Αγαπατε αλιλους

(Τελικά, η γεωγραφία είναι όντως πεΤρωμένο...)

Η ιστορική συμμαχία και οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

"Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας. Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων. Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα" Απόσπασμα απο την προκήρυξη της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ για τη δολοφονία του αστυφύλακα.

(Ολη η προκήρυξη http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4523152 )

Ζώντας πράγματι στο τέλος των ιδεολογιών και στο τέλμα της συνείδησης, δε νοιώθω όσα βιώνω να εξυπηρετούν κανέναν ένοπλο αγώνα. Βιώνοντας κι εγώ την σισύφεια απελπισία, αντιλαμβάνομαι ταυτόχρονα το μήνυμα του Σίσυφου που δεν τίναξε την πέτρα στον αέρα, ούτε πυροβόλησε κανέναν στο κεφάλι επειδή αυτός συνειδητοποίησε πως δεν υπαρχει ελπίδα πια. Ως εκπρόσωπος της νεας ΛΜΑΤ, της μικροαστικής τοιαύτης, επίσης έχω κατανοήσει το μάθημα της συλλογικής ευθύνης ως απαρχής των εκκαθαρίσεων.

Δεν επιθυμώ να εμπλεξω τη χώρα μου, και καμιά χώρα, στη δίνη ενός εμφυλίου γιατι γνωρίζω πως περα από την αυτοκαταστροφή, δεν θα επιφέρω αλλαγές που θα αναστήσουν την ελπίδα. Επίσης, τα ψήγματα ιστορίας που ανασύρω στη μνήμη μου υποστηρίζουν πως κάθε επαναστατική προσπάθεια, ακόμα και τόσο αν-ιδεολογική, τόσο αφοπλιστικά, έως εφηβικά ειλικρινής (αν δεχθούμε πως ολα είναι υγιή και τίμια στο χώρο αυτόν), μια προσπάθεια που δεν στηρίζεται σε ελπίδες για μια καλύτερη κοινωνία αλλα δηλώνει εξ αρχής πως "εχουμε πόλεμο μωρό μου" και θα κάνουμε ο,τι μπορούμε για να σας γαμήσουμε, όλους εσάς που ειστε οι εχθροί μας, και να σπείρουμε το χάος στον ετοιμοθάνατο κόσμο μας, κατέληξε σε νέες ιεραρχίες κι όχι στην απελευθέρωση του ανθρώπου απο τα δεσμά του, ακόμα κι αν αυτα τα δεσμά είναι η ίδια η ελπίδα.

Εσυ που εγραψες αυτή την προκήρυξη, επειδή καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες, και μαλιστα συμφωνώ με μεγάλο τμήμα της σκέψης σου -αλλά όχι και με τη λύση που προτείνεις- συμπεραίνω, αυθαίρετα φυσικά αλλα δικαίωμά μου είναι, ότι είσαι ενας ανθρωπος της αναγεννησης. Εχεις γνώσεις ατελείς, αλλα για πολλά πράγματα. Πρέπει να είσαι αντρας 40-45 ετών, πιθανολογώ μαλιστα οτι είσαι και... μπλογκερ. Εχεις φλερτάρει κι εσύ με την αριστερά, ισως περασες παλιά απο Σπαρτακους και τροτσκιστές, νοιώθω να σε ξέρω, να σε ξέρω οχι σα μορφή αλλά σαν ιδεολόγημα.

Ομως λυπαμαι, αλλα η δική μου προσωπική ενόραση δε συμφωνεί στην "πρόταση ζωής για το σήμερα" που κάνεις, διότι είναι πρόταση θανάτου. Μου ζητάς, επειδή απείχα πολιτικά από τις εκλογές, κι επειδή συμμερίζομαι την απελπισία σου, να κάνω μαζί μου μια νεα ιστορική συμφωνία τύπου βαρκιζας, μολονότι τη λες συμμαχία, δεν απέχει απο συμφωνία. Μου ζητάς με δυό λόγια, επειδή ξέρω ήδη ότι η κοινωνία μας έτσι όπως λειτουργεί εείναι καταδικασμένη, κι επειδή ξερω οτι τα παιδιά μου είναι πιθανώς οι αυριανοί αναπαραγωγείς της αδικίας, να ανακηρύξω εαυτόν σε συνένοχό σου. Να συμφωνήσω μαζί σου, ότι μόνη λύση είναι η έκφραση της κοινής μας απελπισίας, σκοτώνοντας κάθε μπατσο, κάθε χαφιέ, κάθε μικροαστό νοικούρη με βιτρίνα, κάθε αδιάφορο του φραπε, και γενικά τους παντες εκτός από όσους συμφωνούν μαζί μας, ότι μέλλον δεν έχουμε. Μου ζητάς να κηρύξω δηλαδή εναν πόλεμο στον εαυτό μου και τελικά να αυτοπυροβοληθώ στο κεφάλι, αν δεν προφτάσει να μου τη φυτέψει το ίδιο το παιδί μου.

Συνομήλικε και πιθανότατα πρώην σύντροφε κι ίσως φίλε, εαν σκότωνα τον πατέρα σου όταν ήσουν 9 ετών προβαλλοντας οποιαδήποτε ιδεολογία, είμαι σίγουρος ότι μεγαλώνοντας, εαν ποτέ με εβρισκες, θα με σκότωνες κι εσύ ανελέητα, χωρίς καμιά ανάγκη αιτιολόγησης της πράξης σου. Σε λιγες μέρες χιλιάδες μαθητές που θα συμπληρώσουν τα μηχανογραφικά τους σημειώνοντας σαν πρώτη τους επιλογή τις αστυνομικές σχολές. Η οπτική σου τους αποκλείει αυτομάτως όλους, απο το ενδεχόμενο κάποιοι να οραματίζονται μια αστυνομία διαφορετική. Τους καθιστά αυτομάτως όλους συνενόχους. Γιατι δεν τους πυροβολείς πριν μεγαλώσουν; Γιατι δεν σκοτώνεις αύριο ενα τετοιο 17χρονο παιδί; Το ίδιο δεν ειναι; Κι ισως ακόμα πιο συμβολικό;

Ομολογώ οτι με αφοπλίζει η δήλωσή σου πως έχουμε πολεμο και δεν πουλάς πολιτική και ιδεολογία, αλλα πήρες ήδη τα "βουνά" των πόλεων. Απο την άλλη με εντυπωσιάζει η επιλεκτικότητα των ιστορικών σου γνώσεων, γιατι εαν προχώραγες λίγο τη σκέψη σου θα έφτανες κι εσύ στο συμπερασμα οτι το μόνο που θα πετύχεις πυροβολώντας στο ψαχνό τον καθε μπάτσο και μικροαστό, θα είναι να κάνεις ακόμα αυταρχικότερη και αβίωτη, την ήδη αυταρχική και μη βιώσιμη κοινωνία που μάχεσαι.

Εκτός κι αν έχεις κρυμμένη κάπου μια ατομική βόμβα φίλε, ώστε να την αμολύσεις και να βρούμε όλοι μαζί τη Νιρβάνα μας, κόψε τις μαλακίες. Κάθε σφαίρα σου είναι κι ένα επιχείρημα υπερ των χρυσαυγιτών, υπερ του μεγάλου αδελφού, υπερ της βιτρίνας, υπερ ολων όσων λες πως αντιμάχεσαι. και εναντίον των μεταναστών, της ελευθερης διακίνησης των ιδεών, της αυτοδιάθεσης, του συνειδητά μη αυτοτοποθετημένου σε πολιτικά σχήματα ανθρώπου.

Η ιστορική συμμαχία που μου ζητάς είναι εμφυλιοπολεμική επιλογή. Αλλα θα σου θυμίσω κι εγω τον Λενιν, σημασία δεν έχει να καταλάβουμε τον κόσμο αλλα να τον αλλάξουμε.

Εσυ λοιπον καταλαβες τα αδιέξοδα, αλλα δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις, προσπαθείς να τον καταστρέψεις. Κι επειδή δεν έχεις τη δύναμη που θα ήθελες, θα καταλήξεις ακριβως ο "χρήσιμος ηλίθιος" του συστήματος για τον οποίον μιλάς πιστεύοντας πως είναι ο άλλος, αυτός που έγινε "ορατός εχθρός" μιας κοινωνίας η οποία έχοντας πια εναν καινούργιο εχθρό, σταμάτησε να αντιλαμβάνεται ότι ο πραγματικός εχθρός ήταν και είναι ο ίδιος ο εαυτος της. Θα κάνεις τους καρατζαφέρηδες του κόσμου να αποκτήσουν δύναμη, τις κάμερες ασφαλείας να πληθαίνουν, τις μετακινήσεις μας πιο δυσχερείς, την ελευθερία μας ακόμα πιο ανάπηρη και τους απελπισμένους του κόσμου που δεν είναι σαν κι εσένα και δεν έχουν όπλα, ακόμα πιο δυστυχισμένους.

