέρηχος το ατσούτσουνο του μωρού και να βγει τελικά αγόρι, να μεγαλώσει φαλακρό και να ψάχνει τοίχο να βαστάει όταν θα ζμπρώχνει, ενώ εμείς κορίτσι περιμέναμε και εμπριμέ σοσονάκια αγοράζαμε. Σε αυτή την περιπτωση, τα σοσονάκια ή θα τα χαρίσουμε, ή θα το κάνουμε ψιλογκαίη το γκουζγκουνόπουλο. Πράγμα που εξηγεί τόσο την απήχηση του Μπομπ Σφουγγαράκη στις καλές οικογένειες όσο και τη συνθήκη της Λισαβώνας. Είμαι δημοσκοπικά σίγουρος ότι καταλαβαίνετε την αυτοαδυναμία μου να εκφραστώ περαιτέρω. Επιείκια, καλο βόλι και θυμηθείτε να κρατιέστε γερά απο τις χειρολαβές)

:)

Caricatur

Ηταν κάποτε ενας ζωγράφος με ταλέντο στις καρικατούρες. Kαθόταν στους δρόμους και ζωγράφιζε κωμικά σκίτσα ανθρώπων. Σε αλλους τα πούλαγε, μερικά όμως τα κράταγε στο σπίτι του, όπου ειχε μια μεγάλη συλλογή απο καρικατούρες. Ενα βράδυ αυτά τα κωμικά σκιτσάκια έπιασαν την κουβέντα ενώ ο ζωγράφος κοιμόταν. Ενας που' μοιαζε με σκύλο μίλησε με μια πεταλούδα, μια χοντρούλα χαμογελαστή με εναν ψηλόλιγνο. Μέχρι το πρωί, οι καρικατούρες είχαν φτιάξει παρεούλες κι αποφάσισαν να γνωριστούνε. Στη διάρκεια της εξοικείωσης, ενας που εμοιαζε με πουλί είπε σε ένα φίδι: -Ξέρεις, ο κόσμος είναι ωραίος απο ψηλά. -Για μένα είναι ωραίος οταν σέρνεσαι, είπε ο άλλος. Το βραδυ έγινε θέμα στη συναξη των σκίτσων, πως ειναι ο κόσμος καλύτερος, απο κάτω η από πάνω; Ενας ασβός αντιπρότεινε πως ειναι ωραίος απο μέσα, ενας πελαργός είπε οτι του αρέσει απο το καμπαναριό, ο δρυοκολάπτης μίλησε για την ηδονή να ξύνεις τη μύτη σου σε ξύλα και μια γοργόνα είπε οτι είναι καλύτερος μέσα στο νερό. Αντιδίκησαν αρκετή ωρα περί οπτικής. Το πρωί, ο ζωγράφος μπήκε στο δωμάτιο, τις μάζεψε όλες και τις έκαψε. Ειχε μόλις βρεί δουλειά ως γκράφικ ντιζάινερ, είχε παραγκωνίσει την τέχνη της καρικατούρας χάριν του βιοπορισμού και δεν ηθελε να θυμάται τα παλιά. Οπως καιγόταν, η τελευταία καρικατούρα ενος ανθρώπου που εμοιαζε με σκίουρο είπε στην διπλανή της που θύμιζε κροκόδειλο: -Τελικά ο κόσμος είναι ωραίος προτού σε κάψουν, ξεδοντιάρη.

Ρώσικη ρουλέτα

Το τι είναι καλό και τι κακό έχει νόημα, όταν έχει νόημα, σε συνθήκες ζωής. Και μονάχα για τους ανθρώπους. Κανείς δε θα ρωτήσει μια πέτρα ή έναν σκατζόχοιρο να του πουν αν είναι καλοί η κακοί. Επίσης, κανείς δεν διανοείται να ρωτήσει ένα πτώμα αν είναι καλό ή κακό. Ακόμα κι αν αυτό το πτώμα ανήκει στον Μέγκελε, δεν είναι καλό ή κακό. Όταν υπήρξε άνθρωπος, και ενόσω ζούσε, τότε μόνον το ερώτημα είχε ένα νόημα. Ο άνθρωπος που αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του, θέλουμε δε θέλουμε, το καταλαβαίνουμε ή αρνούμαστε να το αποδεχθούμε, είναι με το ένα πόδι πέραν του καλού και του κακού ενόσω ζει ακόμα. Κι αφού είναι μακράν, τότε οι αποφάσεις του μπορεί να είναι απόλυτα κακές χωρίς αυτό να τον απασχολεί πια. Επιπλέον ξεχνάμε κάτι τόσο ουσιώδες που ίσως να μην το βλέπουμε επειδή είναι πελώριο και μπροστά στα μάτια μας: όποιος αποφασίσει να πεθάνει, αυτοτιμωρείται με την πιο σκληρή ποινή που οποιαδήποτε κοινωνία θα μπορούσε να του επιβάλει για οποιοδήποτε έγκλημα έχει διαπράξει, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι. Η ποινή για τον Μέγκελε και κάθε μαζικό δολοφόνο θα είναι σε μερικές χώρες ο θάνατος, όμως σε άλλες θα είναι τα ισόβια. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τη θανατική ποινή καταργημένη, ο σίριαλ κίλερ που αυτοκτονεί, επιβάλει στον εαυτό του ποινή πιο σκληρή από αυτήν που θα του επέβαλε η ίδια η κοινωνία με τους θεσμούς της. Γιατί δεν υπάρχει κλιμάκωση στην ποινή του θανάτου, δεν υπάρχουν αποχρώσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγείς στην κοινωνία στα γεράματα, όπως στα ισόβια. Υάρχει μόνο η μανιχαιστική εκδοχή: ή ζεις, ή πεθαίνεις. Κι όταν αποφασίσεις ότι πεθαίνεις, δε σε νοιάζει πια η ανθρώπινη δικαιοσύνη, για την ακρίβεια δε σε νοιάζουν πια τα ανθρώπινα παρά μόνο σα ματαιοδοξία μιας κάποιας μνήμης, κι αυτό ίσως. Το καθοριστικό ερώτημα λοιπόν για τους φόνους στο σχολείο, όπως τελικά και για κάθε φόνο για κοινωνικές και προσωπικές αιτίες, δεν είναι ούτε ο μιμιτισμός του δράστη μέσω του ιντερνέτ, ούτε η ευκολία να βρει κανείς όπλα σήμερα. Και η κουβέντα «κι εμείς φτάσαμε σε δύσκολες καταστάσεις αλλά δεν καταλήξαμε εκεί, είναι απλά φράση κενή περιεχομένου αφού περιλαμβάνει την εξίσωση των προσωπικοτήτων ως προυπόθεση της κατανόησης και στηρίζεται στην ίδια κρίση περί των αλλοτρίων. Ας το καταλάβουμε καλά: Κάθε εραστής που εγκαταλείπει την ερωμένη του ενώ εκείνη δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμα, και συμπεριφέρεται σκληρά απέναντι σε κάποιον που ζούσε ως τώρα στην τρυφερότητα, ας ξέρει ότι μπορεί να πυροδοτήσει τη λύση του θανάτου. Όταν ο άλλος αποφασίσει να πεθάνει "εξιλεώνεται" για οτιδήποτε θα κάνει πεθαίνοντας. Και για το δικό σου θάνατο, την εν ψυχρώ εκτέλεσή σου. Κάθε εργοδότης που απολύει έναν εργαζόμενο που αγωνιά και δεν έχει άλλους πόρους, κάθε άπληστος που προκαλεί μια κοινωνική κρίση για να ευημερήσει ο ίδιος, και για να μην επεκταθώ σε παραδείγματα, καθένας που θεωρεί «δικό σου πρόβλημα» αυτό που εσύ βιώνεις με την αγωνία του μελλοθάνατου, κάθε ένας από μας που την ουρίτσα μας έχουμε μάθει καλά να τραβάμε και που η φούσκα της προσωπικής μας ευημερίας είναι ο μοναδικός υπαρκτός κόσμος, ας το ξέρουμε: Ρώσικη ρουλέτα παίζουμε με τον κόσμο. Ευχόμαστε απλά να μην είμαστε εμείς οι επόμενοι νεκροί. Γιατί θα βρεθούν πάντα κάποιοι που δεν θα αποδεχτούν την κατάσταση. Κάποιοι που θα προτιμήσουν να πεθάνουν. Κι ίσως μερικοί να πάρουν κι εμάς μαζί τους. Πείτε τους ανώμαλους, ψυχοπαθείς, προβληματικούς, ας τους πούμε κοπρόσκυλα, αναρχικούς, ας τους πούμε όπως θέλει ο καθένας. Αλλά η ονοματοδοσία δε θα λύσει το πρόβλημα που στον πυρήνα του είναι ότι δεν τους περιέθαλψε κανείς, ούτε με γλύκα ψυχής, ούτε με κάποιο ενδιαφέρον, ούτε οικονομικά, ούτε με ιατρική φροντίδα. Ζούσαν ανάμεσά μας, αλλά δεν τους βλέπαμε. Γιατί δε βλέπουμε τίποτα πια που δεν ανήκει στον κύκλο μας. Και κυρίως, αυτοί πληρώνουν όσα πράττουν με το υπέρτατο τίμημα, τη ζωή τους. Τις δικές μας πράξεις και παραλείψεις που τους οδηγούν εκεί, εμείς δεν τις πληρώνουμε μέχρι η τρέλα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μόνο τότε μας αφορά το πρόβλημα του άλλου. Μέχρι τότε αντιδρούμε σα να μην υπάρχει αυτός ο άλλος δίπλα μας. Είναι ανάλογη λογική με τις σπασμένες βιτρίνες, τα γκαζάκια στις εκκλησίες, τον ασυνείδητο οδηγό που σου χώνεται στο φανάρι, τον άνθρωπο που αδιαφορεί για οτιδήποτε δεν τον αφορά άμεσα, για τον μπάτσο-νταή που πυροβολεί και τον μπάτσο-όργανο που αφήνει τον ναρκομανή να πεθάνει έξω από το τμήμα γιατί αργεί το ασθενοφόρο, για τον αδιάφορο δημόσιο υπάλληλο που σε ταλαιπωρεί, για σένα που γίνεσαι χοντρόπετσος, για μένα που δεν καταλαβαίνω ότι το σύμπαν, με μια απειροελάχιστη εξαίρεση, αποτελείται από τους άλλους. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν σαν τον βομβιστή-καμικάζι στους αγιους Τόπους: κάνουν το πρόβλημά τους και δικό μας με τρόπο δραματικό, αφού εμείς δε νογάμε. Αλλά εδώ δεν υπάρχει μια "Παλαιστίνη" να εκτονωθούμε κι εμείς για τον καμικάζι σκοτώνοντας παιδάκια. Μας φτύνουν και στα μούτρα αυτοκτονώντας. «Ούτε την ηδονή να τους τιμωρήσουμε δε μας δίνουν», θα πει ο ανθρωπάκος μέσα μας, «αυτά τα διεστραμμένα καθάρματα...»

