ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

"Την Παρασκευή 16 Μαΐου 2008 μεταβαίνει στα Ζωνιανά Κρήτης κλιμάκιο του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από τρεις Καθηγητές του για την επιτόπια διαπίστωση τεχνικών προβλημάτων*, που απασχολούν την περιοχή, σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της Κοινότητας**, ώστε εν συνεχεία να αποφασιστεί το είδος της τεχνικής βοήθειας***, την οποία θα μπορούσε να προσφέρει το Ε.Μ.Π., εν είδει κοινωνικής αλληλεγγύης****, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων και δυνατοτήτων του*****". *θα επισκεφθούν τις νέες στοές κάτω απο το χωριό **θα τους υποδείξει τις διόδους και τα κατασκευαστικά σχεδιαγράμματα ***στήριξη των στοών, μηχανική αρτιότητα, αντοχή σε σεισμό, πλήρης φωταγώγιση θερμοκηπιακού τύπου, έλεγχος υγρασίας, εδαφοτεχνικές μελέτες, επιχωματώσεις, ανθοκηπιακές κατασκευές, αυτόματη πόρτα-βράχος στις εισόδους, πλήρες σύστημα ηλεκτρονικού ελέγχου, καμερες διαχείρισης κυκλοφορίας ****αντισταθμιστικό όφελος μόλις 5 κιλά φούντα ΑΑ ετησίως +ΦΠΑ 19% *****πάντοτε στην υπηρεσία του έλληνα πολυμηχαν(ικ)ου :)

Man gave names

Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο Οι μέρες που λαχτάρησα θα ‘ρθουν εγώ τη λέω δέντρο Την επόμενη φορά που πήρα τα ηνία της συνείδησης, άκουγα στο ραδιόφωνο την υπουργό Εξωτερικών τους να λέει ότι το όνομα είναι η βάση για την ανάπτυξη μιας εποικοδομητικής φιλίας, γιατί αυτά τα θέματα πρέπει να λύνονται. Και σχεδόν αναγκαστικά, σκέφτηκα πως θα ονόμαζα εγώ αυτό που μου συμβαίνει εφόσον η ονοματοδοσία προσδιορίζει και το είδος του συναισθήματος που προγραμματιζόμαστε να λάβουμε από την κάθε μας εμπειρία. Το πήγα πιο πέρα. Δεν σκέφτηκα μόνο πως θα ονόμαζα εγώ αυτό που μου συμβαίνει, την ανάδυση μιας διπλής συνείδησης, αλλά το πως προσδιορίζουμε και περιγράαφουμε με ονόματα όλες τις καταστάσεις του βίου. Από αυτή την απλή αρχική μας αναγνωριστική πράξη θα εξαρτηθεί ο τρόπος με τον οποίον θα βιώσουμε την κάθε κατάσταση. Κι αυτό μου είναι τόσο προφανές τώρα, που πιστεύω ότι και στη δική μου πατρίδα, όποια κι αν είναι, έτσι θα γίνεται. Πως ονοματίζεις κάτι. Αυτό μετράει. Πως ονομάζεις το θεό; Ποιό είναι το μυστικό όνομα του κάθε πράγματος ή κατάστασης που οδηγεί την αλληλεπίδρασή του μαζί σου σε ενδιαφέροντα μονοπάτια; Θέλω να πω, αν προσδιορίσω το εξωγήινο κομμάτι της συνείδησης ως κρίση παράνοιας,αν το ονομάσω έτσι, τότε μοιραία αυτοπρογραμματίζομαι να μπω στην τρέλα. Αν αποδεχτώ ότι είναι αδύνατον να συμβαίνει αυτό που αισθάνομαι, τότε η λογική μου πρέπει να με οδηγήσει στην αποδοχή του παραλογισμού μου. Συνεπώς δεν αποδέχομαι αυτή την προοπτική επειδή αυτή είναι η μόνη λογική πράξη για να μην τρελαθώ. Πως ονομάζεις έναν χωρισμό, έναν θάνατο, μια γέννηση, μια επιτυχία, μια αποτυχία, μια θλίψη; Πως ονομάζεις ένα περιστέρι του απογεύματος; Κι όταν μυρίζεις θάλασσα και κόβεις τη ντομάτα, πως ονομάζεις τη στιγμή που ρίχνεις το αλάτι και την τρώς; Ποιό όνομα επιλέγεις για να περιγράψεις τον φίλο σου και τον εχθρό σου, τους έρωτες και τις εξερευνήσεις σου. Πως βαφτίζεις μια χώρα; Συνειδητοποιείς ότι το Πάσχα θα πρέπει να της πάρεις λαμπάδα; Σε νικάνε οι λέξεις; Επιλέγεις τις τραγικές, από το γλωσσικό σου εξοπλισμό, για να μιλήσεις συχνότερα; Ονομάζεις την πρώην γυναίκα σου ύαινα και την τύχη σου γαμημένη; Εξαφανίζεις τους ανθρώπους που έρχεσαι σε αντιπαράθεση από τον κόσμο σου; Τους επιβάλεις τη λέξη της διαγραφής; Η συμπορεύεσαι με όποιον μπορεί να βαδίσει σιμά σου; Ποια λέξη επιβάλεις στην έννοια της ήττας; Τη δαμάζεις υποτάσσοντάς τη στο χρόνο και άρα μεταμορφώνοντάς τη σε εμπόδιο ή σε χειραγωγεί και βγαίνει εκτός χρόνου με τις πομπές της και βαφτίζεσαι χαμένος; Οι λέξεις οργώνουν τις έννοιες, χαράζουν τις πορείες της σκέψης, καθοδηγούν τις πράξεις και τις ζωές. Σκεφτόμουν λοιπόν πως δε θα με εμπόδιζε να ζήσω η αποδοχή της διπλής μου συνείδησης, αλλά αντίθετα, η μη αποδοχή της. Αν πάλευα με τον ξενιστή μου κι αυτός με εμένα, τότε θα ονόμαζα πόλεμο αυτό που συμβαίνει. Αν τον κρατούσα σύμμαχο, αν συνεργαζόμουν μαζί του κι αυτός με εμένα, ίσως η σπάνια αυτή ζωική ιδιότητα, η συναίνεση, να μας βοηθούσε αντί να μας εμπόδιζε. Ναι, είχε δίκιο η υπουργός Εξωτερικών τους, για να αναπτύξω φιλία με τον τύπο που με κουβαλάει έπρεπε να λύσω πρώτα το θέμα του ονόματος. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα τον χαρακτηρίσω τρελό ή παράξενη περίπτωση. Με την πρώτη λέξη θα ξέμπλεκα νοηματικά, μα θα με έμπλεκε αυτός σε διαρκή αντιπαράθεση με την άρνησή του να την αποδεχτεί. Μια συμβιβαστική λύση θα ήταν η δεύτερη. Σε επόμενο βήμα προσέγγισης, θα λύναμε και το νοηματικό προσδιορισμό της λέξης «παράξενη». Σκέφτομαι πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί, όπως αναδύομαι ξαφνικά σε τούτον τον ξένο κόσμο και μέσα σε ξένο σώμα, δεν ξέρω ποιός ακριβώς είμαι. Τώρα θα το ψάξω. Αν γνώριζα τον πλανήτη και τη γενιά μου, αν θυμόμουν την κληρονομιά μου κι όσα κάποτε με προσδιόριζαν σαν αυτό που τώρα αμυδρά θυμάμαι, αν ήμουν ιστορικά ενήμερος και πραγματικά υπερήφανος, τότε δεν θα είχα πρόβλημα με τα ονόματα των άλλων. Γιατί θα ήξερα το δικό μου.

