7+1 σκέψεις για το γονίδιο της περιέργειας

Ο Ρούσσος Βρανάς διερωτάται προχθές στα "ΝΕΑ":

Τι κάνει...


... κάποιος όταν τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτα; Για να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έκανε μια έρευνα με μερικά ευτυχισμένα ποντίκια. Έβαλαν τα ποντίκια σε έναν λαβύρινθο πολυτελείας, με όλα τα κομφόρ που θα μπορούσε ποτέ να επιθυμήσει ένα σύγχρονο τρωκτικό: σέξι θηλυκά, άφθονη μάσα, παιχνίδια, τηλεόραση πλάσματος. Αυτός ο παράδεισος είχε όμως μια παγίδα. Στην άλλη άκρη του λαβυρίνθου, οι επιστήμονες κατασκεύασαν ένα διαδρομάκι με μια ηλεκτροφόρο σχάρα στο δάπεδο, που οδηγούσε σε έναν απόλυτα άδειο θάλαμο τον οποίο δεν μπορούσαν να δουν τα ποντίκια. Για να φτάσουν εκεί, έπρεπε να πατήσουν στη σχάρα και να ψηθούν. «Θα το κάνουν;» ήταν το ερώτημα που απασχολούσε τους επιστήμονες. Θα αποφάσιζαν αυτά τα ευτυχισμένα και καλοζωισμένα ποντίκια να ψηθούν στη σχάρα χωρίς κανέναν προφανή λόγο; Είχαν τα πάντα. Γιατί να πάνε να βασανιστούν για κάτι άγνωστο και μάλλον περιττό; Να τι συνέβη. Αφού απόλαυσαν μερικές εβδομάδες τον παράδεισό τους, τα ποντίκια άρχισαν ένα ένα να γυροφέρνουν τη σχάρα. Και ύστερα, όλα ανεξαιρέτως αποφάσισαν να υποστούν το μαρτύριο του περάσματος, μόνο και μόνο για να δουν τι υπήρχε στον άλλο θάλαμο. (...)


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4540651

Ο Guy Adams του "απαντά" σήμερα στο ΒΗΜΑ:


Είναι οι τελευταίοι επιζώντες ενός σφριγηλού πολιτισμού της λίθινης εποχής, με τη δική του θρησκεία και τη δική του γλώσσα, που ονόμασε το καθετί: από τα πλάσματα των τροπικών δασών ως τα άστρα του ουρανού.


Σήμερα μόλις πέντε άνθρωποι αποτελούν τον εναπομείναντα πληθυσμό της φυλής Ακουντσού, μιας αρχαίας φυλής του Αμαζονίου η οποία μόλις πριν από μία γενεά είχε εκατοντάδες μέλη και εξολοθρεύθηκε από ένα τραγικό μείγμα εχθρότητας και εγκατάλειψης. Αυτή η κοινότητα ιθαγενών της Βραζιλίας προ ημερών ήλθε πιο κοντά στην εξαφάνισή της, με τον θάνατο του έκτου μέλους της, μιας ηλικιωμένης γυναίκας με το όνομα Ουρουρού .

Πέθανε από γηρατειά την 1η Οκτωβρίου σε μια καλύβα φτιαγμένη από άχυρα και φύλλα. Τα νέα του θανάτου της έγιναν γνωστά από υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι αγωνίζονται την τελευταία δεκαετία για να σώσουν τον τόπο από την αποψίλωση των δασών. Πολλοί Ακουντσού σφαγιάστηκαν το 1990 από υλοτόμους. Πλέον όμως η εξαφάνιση της φυλής είναι αναπόφευκτη, αφού κανένα από τα επιζήσαντα μέλη της δεν είναι σε ηλικία αναπαραγωγής.

Ο προαναγγελθείς αργός θάνατος της φυλής συνδέεται με μια από τις πιο επιτυχημένες γενοκτονίες στην ανθρώπινη ιστορία. Η μοίρα των Ακουντσού θεωρείται από κοινωνικούς ανθρωπολόγους τυπικό παράδειγμα των κινδύνων που αντιμετωπίζουν φυλές που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη, κατά την αποκαλούμενη «πρώτη επαφή». Μεγάλο μέρος της ιστορίας των Ακουντσού είναι, για προφανείς λόγους, μη καταγεγραμμένη. Για χιλιετίες ζούσαν απαρατήρητοι, βαθιά μέσα στο τροπικό δάσος του κρατιδίου Ροντόνια, μια απόμακρη περιοχή της Δυτικής Βραζιλίας, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Κυνηγούσαν αγριογούρουνα, τάπιρους και διατηρούσαν στα χωριά τους μικρούς κήπους, όπου καλλιεργούσαν καλαμπόκι και μανιόκες.

Τη δεκαετία του ΄80 υπογράφηκε η θανατική τους καταδίκη: αγρότες και υλοτόμοι κλήθηκαν να «εξερευνήσουν» την περιοχή, κόβοντας δένδρα βαθιά μέσα στο δάσος, μετατρέποντας την άλλοτε άγρια φύση σε επικερδή χωράφια καλλιέργειας σόγιας και ράντσα με βοοειδή.


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=293707&dt=14/10/2009

Α.
Είχα μια γάτα που την έλεγαν Μπιοντέτα.
Δεν της έμαθα να πιάνει ποντίκια και πάντα την ταίζαμε καλά.
Κι ομως εκείνη, απο καιρό σε καιρό, άφηνε στο χαλάκι του μπαλκονιού κάποιο πνιγμένο ποντίκι, να μας ευχαριστήσει για το φαγητό.
Μια μέρα η περιέργεια σκότωσε και τη γάτα.
Εφαγε τη φόλα που κάποιος προόριζε για τη σκύλα μου.
Σε αντίθεση με τη σκύλα, που την έχω σώσει δυό φορές απ του χάρου τα δόντια γιατι ήρθε να ζητήσει βοήθεια, η Τέτα δεν σώθηκε. Δεν έσπευσε να με βρει πριν λιποθυμήσει. Πήγε να το αντιμετωπίσει μόνη της. Και τη βρήκε ο γείτονας νεκρή πριν λίγο καιρό.
Εκτοτε ακούμε ξανά τα ποντίκια στους κισσούς.
Ο μπατζανάκης μου έκοψε τότε τον κισσό στο μπροστινό πευκο επειδή είναι, λέει, φωλιά ποντικιών.
Τα φοβάται τα ποντίκια. Ο κισσός είχε φτάσει στα 4 μέτρα ύψος.
Τον κισσό δεν τον φοβάται;

Β.
Σκέπτομαι ότι οι ανθρωποι νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι από τα ποντίκια, επειδή κάποιοι, όπως οι Ακουντσού (η εγώ εδώ και τώρα, ως τελευταίο εναπομείναν μέλος της φυλής των καμηλόρδων :Ρ)  μερικοί απο εμάς τέλος πάντων, όταν θα τα έχουμε όλα και δε θα μας λείπει τίποτα, ίσως και να νικήσουμε το γονίδιο της περιέργειας. Εαν εμένα με έβαζαν τώρα ας πούμε στο χρυσό κλουβί, δε νομίζω ότι θα είχα την ίδια περιέργεια που θα είχα νεότερος να δω τι υπάρχει μετά απο τη σχάρα της ψησταριάς. Εκεί θα καθόμουν να ρορόνιζα σαν ευτυχισμένος γάτος -για να μη μαζευτούνε και ποντίκια. Ισως επειδή αυτό είναι κοινός τόπος, οι πάντες φροντίζουν να μην τα αποκτήσουμε ποτέ όλα, ώστε να μην υποβάλλουμε εαυτούς σε τέτοια ψυχοφθότα διλλήμματα. Τους ευχαριστούμε!