Ο δικός μου μικρός δολοφόνος

Των ηρώων η γενιά θα ονομαστεί Έρχονται απ' το μέσα ταξίδι Του ονειρόθεου και η χώρα στροφιστή Ξεσφραγίζουν, κυλάει ο βράχος Στου αιώνα της την πρώτη ανθοφορία Σ' ένα δάσος με λαμπάδες Που δεν θα 'βρεις μονάχος Με της νιότης τον θυμό να αφανηθεί Θα με δει, τον λαιμό του γυρνάει να με δει Σαν παιδί που απ' το κοινό έχει πείρα Ο δικός μου μικρός μονομάχος Θαρθει μια άνοιξη που θα μυρίζει όπως τότε που αυτός ο κρετίνος ο Περι Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα. Οσμές ιδρώτα και δακρυγόνου και το πεταχτό φιλί σου στο μουστάκι μου. Μια σταγόνα αίμα στο πεζοδρόμιο. Θα είσαι έφηβη και θα με θες ακόμα. Θα μπαίνουμε στο αμάξι το Σάββατο και θα τραβάμε ως το Σούνιο σφυρίζοντας. Θα σου ψωνίζω λιχουδιές στα περίπτερα και θα μου ξύνεις την πλάτη με δύναμη. Θα μου μιλάς για το αγόρι σου. Θα κυκλοφορούν καινούργια γκάτζετ κάθε μέρα και δεν θα τα αγοράζει κανείς. Καρτέλ θα τιμωρούνε καρτέλ που τιμωρούνε καρτέλ. Θα γερνάει ο κόσμος απότομα. Θα σου παρω μια κούκλα. Ο καπιταλισμός θα κάνει αντεπίθεση και θα βρει τον εαυτό του να ενεδρεύει. Η εξέγερση θα χρηματοδοτηθεί απο τις τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο. Θέλει πολλά γκρεμίδια η καινούργια οικοδομή. Σπόνσορας θα είναι η κυβέρνηση. Σε όλες τις χώρες θα εξαπλωθεί σαν κύμα η οργή. Θα σε παίρνω στους ώμους και θα ισορροπούμε στο πεζούλι της αυλής. Θα αποφεύγουμε τις άκρες στα πλακάκια. Θα μου θυμίζεις να μην πατάω τα μυρμήγκια. Θα σου φτιάχνω κοτσίδια. Η τρέλα θα ξεσπάσει. Αθώοι θα βασανιστούν. Κανείς δεν είναι αθώος, θα τους λένε. Θα φυτεύουμε ερωτάκια στην αυλή. Τα βραδάκια θα κλειδώνουμε τριπλά και θα κοιτάμε από τις πολεμίστρες. Θα γλυκαίνει η μέρα και θα ανθίζουν οι τριανταφυλλιές. Η πείνα δεν θα είναι τραγική μπροστά στη δίψα. Η δίψα θα αντέχεται μπροστά στη φασαρία. Τα σούπερ μάρκετ θα γίνουν εκκλησίες του δήμου. Δήμος δε θα υπάρχει, ούτε εκκλησίες. Η τάξη θα καταλυθεί. Θα τραγουδάμε το Chaos and Disorder κουνώντας τα κεφάλια πάνω-κάτω. Θα μου ζητάς ιστορίες τα βράδια. Θα σου χαιδεύω την πλάτη και θα μυρίζω το λαιμό σου. Μια σταγόνα αίμα στο χαλάκι. Θα σου διαβάζω παραμύθια να κοιμηθείς γαληνεμένη. Τα μεγάλα κέντρα εξουσίας θα εκραγούν και πολλά μικρότερα θα δημιουργηθούν. Οι συντονιστές τους θα γίνουν οι αυριανοί μας μισητοί. Τώρα είναι ακόμα στη βρεφική ηλικία του τυράννου. Θα συναρμολογούμε παζλ με ζωγραφιές του Μπρέγκελ. Θα σου μιλάω για τον κόσμο πίσω απ τον κόσμο. Θα μου μιλάς με επιείκια. Οι καλοί ανθρωποι θα δουν στον καθρέφτη το πίσω μέρος του λαιμού τους να τσακίζει. Το πλήγμα θα είναι καίριο. Τα ζόμπι τους θα αναζητήσουν τροφή στα ζεστά κορμάκια των παιδιών τους. Πολλά θα φαγωθούν από τους νεκροζώντανους Κρόνους. Θα τα τρώνε πίσω απ τις βιτρίνες των μαγαζιών τους ωμά. Οσα επιζήσουν θα καίνε τους γονείς τους για να δραπετεύσουν στο μέλλον ξέροντας πως δεν υπάρχει τέτοιος τόπος. Χωρίς μέλλον, ζωή είναι ό,τι ζεις πεθαίνοντας. Θα ζω μαζί σου την κάθε στιγμή, κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια μου και δε σε βλέπω θα σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε το Σούνιο πριν με πυροβολήσεις αγάπη μου. Μια σταγόνα αίμα στο πουκάμισο. Η αναρχία θα γενικευθεί στις πόλεις και οι έφηβοι θα ομογενοποιηθούν με τους καταφρονεμένους. Ο Τζιμάκος θα τραγουδάει ακόμα Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας, κανίβαλλοι θα γίνουνε. Θα με ρωτάς ποιός είναι αυτός, τι λέει και πότε ξεκίνησαν όλα. Τότε που αυτός ο κρετίνος ο Πέρι Κόμο... θα απαντώ. Δε θα με αφήνεις να γίνω φαγητό. Οταν ξεχνάω τι είναι η πείνα θα μου θυμίζεις: -Θα σε σκοτώσω μια μέρα μπαμπα. Δε θα σε αφήσω να γίνεις κυνική. Οταν σνομπίζεις θα σου βγάζω τη γλώσσα κοροιδευτικά. Θα σου πετάω βότσαλα όταν θα φέρεσαι σα νάσαι η ανθρωπότητα. Θα συλλάβουν πολλούς εξεγερμένους, θα τους βασανίσουν, θα τους ρίξουν στην πιο βαθειά φυλακή και θα τους πασαλείψουν με κόπρανα σε δημόσιο εξευτελισμό. Η μάχη θα γίνει πόλεμος. Το μίσος θα διαιρέσει τα αδιαίρετα. Γιοι θα επιτεθούν στους πατεράδες τους και κόρες θα τους περιφρονούν. Μανάδες θα αποδιώξουν τα αγόρια τους. Θα σου φουσκώσω μπαλόνια και θα φυσήξω τις μπουρμπουλήθρες. Θα είσαι δεκαεφτά χρονών και θάμαι πέντε. Μια σταγόνα αίμα. Κάθε βιτρίνα κι ένα σύμβολο, κάθε κουκούλα κι ένα σήμα της ήττας. Σφαίρες και φωτιά, σφυριά κι εκρήξεις, παραλογο, είναι παράλογο, μα απεκτησε τη δύναμη της σημασίας. Αντάρτες στην πόλη, σα να λέμε εξέκιουτιβς στα βουνά. Χαρακώματα στο Σύνταγμα και οχυρά στην Ομόνοια. Θα χνωτίζεις τα γυαλιά μου θα τα καθαρίσεις με τη φανέλα σου. Θα ζωγραφίζω στο χώμα μια νέα γεωγραφία. Θα με αγαπάς αρκετά; Θα με σκοτώσεις πριν σε σκοτώσω; Θα υψώνεται ο μαύρος καπνός.