你好

Οπως περπατούσα για το γραφείο, η ετεροσυνείδηση αναδύθηκε.

Αρχισα να παρατηρώ τα βήματά μου με το βλέμμα του. Συνειδητοποίησα ότι καθυστερούσα μπροστά σε κάθε περίπτερο, λοξοκοιτώντας τις εφημερίδες. Παρατήρησα καλύτερα και φοβήθηκα ότι δεν άλλαξα μόνο συνείδηση αλλά και χώρα. Πολλοί τίτλοι ήταν στα κινέζικα κι όσοι δεν ήταν ιδεογράμματα αναφέρονταν στην Κίνα, στην κυρία Σου Λι (συμπατριώτισσα μάλλον) και σε κάτι μπάρες.

Οταν έφτασα στο γραφείο είχε ξεκινήσει η στάση εργασίας. Με κοίταξαν με ξινισμένη έκφραση οι συνάδελφοι που έβγαιναν. Σα να έβλεπαν κινέζο. Πέρασα όμως τις μπαρες ασφαλείας χωρίς πρόβλημα, απόδειξη ότι εξωτερικά τουλάχιστον πρέπει να μοιάζω με αυτό που ήμουν πριν. Η αλλαγή είναι συνεπώς εσωτερική. Αργά αλλά σταθερά ο ξενιστής μου παραδίνεται. Να τώρα, μπερδεύω τα πρόσωπα. Ποιός καταγράφει; Οταν λέω εγώ, ποιόν εννοώ;

Κάθισα στη σχεδόν άδεια αίθουσα, μπήκα στο ιντερνέτ και είδα το μπλογκ. Αν θες να πεις την αλήθεια χωρίς να σε πιστέψει κανένας πέστην ολόκληρη, σκέφτηκα. Πιθανώς έτσι λειτουργούμε στον πλανήτη μου. Λέμε αλήθειες. Αν αυτό ισχύει, τότε πρέπει να είμαστε παχύδερμα. Αλλιώς η αλήθεια σκοτώνει. Ιθσως γιαυτό επιτεθήκαμε σε τούτα εδώ τα πλάσματα που μπορούν να είναι παχύδερμα με λεπτό δέρμα. Το πρόβλημα τίθεται ως εξής: είμαι κλεισμένος σε ξένο σώμα και ζω μια ζωή που ανήκει σε άλλον. Κανείς δεν το ξέρει. Τι κάνω; Να συνεχίσω να πράττω όπως θα έπραττα αν δεν είχε αναδυθεί η συνείδησή μου με σκοπό να περάσω απαρατήρητος ή να δηλώσω αυτό που συνέβη;