Γ.
Η ελευθερία είναι κι αυτή μια σχετικότητα. Δεν το κατανοούσα νέος, αλλά τώρα ξέρω πως αν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως ανεξάρτητο επι γης, ετσι και η αφηρημένη -και ταλαίπωρη- αυτή έννοια, εξαρτάται από συνθήκες. Είσαι ας πουμε σκλάβος όταν δε μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο επειδή έχεις πια παιδί; Το παιδί είναι η αλυσίδα σου η μηπως το αλλοθί σου; Κι ακόμα, έχεις την ιδια επιθυμία να εξερευνήσεις το σύμπαν στα 50 σου, με αυτήν που είχες στα 25; Και ποτε είσαι πιο ελευθερος; Οταν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε και δεν πράττεις το παραμικρό απο φόβο, ή όταν μπορείς να κάνεις μόλις 2 πράγματα και πράττεις εκείνο που σου λέει η συνείδησή σου, κόντρα στο άλλο που σου λέει η τσέπη σου; Οταν παντρευεσαι τη γυναίκα που αγαπας η όταν την εγκαταλείπεις γιατί στον κόσμο υπάρχουν πολλά σώματα ιδρωμένα  και αρκετές αγάπες, αρκεί να μην αγαπας καμιά; Οταν  θυσιάζεις χρόνο και ζωή στην υπηρεσία μιας, όποιας,  ιδέας η όταν δεν υπηρετείς κανάναν και τίποτα, γιατί  ιδεολογία σου είναι αποκλειστικά η δική σου ευζωία;

Δ.
Κι απο την άλλη, σκέπτομαι ότι μέσα στην ανωτερότητά μας, οι άνθρωποι είμαστε κατώτεροι απο τα ποντίκια, γιατί κανένα ποντίκι ποτέ δεν πήγε να εξολοθρεύσει άλλα ποντίκια που, ευτυχισμένα καθώς ήσαν στον παραδεισό τους, δεν ενδιαφέρονταν να έρθουν σε επαφή με τον ποντικοπολιτισμό παρά κάθονταν κι έξυναν τα μουστάκια τους πάνω στις τοπικές κεφαλογραβιέρες. Κανένα ποντίκι ποτέ δεν επιθύμησε να πεθάνει η γάτα του γείτονα, όλα του δικού τους σπιτικού τις γάτες  περιέπαιζαν. Πάντα κι εξαποανέκαθεν στον ποντικόκοσμο. Εμείς, επιθυμωντας διακαώς αρκετοί τη θανάτωση της γειτονικής ψιψίνας, συμβάλλουμε προφανώς στην αύξηση του ποντικοπληθυσμού, προκειμένου να αποδεικνύουμε στους αιώνες ότι, αν και αριθμητικά λιγότεροι, παραμένουμε ποιοτικά ανώτεροι. Η ανωτερότητά μας αποδεικνύεται και απο το γεγονός της φάκας. Στη σταδιοδρομία μου ως κάτοικος σοφίτας στην εξοχή, έχω τελέσει τουλάχιστον μια γενοκτονία ανάλογη με αυτή των Ακουντσού, στο ποντικίσιο της. Ολοκληρες φαμίλιες πονηρών αρούρηδων εξολοθρεύτηκαν με αυτό το πονηρό εργαλείο, ενισχυμένο με λίγη φλούδα γραβιέρας. Το εγκλημά τους ήταν ότι, όπως και τα ποντίκια του Χαρβαρντ, δεν τους εφταναν τα χαρτικά και πλαστικά της αποθήκης, ήθελαν να δουν τι υπάρχει και προς την έξοδο. Εγώ, σοφότερος, δεν ήθελα να δω στα ενδότερα της σοφίτας.

Ε.
Κι εντέλει όλοι θα πεθάνουμε σαν τους τελευταίους Ακουντσού και ως τότε θα ταλαιπωρηθούμε σαν τα δυστυχισμένα ποντίκια που περασαν την ψησταριά όχι απο περιέργεια, αλλα απο ελπίδα. Γιατί για  μας η ψησταριά είναι καθετη και θυμίζει καγκελα φυλακής. Δεν παμε να ξεφύγουμε απ την ευτυχία, την κυνηγάμε. Κι όσοι τελικά τη γλιτώσουν, θα το μετανοιώσουν μόλις μας βρουν οι εξωγήινοι, (που να το δείτε γιατι η ζωή είναι  μια μελέτη στην ειρωνεία, θα μοιάζουν με ποντίκια).

Ζ.
Να θυμηθώ να αγοράσω απο εκείνο το καινούργιο τυρί. Είμαι περίεργος.



ΥΓ.

Την αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης από την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου έως και τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009, αποφάσισε ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός.

Η αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης, κρίθηκε αναγκαία, για προληπτικούς λόγους και προς αποφυγή δυσάρεστων περιστατικών, έπειτα από τη σημερινή μυοκτονία που διενεργήθηκε εξαιτίας της εμφάνισης τρωκτικών στους χώρους στέγασης του Νηπιαγωγείου. Το Νηπιαγωγείο θα λειτουργήσει και πάλι κανονικά την Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009.

(Φήμες για την ύπαρξη μιας σχάρας που είχαν φτιάξει τα περίεργα νήπια και οδηγούσε σε μια κενή καταπακτή, δεν επιβεβαιώθηκαν)

~

+1.
Και μια που μιλάμε για την περιέργεια, έχω μια απάντηση για όποιον αναρωτιέται -αν υπαρχει κανείς- γιατί χάνομαι. Κοιταξα τα στατιστικά όσων διαβάζουν το βλογ, τι ζητάνε κι ηρθαν εδώ όσοι δεν είναι τακτικοί αναγνώστες. Τα αποτελέσματα μου απέδειξαν πως οσο κι αν νομίζει κανείς ότι κάτι αξίζει ο λόγος του, η κινητήριος δύναμη που θα τον κάνει η όχι ευρύτερα γνωστό στο νετ, είναι τα μουνάκια.
Θα μου πεις δεν τοξερες; Θα σου πω τοξερα, αλλα τώρα κουραστηκε το μουνάκι μου.
:Ρ

 20.81% μουνακια


 9.25% σοδομία

 4.62% fraseis agapis

 2.31% ανοιχτα ποδια

 2.31% χυνω

 2.31% ερωτικες φρασεις

 1.73% ????????

 1.16% moynakia.com

 1.16% free sex μουνακια

 1.16% moynakia gr

 1.16% μουνακια σε δρασ%9

 1.16% σολοικη

 1.16% nomads tale

 1.16% φωτο μουνακια

 1.16% φράσεις ερωτικές

 1.16% παρτουζα με 2 άνδρες

 1.16% www.χυνω

 1.16% όποιος σιωπά, συγκατανεύει

 1.16% nomads tales

 1.16% roz moynakia

 1.16% munakia.gr.

 1.16% ??????? ?????? ?? ?????

 1.16% σοδομια

 0.58% παρτουζα με τον πατερα

 0.58% fraseis erwtikes

 0.58% εποχιακές ιώσεις

 0.58% kavles.net

 0.58% πως χτυπα δυνατα τ%c

 0.58% θελω να δω μουνια

 0.58% μελισσια που ψηφιζ%c

 0.58% πουτανεσ για παρτουζα

 0.58% κουκου βασιλικη

 0.58% τον άλλο τον εκτιμάμε για τον χαρακτήρα του

 0.58% μπλου κουρασαο

 0.58% γδαρσιμο του π%b

 0.58% μουνακια φωτο

 0.58% agapis fraseis

 0.58% poly kala moynakia

 0.58% μουνάκια

 0.58% επιπλο πορτ μαντω

 0.58% nomad tales

 0.58% επανασταση για την καβλα της

 0.58% ιστοριες με παρτουζες

 0.58% nomad γραμμενο

 0.58% μουνακια που χυνουν

 0.58% ζωγραφιζω αεροστατο

 0.58% αντιθετο κου κου

 0.58% ???????? ????????.

 0.58% εποχιακεσ ιωσεισ

 0.58% ρολογια τοιχου κουκος

 0.58% καστανη γυναικα στον ονειροκριτη

 0.58% h κραυγή

 0.58% ζωγραφιζει με αμμο ουκρανη ζωγραφοσ

 0.58% διασημοι με διπολικη

 0.58% λεξη καργιολα

 0.58% τροποι που χυν

 0.58% ρολόγια τοίχου μ

 0.58% celexa

 0.58% παρτουζες μια γυναικα δυο αντρες

 0.58% ασχημοπαπο φωτο

 0.58% παρτουζεσ

 0.58% jumbo αρκουδος

 0.58% blogspot ????????

 0.58% σκιτσα ανθρωπων

 0.58% μουνακια σε δραση

 0.58% τι κάνει των μεγαλ

 0.58% υπαρχει κινδυνος αν χυσω στον κωλο?

 0.58% ερωτικές φράσεις ποιητών

 0.58% τι σημαινει καργιολα

 0.58% μάνα, λες να είναι κληρ

 0.58% τροποι να ξανακερδισω την γυναι%c

 0.58% πορτ μαντω

 0.58% γουσταυος φλωμ

 0.58% παρτουζεσ μουνια

 0.58% εξηγησεισ σε συμβολα-σημαδια χαρτων

 0.58% αγέλαστος πέτρα τσάρλι τσάπ

 0.58% ζουζουνια σφου

 0.58% ερασιτεχνικες φωτο με μεγαλα βυζια

 0.58% o κοσμοσ τησ καβλασ

 0.58% ???????? ?????????