Η αρχή του τουρισμού

Η φωτο απο εδώ: http://e-onthemountain.blogspot.com/2009/01/1112009.html

Απο τη Ζαχλωρού στο Διακοφτό είναι 12 αγαπημένα χιλιόμετρα. Η διαδρομή με τα πόδια στις γραμμές του οδοντωτού είναι μια μαγική βόλτα. Τρως στις ταβέρνες της Ζαχλωρούς και κατηφορίζεις μέχρι τη θάλασσα μέσα απο το φαράγγι του Βουραικού. Το νερό ολοκάθαρο και οι μικροί καταρράκτες συνεχόμενοι, οι πόρτες επιβλητικές, τα γεφυρια και οι στοές σε πλήρη γοητεία. Τρεισήμιση ώρες ήπιας πεζοπορίας σε ο,τι κοντινότερο στη σημειολογία του επί γης παραδείσου δεν κουράζουν. Ενα χιλιόμετρο πριν το σταθμό περνάς κάτω απο την παλιά εθνική. Εκεί συναντάς το γκράφιτι με τη γνωστή φράση του Μπρέχτ: "Γιατί να λέμε βίαιο το ορμητικό νερό ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που το περιορίζουν;" Ελα μου ντε. Ειδικά όταν ζεις στα μεταδεκεμβριανά της πρωτοπόρας τούτης χώρας και ενώ ψάχνεις τι να σημαίνει επανάσταση κι ελευθερία, στις εκβολές ενός παραμυθένιου τοπίου συναντάς στην αριστερή όχθη μια αυτοσχέδια χωματερή. Οταν εκβάλεις απο το όνειρο στην πραγματικότητα τόσο απότομα. Όταν απο το διαυγές δροσερό νερό πέφτεις απάνω στα όζοντα απόβλητα του πολιτισμού. Οταν συνειδητοποιείς οτι ζείς σε μια υπέροχη χώρα που την κατοικούν τυφλοί. Μετά πας στη Νάυπακτο, όπου μετά απο 15 χλμ. στα ορεινά συναντάς το χάνι του Μπανιά με τη σιδερένια γέφυρα . Κατεβαίνεις, νοικιάζεις εξοπλισμό και αμάξι, σε ανεβάζουνε πιο ψηλά και κατεβαίνεις με τη βάρκα τον Ευηνο. Για να συνειδητοποιήσεις οτι το νερό έχει μειωθεί πάρα πολύ μετά την εκτροπή και πως σε πολλά σημεία πρέπει να κατέβεις και να περπατήσεις στο νερό για να κυλήσει η βάρκα. Επι χρόνια γυρνάς τα ορεινά καταφύγια και τα φαράγγια, επι χρόνια εντοπίζεις τη φθορά και τη βρώμα να αυξάνονται και τις φυσικές ομορφιές να φθείρονται. Στη Δρακόλιμνη είδες το πλαστικό μπουκάλι να επιπλέει ανάμεσα στα πράξενα αυτά πλασματάκια της λίμνης. Ο άνθρωπος διέσχισε επι 4 ώρες εναν παράδεισο κι έφτασε στην κρυμμένη λίμνη στην κορφή της Γκαμήλας πάνω απο το Πάπιγκο για να "ξεχάσει" το άδειο του μπουκάλι εδώ. Στη Βάλια Κάλντα, στη Γαύδο, στις Οινοιάδες, στην Ανάφη, στη Σαμαριά, παντού οι Ελληνες πετούν τα αποφόρια του νεόπλουτου "πολιτισμού" τους όπου νάναι. Κι επειτα τυχαίνει να βρεθείς στου διαόλου το κέρατο. Ας πούμε, στο Ιναρι της Λαπωνίας, 100 χλμ πριν απο το βόρειο ακρωτήρι. Περπατάς σε ένα φαράγγι και συναντάς ενα ξύλινο καταφύγιο, ανοικτό και μόνο του. Οποιος θέλει μπαίνει και μένει. Ολα τα κουζινικά απείραχτα, τα στρώματα εκεί, η λάμπα με γυαλί και πετρέλαιο, τα εργαλεία άθικτα, τα πάντα έτοιμα να σε υποδεχτούν, εσένα, τον περιπατητή, μόνο σου, γιτί ξέρει το φαρ΄γγι πως θα το σεβαστείς. Εδω πάς στο καταφύγιο στο Κροκύλι να μείνεις και εκτός του οτι πρέπει πρώτα να συννενοηθείς για πάρεις κλειδιά απο καποιον που το φυλάει, το βρίσκεις και ημικατεστραμένο με κάργα τα ποντικοκούραδα στην κουζίνα. Πας το μικρό Αγιον Όρος στον κάβο μαλλιά και βλέπεις την καταστροφή ακόμα και στο παρεκκλήσι στην άκρη του βράχου, το σμιλεμένο με τοιχογραφίες, χαλασμένες πια, απο κάποιον τεχνίτη αγιογράφο πριν αιώνες. Πας σε παρατηρητήριο πάνω σε βουνό και το βρίσκεις να όζει ετοιμόρροπο. Δε χρειάζεται να βγείς έξω για να σε πληγώσει η Ελλάδα. Αλλα όταν το κάνεις, η μαχαιριά είναι πιο βαθειά. Εκεί, στο καταφύγιο του Ιναρι δεν υπάρχει φύλακας, δεν υπάρχουν κλειδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν ελεύθεροι το χώρο και τον αφήνουν πάντα καλύτερο απο όσο τον βρήκαν. Βρήκαμε ενα κουτί μακαρόνια και ζάχαρη και καφέ που είχε αφήσει ο προηγούμενος. Κανείς δεν έκλεψε τα εργαλεία, το πριόνι, τη μασιά, το τσεκούρι, τα μαχαιροπήρουνα, το φακό, τη λάμπα, κανείς δεν ξέσκισε τα στρώματα, κανείς δεν έσπασε τα τζάμια, κανείς δεν γέμισε σκουπίδια το ποτάμι μπροστά μας και κανείς δεν έλεγξε τι κάνεις όταν φτάνεις εκεί κι ανοίγεις την ξεκλείδωτη πόρτα. Παρακάτω συναντάς ταμπέλα για την Church of the Wilderness. Ονομα και πραμα. Μιαμισι ώρα μονοπάτι αναμεσα σε λίμνες και δάση για να φτάσεις σε μια ξύλινη μεσαιωνική εκκλησιά στη μέση της ερημιάς. Τιποτα τριγύρω, μόνο λίμνες και δάση. Και η εκκλησία, κάποτε θρησκευτικό κέντρο των Λαπώνων, διατηρημένη, ανοικτή, έτοιμη να σε υποδεχτεί ακόμα και για χρήση καταφυγίου. Στέκει εκεί, σεβαστή απο χιλιάδες οδοιπόρους, αιώνες ολόκληρους. Κάθεσαι μέσα, στα ξύλινα στασίδια κοιτώντας το ποτάμι έξω και ταξιδεύεις χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω, στην "ομορφότερη χώρα του κόσμου". Στη χώρα της μοντέρνας τέχνης, όπου ακόμα και με τα σκουπίδια μας κάνουμε τέχνη στη φύση και συζητάμε 20 χρόνια για το αν και που και πότε θα γίνουν νέοι χώροι ταφής σκουπιδιών. Ζήσε το μύθο σου λεμε. Οπως του καθενός μας το προσωπικό συντακτικό παράγει σκέψη, έτσι και του καθενός η προσωπική αισθητική, παρότι δεν περιλαμβάνει σκουπίδια, τα διαχειρίζεται. Αλλος τα αφήνει, άλλος τα μαζεύει. Αλλος καταναλώνει το παραμύθι μιας μαγευτικής φύσης, άλλος το νοιώθει μέσα του. Λίγος παραπάνω κόπος χρειάζεται για να μαζέψω κι εγώ κάποιες από τις βρωμιές του αναίσθητου. Το έχω συνηθίσει πια. Είναι ο φόρος που πληρώνω για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Συνήθως το κάνω σε παραλίες, εφέτος λεω να το ξεκινήσω και στα βουνά. Οχι, δεν αλλαζει τίποτα. Μικρή η σακκούλα μου για τόσο σκουπίδι. Αλλαζω ομως εγώ. Κι οι διπλανοί μου. Κι οποιος με βλέπει, λιγάκι. Κάθε χωματόδρομος που έγινε άσφαλτος φέρνει μαζί με το τέλος της περιήγησης την αρχή του τουρισμού. Τώρα που η άνοιξη θα φέρει ξανά τις εκδρομές, ας προσπαθήσουμε όλοι. Ας έχουμε μαζί μια σακκούλα όποτε οδοιπορούμε. Χωρίς καταναγκασμό. Ο καθένας μόνος του, οταν κι αμα θέλει. Οσο μπορεί. Γιατί πολιτισμός σημαίνει οχι μόνο να μην κρύβουμε τη χώρα μας, μα και να μαζεύει κανείς, όσο, εάν, και όταν μπορεί, τα σκουπίδια των "βαρβάρων" , τι να κάνουμε;