Είναι αλλο πράγμα να απέχεις απο τις εκλογές επειδή θες να απονομιμοποιήσεις ενα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και να υποδείξεις την ανάγκη για αλλαγές υπέρ ενός λιγότερο ασύδοτου καπιταλισμού, κι άλλο να προσπαθείς να ανατρέψεις την ασυδοσία φορώντας μια τήβενο με κουκούλα.

Στην πρώτη περίπτωση πιστεύεις στη δημοκρατία, στη δεύτερη δεν πιστευεις πια σε τίποτα, δεν ελπίζεις σε τίποτα, αρα είσαι ελεύθερος.

Εισαι ελευθερος λοιπόν φίλε τρομοκράτη να κάνεις ό,τι νομίζεις. Αλλα μην πιστεύεις πως είσαι τίποτα περισσότερο απο τον κατεξοχήν "χρήσιμο ηλίθιο" του συστήματος. Η μονη σου διαφορά με εμ'ένα και τους αλλους ηλίθιους, είναι ότι εσύ έχεις όπλο και κάνεις τη γκάβλα σου. Δηλαδή νομίζεις πως κάνεις επανάσταση και χαίρεσαι που την κάνεις ιδεολογικά αποφορτισμένη, απλά για την επανάσταση, χωρίς να υπάρχει πολιτική, όπως λες, από πίσω.

Με απλά λόγια, κάνεις ακριβως αυτό για το οποίο κατηγορείς την ΛΜΑΤ: "Δε γαμιέται; Εγω να περνάω καλα". Εσυ να περνάς καλά, και το 9χρονο παιδί του μπάτσου που έφαγες να αναρωτιέται ποιάς ιδεολογίας απότοκη ήταν η σφαίρα. Χίλιους νεους μπατσους (ιδεολόγους, μπάτσους "κανονικούς", δηλαδή με μπατσική νοοτροπία που θα μιλάνε γι αναρχο΄παπλητους και θα δέρνουν κόσμο στα κρυφά) εφτιαξες σκοτώνοντας αυτόν.

Λοιπόν, στο αίστημά σου για "ιστορική συμμαχία", απαντώ δυστυχώς κι εγω όπως δεν θα' θελα. Τι τη θες τη συμμαχία της κοινωνίας, αφού την έχεις γραμμένη την κοινωνία; Τι σε νοιάζει να σου παράσχω μια ιστορική δικαιολόγηση των φόνων, αφού έτσι κι αλλιως αποφάσισες να μας τινάξεις στον αέρα και λες οτι δε σε ενδιαφέρει πολιτικά το θέμα;

Γι αυτό συγχώρα με που θα σου απαντήσω στον ίδιο τόνο:

Βαλτο στον κώλο σου το αίτημα και πάτα τη σκανδάλη. Εχουμε πόλεμο μαλάκα, όχι πάρτυ για νάρθω με τα ποτά μου.

Το κόκκινο μάγουλο

Αν κάποιος πιστεύει στο Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει 37 βαθμούς Κυριακή εκλογών χωρις λόγο.

Αν κάποιος πιστευει στην Ευρωπαική Αριστερά, η αποχή στρεφεται εναντίον της επειδη ενώ έχει κάθε εφόδιο της εποχής να προβάλει ένα πραγματικά νέο όραμα και να αναδείξει επιτέλους τα αδιέξοδα του ασύδοτου υπαρκτού καπιταλισμού, εκείνη αναλίσκεται (ξανά...) σε ισορροπίες γκρουπούσκουλων, επαναστατική γυμναστική και κενή ρητορεία.

Αν κάποιος πιστεύει ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός αξίζει δεύτερη ευκαιρία, ένα μπανάκι θα τον κάνει να το σκεφτεί πιο ψύχραιμα.

Αν κάποιος πιστεύει στον Καρατζαφέρη τι να πω, ας τονίζει την αποχή στην παραλήγουσα.

Αν κάποιος στη Χρυσή Αυγή, ας αγοράσει τα άπαντα της μυθολογίας Κθούλου για τρελές αναγνώσεις κάτω απο τη μαυρη ομπρέλα θαλάσσης.

Αν κάποιος πιστεύει στον Γιώργο δε λέω, συμπαθής είναι ο άνθρωπος, παλεύει σκληρά να αποδείξει ότι δεν είναι σκιά του μπαμπά, τίμιος μου φαίνεται, αλλά κι ο Κώστας τίμιος μου φαίνεται, παλεύει σκληρα να αποδείξει ότι δεν είναι σκιά του θείου, απόδειξη η κούρασή του, κι ενόσω αυτοί οι δυό παλεύουν με τα φαντάσματα, κάποιοι άλλοι κυβερνάνε και λυμαίνονται τον τόπο.

Αν κάποιος πιστεύει στον Τρεμόπουλο, Τρεμόπουλε προχώρα κι έρχομαι, αλλά φίλε, η εποχή που προκαταβολικά εμπιστευόμασταν τηις αγνές προθέσεις ετελείωσε, γιατι κι ο δρόμος με τις αγνές αυτές προθέσεις μας οδήγησε στα καζάνια.

Αν κάποιος πιστευει Παπαθεμελή, Μάνο δικαιωμά του, εδώ δεν έχω επιχείρημα, φανταστείτε μόνο την περίπτωση να μας κυβερνούσαν

Αν κάποιος πιστεύει στον Κατέλη, Λεβέντη,κλπ ας ψάξει λίγο το χιούμορ του.

Αν κάποιος πιστεύει στο Λευκό, να διαβάσει το Περί Φωτίσεως του Ζοζέ Σαραμάγκου κι ας το ρίξει δαγκωτό και με 2 χέρια, αλλα μην το χάσεις μετά το μπανάκι φίλε.

Στην παρανοική μας εποχή, η απόλυτη αδιαφορία που εκφράζει η αποχή, ταυτίζεται με την απόλυτη αγωνία του ολοφάνερου κενού, που επίσης εκφράζει η αποχή. Και το Λευκό, για όσους επιθυμούν το ίδιο μήνυμα δια της συμμετοχής.

Δεν είναι δικό μου θέμα, δεν είναι κανενός μας θέμα, να αποκωδικοποιήσουμε τι από τα δύο εκφράζει περισσότερο μια ενδεχόμενη πρωτοφανής αποχή κι ένα μεγάλο ποσοστό Λευκών.

Αντιθέτως είμαι σχεδόν βέβαιος ότι το μήνυμα θα αποκωδικοποιηθεί σωστά, αλλά θα αναμεταδοθεί διαστρεβλωμένο επίτηδες. Εσείς όχι;

Αλλά δε με νοιάζει πια.

Αν το μηνυμα έχει πραγματικά τη δύναμη της μπούφλας, θα φανεί στο κόκκινο μάγουλο.

Μόνη μπουφλική δύναμη στις Δημοκρατίες, είναι να καταλάβει πολύς λαός ότι τον δουλεύουν κι ότι το μικροσυμφέρον του δεν είναι αυτό που του τάζουν τα κομματόσκυλα, αλλα ταυτίζεται με το γενικό συμφέρον μιας τίμιας και οραματικής διακυβέρνησης.

Η άρνηση του ύψιστου δημοκρατικού δικαιώματος δεν σημαίνει για μένα ασέβεια, αλλά αντιθέτως, απόλυτο σεβασμό στη Δημοκρατία. Στην οποία είτε δεχομαστε εξ ορισμού πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είτε δεν είναι Δημοκρατία. Θα μου πεις, τώρα είναι;

Καλα μπάνια και καλό καλοκαίρι.

ΥΓ. Συγχωρήστε τις εξαφανίσεις του υποφαινομένου, λόγοι πάνω απο βλογς (ουαου! ) με αναγκάζουν να μην μπαίνω συχνά για λίγο καιρό.

Βάρβαρα σοσιαλιστικά παπαγαλάκια

(TΑ ΝΕΑ, 25/5/09)

~ Δεδομένου ότι αυτή η ιστορία http://nomads-tales.blogspot.com/2009/03/blog-post_12.html πρωτογράφτηκε το 2005 και επαναδημοσιεύτηκε προ διμήνου περίπου που όλα ήταν ανύποπτα, σκέφτομαι ότι τα πολιτικά προβλήματα του τόπου μάλλον εξηγούνται καλύτερα με τη φρουδική θεωρία. Κάποιος πρέπει να τους πήρε το παπαγαλάκι τους όταν ήταν μικρά και βαρβάρεψαν μεγάλοι. Ευχομαι να μην ακολουθήσουν και καριέρα σίριαλ κίλερ.

Burn motherfucker, burn...