 0.58% ερωτικές φράσε

 0.58% βιτσιες στον κωλο

 0.58% εποχιακες ιωσεις

 0.58% ???????

 0.58% agapi fraseis

 0.58% βιντγκεστάιν

 0.58% ?? ?????? ??? ???????

 0.58% επιπλα πορτ μαντο

Frost/Nietzsche

Λοιπόν, οι συνειρμοί είναι αξιοπερίεργο και όμορφο πράγμα. Ενώ παρακολουθούσα το Φροστ/Νιξον (να το δείτε) το μυαλό μου θυμήθηκε έναν άλλον Φροστ. Μόνο που στην δική του περίπτωση έχω την αισθηση ότι δεν τάπωσε, παρά ταπώθηκε απο έναν άλλον μεγάλο Ν., πολύ μεγαλύτερο απο τον Νίξον.

Για να το δούμε.

=== TWO roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; 5 Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, 10 And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. 15 I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I— I took the one less traveled by, And that has made all the difference.

Ρόμπερτ Φροστ, The road NOT taken

~~~

Θες να τους πιάσεις; Πες τους όπως στα παραπλανημένα αρνιά: "Το δρόμο σας! Ει, χάσατε το δρόμο σας!" Ακολουθούν αυτόν που θα τους κολακεύσει έτσι. "Πως; Είχαμε έναν δρόμο;" συλλογιούνται κρυφά. "Μα ναί λοιπόν, φαίνεται πως είχαμε έναν δρόμο!" Φρειδερίκος Νίτσε, Ταδε Εφη Ζαρατούστρα

====

(Δεν γράφουμε τις ιστορίες, εκείνες μας γράφουν. Μας επιλέγουν και μέσα από εμάς εκδηλώνονται, γιατί είναι ο τρόπος των ιστοριών να γεννιούνται, όπως ο δικός μας είναι οι ωδίνες. Η ωδίνη της ιστορίας που γεννιέται βιώνεται σαν έντονη εγκεφαλική φαγούρα, αλλαγή προσανατολισμού, μια θέαση γεγονότων που μέχρι τότε βρισκόταν εκτός οπτικού πεδίου. Τη στιγμή εκείνη γεννιέται μια ιστορία που καταλαμβάνει μέσα μας το χώρο της, επειδή οι ιστορίες και οι άνθρωποι είναι πλάσματα στενά συνδεδεμένα με σχέση εξάρτησης.

Οι ιστορίες ζουν μέσα στους ανθρώπους και οι άνθρωποι δε ζουν χωρίς μια ιστορία μέσα τους. Ιστορία είναι αναπλασμένη μνήμη. Δεν έχει σημασία αν δεν είναι δική μας, ατομική μνήμη. Η ιστορία αποδεικνύει τη συλλογική μνήμη. Συχνά, η ωραιοποιημένη της μορφή, χρησιμεύει ως υλικό κατασκευής νέων ιστοριών, όμως η φαντασία είναι πάντοτε υποτελής στους κανόνες της μνήμης. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει επινόηση. Ετσι ο καθένας είναι φορέας της ιστορίας του και το μέλλον, καθόσον αφορά τις δικές του ενέργειες τουλάχιστον, έχει απόλυτη συνάρτηση με το είδος της ιστορίας που τον έχει καταλάβει. Γιατί όσες ιστορίες κι αν πει κανείς, υπάρχει μέσα σε όλες μια μεταξωτή κλωστή εμμονής, συνήθως κόκκινη και στραφταλίζουν οι πέρλες, υπάρχουν όμως πολλές. Τα λέει κι ο Πετεφρής στη δεξιά στήλη. Τι διηγείται ιστορία σου στον κόσμο;

-Ο δρόμος, ο δρόμος!

Καλή μου ιστορία, μα πόσο πονηρή απατεώνισσα είσαι! )

Η είδηση των 25 αιώνων

...Πέρασε, όπως είναι αναμενόμενο, στα ψιλά. Και πάλι καλά.

Εαν μου ζητούσαν να αξιολογήσω τις σημαντικότερες ειδήσεις για την ανθρωπότητα απο την κλασσική αρχαιότητα ως τις μέρες μας, θα ψήφιζα την επιστροφή μιας παραλλαγμένης Μήδειας ως εκείνη που περιγράφει καλύτερα τι είναι στ' αλήθεια ο άνθρωπος κι ως που μπορεί να φτάσει. Φαντάζομαι ότι άλλοι θα επέλεγαν την προσελήνωση, τη Χιροσίμα, τον ηλεκτρισμό, κλπ. Ομως αυτά είναι επιτεύγματα, ενώ η είδηση που ακολουθεί είναι η ανθρώπινη ζωή η ίδια. Οποιος είναι γονιός μπορεί να τη νοιώσει στο πετσί του. Οποιος δεν είναι μπορεί τουλαχιστον να την κατανοήσει. Αναρωτιέμαι αν, γονιός η όχι, μπορεί κανείς μας πραγματικά να την καταλάβει, να ανατρ5ιχιάσει το πετσί του και να ορκιστεί στον εαυτό του πως τα δικά μας παιδιά θα συνεχίσουν να γεννιούνται. και μετα να δαγκώσει τη γλώσσα του που μίλησε για τα "δικά μας" τα παιδιά. Να τη ματώσει.

Απο τα σημερινά "ΝΕΑ"

~~~

ΒΑΘΙΑ στις ζούγκλες του Γκίμι, στα ανατολικά οροπέδια της Παπούας Νέας Γουινέας, υπάρχουν φυλές που ζουν σε συνθήκες οι οποίες παραπέμπουν στη Λίθινη Εποχή.

Ελάχιστα πράγματα από όσα συμβαίνουν εκεί μαθαίνονται στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι γνωστό όμως πως είκοσι χρόνια τώρα, διαφυλετικοί πόλεμοι φέρνουν τον θάνατο και την καταστροφή στα χωριά των ιθαγενών. Εκείνο που κανείς δεν γνώριζε είναι πως εδώ και δέκα χρόνια όλες οι γυναίκες σκοτώνουν στη γέννα, σε ρόλο Ηρώδη, τους νεογέννητους γιους τους με την ελπίδα ότι έτσι θα μειωθεί ο αριθμός των ανδρών που συμμετέχουν στις μάχες και μια μέρα θα σταματήσουν οι πόλεμοι...

Η αποκάλυψη Την απίστευτη αυτή αποκάλυψη έκαναν δύο γυναίκες από αντίπαλες φυλές, οι οποίες συμμετείχαν στην Γκορόκα, την πρωτεύουσα της περιφέρειας, σε μια διάσκεψη με στόχο την ειρήνη και τη συμφιλίωση. «Όλες οι γυναίκες συμφώνησαν να σκοτώνουν τα νεογέννητα αγόρια τους γιατί δεν άντεχαν άλλο τους πολέμους των ανδρών και τη δυστυχία που φέρνουν», δήλωσε η Ρόνα Λούκε, από το χωριό Αγκίμπου και η Κιπιγιόνα Μπέλας, από το αντίπαλο χωριό Αμόζα.

«Είναι ένα φρικτό έγκλημα, αλλά έπρεπε να το κάνουν. Στην πραγματικότητα, εξαναγκάστηκαν να το κάνουν, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος που με τον οποίο μπορούσαν να βάλουν τέλος στους φρικτούς πολέμους. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρούμε φαγητό για τα παιδιά μας με τους άνδρες μας συνεχώς στον πόλεμο».