Η συγκόλληση ως επανάσταση

«Όταν διαβάζεις μια καλή εφημερίδα είναι σαν ακούς ένα έθνος να μιλάει στον εαυτό του» Άρθουρ Μίλερ Σημερινή,

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009 Όταν ο Λευτέρης που δεν θέλει να καταγράψουμε το επώνυμό του άνοιξε το μικρό ψιλικατζίδικο στο Κολωνάκι, έλπιζε ότι θα μπορούσε επιτέλους να επιβιώσει. Η ιδιορρυθμία του, σε σχέση με τις φυλές του Κολωνακίου, ήταν ότι ο Λευτέρης καταγόταν από γενιά «γκάγκαρων» Αθηναίων κι έτσι η οικογένειά του έμενε στο Κολωνάκι από τον περασμένο αιώνα, τότε που η συνοικία αυτή δεν συμβόλιζε τον σημερινό νεοπλουτισμό και την ιδεολογία της βιτρίνας. Αλλά δεν ήταν εύπορος. Ηταν ένας πληβείος εν μέσω μεγαλοαστών. Το εισόδημα ίσα που του επέτρεπε να τα βγάζει πέρα. Όταν απολύθηκε από την επιχείρηση πληροφορικής όπου εργαζόταν ως υπάλληλος τα τελευταία 12 χρόνια, αποφάσισε να ρισκάρει τα λεφτά της αποζημίωσης σε αυτό το μαγαζάκι, 30 τετραγωνικά όλο κι όλο, στη γειτονιά που γεννήθηκε. Εβαλε βιολογικά προιόντα που είχαν πέραση στην περιοχή και κατάφερνε να βγάζει το μεροκάματο. Ταυτόχρονα ο Λευτέρης ήταν αριστερός. Φυσικά όλοι τον δούλευαν, τον ελεγαν αριστερό του Κολωνακίου και του καναπέ, μα γι αυτόν ο τίτλος ετούτος ήταν η ζωή του, η κυριολεξία του, όχι ένας ακόμα συμβολισμός. Έτσι όταν οι ορδές των κουκουλοφόρων πέρασαν πριν λίγες μέρες από τον δρόμο του και του κατέβασαν τη βιτρίνα, ο Λευτέρης δεν αντέδρασε όπως οι άλλοι καταστηματάρχες της περιοχής, δεν βγήκε στα κανάλια να κάνει δηλώσεις για τη βία των τρομοκρατών και την αστυνομική αδράνεια, ούτε εξαπέλυσε φιλιππικό εναντίον του διαλυμένου κράτους.

Αυτό που χαρακτήριζε τον Λευτέρη, έλεγαν όσοι τον ξέρουν, πέρα από την πραότητα του χαρακτήρα του, ήταν ο τρόπος του να επιτρέπει στους άλλους να είναι αυτό που είναι. Ηξερε πολύ καλά ότι πίσω από τις μικρές ομάδες των ανταρτών πόλης, υπήρχε η ίδια επιθυμία εξουσίας που μπορούσε κανείς να εντοπίσει και στις οργανωμένες πολιτικές ομάδες. Και ήξερε ότι οταν δεν ίσχυε αυτό, ίσχυε απλώς ο νόμος της αγελης. Εστω και επαναστατημένης αγέλης. Αλλα φιλοσοφία του ήταν να επιτρέπει στον καθένα να είναι αυτό που είναι. Δεν προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο, προσπαθούσε να ζήσει εντός του. Και μεγαλώνοντας είχε πια καταλάβει πως αν ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις στον πόλεμο είναι να πολεμάς, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις ανάμεσα στους άτεχνους νεοπλουτοκράτες και τους άτσαλους αντάρτες των πόλεων, είναι να τους δείξεις τι μπορεί να είναι πραγματικά η τέχνη. Του ζην, του επαναστατείν, του γαμημένου κενού.

Κάθισε λοιπόν όλο το Σαββατοκύριακο μπροστά στο μαγαζί του και εκτέλεσε το σχέδιό του όσο μπορούσε καλύτερα. Χθες το βράδι είχε ολοκληρώσει την ανακαίνιση. Δεν πέταξε κανένα σπασμένο κομμάτι της βιτρίνας. Με μονωτική ταινία και εσωτερικά μεταλλικά ελάσματα, ξανάστησε καταμόναχος ολόκληρη τη βιτρίνα συνταιριάζοντας τα συντριμμένα γυαλιά. Έκανε τόσο καλή και προσεγμένη δουλειά, που όταν τελείωσε η βιτρίνα έμοιαζε σαν έργο τέχνης, σαν κάποιο παράξενο γυάλινο ψηφιδωτό που έμοιαζε με ιστό αράχνης, σαν σπουδή πάνω στη χαοτική γεωμετρία. Κατόπιν, με μαύρο σπρέι ειδικό για γυάλινες επιφάνειες, έγραψε πάνω στην ανακατασκευασμένη βιτρίνα: «Η συγκόλληση είναι επανάσταση» Μετά ο Λευτέρης κάθισε πίσω από τον πάγκο και περίμενε μειλίχιος τον επόμενο πελάτη.