Η πυρά που καίει το σχολικό βιβλίο στο τέλος κάθε χρονιάς, δεν είναι η ίδια πυρά που έκαιγε τα βιβλία κάποτε. Είναι η φωτιά της αγανάκτησης απο ενα σύστημα ανόητο, καταπιεστικό και ευτελές. Είναι φωτιά διαμαρτυρίας γιατί τα βιβλία αυτά εχουν αποτύχει: αντι να εμπνέουν απωθούν. Είναι η συλλογική εθιμοτυπία των γενεών που δε γνωρίζουν τι τους λείπει, μα γνωρίζουν ότι για αυτό που τους λείπει δεν φταίνε οι ίδιες. Είναι πράξη εορτασμού του τέλους μιας πραγματικής τυρρανίας, όπως έχει δυστυχώς εξελιχθεί το Λύκειο σήμερα. Η πυρά που καίει τα σχολικα βιβλία δεν καίει τα βιβλία, αλλά την αποτυχία μας. Την περασμένη Παρασκευή, η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων επέλεξε στα Νεα Ελληνικά απόσπασμα από το έργο του Άγγελου Τερζάκη «Ταραγμένες ψυχές», το οποίο αναφέρεται στην αξία και τις αρετές του βιβλίου, ενώ το θέμα της Έκθεσης που ζητήθηκε, απαιτούσε από τους μαθητές να ξανασκεφτούν την καταστροφή των βιβλίων που κάθε χρόνο αποτελεί «παράδοση» για πολλούς τελειόφοιτους: «Συχνά παρατηρείται πολλοί μαθητές να καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία στα προαύλια των σχολείων κατά το τέλος του σχολικού έτους. Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στη σχολική σας εφημερίδα να αιτιολογήσετε το παραπάνω φαινόμενο και να αναφερθείτε στους τρόπους που θα συμβάλουν στην αρμονική συνύπαρξη του βιβλίου με τα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης». Δυό μέρες πριν, η κυβερνηση είχε προαναγγείλει τη διάθεση, απο το επόμενο έτος, δεκάδων χιλιάδων λαπτοπ στους μαθητές. Και αναρωτιέμαι: Ποσο υποκριτές είμαστε; Ο μαθητής που θα γράψει οτι καίει το βιβλίο του γαιτι τον βασανίζει και γιατί είναι σκατοβιβλίο γραμμένο απο τεχνοκράτες και για πέταγμα, τι βαθμό θα πάρει; Ο συμμαθητής του που θα πει ψεμματα ότι δεν εγκρίνει το καψιμο και θα παραστήσει τον καθώς πρέπει ενώ δεν είναι, τι βαθμό θα πάρει; Εκτός του οτι με τέτοιες μεθοδεύσεις προσανατολίζουμε τον μαθητή προς μια υποταγμένη σκέψη (κι οταν το κανει με ταλέντο, οταν δηλαδή προσποιηθεί καλά, τον βαθμολογούμε και υψηλά ) και πέρα απο το γεγονός της απόπειρας διαφήμισης μιας τραγικής κυβέρνησης ακόμα και μέσα απο τη διαδικασία των εξετάσεων (θα τους δώσουμε λαπτοπ του χρόνου, ψηφίστε μας μπαμπαδες και μαμάδες τους!) ...πέρα απ αυτα λοιπόν, η ίδια η διατύπωση του θέματος είναι προβληματική. Μου θυμίζει κοπτοραπτική, πως να πουμε στην ιδια φράση δυο πράγματα ασύνδετα, που όμως θέλουμε να συνδέσουμε με το ζόρι, επειδή υπαρχει σκοπιμότητα. Και χωρίς να φροντίζουμε έστω αυτή η συγκόλληση να στεκει και αισθητικά. Μου θυμίζει μια επιτροπή που εχει παρει εντολές -αλλιως πρέπει να υποθέσω οτι τα μέλη της είναι, απλά, βλακες και δε θά' θελα. Κι ολα αυτα στις πλατες 90.000 οικογενειών που αγωνιούν. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι από αύριο κιόλας (αφου μεσολάβησε Σαββατοκύριακο) θα αρχίσουν τα παρατράγουδα με τις βαθμολογήσεις και θα ζητούνται οδηγίες απο τα βαθμολογικά κέντρα και η ΚΕΕ θα λέει "ολα καλά". Αλλά αυτό δεν με ξενίζει, το έχουμε ξαναδεί. Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί, είναι ο τρόπος με τον οποίον επιχειρούν να υποτάξουν τη σκέψη ενός εφηβου στη μανιέρα. Κυριοι της ΚΕΕ, του υπουργείου "Παιδείας", της κυβερνησης, αν ακουει κανείς τέλος πάντων, το βιβλίο που καίγεται στο τελος της χρονιάς, είναι τηρουμενων των αναλογιών, αντίστοιχο με τη βιτρίνα που σπαει στις εξεγέρσεις: δε φταίει το βιβλίο, ουτε η βιτρίνα. Εχουν αναχθεί ομως σε σύμβολα της αποτυχίας μας και σε εύκολους αποδέκτες της οργής τους. Ο μόνος τρόπος για να τους πείσετε πραγματικά να μην τα καίνε κι όχι να σας γράφουν ψέμματα για να βαυκαλίζεστε, είναι προφανώς να φτιάξετε καλά βιβλία και να παψει το σχολείο να είναι η αναπόφευκτη τυρρανία πριν από το πανεπιστήμιο (όπου φυσικά μόλις μπουν, τα φορτώνουν στον κόκκορα) Δεν είναι εκεί το θέμα ομως. Είναι που δε μπορούν -κι εύχομαι να μη θέλουν- να κάψουν κάποιους σαν εμάς. Είναι, τελικά, η πιο ειρηνική απο τις πράξεις αγανάκτησης που θα μπορούσαν να κάνουν. Update:

Πριν απο λίγο, το υπουργείο παιδείας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Από το γραφείο της Γενικής Γραμματέως του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κας Νίκης Γκοτσοπούλου ανακοινώνεται ότι η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων των Ημερήσιων Γενικών Λυκείων εξέδωσε σήμερα 18 Μαΐου 2009, οδηγία βαθμολόγησης στο μάθημα «Νεοελληνική Γλώσσα» προς όλα τα Βαθμολογικά Κέντρα, η οποία έχει ως εξής: «Σε απάντηση ερωτημάτων από Βαθμολογικά Κέντρα σχετικά με το β΄ ζητούμενο στο θέμα Γ΄ του ανωτέρω μαθήματος των ημερησίων Γενικών Λυκείων, σας πληροφορούμε ότι οιαδήποτε τεκμηριωμένη ανάπτυξη, είτε αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο είτε στο βιβλίο γενικά, θεωρείται αποδεκτή.»

Τουλάχιστον, έχουν αντανακλαστικά...

Αλλά ας θυμηθούμε, ότι μόλις πριν λίγο καιρό η ίδια η κυβέρνηση ήταν που απέστειλε στην πυρά το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικου, με απόφαση Στυλιανίδη. Η Μαριέττα Γιαννάκου τότε υπερασπίστηκε το δικαίωμα του βιβλίου να ζήσει και να κριθεί απο τους επιστήμονες και τους μαθητές κι οχι απο τις πολιτικές ισορροπίες. Την άφησαν μόνη. Πλήρωσε το τίμημα της βασης του δέκα. Επαθε το ατύχημα. Ξαναγινε συμπαθής. Και τώρα την αγαπούνε ξανα.

Διερωτώμαι, αντι να επινοούν μεταφορές του τύπου γιατί καιτε τα βιβλία, γιατι δεν ζητούν απο τους μαθητές απευθείας να τους αναπτύξουν την Εκθεση με θέμα "Υποκρισία";

Το άσυλο και ο φόρος του.