Κάποιοι διαφυλετικοί πόλεμοι γίνονται για εδάφη, οι περισσότεροι ωστόσο ξεκινούν έπειτα από κατηγορίες για μαγεία. Κι όταν ακόμα οι δύο πλευρές διαπραγματεύονται μια λύση, η ειρήνη σπανίως διαρκεί.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4489994&ct=2

Γιατί αν δεν υπήρχαν τα παραμύθια θα τα γράφαμε

"Στις κοινωνικές μας επαφές, πάντοτε ερμηνεύουμε έναν ρόλο. Ως ερμηνευτές, συχνά έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση των προτύπων που θα μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει αλλά δεν το κάναμε, παρά εκείνων που ακολουθούμε χωρίς να το σκεφτούμε. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ότι η εντύπωση της πραγματικότητας που καλλιεργεί μια παράσταση είναι κάτι το λεπτό και εύθραυστο. Η εκφραστική συνοχή που απαιτείται στα δρώμενα καταδεικνύει μια κρίσιμη ασυμφωνία ανάμεσα στον αναπόφευκτα ανθρώπινο, και στον κοινωνικοποιημένο εαυτό μας. Ως ανθρώπινα όντα είμαστε, απ ό,τι φαίνεται, πλάσματα με ποικίλες παρορμήσεις, με ψυχική ενέργεια και διάθεση που μεταβαλεται απο τη μια στιγμή στην άλλη. Ως χαρακτήρες όμως που εκτίθενται σε ένα κοινό δεν πρέπει να παρουσιάζουμε μεταπτώσεις. Οπως υποστήριξε ο Ντύρκεμ, δεν επιτρέπουμε στην ανώτερη κοινωνική μας δραστηριότητα να ακολουθεί την τροχιά των σωματικών μας καταστάσεων, όπως κάνουν οι αισθήσεις μας και η όλη σωματική μας συνείδηση. Οπως λέει ο Σανταγιάνα, η διαδικασία της κοινωνικοποίησης όχι μόνο μεταμορφώνει, αλλά και παγιώνει:Αλλά είτε η όψη που παίρνουμε είναι χαρωπή είτε λυπημένη, υιοθετώντας και τονίζοντάς την, ορίζουμεε τον κυρίαρχο χαρακτήρα μας. Στο εξής, και για όσο τελούμε υπό την επήρεια αυτής της αυτογνωσίας, δεν ζούμε απλώς, υποδυόμαστε. Συνθέτουμε και παίζουμε τον εκλεκτό μας χαρακτήρα, φοράμε το μεγαλόπρεπο ύφος της περίσκεψης, υπερασπιζόμαστε και εξιδανικεύουμε τα πάθη μας, ενθαρρύνουμε πειστικά τον εαυτό μας να είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, αφοσιωμένος ή περιφρονητικός, ή απρόσεκτος ή αυστηρός, μονολογούμε (μπροστά σε ένα φανταστικό κοινό) και τυλίγουμε γύρω μας με χάρη το μανδύα του αναπαλλοτρίωτου ρόλου μας. Ετσι ενδεδυμένοι, επιζητούμε το χειροκρότημα και προσδοκούμε να πεθάνουμε εν μέσω καθολικής σιγής. Διακηρύσσουμε ότι ο βίος μας συνάδει προς τα λεπτά αισθήματα που έχουμε εκφράσει, όπως προσπαθούμε να πιστέψουμε στη θρησκεία που διακηρύσσουμε. Οσο μεγαλύτερες οι δυσκολίες, τόσο πιο μεγάλος και ο ζήλος μας. Κάτω απο τις διακηρυγμένες αρχές και δεσμεύσεις του λόγου μας πρέπει να κρύψουμε επιμελώς όλες τις ανισότητες των διαθέσεων και συμπεριφορών μας, κι αυτό δίχως υποκρισία, εφόσον ο ακούσια επιλεγμένος χαρακτήρας μας είναι πιο αληθινά ο εαυτός μας απ ό,τι η ροή των αθέλητων ονείρων μας.Το πορτρέτο που έτσι φιλοτεχνούμε κι επιδεικνύουμε ως το αληθινό μας πρόσωπο, μπορεί κάλλιστα να είναι μεγαλόπρεπης τεχνοτροπίας, με τον κίονα και την αυλαία και το απόμακρο τοπίο κι ένα δάχτυλο να δείχνει τη γήινη σφααίρα ή το κρανίο του γελωτοποιού Γιόρικ και της φιλοσοφίας. Αλλά αν το ύφος μας αυτό είναι εμφυτο και η τέχνη μας καίρια, όσο πιο πολύ μεταμορφώνει το μοντέλο της, τόσο πιο βαθειά κι αληθινή τέχνη θα είναι. Η αυστηρή προτομή ενός αρχαϊκού αγάλματος, που μόλις και εξανθρωπίζει τον μαρμάρινο όγκο, εκφράζει πολύ πιο εύχτοχα ένα πνεύμα απ ό,τι η μουντή πρωινή όψη ή οι περιστασιακοί μορφασμοί ενός ανθρώπου. Οποιος νοιώθει σιγουριά για το μυαλό του η περηφάνεια για το αξίωμά του ή αγωνιά για το καθήκον του, υιοθετεί ένα τραγικό προσωπείο. Το εξουσιοδοτεί να είναι ο εαυτός του και του μεταφέρει όλη του τη ματαιοδοξία. Ενω παραμένει ζωντανός και υποκειται, όπως καθετί που υπάρχει, στην υπονομευτική ροή της ίδιας του της υπόστασης, έχει αποκρυσταλλώσει την ψυχή του σε μια ιδέα και, υπερήφανα μάλλον παρά με θλίψη, έχει προσφέρει τη ζωή του στο βωμό των μουσών.Η αυτογνωσία, όπως κάθε τέχνη ή επιστήμη, αποδίδει το υλικό της μέσα από ένα νέο μέσο, το μέσο των ιδεών, όπου αυτό χάνει τις παλιές του διαστάσεις και την παλιά του θέση. Οι ζωώδεις έξεις μας μεταλλάσονται από τη συνείδηση σε δεσμούς και καθήκοντα, και τότε γινόμαστε "πρόσωπα' ή προσωπεία." Ερβιν Γκόφμαν, Η παρουσίαση του εαυτού http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/289724 ~~~ Ηταν κάποτε δυό νέοι που ερωτεύτηκαν. Η ζωή τους κυλούσε ανταμωμένη κι όλα είχαν ένα νόημα από φως και σιωπή. Μια μέρα, εκείνη του χάρισε ένα κρυστάλλινο φυλαχτό. -Εδώ μέσα, του είπε, βρίσκεται ολόκληρη η αγάπη μου για σένα. Είναι ενα σπάνιο φυλαχτό, δώρο μακρινού αυτοκράτορα προς τον πατέρα μου. Είναι μοναδικό στον κόσμο γιατί μπορεί να περιβάλλει το πιο δυνατό συναίσθημα. Στο δίνω γιατί σε αγαπώ. Αν παρατηρήσεις καλά στο σκοτάδι, θα δεις να λάμπει για σένα. Πρόσεξέ το όσο εμένα. Τρελός απο τη χαρά του εκείνος, τοποθέτησε το κρυστάλλινο φυλαχτό σε ενα τραπέζι και το παρατηρούσε όπως έλαμπε τα βράδια. Του κρατούσε παρέα όσο εκείνη έλειπε. Τα μεσημέρια αναζητούσε την καλή του και τα βράδια την αντάμωνε πάλι στις φωτεινές ανταύγειες του. Ηταν το πιο πολύτιμο αντικείμενο που είχε ποτέ στη ζωή του. Ομως ένα βράδι που ο νέος είχε πιει λίγο κρασί παραπάνω, παραπάτησε, σκόνταψε, εσπρωξε το τραπέζι και το φυλαχτό έπεσε. Σαν σε αργή κίνηση, με την απελπισία να παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του, το είδε να συντρίβεται στο έδαφος και σβήνοντας να γίνεται χίλια κομμάτια. Γονάτισε απο πάνω κι έκλαψε. Από την επόμενη κιόλας ημέρα, εκείνη σταμάτησε να τον θέλει. Οταν τον ρώτησε αν έλαμψε το προηγούμενο βράδι το φυλαχτό, εκείνος της είπε την αλήθεια. Δεν μπορούσε να της το κρύψει. Το πρόσωπό της πέτρωσε. -Σου είχα πει πως ήταν ένα σπάνιο δώρο. Ηταν εκεί μέσα όλη η αγάπη μου για σένα. Κι οταν σπάσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει.. Μάταια ο νέος προσπάθησε να εξιλεωθεί. Οσα συγνώμη κι αν ζήτησε, όσο κι αν καταράστηκε το κρασί και την κακιά την ώρα, εκείνη παρέμεινε αμετάπιστη. Πέρασαν μέρες, γιναν μήνες κι έγιναν χρόνια που εκείνος προσπαθούσε να τη γλυκάνει ξανά, όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους μεταχειρίστηκε για να συγχωρεθεί, έπεσε πολύ χαμηλά κι έφτασε ακόμα και να γονατίσει εκλιπαρώντας την, μα εκείνη πάντοτε την τελευταία στιγμή, ύψωνε εναν τοίχο ανάμεσά τους και του έλεγε πως το κρύσταλλο δεν υπάρχει πια και δε θα λάμψει ξανά ποτέ. Ακόμα κι όταν απείλησε πως η ζωή του δεν είχε πια νόημα και δεν τη θέλει, εκείνη παρέμεινε ψυχρή κι απόμακρη. Μια μέρα, μετά απο πολύν καιρό, από τον νέο είχε απομείνει πια η σκιά του. Κοιτάχτηκε στο νερό και είδε τον αντικατοπτρισμό αυτού που κάποτε ήταν ο εαυτός του. Τότε αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στην αγωνία του. Αποφασιστικά, πήγε και τη βρήκε. -Είσαι ελεύθερη απο μένα, της είπε. Θα με ξαναδείς μονάχα αν κι εσύ με λαχταρήσεις. Ξέρεις, όταν δυο που αγαπήθηκαν πεθαίνουν ένας, θολώνει το φως σε όλα τα κρύσταλλα της γης. Και φεύγοντας της άφησε ενα κουτί με το τελευταίο του, όπως είπε, δώρο. Εκείνη παρέμεινε αμίλητη κοιτώντας τον να φεύγει. Αφησε το δώρο του στο τραπέζι της και δεν το άγγιζε για αρκετή ώρα. Δεν ήθελε τίποτα δικό του, μόνο να την αφήσει ήσυχη ήθελε. Τελικά, πριν πέσει για ύπνο, αποφάσισε να το ανοίξει. Εβγαλε απο μέσα το κρυστάλλινο φυλαχτό. Το κοίταξε ξανά. Ηταν το ίδιο εκείνο φυλαχτό. Δεν πίστευε στα μάτια της. Επειτα το κοίταξε πάλι, πιο προσεκτικά. Τώρα βλέπει. Κι αυτό που βλέπει, κάνει τα μάτια της να υγραίνονται. Το φυλαχτό έχει ξανακολληθεί. Εκείνος μάζεψε ενα προς ένα όλα τα κομμάτια. Είχε μπροστά του ενα παζλ χιλίων κομματιών γυαλιού. Κάθισε και το ξαναταίριαξε. Φαίνονται επάνω του οι γραμμές των ραγισμάτων. Μα η δουλειά είναι τέλεια. Πρέπει να του χρειάστηκαν μήνες. Τι μήνες, χρόνια. Το σχήμα είναι το ίδιο όπως πριν. Οι χαραγματιές έχουν προσεγγίσει η μια την άλλη με απίστευτη ακρίβεια. Δουλειά χειρουργείου. Οι αντανακλάσεις των ματιών της πάνω στο φυλαχτό, δεν είναι τόσο καθαρές όπως ηταν πριν, όμως δίνουν το ιδιο περίγραμμα. Βλέπει το πρόσωπό της μέσα στα ραγίσματα. Είναι σα να έχει επιμελημένες ρυτίδες. Της πηγαίνουν οι ρυτίδες. Κι όπως το βράδι σκεπτική κοιτούσε το κρυστάλλινο φυλαχτό, εκείνο φεγγοβόλησε. (Το μισό κείμενο είναι αντιγραφή απο το εξαιρετικό βιβλίο του Γκόφμαν και το υπόλοιπο μεταφορά-τροποποίηση απο Μουλτιμπλογκς.τζιαρ)