Εποχιακές ιώσεις

(Αλλά θα συνέλθουμε, που θα παει)

Ο,τι πλησιέστερο σε μια πεταλούδα

Οι επαναστάσεις ανακύπτουν από πολιτικές καταστάσεις, όχι επειδή κάποιες πόλεις είναι δομικά κατάλληλες για εξέγερση. Παρόλα αυτά, μια αναταραχή εν άστει ή ένας αυθόρμητος ξεσηκωμός ενδέχεται να είναι ο σπινθήρας που θέτει σε κίνηση τη μηχανή της επανάστασης. Ο σπινθήρας αυτός είναι πιθανότερο να λειτουργήσει σε πόλεις που ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν μια εξέγερση. Δεν προσφέρονται όλες οι πόλεις τόσο φυσικά σε αυτή την πνευματική άσκηση, όπου –συνακόλουθα- κάθε γενιά εξεγερμένων θυμάται ή ανακαλύπτει ξανά τα πεδία μαχών των προγόνων της. Δεν είναι όλες οι πόλεις σαν το Παρίσι. Η ιδιομορφία του μπορεί να μην είναι πια αρκετή για να φέρει την επανάσταση στη Γαλλία, αλλά η παράδοση και το περιβάλλον εξακολουθούν να είναι αρκούντως ισχυρά για να επισπεύσουν, σε ανεπτυγμένη δυτική χώρα, ό,τι το πλησιέστερο σε μια επανάσταση. Eric Hobsbawm Επαναστάτες Η Αφροδίτη υπήρχε πάντα μέσα στην πέτρα. Εγώ απλά την απελευθέρωσα (αποδίδεται στον) Μichelangello Υπάρχει μια εσωτερική "πολεοδομία" που συνδέει τις γενιές των ανθρώπων με τους τόπους, με τρόπο μη γραμμικό. Αυτή η αντίληψη του αστικού ιστού μπορεί να σε μεταφέρει στο χρόνο και το χώρο με αφορμή συνειρμικά άλματα στα ιστορικά γεγονότα. Φαντάζεσαι την 3η Σεπτεμβρίου να συμβαίνει εδώ, στο ίδιο Σύνταγμα που τώρα κατεβαίνεις για το μετρό, σκέφτεσαι πως εκατοντάδες χρόνια βρίσκουν τη συνέχειά τους σε κείνη την ταράτσα στα Αναφιώτικα, αιώνες ολόκληροι κολυμβητών μπροστά στο Ηραίο, να, εδώ, στην Πατησίων μπήκε το τανκ, αυτή εδώ είναι η ιστορική καγγελόπορτα. Κι ας έχει τώρα απέξω τον υπαίθριο σουβλατζή.

Ετσι, μερικοί μπορούν να δουν μια πολύχρωμη πεταλούδα να τριγυρίζει αμέριμνη στο κέντρο της πόλης, γύρω από τα σπασμένα σκαλοπάτια του παλιού εργαστηρίου ζωγραφικής πλάι στην πύλη του Πολυτεχνείου επι της Στουρνάρη. Κάτω από αυτα υπάρχει ακόμα, τσακισμένο σε δεκάδες κομματάκια που δεν τα πιάνει το μάτι σου, το κοκκαλάκι των μαλλιών της κοπέλας εκείνης που κάθισε εδώ πάνω το 73 και σκάλιζε αμήχανα στην πέτρα το όραμα μιας καλύτερης μέρας. Υπάρχει εκείνη η φασματική της εικόνα, αυτή που υπήρξε οσο ακόμα ονειρευόταν εντυπωμένη στα έσω μάρμαρα, προτού η γυναίκα αυτή νικήσει και μεταβληθεί σε μπιζνες γουμαν που δεν ξαναείδε όνειρο χωρίς φίρμα: ονειρο Πράντα, ονειρο Αγιος Μαυρίκιος, όνειρο προσωπικής πια, κι οχι πανανθρώπινης ευημερίας.

Ανάμεσα στα χαλάσματα μπορεί κανείς να βρει ίχνη από την άμμο της παραλίας του ’68 που βρισκόταν κάτω από τις πλάκες των πεζοδρομίων. Μιας παραλίας ανέγγιχτης, χωρίς ομπρέλες, αρχετυπικής. Ακόμα βαθύτερα, μέσα στα υποστηλώματα του κτιρίου κείται θαμμένη και ξεσκισμένη πια, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της ισπανικής εξέγερσης που είχε τραβήξει στα εφηβικά του χρόνια ένας απ τους πρώτους φοιτητές, και του έπεσε απ την τσέπη κι ακόμα πιο βαθιά υπάρχουν ίχνη από ισότητα, αδελφότητα, ελευθερία.

Οσο βαθύτερα σκάψει κανείς τον περίβολο του Πολυτεχνείου τόσο πιο κοντά στο σκελετό του Σπάρτακου θα φτάσει. Και δίπλα σε κάθε σώμα της μνήμης, πάντοτε θα βρει ο προσεκτικός σκαπανέας και τη μνήμη της εξέλιξής του, πάντα θα πέφτει σε κομμένα κεφάλια πλάι στα ωραία λόγια. Είναι όλα εκεί. Είναι και η εξέγερση και η λαιμητόμος, ο Ροβεσπιέρος και ο Μαρά, εκεί, θαμμένα σα σπόροι μέσα στη γη βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένα σε εμβρυακή στάση το πάθος της ελευθερίας κι ο εφιάλτης της τρομοκρατίας, εκεί είναι και οι κερκόπορτες της αλλοτρίωσης της νίκης, εκεί και ο βρυχηθμός της εξουσίας, η άλωση μα και τα επινίκεια.

Το σχήμα των αιώνων δεν είναι παρά το σχήμα της πόλεως που οικοδομεί ο πραγματικά Μεγάλος Αρχιτέκτων για τους αστούς της. Σπάνια η επανάσταση θα ξεκινήσει απο τα σιτοχώραφα -αν και την επανάσταση που θα ξεκινήσει όντως απο τις λάσπες και τις φαβέλες θα έπρεπε να την φοβούνται οι πάντες. Ισως γι αυτό η Αθήνα, περισσότερο από το Παρίσι, είναι ο,τι πλησιέστερο στο λαβύρινθο. Η πολεοδομία μας ποτέ δεν είχε πολλές λεωφόρους και φαρδιά βουλεβάρτα. Πάντα απο στενάκια χωματόδρομους και παρόδους εκβάλαμε στις εθνικές με τα αμορτισέρ να μουγκρίζουν. Μερικές φορές κόβαμε δρόμο, άλλες η μηχανή διαλυόταν στα βουνά.

Τώρα ποιός ξέρει; Ισως το 15χρονο παιδί που κάθισε προχτές σε εκείνα τα ίδια σκαλοπάτια να είχε μια ιδέα πως να λευτερώσει την Αφροδίτη κι όχι τον Προκρούστη απο την πέτρα. Ισως παλι να βαρεθεί, να μη δοκιμάσει καν, ή να αποτύχει. Ποιος αλήθεια μπορεί να ξέρει; Ισως ακόμα η πεταλούδα να κουνάει τα φτερά της επειδή όντως ονειρεύεται το μέλλον, και τα όνειρα στην Αθήνα μερικές φορές εκβάλουν σαν τυφώνες στο Παρίσι.

Υπερασπίζοντας τον Αη Βασίλη

Επειδή δεν υπάρχουν Χριστούγεννα και το νέο έτος έχει μονάχα συμβολικό χαρακτήρα, ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος να χαίρεται τον Αη Βασίλη ως εάν υπήρχε και τους συμβολισμούς ως εάν ήταν πραγματικά γεγονότα. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ελεύθερος ακόμα και να αυτό-παραμυθιάζεται, ιδίως αυτό, και να μπορεί να χαίρεται σαν το παιδί του με τους ταράνδους και τους χοντρούς καλόβολους γέροντες με τη λευκή γενειάδα και την κόκκινη στολή, κι όλη τη φιλολογία των γιορτών. Μπορεί κι ο άθεος ακόμα να οικειοποιείται και να χαίρεται, ως έθιμο του τόπου του που αγαπάει κι όχι ως θρησκευτική επιταγή, ακόμα και το κλίμα της κατάνυξης των Χριστουγέννων.

Ισως αυτό να ερμηνεύει, σε κάποιο βαθμό, και τον τεράστιο σουρεαλισμό που η χώρα μας και πάλι, λαμπρή στυλοβάτης της παγκόσμιας σκέψης όπως πάντα, εισήγαγε στο εμβρόντητο παγκόσμιο κοινό, με τα ΜΑΤ να φυλάνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τριγύρω τους να χορεύουν κυκλωτικά και να τους κοροιδεύουν, μερικές δεκάδες γνωστά "παλιόπαιδα".