Αναδημοσιεύω την διήγηση του αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας για τα γεγονότα που ακολουθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου όπως τα εζησε, απο τη χθεσινή Καθημερινή, ώστε να σχολιάσω ορισμένα πράγματα: === Δραματικές ημέρες ασύλου στο Πανεπιστήμιο Ο αντιπρύτανης του Καποδιστριακού περιγράφει τα γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου και ό,τι ακολούθησε, όπως τα έζησε ο ίδιος Του Ιωαννη Καρακωστα* Ηταν Δευτέρα απόγευμα, πριν από δύο μήνες (8/12/2008), όταν κατεβήκαμε από το σπίτι μας με τη γυναίκα μου για να δούμε τι γίνεται στον χώρο του Πανεπιστημίου, όπου βρίσκονταν μαζεμένοι χιλιάδες άνθρωποι και επικρατούσε αναβρασμός. Είχαν προηγηθεί τα τραγικά γεγονότα του άδικου χαμού του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και φαινόταν ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπούσε θύελλα, η οποία, όπως σκεφτήκαμε φωναχτά, θα παρέσυρε και το ιστορικό κτίριο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.Χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυζαν τους γύρω χώρους του Πανεπιστημίου, άνθρωποι όλων των ηλικιών, άλλοι με πανό, άλλοι χωρίς, άλλοι ξεκάθαρων προθέσεων διαμαρτυρίας και άλλοι πάλι λιγότερο ανοικτοί απέναντι στους λόγους που τους έφεραν εκείνο το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά σε ένα από τα αρχαιότερα, σημαντικότερα και ωραιότερα κτίριά της. Ηταν ένα σιωπηλό, αλλά και οργισμένο πλήθος που θύμιζε λάβα έτοιμη να κατρακυλήσει και να σκεπάσει τα πάντα.Κλειστό ή ανοιχτό; Με αυτές τις σκέψεις πήρα τηλέφωνο τον γενικό γραμματέα του Πανεπιστημίου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο κτίριο. Το πρώτο που με ρώτησε ήταν αν θα πρέπει να επιτρέψουμε στους διαδηλωτές να μπουν μέσα στο Πανεπιστήμιο. Του απάντησα μονολεκτικά και η απάντησή μου συνέπλεε με την προηγηθείσα απόφαση του πρύτανη του Πανεπιστημίου μας: Το Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να μείνει κλειστό. Το κτίριο, ωστόσο, το πολιορκούσε το πλήθος από παντού. Εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να μπουν μέσα με τη βία.Η γυναίκα μου κι εγώ διασχίσαμε με δυσκολία το πολύβουο πλήθος και τελικά φτάσαμε στην είσοδο του κτιρίου. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώσαμε ότι, προφανώς από τις πλαϊνές πόρτες, το κτίριο είχε παραβιαστεί και ένας μεγάλος όγκος διαδηλωτών βρισκόταν ήδη στον εσωτερικό χώρο του. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν παραβιάσει απλά το κτίριο. Είχαν σχεδόν γκρεμίσει την κεντρική του είσοδο. Τότε, τηλεφώνησα στον γενικό γραμματέα και πάλι και του έδωσα την εντολή να ανοίξει η είσοδος του κτιρίου, καθώς δεν είχε πλέον νόημα να την κρατάμε κλειστή. Η κατάληψη είχε συντελεστεί ήδη. Με τη βία θα είχαμε μεγαλύτερα προβλήματα και περισσότερες καταστροφές από όσες είχαμε ήδη.Πράγματι, ανοίξαμε την πόρτα και το πλήθος κατέκλυσε τον ισόγειο χώρο του κτιρίου. Στο μεταξύ τα δακρυγόνα και οι βόμβες κρότου-λάμψης είχαν απλώσει τη δική τους «πολιορκία», στον στενό περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Η κατάσταση αυτή οδήγησε το κύμα των διαδηλωτών που εκινείτο στον εξωτερικό χώρο του Πανεπιστημίου να καταφεύγει τελικά μέσα στο κτίριο για να προστατευτεί. Στους προαύλιους χώρους οι καταληψίες άρχισαν να καίνε ό,τι μπορούσε να καεί, από τους χώρους που είχαν καταλάβει: καρέκλες, γραφεία, ξύλινες προθήκες, για να προφυλαχθούν μέσω της φωτιάς από τα δακρυγόνα. Μέσα σε λίγα λεπτά το πλήθος έχασε τη φυσιογνωμία του διαμαρτυρόμενου πολίτη που προκαλεί με την εικόνα του συγκίνηση και μετατράπηκε σε ένα απέραντο ανθρώπινο ποτάμι άναρχης και βίαιης αγανάκτησης.Κατάληψη και καταστροφέςΕκείνη τη στιγμή κάποιος με φώναξε και με ειδοποίησε ότι μπήκαν και στο γραφείο μου. Εσπευσα αμέσως εκεί και είδα μια ομάδα μασκοφόρων να ψάχνουν στον χώρο βιαστικά για να εντοπίσουν πράγματα αξίας, τα οποία θα μπορούσαν να αφαιρέσουν και στη συνέχεια να εκποιήσουν. Μεταξύ αυτών είχαν αφαιρεθεί ήδη από το γραφείο μου και μια σειρά αναμνηστικών μεταλλίων που είχα από τις επισκέψεις μου σε άλλα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ακόμα, εκλάπησαν μερικά αντικείμενα συμβολικής, αλλά και άλλα πραγματικής αντικειμενικής αξίας. Οταν άκουσαν τις φωνές μου, οι εισβολείς αυτοί φοβήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή, ενώ με τη βοήθεια ενός άνδρα περίπου 50 ετών, που έμοιαζε να έχει ηγετικό ρόλο ανάμεσά τους, κατόρθωσα να κλειδώσω τον κύριο χώρο του γραφείου. Ετσι, σώθηκε το γραφείο μου από μεγαλύτερες καταστροφές και εμπρησμούς, αφού ο άνδρας εκείνος μου υποσχέθηκε ότι θα φρόντιζε να μην λεηλατηθεί άλλο ο χώρος. Πράγματι, μετά από εκείνη την κατάληψη, εάν εξαιρέσει κανείς μερικές ακόμη αποτυχημένες απόπειρες παραβίασης, ο χώρος του γραφείου μου έμεινε περαιτέρω αλώβητος.Στη συνέχεια, με τον γενικό γραμματέα και τους λίγους υπαλλήλους που βρίσκονταν στο κτίριο κλείσαμε τα γραφεία του πρύτανη και των δύο άλλων αντιπρυτάνεων, ώστε να αποτρέψουμε περαιτέρω επέκταση της κατάληψης. Στο μεταξύ η ρίψη καπνογόνων συνεχίστηκε αμείωτη και τα αέρια άρχισαν να μπαίνουν πια στους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου, κάτι που ήταν εξαιρετικά οδυνηρό για όλους εμάς που δεν είχαμε προετοιμαστεί με τα κατάλληλα απωθητικά υγρά. Εκείνο που αποτέλεσε όμως για όλους μας την οδυνηρότερη έκπληξη, ήταν όταν διαπιστώσαμε ότι οι καταληψίες άνοιξαν την πόρτα του καυστήρα του Πανεπιστημίου και άρχισαν να χρησιμοποιούν τις δεξαμενές πετρελαίου του κτιρίου, για να γεμίζουν τα μπουκάλια που είχαν μαζί τους ως πολεμοφόδια. Ο κίνδυνος ανάφλεξης ήταν υπαρκτός και δυστυχώς κοντινός. Με μια θαρραλέα προσπάθεια, ο γενικός γραμματέας τούς έδιωξε από τους χώρους των καυσίμων και κλείδωσε την πόρτα τους.Σε άλλο χώρο του κτιρίου άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες συνελεύσεις των καταληψιών. Οταν ρωτήσαμε τι να περιμένουμε, μας απάντησαν ότι η απόφασή τους θα ληφθεί με... δημοκρατικές διαδικασίες. Μεταξύ των καταληψιών αυτών βρίσκονταν αλλοδαποί, ενώ άκουσα πολλούς να μιλούν στα ιταλικά. Το πλήθος εκείνο, το αποτελούσαν πλέον νέα παιδιά, μεγαλύτεροι σε ηλικία, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές εμπόλεμοι, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές θεωρητικοί, κοινοί κλέφτες και πλιατσικολόγοι, ναρκομανείς κ.ο.κ. Η κατάληψη έληξε τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας. Οι καταστροφές που έγιναν στη διάρκειά της, στα μνημεία, τους εσωτερικούς, αλλά και τους περιβάλλοντες χώρους ήταν σοβαρότατες. Το ίδιο βράδυ κάηκε ολοσχερώς και η βιβλιοθήκη Ευρωπαϊκών Σπουδών της Νομικής Σχολής στην συμβολή των οδών Σίνα και Ακαδημίας. Λόγω της φωτιάς που άναψε στη διάρκεια των επεισοδίων, επηρεάστηκε η στατικότητα του κτιρίου, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να λειτουργήσουν τα διδακτήρια του Ιδρύματος σε κανένα από τους ορόφους του. Συχνό φαινόμενο Προσπάθειες για κατάληψη του κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχαμε ώς σήμερα, σε όλα τα συλλαλητήρια που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας. Μετά τη λήξη τους, ομάδες διαμαρτυρομένων, εξοπλισμένοι πολλές φορές με ρόπαλα, σιδηρολοστούς και άλλα αντικείμενα προσπαθούσαν κάθε φορά, εξωθούμενοι συχνά από τα δακρυγόνα, να καταφύγουν στο κεντρικό κτίριο της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου μας. Κάθε φορά που διοργανώνεται μια πορεία, σπάνε τις αλυσίδες που κρατούν κλειστές τις πόρτες, σπάνε τα τζάμια, προσπαθούν να παραβιάσουν τις πόρτες. Στο συλλαλητήριο που έγινε στις 9 Ιανουαρίου μάλιστα, διαδηλωτές πήδηξαν τα κάγκελα από την πλευρά της οδού Ρήγα Φεραίου και ένας μασκοφόρος ανάμεσά τους, προσπάθησε να σπάσει την πλαϊνή πόρτα του κτιρίου.