Το δικό σας λουλούδι είναι το ομορφότερο του κόσμου

Ολες μου τις ευχές. Δυστυχώς εμείς δεν θα είμαστε εκεί λόγω ειλλημμένων υποχρεώσεων (επιφυλάσσομαι) αλλα νομίζω ότι τέτοιες προσπάθειες αξίζουν κάθε ενθάρρυνση, κάθε προβολή και δικαιούνται όλη τη στήριξη. Υπόσχομαι του χρόνου να φέρω 2 παιδιά σε αντίστοιχη παρασταση, με δεδομένο μάλιστα ότι στο δωμάτιο του ενός τον τοίχο στολίζουν παμπολλα αστέρια, αναμεσα στα οποία κι αυτό του Μ.Π.

Λεπτομέρειες εδώ: http://magicacooking.wordpress.com/2008/05/26/giorti-paidiwn-dromoi-zois/

Always

Υπάρχει ίσως πραγματικά μια συγχρονικότητα στα γεγονότα. Ισως ο Γιουνγκ να είχε δίκιο και να υπάρχει μια μη αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στα πράγματα. Ετσι όταν σκεφτόμαστε κάτι, παρατηρούμε ότι πολύς κόσμος το σκέφτεται επίσης, σχεδόν ταυτόχρονα. Οταν κάποιος κάπου συλλάβει μια ιδέα, τότε κάποιοι άλλοι κάπου αλλού, αργά ή γρηγορότερα, επίσης θα τη συλλάβουν. Δεν εξηγείται με την αιτιότητα αυτό.

Τελευταία τον απασχόλησε η έννοια των δηλώσεων των ανθρώπων για το χρόνο. Πόσο πολύ είναι το "για πάντα"; Ποιός μπορεί να το πει χωρίς να γελάσει το σύμπαν που τον ακούει; Οταν κόκκινος απο οργή έπαιρνε τη βαλίτσα (είχε δεινοπαθήσει αυτή η βαλίτσα ανεβα κατεβα γεμιζε αδειαζε) να φύγει, που ήταν το για πάντα του;

Αφού τον απασχόλησε η έννοια του χρόνου όπως γίνεται αντιληπτή από τη συνείδηση, είδε σε πολλές μεριές να μιλούνε για το ίδιο θέμα. Συνήθως αφοριστικά όπως κι εκείνος πήγαινε να νοιώσει. Πως ο άνθρωπος δε δικαιούται δια να ομιλεί περί χρόνου. Δεν έχει δικαίωμα να ορκίζεται αιώνιες αγάπες, να φτιάχνει αιώνια κτίρια, να θεωρεί πως η αιωνιότητα μπορεί να συνοψίζεται. Το για πάντα του ανθρώπου σημαίνει για όσο μπορώ, θέλω, κι αντέχω.

Λοιπόν, αν υπάρχει συγχρονικότητα, η απαντηση που έδωσε στο δίλημμα θα εμφανιστεί σύντομα καταγεγραμμένη και από άλλους. Και σύντομα, ο τωρινός κοινός τόπος της αρνησης του για πάντα ως συναισθηματικής υπερβολής, θα παραχωρήσει τη θέση του στη νέα κοινοτοπία, αφου κάθε πρωτοπορία του χτες γίνεται κοινοτοπία αύριο.

"Always"

(L.Cohen)

(Oh friends, .. don't matter if you're a man or a woman.

If you're in love with somebody, these are the words that you got to learn to say.

Now listen carefully. Here it comes...)

I'll be loving you always

with a love that's true,

always

When the thing you've planned needs my helping hand,

I will understand,

always, always

Days may not be fair,

always

Yeah but that's when I'll be there,

always

Not for just an hour,

Not for just a day,

Not for just a year,

but always.

I said that I'll be loving you,

always

with a love that's true,

always.

When the thing you've planned needs my helping hand,

I will, I will understand,

always, always

(Oh that's pretty ... that's pretty too ... Oh darling)

The days may not be fair,

always

Yeah but that's when I'll be there,

always

Not for just a second,

or a minute,

or an hour,

Not for just a weekend and a shake down in the shower,

Not for just the summer and the winter going sour,

But always, always, always

(Ok if you don't want to quit, let's try it one more time)

I'll be loving you,

always

with a love that's true,

always.

When the thing you've planned needs my helping hand,

I will understand,

I will, I will understand,

always,

always

The days may not be fair,

always

(Don't worry, baby)

That's when I'll be there,

always

Not for just an hour,

Not for just a day,

Not for just a year,

but always.