Ωστε παλιόπαιδα; Ανερμάτιστοι έφηβοι μπαχαλάκηδες που παρασύρονται απο τον καθε προβοκάτορα; Ντροπή τους σε μια δημοκρατία να νομίζουν ότι κάνουν εξέγερση; Ντροπή να οικειοποιούνται το ιερό Πολυτεχνείο; Για όσους επιδίδονται στις συγκρίσεις, θα ήταν πολύ απλό να τους θυμίσει κανείς όταν ξεσπαθώνουν κατά των νέων ότι η γενιά του Πολυτεχνείου 73, πολέμησε έναν ορατό εχθρό, μια χούντα έξω από τους ανθρώπους, μια δικτατορία εμφανή και καθισμένη στο θρόνο της, έτοιμη να διατάξει τα τανκς να επέμβουν. Αυτό που πολεμάει η γενιά του Πολυτεχνείου του 08 είναι ένας αόρατος εχθρός. Ένας μικρός φασιστάκος, ένα χομίνκουλους εγκατεστημένο ύπουλα και συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εντός του κέντρου όρασης του κόσμου ενός εκάστου εξ ημών, μηδενός εξαιρουμένου, σε ποικίλους βαθμούς. Άλλοι έχουμε γίνει πολύ φασίστες, άλλοι λιγότερο. Αλλοι φταίμε περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αυτό και μόνο κάνει μια πελώρια διαφορά και καταδεικνύει τη δυσκολία τους, τη δυσκολία ολονών μας, να δείξουμε τον εχθρό. Θα πρέπει να δείξουμε και τους καθρέφτες μας, κι αυτό δε βολεύει. Ασε που αν επικαλείται κανείς τη συλλογική ευθύνη, το φταίμε όλοι, τελικά καταλήγει στο δεν φταίει κανείς. Κι αυτό μας βολεύει, αντί να κοπιάσουμε να επιμερίσουμε τις ευθύνες του καθενός κι εκείνους που έχουν τις περισσότερες να τους αλλάξουμε. Μα υπάρχει κι άλλη διαφορά. Το τι συμβαίνει πραγματικά στις μέρες μας, αν αυτό που κάνουν οι έφηβοι είναι μια εξέγερση ή ένα ξέσπασμα χωρίς συνέχεια, αν αυτά τα παιδιά είναι μπαχαλάκηδες και ορίζονται από όση έκταση καταλαμβάνει στη σκέψη το κοντρόλ του Πλειστέισον ή αντίθετα, αν από αυτούς θα ανδρωθεί μια καλύτερη κοινωνία, είναι κάτι που ξεχνάμε πως δεν θα το κρίνουμε στην πραγματικότητα ούτε εμείς, ούτε εκείνοι. Θα το αποφασίσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια μας. Αυτά θα αποφασίσουν τι συνέβη στον καιρό μας, ερμηνεύοντας τη ζωή προς τα πίσω. Οπώς κάναμε κι εμείς για τη γενιά του Πολυτεχνείου, και κρίναμε ότι οι περισσότεροι ξεπούλησαν την επανάσταση για μια καρέκλα κι έτσι εξαργύρωσαν μια χαρά το γραμμάτιο που πολεμούσαν. Βλέπετε, το να ρίξεις μια χούντα επιφέρει μια δημοκρατία και μια δεύτερη χούντα, πιο επιδέξια. Αυτήν που εγκαθιδρύεται εντός του νικητή, που ανέχεται τον ασύδοτο καπιταλισμό και που βαφτίζει δημοκρατία το να αποφασίζουν 9 άνθρωποι να εξοντώσουν (με πείνα θες, εν ψυχρώ θες; ) έναν δέκατο, κι αυτοί να μην αποκαλούνται 9 δολοφόνοι, αλλα πλειοψηφία του 90%. κι ούτε ο νεκρός να λέγεται νεκρός, αλλά παράπλευρη απώλεια. Αυτήν που αποδέχεται να μεγαλώνουμε τα παιδιά με όραμα να γίνουν καλές βίδες ενός μηχανισμού που ούτε καν κατανοούμε, μα που αποδεχόμαστε πως μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί γιατί φοβόμαστε μήπως μας χαλάσει η κουπ αν τον αλλάξουμε. Ανάμεσα στους παιδοκόλακες και τους παιδονόμους, ανάμεσα σε μια κοινωνία που σχίζεται στα δυό, από ιδιοσυγκρασία μερικοί τάσσονται με το νόμο και την τάξη κι άλλοι με την πέτρα και τη φωτιά. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν πιστευουν ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, θυμούνται όμως ότι οι εφημερίδες αποκαλούσαν τέρας τον Ναπολέοντα όταν επέστρεψε απ την εξορία, και οι ίδιες εφημερίδες τον αποκαλούσαν αυτοκράτορα όταν έφτασε έξω απ το Παρίσι. Τώρα λοιπόν, μπορούμε όλοι μαζί να αυτοπαραμυθιαστούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι. Να πιστέψουμε πως δεν έγινε και τίποτα, πως ηταν κάτι αλήτες που έσπαγαν βιτρίνες και κατέστρεφαν αθώους μεροκαματιάρηδες το θέμα, να καταλάβουμε πως όλο αυτό το ξέσπασμα με τις διεθνείς προεκτάσεις ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο που πάει τελείωσε, και να περιμένουμε τον λαμπρό άγιο να μας φέρει το καινούργιο μας γκάτζετ, επι γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία, και φουλ ειτς ντι σε όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια να κλειστούμε ξανά στη φούσκα της προσωπικής μας ευημερίας (εντάξει, θα βάλουμε και διπλά λουκέτα αυτή τη φορά και αθραυστα τζάμια) και να περιμένουμε εκεί, αγκαλιά με τους οικείους μας, πότε η νομιμοφροσύνη θα επικρατήσει και οι βάρβαροι, επιτέλους, θα τουφεκιστούν. Ετσι κι αλλιώς, μέχρι τα εγγόνια μας να αποφασίσουν πόσο μαλάκες είμασταν όλοι, αν είμαστε τυχεροί θα έχουμε πεθάνει. Γιατί αν είμαστε άτυχοι θα έχουμε φαγωθεί ζωντανοί.

Καμιά φορά, απο την απόλυτη ελευθερία μας, μπορεί κανείς να φανταστεί τον Αη Βασίλη να φοράει το σκουφί του ανάποδα, να το κατεβάζει προς το πρόσωπο. Τότε, η κόκκινη κουκούλα κρύβει δυο μάτια που, σα να βρίσκονταν σε μια μάλλινη παραλλαγή του κουτιού του Σρέντιγκερ, δεν ξέρουμε ακόμα αν θα κοιτάξουν αθώα η με τον παγωμένο τρόπο που μαθαμε πια να κοιτάμε.

Υπερασπίστε τον Αη Βασίλη. Υπερασπίστε το παιδί.

Χρόνια πολλά.

Σκέψεις και απορίες επαναστατημένου μικροαστού

* Αν παρω τη νέα τρισδιάστατη τηλεόραση και βάλω ειδήσεις μπορεί ν' αρπαξει φωτιά η κουρτίνα;

* Πότε κυκλοφορεί το W.O.Athens για X-BOX;

* 5 ευρώ τη μέρα επι 30 μερες επι 39 μηνες= 5.850...μμμμ... θα μου φτάσει το κωλοδώρο για να προσκρούσω έναν μπατσο στη ζαρντινιέρα;

* Τα emo κλαίνε πριν πέσουν τα δακρυγόνα;

* Ω ρε πούστη μου! Και τόλεγα να πάρουμε οικόπεδο στη Μακρόνησσο όταν ηταν φτηνα...

* Μήπως είναι ώρα να αγοράσω στο παιδί το πακέτο με τα 1000 δωρεάν SMS;

* Αυριο να θυμηθώ ν' αφήσω το σμαρτ και να κατέβω με το Καγιέν. Χάλια έγιναν οι δρόμοι.

* Γυναίκα, που είναι εκείνη η γραβάτα με τα σφυροδρέπανα;

* Πρωί κατάληψη, μεσημέρι πορεία, απόγευμα φροντιστήριο... Πρέπει να κρατικοποιηθούν τα φροντιστήρια.

* Ο Θεός υπάρχει. Απόδειξη ότι κατευθύνει βλήματα.

* Ο Θεός δεν υπάρχει. Απόδειξη ότι υπάρχει ο Κούγιας.

* Κούγια Θεέ, πάρε την ΠΑΕ

* Αυτά τα Χριστούγεννα εύχομαι επι γης Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδοκία και Φανη Παλλη Πετραλιά σε κάθε μπάτσο.

* Ρε γυναίκα τ' ακουσες; Ο γιός μας είναι λέει εχθρός της Δημοκρατίας. Τι μαλακίες μου λες ότι έχουμε αποξενωθεί;

* Φονιάδες βιτρινών αληταραίοι.

* Φονιάδες των τιμών νοικοκυραίοι.

Μπονους τρακ για ιζι λίστενερς:

*Μη μου τους κύκνους τάρανδε.