Οταν οι πρυτανικές αρχές και πολλοί συνάδελφοι βγήκαμε στο μπαλκόνι του επάνω ορόφου και τον αποδοκιμάσαμε με έντονες φωνές, αποφάσισε να μας απαντήσει με διαφορετικό τρόπο. Εσπασε τα μάρμαρα από τα πεζούλια του κτιρίου σε αρκούντως επικίνδυνα, θα έλεγα θανατηφόρα, κομμάτια μεγέθους πακέτου τσιγάρων και τα εκτόξευσε εναντίον μας, απειλώντας ότι θα μας έχει υπ’ όψιν του σε προσεχείς δραστηριότητές του. Ευτυχώς για όλους μας, κάποιος άλλος διαδηλωτής τον έπεισε να ξαναπηδήξει τα κάγκελα και να φύγει εγκαταλείποντας την πολιορκία του.Οι παραπάνω περιγραφές αποτελούν τα γεγονότα όπως τα έζησα τον τελευταίο μήνα από τη διοίκηση του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πω, ότι αυτό είναι το άσυλο σήμερα στα Πανεπιστήμιά μας. Πρέπει να ειπωθεί βέβαια, ότι σε όλες τις περιπτώσεις εγκληματικών πράξεων όπου απειλείται η ζωή ανθρώπων, οι πρυτανικές αρχές θα πρέπει να έχουν τη βοήθεια των αστυνομικών δυνάμεων. Σχεδόν ποτέ δεν την έχουν. Γιατί δεν μπορούν, διερωτώμεθα, να προφυλάξουν το ιστορικό κτίριο, ένα από τα τρία κτίρια που εκφράζουν τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό;Γιατί δεν προστατεύουν τα πανεπιστήμια όπως προστατεύουν τη Βουλή, τα υπουργεία ή το Προεδρικό Μέγαρο; Εχει παύσει για τη σύγχρονη Πολιτεία το Πανεπιστήμιο να έχει τη σημασία του;Ο λόγος ύπαρξης του ασύλουΤελειώνω με τις παρακάτω σκέψεις: ο λόγος που –ιστορικώς– θεσπίστηκε το άσυλο είναι προφανής. Ασυλο έρευνας, διδασκαλίας, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και χώρος προάσπισης των αγαθών, που συνδέονται αναπόσπαστα με την αξία του ανθρώπου μέσα σε καθεστώς ή κλίμα αμφισβήτησης των θεμελιωδών αξιών του και της ελεύθερης δημοκρατικά κατοχυρωμένης δράσης. Με την πάροδο των ετών, μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και την παγίωση των δημοκρατικών θεσμών, την κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών σε όλα τα επίπεδα και έναντι όλων, ο δικαιοηθικός λόγος ύπαρξης του ασύλου έπαψε να υπάρχει. Η διατήρηση του όρου σε νομικά κείμενα, ακόμη και στο Σύνταγμα, έχει τεράστια ασφαλώς ηθική-ιστορική αξία γιατί συμβολίζει το ιδεώδες της ελευθερίας ως πανανθρώπινης και διαχρονικής αξίας στην πορεία προς την κατάκτηση της δημοκρατίας.Σήμερα, υπό καθεστώς πλήρους κατοχύρωσης των δημοκρατικών θεσμών και υπό το φως των δικαιοηθικών επιταγών των διεθνών Συμβάσεων, του Συντάγματος, των κοινών νόμων που κατοχυρώνουν απολύτως το άσυλο ως χώρο ανάπτυξης της ιδιωτικότητας και της προσωπικότητας εν γένει του ανθρώπου, και στο πεδίο της δημόσιας δράσης και σε επίπεδο ατομικής έκφρασης, αλλά πάνω από όλα στους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης, επιστημονικής δράσης, έρευνας και διδασκαλίας, αφαιρούν από την έννοια του ασύλου όπως αυτό χρησιμοποιείται για άλλους από τον προορισμό του λόγους, περιεχόμενο και κάθε νομική δεσμευτικότητα. Το άσυλο –σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία– προστατεύεται από τον νόμο, ως απόλυτη πολιτειακή αλλά και υπερνομοθετική ηθική επιταγή παντού και πάντα, π.χ. στο σπίτι, στο γραφείο, στους ιδιωτικούς χώρους, με τους περιορισμούς που επιβάλλουν βεβαίως προάσπιση της αξίας των συνανθρώπων μας υπό την έννοια της ακώλυτης δράσης των συνυφασμένων με την αξία του ανθρώπου δραστηριοτήτων. Το άσυλο είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των πολιτών έναντι πάντων που ασκούν βία και προσπαθούν να το καταπατήσουν χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης. * Ο κ. Ιωάννης Καράκωστας είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής, αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών. === Λοιπόν, ας ξεκινήσω με μια συμφωνία: συμφωνώ με την τελευταία φράση του αντιπρύτανη "Το άσυλο είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των πολιτών έναντι πάντων που ασκούν βία και προσπαθούν να το καταπατήσουν χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης" και σκέφτομαι ότι όλοι οι πολίτες δεν είναι μόνο οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές, αλλα όλοι οι πολίτες. Και όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στην ελευθερία της εκφρασης και των ιδεών, αρα και στο άσυλο, μια δημοκρατική κατάκτηση της χώρας μας. Εναντι παντων που ασκουν βία: ναι, κι εδω συμφωνώ, μόνο που τη βία βλεπω να την ασκεί η αστυνομία, όπως τουλαχιστον αντιλαμβάνομαι την ίδια τη διήγηση του αντιπρύτανη, ο ο΄ποίος αποδψέχεται οτι τα δακρυγόνα και οι αστυνομικές επιθέσεις εξώθησαν τους συγκεντρωμένους μεσα στο ίδρυμα. Χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοπίησης, δεδομένου ότι η πρακτική της αστυνομίας στην αντιμετώπιση εκτρόπων στηρίζεται σε χουντικό νόμο http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=77977692 και η εκτεταμένη χρήση απαγορευμένων χημικών είναι μια αντιδημοκρατική πρακτική. Θα μου πείτε, είσαι υπερ της καταστροφής των πανεπιστημίων, υπερ της μεταλλαξής τους σε ορμητήρια ταραξιών; Θα σας πω οχι, αλλα δεν ξερω πως θα αντιδρούσαν αυτοί οι άνθρωποι, αν άνθρωποι σαν τον κ.αντιπρύτανη δεν εσπευδαν να κλείσουν τις πορτες και να τους αποκλείσουν, αλλα τους ανοιγαν και τους προσκαλούσαν μεσα, να τους δώσουν ασυλο και να τους παρακαλέσουν να σεβαστούν το χώρο. Αν ανθρωποι σαν τον αντιπρύτανη, δεν εσπευδαν να σφραγίσουν τα γραφειάκια και τις καρεκλίτσες τους (ωστε η επέκταση της καταληψης θα αντιμετωπιζόταν, μας λεει ο αντιπρύτανης, με το κλείδωμα των ...γραφείων του πρύτανη και των αντιπρυτάνεων, μαλιστα...) αλλα με την ίδια ζέση πήγαιναν στα αμφιθέατρα και υπενθύμιζαν σε ολο αυτό το πλήθος των εξεγερμένων οτι το πανεπιστήμιο είναι το σπίτι τους. Δεν ξερω αν θα είχαν τετοιες κινήσεις καποιο αποτέλεσμα, πιθανολογώ ομως οτι δεν υπαρχουν μόνο μεμονωμένοι 50άρηδες στον αντεξουσιαστικό χώρο, σαν αυτόν που όπως λεει ο αντιπρύτανης, τον βοήθησε. Πιστεύω στην αλληλεγγύη των ανθρώπων απέναντι σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας και επιτρέψτε μου να αναρωτιέμαι, μήπως αυτό που όλοι πολεμάμε εκτός απο τον αυταρχισμό, δηλαδή τους κανίβαλους βανδάλους, θα μπορούσαμε να τους είχαμε αντιμετωπίσει καλύτερα αν δε βλεπαμε το πανεπιστήμιο σαν γραφείο του ταδε πρύτανη και αντιπρύτανη, αλλα ως εναν χώρο αληθινής ελευθερίας. Κυριε αντιπρύτανη, να το χαίρεστε το γραφειάκι σας και εύχομαι να παραμένει παντα τακτοποιημένο και αλήστευτο. Επιτρέψτε μου ομως να διερωτωμαι, αν εκείνη την ώρα αντι να ταμπουρωθείτε εκεί μέσα πηγαίνατε μαζί με τους εξεγερμένους, μήπως η κοινωνία μας θα είχε εστω λιγάκι αλλαξει; Αν δεν αποτελούσατε δηλαδή τμήμα της καταστολής αλλα της εξεγερσης, σκέφτομαι μήπως το πανεπιστήμιο σας δεν εξελισσόταν σε ορμητήριο κουκουλοφόρων αλλα σε πραγματικό ασυλο ιδεών και μιας δικαιης εξεγερσης. Θα με πείτε ρομαντικό το ξερω, αλλα τουλαχιστον κ.αντιπρύτανη δεν είμαι κυνικός, ώστε να μιλαω με προσεγμένα και πολιτικώς ορθά λόγια οπως εσείς για τους "εχθρούς" της δημοκρατίας, ώστε να μη βρω καποιο μπελα αύριο, και να καταλήγω σε ολοκληρωτικές σκέψεις. Κύριε αντιπρύτανη, για μενα το πανεπιστημιακό ασυλο δεν είναι κατάλοιπο μιας περασμένης εποχής, αλλα κληροδότημα του πατέρα μου στα παιδιά μου. Κι αν κινδυνεύει απο καποιους, νομίζω πως αυτοί οι κάποιοι δεν είναι οι κουκουλοφόροι και οι ναρκομανείς που σας σπανε το γραφείο σας, αλλα εσείς οι ίδιοι που εκεί μεσα οχυρώνεστε αντί να βγείτε μαζί τους στο δρόμο. Αρκετά πια με την καραμέλα ότι το ασυλο είναι αναχρονισμός και καταπατείται απο τους καταληψίες. Τους βανδάλους κάποιος τους δίδαξε, η μαλλον κάποιος δάσκαλος σαν εσάς απέτυχε να τους διδάξει γιατί βαριόταν να ασχοληθεί κύριε αντιπρύτανη. Δική σας αποτυχία είναι οι στρατιές των απόκληρων, όχι δική τους. Το άσυλο αγαπητέ αντιπρύτανη, είναι η Δημοκρατία η ίδια. Και οι βανδαλισμοί στα ιδρύματα, είναι ο φόρος που πληρώνουμε όλοι μας για να μπορείτε εσείς και οι όμοιοί σας να είστε τόσο κυνικοί γραφειοκράτες, η αστυνομία να αποτελείται απο ενα μεγάλο ποσοστό ηλιθίων και οι πολιτικοί μας να μπορούν να προσεύχονται στα διάφορα Βατοπέδια. Την καλημέρα μου.