Πως να τον μπήξεις σε ένα σούπερ μοντέλο

"Τα σχόλια και οι απαντήσεις του βλόγερ είναι ο βασικός άξονας του βλογ, καθώς τα ποστς είναι απλώς οι προφάσεις για να υπάρξουν σχόλια. Μελετάται σοβαρά η – σε πρώτη φάση- μείωση των λέξεων κάθε ποστ (έως 40) και εν συνεχεία η ανάρτηση μόνον τίτλων , ώστε να συντομεύεται η διαδικασία παραβλέποντας τα περιττά διαδικαστικά."

http://kkmoiris.yooblog.gr/2008/04/15/348/

"Τι ώρα είναι; Δώδεκα και μισή. Θες να στον μπήξω; Τώρα το θυμήθηκες; Τώρα ευκαιρώ" http://blowyourheadoff.wordpress.com/2008/04/15/%ce%a3%cf%85%ce%b6%cf%85%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%8c/ Ελπίζω ότι αυτό το ποστ θα σπάσει τα ρεκόρ σχολίων όλων των εποχών* *ακόμα και των παγετώνων. Ναι ναι, καταθέσατε αμεσα και μη διαγκωνίζεσθε, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Το Ελληνικό παζλ

Θέλω σήμερα να παραχωρήσω το χώρο στον Πετεφρή, προκειμένου να συμβάλω το ψίχουλό μου στην αναδημοσίευση του κειμένου του περί Συναρμολόγησης, γεωγραφίας, Μακεδονίας, Ελλάδας, εθνοτήτων, συλλογικής μαλακίας κλπ. http://petefris.blogspot.com/2008/04/blog-post_02.html (Κι αν επιλέγω να είμαι και μέσα μου Ελληνας πέρα απ την ταυτότητα, παρότι επίσης μέσα μου είμαι κατ' ουσίαν άπατρις, είναι γιατί ως Ελληνας συγχρωτίζομαι κι αιασθάνομαι εγγύτητα ιδίως με ανθρώπους που διατυπώνουν τέτοια σκέψη, κι έτσι θυμάμαι πάντα την απύθμενη διαφορά ενός Ελληνα με έναν ελληναρά. Ευχαριστώ Πετεφρή.)

Η κόκκινη κουβέρτα

Μαγισσάκι,

στο ψυγείο δεν μου βγαίνει να σου αφήσω ποιήματα, μόνο σημειώματα.

Εδω όμως, σε τούτο το μυστήριο κουτί, μπορώ.

Θέλω να κατανοήσεις ότι για μένα τα πιο ερωτικά σημεία είναι αυτά που μπόλνταρα.

Επειδή μετά από μια ζωή μαζί θα ήταν ψεύτικο να εστιάσω στα "σκοτεινά διάφανα πέπλα" Εκεί εστίαζα παλιά, για να σε ρίξω. Μη στεναχωριέσαι που ο χρόνος θόλωσε τα βλέμματα κι αφαίρεσε τη γοητεία της άγνοιας. Αυτό συμβαίνει παντα, σ όλους. Αλλά υπάρχουν μερικά που δε συμβαίνουν σε όλους με το χρόνο.

Εστίασε σε αυτά: στην κόκκινη μαλλιαρή κουβέρτα που μας σκέπει. Πέρα απ' το θάνατο.

Kαι μη σε σκιάζουν τα φαντάσματα.

ΥΓ. Κι όταν φτάσεις στην τελευταία φράση του ποιήματος, θυμίσου να φτιάξεις κάτι να φάμε. Εγω θα φέρω το γάλα για τα παιδιά.

*

Τί όμορφη που είσαι.

Με τρομάζει η ομορφιά σου.

Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σε εμένα.

Καλυμένη απο τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιων με σκοτεινό διάφανο πέπλο

διάστικτο από τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.

Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις.

Τριανταφυλλιές εκρήξεις από την πράξη του έρωτα.

Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω από τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπάρ, τα ναυτικα οινομαγειρεία.

Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.

Μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.

Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη από την αναπνοή του σώματός σου.

Μη φεύγεις. Μη φεύγεις.

Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.

Ενας πέτρινος ταύρος πηδάει από το αέτωμα στα ξερα χόρτα.

Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.

Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.

Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.

Φυλάξου. Εσένα ζητούν.

Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.

Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.

Γίνεται μία έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.

Κάτω από την κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα από το χρόνο κι από το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν γνωση.

Τί όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.

Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.

Γ.Ρίτσος

Υπνος

Σήμερα είναι λέει η Παγκόσμια μέρα ποίησης, η παγκόσμια μέρα ύπνου -μεταξύ κι άλλων παγκοσμίων ημερών- κι επίσης μπαίνει επισήμως η ανοιξη κι έχει πανσέληνο.

Πολύ σουρεαλιστικά όλα αυτα τα συμβολιστικά, πολύ βολικά τα συμπίπτοντα. Κι αφου δεν έχω ποίηση στις φλέβες, κι αφού η άνοιξη αναμένεται και η πανσέληνος απλά θα μας ακούσει γι άλλη μια φορά να γρυλίζουμε, να σας αφήσω του Καρυωτάκη έναν Υπνο.

*

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα

να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια γλυκά.

Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,

στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.

Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.

Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρό μας

θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.

Αγάπες θα' ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,

η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,

και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρά μας,

χωρίς ναν το γρικούμε θα γελάμε.

Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,

και θα 'ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.

Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,

θα αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια γλυκά.

Και τα κορίτσια του χωριού μας,

αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω

και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε για τα χρυσά καλύβια,

για τον ήλιο της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,

για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.

Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,

κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,

θα μας διηγιέται -- ωχρή -- σαν παραμύθιτην πίκρα της ζωής.

Και το φεγγάρι

θα κατέβει στα πόδια μας λαμπάδα

την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

που όλη τη μέρα έκλαψαν κι απόστασαν.

*

Ετσι γλυκά, σαν αποκαμωμένο παιδί ελπίζει κανείς στην Ανοιξη σαν μεγαλώσει. Κι έτσι, σαν πράσινο ακρογυάλι μιας πατρίδας εσώτερης, αποζητά στο δίσκο της Σελήνης τη λαλιά του.Υπνε, που παίρνεις τα παιδιά, πάρε και το δικό μου.

Ολα αυτα τα χρόνια, Λένα...

σ' αγάπησα πολύ / ήσουν η αντανάκλαση σημείου φωτεινού / στον άναστρο καθρέφτη τ' ουρανού μου / ‘λίγα κομμάτια σε κίτρινο χρυσό έχουν μείνει! τώρα είναι η ευκαιρία να τ’ αποκτήσετε!’ / φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια / ενώ εγώ / you are my last hope / σου ψιθύρισα / στη μοναδική υπόγεια διάβαση που μου διέθετες / όλα αυτά τα χρόνια / γέρασες / γέρασα / you are my last hope / σου ψιθύρισα / και ο καθρέφτης ουρανός έσπασε / τις ρυτίδες μας Λένα Πλάτωνος, Σ αγάπησα http://rapidshare.com/files/95082413/lena_platonos_-_s_agaphsa.mp3 Θενκς (πολύ) του http://sensualmonk.blogspot.com/2008/02/this-is-not-bow-its-prostration.html

Μικρή κριτική του σύμπαντος

"To κακό δεν βρίσκεται στον ατομικισμό μας, αλλά στον τύπο του ατομικισμού που μας χαρακτηρίζει, ο οποίος είναι στατικός αντί να είναι δυναμικός. Στα μάτια μας, η αξία μας εξαρτάται από αυτό που σκεφτόμαστε, όχι από αυτό που πράττουμε. Ξεχνάμε πως αυτό που δεν κάναμε, δεν το βιώσαμε. Πως η πρωταρχική λειτουργία της ζωής είναι η δράση, όπως το πρωταρχικό χαρακτηριστικό των πραγμάτων είναι η κίνηση. Προσδίδουμε σημασία στις σκέψεις μας απλώς και μόνο επειδή είναι δικές μας. Θεωρούμε εαυτούς όχι, όπως έλεγε εκείνος ο Ελληνας, "μέτρον πάντων", αλλά κανόνα ή μονάδα μέτρησης των πάντων. Κι έτσι δημιουργήσαμε ανάμεσά μας όχι απλώς μια ερμηνεία, αλλά μια κριτική του σύμπαντος"

Βαρόνος ντε Τέιβε (Φ.Πεσσόα) Η Αγωγή του στωικού

Το σύμπαν γαμιέται.