Μπιμπερότοφ

Δεν έχει κλείσει τα 3. -Μαμά, απολύεσαι. Η μαμά έσκασε στα γέλια. Το ίδιο κι ο μπέμπης –κι ας μην καταλάβαινε τι εννοούσε η αδελφή του. Το είχα επισημάνει από τη γέννηση, είμαστε οι σκλάβοι τους και μια μέρα θα μας απολύσουν. -Που το άκουσες αυτό καλό μου; Εκείνη την ώρα δεν απάντησε, αργότερα όμως ακούσαμε τον εργοδότη του Μπομπ Σφουγγαράκη, νομίζω Καβούρη τον λένε, να ξεστομίζει τη μαγική λέξη: -Απολύεσαι. Ξέρω, ο Σφουγγαράκης δεν διαπαιδαγωγεί. Αλλά είμαι κουρασμένος και δεν προφταίνω να ασχοληθώ. Της πήρα και Ντόρα και Τινκερμπελ, της πήρα Νόντι, Μπάρμπι και Μικρή Γοργόνα. Και πλει στέισον αργότερα. Να έχουν να ασχολούνται όσο θα μελετώ τις οδηγίες του Αι-φον. Τι άλλο θέλουν; Όταν τελείωσε ο Σφουγγαράκης τα βάλαμε για ύπνο και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα ξαπλωμένοι στον καναπέ, τυλιγμένοι στην κόκκινη κουβέρτα. Έλεγαν πως το όραμα των εξεγερμένων παιδιών είναι ένα σκέτο όμικρον, μηδενικό. Τσογλάνια κουκουλοφόροι. Το βράδυ είδα το όνειρο. Είχε αφήσει τα άλλα νήπια στην κατάληψη του παιδικού σταθμού, είχε οδηγήσει το σχολικό ίσια στη μάντρα του σπιτιού μας και την είχε γκρεμίσει. Με κυνηγούσε τριγύρω με μπιμπερότοφ. Φορούσε μια άσπρη κουκούλα με κόκκινα λειριά κι ένα μπλουζάκι σταμπωτό με κόκκινο κύκλο στο στήθος. -Απολύεσαι, μου κραύγαζε πετώντας τα μπιμπερότοφ.

Πόσο γάλα να πήγε χαμένο; Και το δέντρο επέμενε να φουνταλώνει όπως προσπαθούσα να το σβήσω με το ασύρματο χειριστήριο του πλειστέισον.

Ρουα Ματ σε μια κίνηση

Κάνε το ξέσπασμα επανάσταση. Στάσου μπροστά στο νοικοκύρη και ΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Οταν ο Νάιτζελ γνώρισε τη Ντέμπορα κι έχασε τα σπαράγγια

O Nigel και η Debora γνωρίστηκαν σε ένα βουλγάρικο ξενοδοχείο παραμονές διακοπών των Χριστουγέννων. Τράκαραν τα πιάτα τους πάνω από την πιατέλα με τα σπαράγγια. Το κουνουπίδι της έπεσε μέσα στο κρασί του -ο Νάιτζελ το κρατούσε στο χέρι. Στο λόμπι του παλιομοδίτικου ξενοδοχείου που απέπνεε μιαν αίγλη σκονισμένη, ακουγόταν Tom Robinson Band σίγουρα απο βινύλιο. Στους ξεφτισμένους δερμάτινους καναπέδες όπου τα χριστουγενιάτικα γλομπάκια μόλις κατάαφερναν να αφήσουν την αντανάκλασή τους, τα κορίτσια περίμεναν τους πελάτες απο τη βόρεια Ελλαδα.

Η Ντέμπορα ζήτησε συγνώμη για την απροσεξία. Και πριν προλάβει ο Νάιτζελ να απαντήσει, με μια χαριτωμένη κίνηση έβαλε τα δαχτυλάκια της στο ποτήρι του και πήρε πίσω το κουνουπίδι της. Εκείνος, ποιός ξέρει από ποιό χριστουγενιάτικο καλικαντζαράκι σπρωγμένος, δε δίστασε να βουτήξει τα δικά του δάχτυλα στο ποτίρι με το Μαρτίνι της και να της φάει την ελιά. Ακολούθησε μια μάχη στο όρθιο πάνω απο τον μποφέ, όπου η Ντέμπορα κατά σειρά καταβροχθισε τον κολοκυθοκεφτέ, 1 πατάτα τηγανητή, ένα μπριός σολωμού, ένα φιλετάκι κοτόπουλου βουτηγμένο σε σος μπάρμπεκιου και ένα σπαράγγι τυλιγμένο με μπεικον, όλα από το πιάτο του. Χωρίς να μιλήσουν ούτε λεπτό, εκείνος της έφαγε το υπόλοιπο κουνουπίδι, ένα τυροπιτάκι, μια πράσινη γεμιστή ελιά και την τυροκροκέττα που με κόπο η Ντέμπορα είχε καταφέρει να αποσπάσει απο το πηρούνι του χοντρού Ελβετού που την ακολουθούσε στον μπουφέ. Αφού τα έφαγαν αυτά όρθιοι, κάθισαν λίγο στον μεγάλο δερμάτινο ξεφτισμένο καναπέ, ανάμεσα σε τρεις εργαζόμενες που περίμεναν τους εργοδότες τους, να γνωριστούν.

Κανείς μας δε γνωρίζει τι είπαν σε εκείνον τον καναπέ, αφού όταν το γκρουπ των εκδρομέων από τη βόρεια Ελλάδα εισέβαλε στο ξενοδοχείο, είχαν πια φύγει. Ο πιο παρατηρητικός της παρέας, περιορίστηκε να διαπιστώσει:

-Ρε μαλάκες που είναι τα σπαράγγια;

(Αφιερωμένο στους κ.κ.ΚΚΜοίρη, Κοπολόσο, ηδδ345φ και Σπαι, στα λαχανικά τους, και σε όλες τις σουρεαλίστριες Βουλγάρες των νοτιοανατολικών Βαλκανίων. Η φωτογραφία είναι ευγενική ΜΗ προσφορά του κ.ηδδ345φωτιέςβγάζειαπταυτιά)

:Ρ

(Και συμπαθάτε με, αλλά αυτες οι γιορτινές μέρες δε σου αφήνουν χρόνο να ξεγιορτάσεις κανα ποστ, τελικά...)

O χρονοφάγος...

Αν δεν φαίνεται: http://www.youtube.com/watch?v=pHO1JTNPPOU ...μπήκε στο Μουσείο όταν η ακρίδα καταβρόχθισε τον Στίβεν. Εκτοτε τον τρώμε μόνοι μας. (Εδιδ: Δυστυχώς δεν πρόφτασε να φάει τις Δευτέρες...)

The missing post

"Η ζωή βιώνεται προς τα εμπρός, αλλά κατανοείται προς τα πίσω"

Δε θυμάμαι πια ποιός το είπε. Αν μπορούσαμε όμως να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο, θα κατανοούσαμε καλύτερα πράξεις μας που τότε παρέμεναν ακατανόητες. Γιατί πράξαμε έτσι κι όχι αλλιώς σε μια δεδομένη στιγμή; Γιατί αυτό κι όχι εκείνο;

Η ύλη δεν ταξιδεύει -ακόμα- στο χρόνο, όμως οι ιδέες ταξιδεύουν. Ενα ποστ ξέφυγε απο τον έλεγχο κι εξαφανίστηκε. Κάποια στιγμή που το είδα φευγαλέα είχε αλλάξει. Μου είπε ότι στην πραγματικότητα δεν έχει γραφτεί ακόμα. Το "ακόμα", μου τόνισε, αναφέρεται στον δικό μου χρόνο. Μα τότε πως το είδα; Μου είπε οτι το ίδιο είναι η εξήγηση του εαυτού του και των πάντων. "Είμαι αυτό που είμαι", μούγκρισε και ξαναχάθηκε.

Τότε κατάλαβα πως αυτό είναι και το μόνο "ζωντανό" ποστ. Ουσιαστικά, είναι το μόνο μου ποστ. Το απόλυτο. Αυτό που δεν έχει γραφτεί ακόμα και μεταβάλλεται διαρκώς, ξανακοιτώντας και επανερμηνεύοντας τα γεγονότα, ανάποδα στο χρόνο. Ενα μη ποστ, μια δυνητική ύπαρξη, που εμπεριέχει τις ερμηνείες όλων των άλλων που γραφτηκαν ή θα γραφτούν ποτέ.

Που να είναι τώρα;

Το Στίγμα

Είχε μόλις επιτύχει το σκοπό του.

Είχε στην κατοχή του ένα απο τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ζωγραφικής.

Κι αν κατάφερνε να το πουλήσει, οι ζωές του ίδιου και της οικογένειάς του μέχρι τα τρισέγγονα, θα ήταν εξασφαλισμένες.