Κι οταν δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, είναι ασφαλώς νεκροί

Αξίζει να το διαβάσετε.

Update: Διαβάστε και αυτό==> http://www.nylon.gr/uncategorized/media/some-questions-and-funeral/ Οσοι δεν γνώριζαν το Γιώργο Κοίλιαρη, δεν γνώριζαν έναν εκπρόσωπο του απεχθούς είδους που εκφεύγει τον χαρακτηρισμό. Δεν γνώριζαν έναν βιοπαλαιστή, εναν τίμιο και χαμηλών εισοδημάτων μάχιμο ρεπόρτερ (πιο μαχιμο δύσκολα θα βρεις) για τον οποίον πολλοί κροκόδειλοι εκλαψαν προχτες. Αλλά αξίζει να το διαβάσετε όχι μόνο για τη δικαίωση του νεκρού, αλλα για να καταλάβετε μερικά πράγματα που οι περισσότεροι αγνοείτε. http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=19.11.2008,id=65481124 Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα και χωρίς ασφάλεια! Της ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΓΕΝΑ Η δυστυχία του να είσαι πολεμικός ανταποκριτής στην Ελλάδα!... Γιατί αν πάθεις κάτι εκεί που βρίσκεσαι, είσαι άτυχος διπλά. Πρώτα επειδή κάτι άσχημο σου συνέβη στις έτσι κι αλλιώς επικίνδυνες συνθήκες εργασίας σου. Υστερα, επειδή όποιος επίσημος μηχανισμός υφίσταται επί τόπου ή εκεί κοντά από τη χώρα σου είτε διαθέτει αντανακλαστικά απελπιστικά αργά, είτε δηλώνει «αναρμόδιος» είτε, αφού βρεθούν οι «συναρμόδιοι», μέχρι να συνεννοηθούν και να αναλάβουν δράση, πολύτιμος χρόνος χάνεται σε βάρος της σωματικής σου ακεραιότητας, ακόμα και των πιθανοτήτων της ίδιας σου της επιβίωσης. Πολεμικός ανταποκριτής με... μπλοκάκι Ο Γιώργος Κοίλιαρης, ο συνάδελφός μας της ΝΕΤ που κηδεύτηκε χθες στις 15.00 στο νεκροταφείο Ζωγράφου, μας το υπενθύμισε αυτό με τον πλέον τραγικό τρόπο: ολοκλήρωσε την τελευταία του αποστολή -στο Αφγανιστάν- νωρίς το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην εντατική του ΚΑΤ όπου νοσηλευόταν βαρύτατα τραυματισμένος. Ομως, το πρώτο βήμα αυτού του τραγικού, στερνού ταξιδιού το είχε κάνει λίγο μετά το μεσημέρι της Τετάρτης 8 Οκτωβρίου, σε ένα τροχαίο δυστύχημα στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν, πεντέμισι ώρες δρόμο από την Καμπούλ. Δρόμο ορεινό, κακοτράχαλο. Στον δρόμο για το Νουριστάν, το αλλοτινό Καφιριστάν, τον τόπο που ενέπνευσε τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ να γράψει το «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς». Χθες, στην κηδεία του, κυριολεκτικά χόρεψαν οι κροκόδειλοι. Η ΕΡΤ, που όσο ζούσε κι έτρεχε τον είχε με μπλοκάκι κι όχι με σύμβαση, άρα χωρίς ασφάλιση και εκτός έδρας, του έκανε την κηδεία. Και, ως είθισται, ακούστηκαν και οι πομπώδεις για την περίσταση επικήδειες ομιλίες για «αυταπάρνηση, ανθρωπισμό, επαγγελματική τιμιότητα», που πήγαιναν ασορτί με τα συνήθη στεφάνια κυβέρνησης και κομμάτων. Αλλά...Θα ζούσε άραγε σήμερα ο Γιώργος Κοίλιαρης εάν ήταν Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός, Καναδός ή Γάλλος δημοσιογράφος; Θα ζούσε εάν έσπευδε στρατιωτικό ελικόπτερο της ISAF, της πολυεθνικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης που είναι κράτος εν κράτει στο Αφγανιστάν, για να τον μεταφέρει ταχύτατα σε ασφαλή νοσοκομειακή στρατιωτική εγκατάσταση, αν όχι από τον τόπο του δυστυχήματος, από το πρώτο ντόπιο επαρχιακό νοσοκομείο με τα ανεπαρκέστατα μέσα, όπου είχαν φροντίσει να τον μεταφέρουν οι Αφγανοί συνοδοί του; Θα ζούσε εάν, όπως όλα πλέον σαφώς καταδεικνύουν, η ISAF, στην οποία και η Ελλάδα ως γνωστόν συμμετέχει, τέτοια «προνομιακή» μεταχείριση δεν επιφυλάσσει πλέον παρά μόνο για τους embeded -τους ενσωματωμένους σε στρατιωτική δύναμη δημοσιογράφους-, επειδή δεν θέλουν πια ανεξάρτητους ανθρώπους των ΜΜΕ εκεί; Δύσκολο να ειπωθεί.Ας μείνουμε λοιπόν στα γεγονότα. Και θα επικαλεστούμε επίσημες πηγές. Σχετικά εμπιστευτικά έγγραφα από το ελληνικό Πεντάγωνο, καθώς και επώνυμες απαντήσεις στα ερωτήματά μας από τη στρατιωτική ηγεσία, ανώτατους και ανώτερους αξιωματούχους. Ιδού το χρονικό: * 8/10, ώρα 17.00 (14.30 ώρα Ελλάδας): Ο Ναμπίλ, ο Αφγανός διερμηνέας του στρατοπέδου της Ελληνικής Δύναμης Αφγανιστάν (ΤΕΣΑΦ) ενημερώνει τον διοικητή, αντισυνταγματάρχη Δημήτρη Γλυμή, ότι ο Κοίλιαρης και ο Αφγανός οδηγός του έπεσαν θύματα τροχαίου ατυχήματος στην επαρχία Λαγκχμάν, νότια του Νουριστάν, όταν το αυτοκίνητό τους βγήκε από τον δρόμο, στην προσπάθεια να αποφύγει μετωπική σύγκρουση με φορτηγό. Ο διερμηνέας είχε ειδοποιηθεί τηλεφωνικά από έναν από τους δύο ένοπλους Νουριστανούς που συνόδευαν για ασφάλεια από επιθέσεις ληστών τη μικρή φάλαγγα, αποτελούμενη από δύο ακόμα μικρά φορτηγά φορτωμένα εφόδια: ήταν ανθρωπιστική βοήθεια από τον Δήμο Αθηναίων που, μαζί με τον Κοίλιαρη, είχε μεταφερθεί μέσω Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με ελληνικό και ιταλικό C-130. Το υλικό είχε αποθηκευτεί για δύο μέρες στο στρατόπεδο του ΤΕΣΑΦ μέχρι να βρεθούν οχήματα μεταφοράς. Το πρωί, αφού πρόσθεσαν και οι Ελληνες στρατιωτικοί τη δική τους συνεισφορά, είχαν αναχωρήσει τα τρία οχήματα από το στρατόπεδο. Ο