Λαική σοφία

Αυτά τα πράγματα

«Κάποιος άνθρωπος έφυγε από ένα τσέχικο χωριό για να κάνει την τύχη του. Μετά από πολύ καιρό επέστρεψε πλούσιος, παντρεμένος και πατέρας. Η μητέρα του με την αδελφή του είχαν ένα ξενοδοχείο. Για να τους κάνει έκπληξη, άφησε τη γυναίκα του και το παιδί σε άλλο σπίτι και πήγε στη μητέρα του, που δεν τον γνώρισε όταν μπήκε. Για να αστειευτεί, είχε την ιδέα να πιάσει ένα δωμάτιο. Εδειξε τα λεφτά του. Τη νύχτα, η μητέρα και η αδελφή του τον δολοφόνησαν με ένα σφυρί για να τον ληστέψουν κι έριξαν το πτώμα του στο ποτάμι. Το πρωί ήρθε η γυναίκα του ανίδεη για ό,τι είχε συμβεί κι αποκάλυψε την ταυτότητα του ταξιδιώτη. Η μητέρα το κρεμάστηκε. Η αδελφή του έπεσε σε ένα πηγάδι. Επρεπε να διαβάσω αυτή την ιστορία χιλιάδες φορές. Απ τη μια μεριά είναι απίστευτη, από την άλλη φυσική. Παρόλα αυτά έβρισκα ότι ο ταξιδιώτης το άξιζε λίγο γιατί ποτέ δεν πρέπει να παίζει κανείς με αυτά τα πράγματα» Αλμπερ Καμύ, Ο Ξένος -Θέλω χρόνο. -Δεν είμαι θεός για να τον διαφεντεύω. -Θέλω χρόνο. Αν πάρω τώρα απόφαση θα είναι αρνητική. -Αν δεν πάρεις τώρα απόφαση σε λίγο δεν ξέρω αν θα ζω. -Σε μισώ και σε σιχαίνομαι. -Σ αγαπώ και σε σιχαίνομαι. -Με αηδιάζεις -Με καυλώνεις -Εξαφανίσου. Ασε με να ζήσω. -Δεν θα μπορώ να ζήσω εγώ χωρίς εσένα. -Επιτέλους, δε θέλω ούτε να σε ξέρω. Ασε με. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή. -Θάθελες μιαν άλλη ζωή; -Ολοι θα ήθελαν. Αλλά αυτό δε λέει τίποτα. Είναι το ίδιο όπως να ήθελα να είμαι πιο ψηλή. -Αν μπορούσες, τι ζωή θα ήθελες; -Αυτή που ζω, χωρίς εσένα. Να μην υπάρχεις -Εγώ ξέρεις τι θάθελα; -Δε με νοιάζει. -Μια ζωή που να μπορώ να θυμάμαι αυτήν εδώ. Ανακριτής: Αυτή ήταν η τελευταία του φράση; Μάρτυρας: Πράγματι. Αμέσως τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Τα μάτια της είχαν θολώσει. Μετά παρέμεινε ακίνητη πάνω από το σώμα του ώσπου τη συνέλαβαν. Εμοιαζε ανακουφισμένη. Ανακριτής: Το σημείωμα στην τσέπη του εσείς το βρήκατε; Μαρτυρας: Ναι. Ανακριτής: Τι έγραφε; Μάρτυρας: «Επειδή φοβάσαι σε φοβίζω ανόητη. Καλή τύχη και στο επανιδείν» Ανακριτής: Δεν πρόλαβε να της το δώσει; Μάρτυρας: Οχι. Ανακριτής: Ποτέ δεν πρέπει να παίζει κανείς με αυτά τα πράγματα...

Ποτέ γυναίκα

Είναι κάτι κείμενα που κάνουν τον κύκλο τους στο χρόνο κι επιστρέφουν. Οπως αυτό του Γ.Χειμωνά, απο τα ΝΕΑ 3/3/2001.Το διάβασα, κούνησα το κεφάλι, τα κατανόησα, το ξέχασα, έφυγε, το βρήκαν άλλοι το περιέθαλψαν, το ξαναστόλισαν, ξαναέφυγε, επηρέασε και νάτο που μου επέστρεψε ανασύροντας τις μνήμες. Με τη σειρά μου το στολίζω πάλι και το αποστέλω στον άγνωστο παραλήπτη του, με την ευχή να το καταλάβει. Δεν έχω άλλον τρόπο από τα ξένα λόγια να μιλώ για τα πιο οικεία. «Ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άντρα» Άμλετ Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφτηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι’ αυτόν) τέτοια αιτήματα – που , θα’ λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης – ο άντρας όμως όχι. Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δεύτερου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρώπινου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ’ αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντραֹ ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ’ αυτήν. Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της – η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν’ αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ’ ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες – ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου. Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της – ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστοֹ κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, όποτε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό – ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων – ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο – αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες , που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει. Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής – ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσίαֹ ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λοραίνης – ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλειές. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του – εύθραυστος και χωρίς – σε αντίθεση με τη γυναίκα – να επιζεί του θρυμματισμού του, ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους, από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες – κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενική, την πιο τρυφερή λύπη, γι’ αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του – παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί. ( http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=16983&m=R06&aa=1 )

Αλκυονίδες ηδονές

«…Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: ‘Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου’. Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι’ αυτό, σκασιαρχείο καλύτερα. Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά» Μαλβίνα Κάραλη Για να "αναγνωρίσεις κάτι από τον κόσμο (σου) που κρύβεται κάτω από τα Χ κιλά ζωντανού ιστού, μυϊκών και ινωδών οργάνων" στο κείμενο της Μαλβίνας, είτε κατανοείς πως εγκαταλείπεις την αυτοσυντήρηση κι επιλέγεις στη ζωή σου να νιάζεσαι πραγματικά για τους άλλους, είτε βαυκαλίζεσαι. Κατανοείς, υποτίθεται, ότι αυτό που θαυμάζεις το έχουν ανάγκη και οι άλλοι, όχι μόνο το θλιβερό σου μικροαστικό τομαράκι. Δηλώνεις ότι θα αρνηθείς να γίνει ο έρωτας καλύτερη του ενός (ο ένας είσαι παντα εσύ) και χειρότερη του άλλου. Λες οτι θα κάνεις κοπάνα στο μάθημα. Και υπογραμμίζεις την έννοια του κοινού κέντρου, να νοιώθεις λες τη συγγένεια. Να υιοθετείς τον πυρήνα αυτού του κειμένου, να τον προβάλεις ως πυκνή έκφρασή σου και, ταυτόχρονα, να είσαι υποκείμενο της αυτοσυντήρησης ενός μίζερου εαυτούλη και εκδορέας των άλλων, με ξεπερνά. Επιπλέον μου αποδεικνύει πως μερικοί άνθρωποι μπορεί να χαρακτηρίζονται ψεύτες, όμως πολύ συχνότερα, πραγματικά ψεύτικοι είναι εκείνοι που ο κόσμος περνάει γι αληθινούς. Μόλις γυρίσει η κλεψύδρα της διαπίστωσης, στο ψύχος του νιαξίματος που απαξιώθηκε ανατέλει επιτέλους δειλά μια αλκυονίδα ηδονή , κλεμμένη, οικειοποιημένη, από αυτά τα απερίγραπτα πλάσματα. Τη λένε απόσταση.