Ξεδίπλωσε τον καμβά, τον άπλωσε στο τραπέζι και βάλθηκε να τον κοιτά.

Να καταλάβει γιατί αυτόν τον πίνακα τον θεωρούσαν τόσοι πολλοί αριστούργημα.

Ο ίδιος δεν ήξερε πολλά απο τέχνη και εικαστικά.

Κάρφωσε το βλέμμα του στο στόμα του ανθρώπου που κραύγαζε.

Εβαλε τα χέρια του να στηρίζουν το κεφάλι με τους αγκώνες να ακουμπούν στο γραφείο και συγκεντρώθηκε.

Κάτι συνέβαινε με αυτή τη ζωγραφιά, το ένοιωθε απο τη στιγμή που την πρωτοαντίκρυσε, κάτι μυστικό, κάτι παράξενο υπήρχε εδώ.

Είχε σβήσει όλα τα φώτα στο δωμάτιο εκτός από το φως του γραφείου.

Εμεινε έτσι σκυμμένος πάνω απο τον πίνακα αρκετή ώρα.

Προσπαθούσε να καταλάβει.

Τότε είδε τα χρώματα. Για πρώτη φορά στη ζωή του.

Εκπληκτος τα κοιτούσε όπως τον τύλιγαν.

Το μπλε και το κόκκινο βγήκαν απο τον πίνακα, τον αγκάλιασαν και τον τράβηξαν προς την επιφάνεια του γραφείου.

Το πράσινο τον χάιδεψε απαλά στο λαιμό.

Το καφέ έπιασε να χορεύει με το μωβ.

Αφωνος, κοιτούσε βαθειά μέσα στο στόμα της μορφής, με τα χέρια πάντα στο πρόσωπο.

Και έτσι άκουσε την Κραυγή.

Την κραυγή των χρωμάτων.

Σαστισμένος κοίταξε τριγύρω.

Τότε μονάχα, συνειδητοποίησε πως τα πάντα γύρω του ήταν ασπρόμαυρα κι ο ίδιος σκιά.

Τα δάκρυα του πότισαν την κάτω αριστερή γωνία του καμβά.

Εκεί άφησε το στίγμα του. Για πάντα.

Σηκώθηκε και βγήκε απο το σκοτεινό δωμάτιο.

Τώρα ήξερε.

Ο πίνακας έμεινε εκεί.

Το ψεγάδι

1. ψεγάδια: ελαττώματα 2. περασμένων: ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή 3. υπόδικη: υπόλογη, ένοχη 4. ροπές: απόψεις 5. παρωχημένα: ξεπερασμένα 6. του ανδροειδούς: του ανθρωπόμορφου 7. εξοβελιστεί: διωχτεί (Διευκρινίσεις εννοιών που δόθηκαν -χωρίς να ζητηθούν- προς τους μαθητές στη σημερινή εξέταση της έκθεσης, μήπως και δεν τις ξέρουν. Το κείμενο ήταν του Σεφέρη) == Να εξοβελίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας, είναι η ροπή μου. Αυτό το παρωχημένο μοντέλο που δε βρίσκει ψεγάδι στην κατασκευή της ζωής των άλλων, όπως βολεύει την εκάστοτε* συγκυρία. Είναι απο γέννα υπόδικη η πολιτική** που παίζει με τις τύχες των παιδιών για να καθυστερήσει την έξοδο των ήδη -πολιτικά- περασμένων, ανοιγοκλείνοντας τις κάνουλες*** πρόσβασης στα ΑΕΙ-ΤΕΙ μέσω κατευθυνόμενης ευκολίας των θεμάτων, αλλά ξεχνάει πως η ίδια θέσπισε μια βάση του δέκα****. *αυτήν που ισχύει κάθε φορά ** τακτική που αποσκοπεί σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα *** τρόπος ρύθμισης της ροής **** πάτος πηγαδιού

Ο θεός γαιδούρι

Στην αρχή τα κοράκια είχαν το ομορφότερο κελάιδισμα στον κόσμο, ήταν τα ομορφότερα πουλιά και είχαν ροζ χρώμα. Ενοχλούνταν όμως απο την αγριότερη φωνή στον κόσμο, το γκάρισμα. Παρακαλούσαν λοιπόν τιτιβίζοντας μελωδικά τον Θεό, να καθαρίσει τα γαιδούρια. Ετσι προέκυψε το... ΘΕΩΡΗΜΑ: Αν ακουγε ο Θεός τα κοράκια, κάθε μέρα θα ψοφούσε κι ένα γαιδούρι. Με δεδομένο οτι δεν ψοφάει καθημερινά ένα γαιδούρι (είναι αλλωστε τόσο λίγα πια) απο το θεώρημα συνεπάγεται οτι ο θεός α) δεν ακούει τα κοράκια β) δεν ακούει γενικότερα (σχεδόν κουφός θεός) γ) ακούει αλλα δεν μπορεί (αρα δεν είναι παντοδύναμος) Αν α) τότε τα κοράκια είναι πτηνά κατώτερου θεού. Ομως ο Θεός είναι ένας. Συνεπώς α) οδηγείται σε ακυρότητα. Για ευνόητους -συμβατικούς και αμφισβητούμενους μεν, αλλά ας μην πάμε σε άλλο θέμα δε- λόγους, δεν μπορεί να ισχύει επίσης το γ) Τι σκατά θεός μη παντοδύναμος; Εφόσον πιθανότερο β) ο θεός δεν ακούει τίποτα. Τότε, όπως κάθε σχεδόν κωφός, έτσι κι αυτός είναι λογικό να φωνάζει δυνατότερα επειδή δεν ακούει καλά . Βλέπει τα κοράκια να παρακαλάνε και δεν καταλαβαίνει τι του ζητάνε, οπότε φωνάζει: "Τι λεεεεεετε μωρεεεεεεεεε?" Τη φωνή του θεού όμως δεν μπορεί να την ακούσει πλάσμα που δεν έχει τα κατάλληλα αυτιά. Το γαιδούρι έχει εξ ορισμού τα πλέον κατάλληλα αυτιά. Επειδή όμως νομίζει οτι η θεική ερώτηση απευθύνεται σε εκείνο αφού ο θεός ως γνωστόν δεν διευκρινίζει ποτέ σε ποιόν απευθύνεται, απαντάει "γκαααααααααρ", (εννοώντας "σκάσε επιτέλους μας ξεκούφανες, τίποτα δεν είπαμε") Τα κοράκια εκνευρίζονται με τη σειρά τους απο την παρατεταμένη γαιδουροφωνάρα (δεν ακούνε βέβαια τη φωνή του θεού) και παρακαλούνε με ακόμα μεγαλύτερη δήλωση πίστης να ψοφήσει ο κωλογάιδαρος. Ο θεός τώρα εκνευρίζεται γιατί βλέπει τα πουλιά να κάνουν σα να κελαιδάνε αλλά ακούει μόνο ένα αχνό γκάρισμα. Ξέρει όμως οτι δεν είναι δυνατόν να γκαρίζουν τα κοράκια, αφου το μάνιουαλ με το οποίο τα έφτιαξε δεν προβλέπει να γκαρίζουνε τα κοράκια, αλλά να κελαιδάνε πανέμορφα. Συμπεραίνει οτι τα κοράκια έχουν πάθει βλάβη και τα ανακαλεί για επισκευή. Τα κελαιδίσματα όμως έχουνε τελειώσει γιατί όλα τα πουλιά έχουν πλέον δημιουργηθεί. Δεν του μένει παρά να απαλύνει λίγο το γκάρισμα με μια μικροεπέμβαση στις φωνητικές χορδές. Ετσι τα κοράκια, απο το ομορφότερο κελάιδισμα του κόσμου κατέληξαν να κρώζουν. Με τόσο άσχημη φωνή, ο θεός δεν μπορούσε πια να τα αφήσει να είναι τα πιο ομορφα πουλιά. Ετσι τα έκανε άσχημα για να ταιριάζουν με τη φωνή τους. (Μαύρα έγιναν απο το κακό τους). Τα υπόλοιπα πλάσματα, μόλις είδαν τι συνέβη με τα κοράκια, αναφώνησαν ομαδικά: -Τελικά ρε Θεέ είσαι μεγάλο γαιδούρι.... Απο τότε τα γαιδούρια είναι ιερά ζώα και γκαρίζουν ελεύθερα όποτε τους καπνίσει. *κείμενο γραμμένο προ πολλών ετών, μεταφορά εδώ για συγκέντρωση