διερμηνέας μεταφέρει επίσης στον διοικητή ό,τι άλλο είχε ακούσει: ότι Κοίλιαρης και οδηγός είχαν μεταφερθεί σοβαρά τραυματισμένοι σε κλινική της επαρχίας Λαγκχμάν για πρώτες βοήθειες και από εκεί, διαδρομή προς τα πίσω, στο νοσοκομείο της Τζαλαλαμπάντ, της κοντινότερης μεγάλης πόλης (επαρχία Νανγκαρχάρ). * 9/10, ώρα 13.00 (10.30 ώρα Ελλάδας): Ασθενοφόρο του νοσοκομείου της Τζαλαλαμπάντ (που αδυνατεί να χειριστεί τόσο σοβαρά τραύματα) διακομίζει τον Κοίλιαρη (με έναν από τους Αφγανούς συνοδούς του) στο (πολιτικό) νοσοκομείο Wazir Akbar Khan της Καμπούλ. Οι γιατροί αρνούνται να τον δεχτούν επικαλούμενοι ανεπάρκεια κατάλληλου νοσοκομειακού εξοπλισμού για τόσο σοβαρή περίπτωση. Τον παραπέμπουν σε άλλο νοσοκομείο, υποστηριζόμενο από ιταλική μη κυβερνητική οργάνωση. Οι Ιταλοί τον διώχνουν, «διότι δεν υπήρχε μαζί του Ελληνας συνοδός ή έστω αίτημα από την ελληνική πλευρά». Πίσω το ασθενοφόρο στο πρώτο νοσοκομείο, ενώ ειδοποιείται (ξανά μέσω του διερμηνέα) ο διοικητής.Ο διοικητής, που έχει ειδοποιήσει σχετικά το ΓΕΕΘΑ, παίρνει εντολή από τον Α' υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ, αντιναύαρχο Δημήτρη Ελευσινιώτη, να πάει «με τον γιατρό της μονάδας και ανάλογο προσωπικό ασφαλείας» στο νοσοκομείο. Λίγο πριν ξεκινήσουν από το στρατόπεδο, με νέα ενημέρωση από τον διερμηνέα προκύπτει ότι «ο τραυματίας διακομίζεται στο Ebnisena Emergency Hospital». Ξανά επαφή του διοικητή με την ηγεσία του ΓΕΕΘΑ «και δόθηκε η πρωτοβουλία ενεργειών στον διοικητή της μονάδας, προκειμένου το απόσπασμα να μεταβεί με ασφάλεια στο νοσοκομείο που βρισκόταν ο Ελληνας δημοσιογράφος». Τους μεταφέρει, ντυμένους με πολιτικά, ο διερμηνέας με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο. Οταν φτάνει πια εκεί ο διοικητής, αντικρίζει την εξής εικόνα: τον Κοίλιαρη αναίσθητο στο προαύλιο, μέσα στο ασθενοφόρο, και τους Αφγανούς γιατρούς να αρνούνται την εισαγωγή του εάν δεν τους προκαταβληθεί χρηματικό αντίτιμο για νοσήλια -ούτε λίγο ούτε πολύ μπαχτσίσι!!! Και μάλιστα σε νοσοκομείο που έχει ευεργετηθεί από ελληνική ανθρωπιστική βοήθεια!!! Να μην αναφέρουμε καν τους περίπου 2.000 Αφγανούς ασθενείς όλων των ηλικιών που είχε εξυπηρετήσει όσο λειτουργούσε στην Καμπούλ το ελληνικό στρατιωτικό νοσοκομείο εκστρατείας... Ο διοικητής, ύστερα από παζάρια, έβγαλε από την τσέπη του και πλήρωσε στο νοσοκομείο 800 $ ΗΠΑ για να εισαχθεί και να εξεταστεί ο Κοίλιαρης και να διανυκτερεύσει σε κλίνη της εντατικής. * 10/10: Η οδύσσεια συνεχίζεται. Αξονικός τομογράφος δεν υπάρχει στο νοσοκομείο. Νέα άδεια εξόδου από το στρατόπεδο του διοικητή και νέα μετακίνηση με ασθενοφόρο μέσα στην Καμπούλ για τον Κοίλιαρη. Του γίνεται αξονική τομογραφία σε ιδιωτική κλινική και ξανά πίσω στο κρατικό αφγανικό νοσοκομείο. Στις 21.00 (18.30 ώρα Ελλάδας) ο διοικητής του ΤΕΣΑΦ ενημερώνεται από τον Αφγανό επικεφαλής πανεπιστημιακό γιατρό της εντατικής για την κατάσταση του Κοίλιαρη: θλαστικό θραύσμα κεφαλής (είχε γίνει συρραφή), διάσειση με κάκωση αυχένα, πάρεση κάτω άκρων από μερική ρήξη νωτιαίου μυελού στην αυχενική χώρα, ασθενής δυνατότητα ομιλίας, αλλά μη ικανοποιητική επικοινωνία με το περιβάλλον. Και συνέστησε άμεση αεροδιακομιδή στην Ελλάδα καθώς το αφγανικό νοσοκομείο «δεν έχει τη δυνατότητα να παράσχει καμία περαιτέρω περίθαλψη».Επειτα από συντονισμένες ενέργειες των υπουργείων Εξωτερικών, Αμυνας, Υγείας και του ΕΚΑΒ, ο Γιώργος Κοίλιαρης αερομεταφέρεται στην Ελλάδα με ενδιάμεσο σταθμό νοσοκομείο του Αμπού Ντάμπι. Φτάνει στην Αθήνα με ελληνικό C-130 τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 13 Οκτωβρίου, πάνω από πέντε μέρες μετά το δυστύχημα. Παρά τη σχετική απαγόρευση επίσημης ενημέρωσης από τον υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο (άραγε γιατί;), οι πληροφορίες από το ΚΑΤ αναφέρουν πλήρη τετραπληγία και χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης για τον Κοίλιαρη, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς σε καταστολή και μηχανική υποστήριξη. Η καρδιά του θα άντεχε να χτυπά 39 ακόμα μέρες.Από όσα μας ειπώθηκαν στη διάρκεια της έρευνάς μας, σκόπιμο να παραθέσουμε τα εξής:- Αντισυνταγματάρχης Δημήτρης Γλυμής, διοικητής ΤΕΣΑΦ: «Εκανα το καθήκον μου ως Ελληνας στρατιωτικός και ως άνθρωπος, εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο περιθώριο ανθρωπισμού». - Υποστράτηγος Παναγιώτης Δροσινόπουλος, διευθυντής υγειονομικού ΓΕΕΘΑ: «Σε σοβαρούς τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού και του κεντρικού νευρικού συστήματος όπως αυτός, εάν τυχόν γινόταν ταχύτερα η μεταφορά ίσως να αντιμετωπίζαμε μόνο μία παραπληγία». - Στρατηγός Δημήτρης Γράψας, αρχηγός ΓΕΕΘΑ: «Ουδεμία επίσημη επαφή από πλευράς ΕΡΤ προς εμάς υπήρξε, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου». *ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/11/2008

Το σύμβολο και ο λεκές

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.