Αρχίδια, καρδιά

Σαν τα παιδιά στο γαιτανάκι της σκέψης. Σε ελεύθερη κατάδυση συνειρμών, σε ανταλλαγές και αλληλοταυτίσεις. Προηγούμενο ποστ με τον τίτλο Vagina Dentata σχολιάστηκε απο το Χνούδι εδώ http://xnoudi.blogspot.com/2008/02/blog-post.html#comments όπου η Negma http://stellanelcielo.blogspot.com/ επέφερε την κάθαρση: Πλάι στο μουνί με τα δόντια αντιπαρέθεσε μια "καρδιά με αρχίδια" Με πήγες ταξίδι. Κάθε βυζί που χώνεις τη μουσούδα σου να αναπαυτείς είναι παυσίλυπο ώσπου να το δαγκώσεις άτσαλα μια μέρα και να στάξει αίμα η ρόγα. Με την πίκρα και τη γεύση της πτώσης από τον παράδεισο του αναίμακτου στο στόμα τινάζεσαι, αποδομείσαι, αυτοακυρώνεσαι, παθαίνεις αλλεργικό σοκ σαν το βρέφος που το τάισαν ξύδι, τώρα αν δε γαμήσεις για να ξεχάσεις δε θα ξεχάσεις και δε θα συνέλθεις ποτέ, ήπιες το δηλητήριο, κοινώνησες το ξένο αίμα. Στις απεγνωσμένες σου προσπάθειες να μην πεθάνεις από αναφυλαξία αλλά και να μη γίνεις ό,τι μισούσες καταλήγεις άτεχνος, επιμένεις εκεί που θά' πρεπε να αποσυρθείς, κι αμέσως η επαφή του ξένου με το δικό σου αίμα αντί να σε κάνει ομόαιμο δημιουργεί σηψαιμικό επεισόδιο, ο πανικός ξεπερνάει τις γνώσεις σου για την αποφυγή του και τότε, ενώ μέσα σου αγγίζεις τα μαλλιά των εκπεσόντων αγγέλων, έξω σου δεν είσαι παρά ένας πείσμων εκ-βιαστής, έτσι σε δέχεται εκείνο το μουνί και σε δαγκώνει, νοιώθει να εκβιάζεις αυτό που μόνο χαρίζεται, σου μπήγει τα δόντια βαθειά στην ίδια σάρκα που νωρίτερα έλουζε και τότε, πονεμένος, κατατρεγμένος, άφιλος εξ ορισμού σαν κάθε μυστικά λαβωμένο σε πεδίο μάχης, χωρίς ελπίδα να σε φροντίσουν οι δικοί σου, χωρίς να μπορείς να ζητήσεις άσυλο πουθενά, στέκεσαι κάπου κι αιμορραγείς μονάχος, κοιτώντας, σαν κάθε άντρα που ξέπεσε, τα ματωμένα αρχίδια σου απορημένος. Και εκεί συνειδητοποιείς ότι το φούσκωμα του εργαστηρίου σπέρματος έχει την ίδια μουσική και τον ίδιο ρυθμό με τους χτύπους της καρδιάς σου που διυλίζει νευρικά το αίμα. Η συνάφεια είναι μοιραία: αν είχες καρδιά με αρχίδια θα άντεχες τό δάγκωμα. Θα παρέμενες άντρας. Αλλά γίνεσαι παράκλητος. Παραχωρείς αυτοκρατορικά δικαιώματα, σκούζεις σα νυστική ύαινα, υποστέλεις σημαίες, εκλιπαρείς εξιλεώσεις και συμπόνιες, γίνεσαι τόσο ερωτικός όσο ο πακιστανός στο φανάρι. Κι έχεις για μόνο σου όπλο μόνη σου άμυνα όχι τα νύχια σου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα, αλλά την μετουσίωση των σκέψεων σε λέξεις, τόσο φτηνά παρηγοριέσαι, χαίρεσαι κατά βάθος για το δάγκωμα αφού γνωρίζεις πως τώρα μπορείς να μεταποιήσεις, σαν καλή μοδίστρα, το παλτό της ζωής σε πανωφόρι απο συντακτικό με μερικά φανταχτρά ρήματα ραμμένα στο γιακά. Καταλήγεις να απολαμβάνεις τη θλίψη και να προσχωρείς στα στρατόπεδα των παλιών σου εχθρών, αυτών που περιέγραφαν αντί να ζουν. Γράφεις. Η ιστορία της ζωής σου είναι πλέον μια περιγραφή, όχι ένα βίωμα. Φαντασιώνεσαι μεγαλόψυχους εσταυρωμένους άντρες από λυσιτελείς μοιραίες γυναίκες, το παναθρώπινο δράμα του έρωτα-που-πήγε-στραβα σε συσκευασία μικροκυμμάτων με λίγη τρούφα μυθοπλασίας, να το δημιούργημα, ιδού η επιτελεστική, κρυφή λειτουργία της καρβουναρούς σου μούσας, ευγνώμων πρέπει να της είσαι που σε δάγκωσε, κάπως έτσι έγραψε ο Σάμπατο το Τούνελ κι ο Μπουτζάτι το Ενας έρωτας, ναι, αυτό που βιώνεις είναι το ίδιο που ένοιωσε ο Σέξπιρ κι ο Γκαίτε, έτσι ταυτίζονται οι γενιές των ανθρώπων, ιδού το οικουμενικό στο βίωμα, μπλα μπλα, κοιτάς κάτω κι η πο΄τσα σου έχει ήδη γίνει μπλε και τα αρχίδια ζαρώσει στα όρια εξαφάνισης, ενόσω φαντασιώνεσαι τα εσωτερικά μεγαλεία έχοντας επιδέσει την πληγή όχι με συνείδηση αλλά με ρετάλια από μεταποίηση. Για τις καρδιές των άλλων τι να πεις. Για τη δική σου όμως; Καρδιά με αρχίδια ή αρχίδια καρδιά;

Vagina Dentata με ονοματεπώνυμο

Εξ αφορμής αυτού

http://exastal.blogspot.com/2007/03/blog-post_25.html

και αυτού

http://www.multiforums.gr/fun/viewthread.php?tid=9774

σκέφτομαι ότι τα πραγματικά μουνιά με δόντια είναι εκείνα που, ενώ εσύ κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να τους δείξεις πως τα αγαπάς επειδή περιβάλλονται από τη γυναίκα, εκείνα επιμένουν να σε δαγκώνουν. Κι όχι αυτά τα πλαστικά αντι-βιαστικά. Οπότε κάποια στιγμή δεν αντέχεις πια και παραιτείσαι κι η γυναίκα που αγάπησες "αναβαθμίζεται" σε αυτό που ποθεί ανομολόγητα: "ενα μουνί που πήρα είσαι καλή μου", λέει τότε ο άντρας.

"Χωρίς τίποτα να το περιβάλει. Ενα μουνί. Με δόντια. Ηθελα την καρδιά σου. Κι εκεί με ξέσκισε. Μην απορείς λοιπόν που θα παραμείνεις για μένα ένα μουνί με δόντια κι ονοματεπώνυμο. Εσύ το επέλεξες να πάλλεται το μουνί στο στήθος σου. Και να δαγκώνει"

Τι ήθελε να πει ο ποιητής

Ανώμαλα Πάθη Κάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, που θα ‘ναι φθινόπωρο σ’ εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες – από τότε δεν ξαναβγήκα απ’ τ’ όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστον να παραδοθώ στ’ ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή τον συνωστισμό – γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών. Τ.Λειβαδίτης ***** Για να κατανοήσεις την ποίηση χρειάζεται να συναντήσεις εκείνο το "τρυφερό βλέμμα" Οσο δεν, θα αναρωτιέσαι τι ήθελε να πει ο ποιητής.

Περί μέθης

Κάθε εγώ υπάρχει χάρη στο εσύ.

[Την αξία σου την εισπράττεις από το βλέμμα μου]

Ο,τι αξίζει στη ζωή υπερβαίνει τα όρια, γι αυτό κάλλιστα μπορεί να μοιάζει με μεθύσι.

[Τα όριά σου σε κρατούν νηφάλιο]

Δεν πρέπει να σπρώχνουμε τον αντίπαλο σε απελπισία.

[Γιατί τον αναγκάζουμε να μας επιτεθεί]

Ο Μποντλέρ είναι στραμμένος προς την αγιότητα της αμαρτίας.

{Διαφορετικά δε θα υπήρχε η λέξη "ιερό-δουλη" ]

Το κύριο γνώρισμα του ψυχισμού του ήταν η εγκεφαλικότητα και μια επείγουσα ανάγκη για μόνωση.

[Με διπλό DOW]

Ο άσωτος υιός είναι απολύτως απαραίτητος σε κάθε σωστά ωριμασμένο άτομο.

[Ο ασωτος γέρος πάλι είναι απολύτως απαρίτητος σε κάθε σωστά διεφθαρμένο νέο]

Οι δρόμοι είναι πολλοί, αλλά ο γκρεμός ένας.

[Γιαυτό και όλοι οδηγούν τελικά εκεί. Εξάλλου τόπε κι ο Κεινς, μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι σκελετοί που συνομιλούν με σκελετούς. Γι αυτό η αξία του δρόμου είναι το περπάτημα, το βραχύ, η διαδρομή, Καβάφης, μπλα μπλα. Θυμήθηκα τώρα ότι έχω καιρό να διασχίσω το Βουραικό πίνοντας μπάφους. Την επόμενη φορά θα παίζω και με τον Προ.]

Κωστής Παπαγιώργης

[Νομαδ]

Ομόκεντρα

Ήταν γυμνός. Στην πόλη τον πετροβολούσαν. Kι έφευγε, με το αίμα να στάζει πίσω του. «Θέλει να δείχνει ανυπεράσπιστος», έλεγαν οι σοφοί.Mα όταν τον βρήκαμε νεκρό, έξω στα χωράφια, είδαμε πάνω στο γυμνό του στήθος το μεγάλο ζωγραφισμένο πουλί, που του 'τρωγε το τελευταίο κουρέλι. Τάσος Λειβαδίτης