Τ. Λειβαδίτης

~

Το ιστορικό απο Ιν.Τζιαρ:

Την παράδοση της ιστορικής σημαίας του Πολυτεχνείου στο Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων, παρουσία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Παπανδρέου, προγραμματίζει το κόμμα, σύμφωνα με επιστολή του γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος, Γιάννη Ραγκούση, σε απάντηση επιστολής του πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Ι. Μουτζούρη. Όπως σημειώνει ο κ.Ραγκούσης, η σημαία φυλάσσονταν μετά το 1974 με ευθύνη του μόνου νομιμοποιημένου φορέα, του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ ενώ από το 1980 η ΠΑΣΠ, λόγω της αδυναμίας συγκρότησης του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, ανέλαβε ως η τότε πλειοψηφούσα παράταξη το καθήκον της φύλαξης. Στην επιστολή του ο γραμματεάς του ΠΑΣΟΚ αναφέρει ότι «η απόφαση για τη φύλαξή της σημαίας έως ότου καταστεί δυνατή η εκλογή Κ.Σ. της ΕΦΕΕ ανήκει στα μέλη του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ τα οποία θα πρέπει ν’ αποφασίσουν για την αρμόζουσα λύση, είτε αυτή είναι η Βουλή των Ελλήνων, είτε το Ε.Μ.Π. είτε ο ΣΦΕΑ [Σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών] 1967-1974. » Έως ότου το Κ.Σ. της ΕΦΕΕ αποφασίσει πιστεύουμε ότι, η σημαία μπορεί να φυλάσσεται στη Βουλή των Ελλήνων, που αποτελεί το σύμβολο της δημοκρατίας, για την αποκατάσταση της οποίας αγωνίστηκαν οι φοιτητές όλων των σχολών. Έτσι, το Προεδρείο της Βουλής θα μπορεί να παραδίδει τη Σημαία κάθε χρόνο στις φοιτητικές Παρατάξεις για τις ανάγκες του εορτασμού. Πιστεύουμε δε, ότι ουδείς θα έχει αντίρρηση τη σημαία να παραλαμβάνει ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ μαζί με τoυς εκπροσώπους των άλλων Παρατάξεων, τιμής ένεκεν για τη πολύχρονη φύλαξη της σημαίας από την παράταξη». Στην επιστολή που είχαν απευθύνει προς τον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, ο κ.Μουτζούρης και ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ, Δ.Πρωτοψάλτης ζητούν την παράδοση της σημαίας στη διοίκηση του Ιδρύματος ώστε «να παραμένει στον μουσειακό χώρο του Πολυτεχνείου και να μην την εμφανίζει η Νεολαία του ΠΑΣΟΚ κάθε χρόνο ως αποκλειστικότητά της». Μάλιστα, μιλώντας στη ΝΕΤ, την Παρασκευή, ο κ. Μουτζούρης δήλωσε ότι το ΕΜΠ ευχαριστεί το ΠΑΣΟΚ για τη διαφύλαξη της σημαίας, ωστόσο τώρα θα πρέπει να επιστραφεί στο φυσικό της χώρο, «όπως τα Ελγίνεια». Περαιτέρω, ο πρύτανης του ΕΜΠ εξήγησε ότι επιθυμία του Ιδρύματος είναι να εκτεθεί η ιστορική σημαία μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου.

-*-

Ανακοίνωση της ΚΝΕ:

Η σημαία, το σύμβολο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που έχει κατασχέσει αυθαίρετα το ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραδοθεί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, εκεί όπου ανήκει. Πάει πολύ το ΠΑΣΟΚ, που από κοινού με την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έχουν διαλύσει το φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα και το ΚΣ της ΕΦΕΕ εδώ και πάνω από μια δεκαετία να μιλά για την συγκρότηση του Προεδρείου της ΕΦΕΕ, ως όρο για να επιστρέψει η σημαία στο φοιτητικό κίνημα. Στο τελευταίο καθορισμένο Πανσπουδαστικό συνέδριο, οι αντιπρόσωποι της όπως και οι αντιπρόσωποί της παράταξης της ΝΔ βρίσκονταν εκδρομή στην Μύκονο! Οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο και τον ευρωμονόδρομο δεν έχουν καμία σχέση με τα συνθήματα του αντιιμπεριαλιστικού ξεσηκωμού πριν από 35 χρόνια: «έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».

-*-

Η ανακοίνωση της ΠΑΣΠ, δημοσιοποιείται στις 2.30 μμ, δηλαδή την ίδια στιγμή που η ματωμένη σημαία ταξιδεύει προς την κεφαλή της πορείας για 35η χρονιά:

Η Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη Τ.Ε.Ι. λαμβάνοντας υπ’ όψιν της την ανακοίνωση της 15ης Νοέμβρη 2008 από τη πλευρά του Πα.Σο.Κ σχετικά με την παράδοση της σημαίας του Πολυτεχνείου στην Βουλή των Ελλήνων εντός των προσεχών ημερών και ως ότου συγκροτηθεί σε σώμα το Κεντρικό Συμβούλιο της Ε.Φ.Ε.Ε., τονίζει τα εξής: Η σημαία του Πολυτεχνείου αποτελεί το ύψιστο σύμβολο της Δημοκρατίας στη χώρα μας και δεν αποτελεί λάφυρο της γενιάς που κυριαρχεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο σήμερα. Μετά το 1980, η Π.Α.Σ.Π. λόγω της αδυναμίας συγκρότησης του Κ.Σ. της Ε.Φ.Ε.Ε. ανέλαβε ως η τότε πλειοψηφούσα Παράταξη το καθήκον της φύλαξης και ανταποκρίθηκε με απόλυτη ευθύνη στο χρέος της τα τελευταία 23 χρόνια. Η Π.Α.Σ.Π. συνολικά είναι αυτή που έχει την ευθύνη της φύλαξης της σημαίας και όχι το Πα.Σο.Κ. Η σημαία του Πολυτεχνείου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Φοιτητικού Κινήματος και όχι μουσειακό έκθεμα προς φύλαξη ή το μέσο κατάρριψης της Μεταπολιτευτικής Περιόδου όπως κάποιοι εντέχνως προσπαθούν να παρουσιάσουν στον Ελληνικό λαό. Η Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. δηλώνει πως θα περιφρουρήσει την σημαία του Πολυτεχνείου όσο αυτή βρίσκεται στην κατοχή της Π.Α.Σ.Π. όπως την περιφρούρησε τόσα χρόνια και θα την παραδώσει στην πρώτη συγκρότηση του Κ.Σ. της Ε.Φ.Ε.Ε. Για μας το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα.

-*-

Η ώρα είναι 3μμ 17 Νοέμβρη 2008.

Είχα σκοπό να μη γράψω κουβέντα για το Πολυτεχνείο, απλά να κάτσω να σιωπήσω για τους φίλους που συνεχίζουν να φεύγουν, αντίο Γιώργο Κοίλιαρη.

Σκέπτομαι όμως ότι τα σύμβολα έχουν τη δυσάρεστη ιδιότητα να σημαίνουν περισσότερα απο οσο τα υλικά που τα αποτελούν. Οτι η σημαία που σε λίγο, για μια ακόμα χρονιά, θα τραβηχτεί απο τις άκρες σαν έπαθλο, είναι λεκιασμένη για πάντα απο το αίμα.

Και τότε ο λεκές της εμβληματικής κουρελούς μου ρίχνει μια σφαλιάρα για μένα προσωπικά, για εμάς όλους συλλογικά και τις ερχόμενες γενιές της επανάστασης-που-δεν-τσακίζει-νύχι.

Ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι. Συμβολικά βέβαια. Αφου το ξέρουμε όλοι πως η επέτειος θα περάσει.

Και διορθώνω τον τίτλο στο ποστ, προσθέτω με έντιτ "...και ο λεκές" εκεί που είχα γράψει σκέτα "Το σύμβολο" κι ετούτη εδώ την παράγραφο, πεπεισμένος ότι μ' αυτόν τον τρόπο έπραξα την επαναστατική μου πράξη στο πεδίο των συνειρμών. Τώρα ήσυχος μπορώ να πεταχτώ απέναντι στη Βασ.Σοφίας να δω αν θα φτάσει κιόλας το σύμβολο με τους λεκέδες. Κατόπιν θα κατακεραυνώσουμε όλοι μαζί τη "μάχη της σημαίας" ως μια ακόμα ένδειξη του ξεπεσμού μας. Η ίδια δε θα μιλήσει.

Γιατί πάνω στα σιδερωμένα πουκάμισα των βολεμένων εμείς τριβόμασταν τα βράδια και σχεδιάζαμε σκηνές για την αυριανή παραμυθία του εντός μας.

Ετσι γεννήθηκαν τα τέρατά μας.

Πολλές γυναίκες, Γυναίκα μια.

Δεν έχω να προσθέσω παρά τα συγχαρητήρια μου στον -άγνωστο σε εμένα- δημιουργό. Το βίντεο που έλαβα με μειλ, τιτλοφορείται "Η γυναίκα στην Τέχνη".

(Εαν μάθω ποιός είναι θα το καταγράψω άμεσα, εαν το δει ο ίδιος να με συγχωρεί, πολύ θελω να καταγράψω τα στοιχεία ή έστω ένα λινκ, μα δεν τα ξέρω. Αν κάποιος άλλος ξέρει, ας μου πει παρακαλώ. Εξοχη δουλειά)

http://www.youtube.com/watch?v=nUDIoN-_Hxs

Θενκς Χνουδι που βρήκες ποιός το εφτιαξε!

:)