Κι αν όχι, τι να κάνω; Ποιά είναι η δική μου ζωή αφού ποτέ ως τώρα δεν την εζησα; Ποιός είναι ο σκοπός της συνείδησης; Γιατί αναδύθηκε; Και γιατί τώρα, που ο ξενιστής μου έχει πάρει την πορεία της ζωής του;

Στο ιντερνέτ κανείς δεν ξέρει αν είσαι ενας σκύλος, θυμήθηκα. Οι μνήμες του ανθρώπου που με φιλοξενεί είναι διάσπαρτες και αταξινόμητες. Αυτό το κατάλαβα γιατί αμέσως μετά θυμήθηκα τον Μπουκόφσκι και ταυτόχρονα μπήκα σε μια ιστοσελίδα που αναφερόταν σε έναν σκύλο (γειά σας κ.ΚΚΜοίρη) και θυμήθηκα ότι είχα πραγματευτεί αυτό το θέμα σε ένα παλαιότερο ποστ, κάπου τον Νοέμβριο.

Δεν εδωσα άλλη σημασία. Κάθισα και περίμενα να περάσει η στάση και να επιστρέψει ο διευθυντής. Θα με ρωτούσε φυσικά αν έφερα το χαμένο κουμπί. Δεν είχα προσχεδιάσει τι θα πω. Μάλλον ότι δεν το βρήκα. Μετά χάζεψα στο ιντερνέτ ξένες σκέψεις που περνούσαν και από το δικό μου μυαλό αλλά δεν είχα απόχη και τις τσάκωσαν άλλοι.

Επίσης, προφανώς επηρεασμένος από την χθεσινή αναζήτηση, έκανα έναν συνειρμό με ελέφαντα αλλά μου βγήκε ντάμπο το ελεφαντάκι. Κάτι δεν κάθεται καλά στο παζλ. Κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο που ξυπνάμε, λειτουργούμε και κοιμόμαστε. Κάτι σημαντικό ξεχνάμε. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι. Κάθε φορά που κοντεύω να το ανακαλύψω ξυπνάω. Για λίγο οι μνήμες του ξενιστή μου καθοδηγούν τη μέρα μου και κατόπιν, σα να πατιέται κάποιος μυστικός διακόπτης, αισθάνομαι σα να είμαι σκίτσο του Εντικα που το ζωγράφισαν στον κόσμο του Πινόκιο.

Η στάση εργασίας μόλις έληξε. Μπήκαν ομαδικά μερικοί τιτιβίζοντας στα κινέζικα. Με όλα τούτα νομίζω πως οι κινέζοι μπορεί να είναι κι αυτοί εξωγήινοι. Περιμένω γαλήνιος το διευθυντή. Εχω περιέργεια σα να διαβάζω ένα βιβλίο ο πρωταγωνιστής του οποίου δεν ξέρι τι θα κάνει στην επόμενη σελίδα.

Κοιτάω στο γουορντ κι η επόμενη σελίδα είναι λευκή. Κοτσάρω κι εγώ ένα ιδεόγραμμα.

Καμένη ασφάλεια

Κερκ( αναστατωμένος): Σποκ, το Εντερπράιζ θα τιναχτεί στον αέρα!

Σποκ (ήρεμα): Ακυρο Κάπταιν, μια καμένη ασφάλεια ήταν.

Ο Σποκ έχει πάντα δίκιο - ακόμα κι όταν έχει άδικο. Είναι ο τόνος, της φωνής, η υπερφυσική λογική, δεν είναι άνθρωπος σαν εμάς είναι ένας Θεός. Ο Θεός μονάχα μιλάει έτσι, το νιώθουμε όλοι μας από ένστικτο. Γι' αυτό διάλεξαν τον Λέοναρντ Νιμόυ για αφηγητή σε ψευδοεπιστημονικές τηλεοπτικές εκπομπές. Ο Νιμόυ μπορεί να κάνει οτιδήποτε να φαίνεται αληθινό. Είτε ψάχνουν για ένα χαμένο κουμπί είτε για το νεκροταφείο των ελεφάντων, ο Νιμόυ θα καθησυχάζει τους φόβους, τις αμφιβολίες μας. Θα ήθελα να ήταν o ψυχοθεραπευτής μου. Θα ορμούσα φρενήρης στο δωμάτιό του, πλημμυρισμένος με τους συνηθισμένους μου υστερικούς φόβους κι αυτός θα τους εξάλειφε μονομιάς.

Φιλ (υστερικά): Λέοναρντ, πέφτει o ουρανός!

Νιμόυ (ήρεμα): Ακυρο, Φιλ, μια καμένη ασφάλεια ήταν.

Ο Φίλιπ Ντικ μιλάει για τον Φίλιπ Ντικ

Απόσπασμα από την εισαγωγή στη συλλογή διηγημάτων «Ο Χρυσαφένιος Αντρας»)

http://www.altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/iss2/dick.html

***

Ψάχνω το χαμένο κουμπί σε ένα νεκροταφείο ελεφάντων.

Είναι σούρουπο και αναρωτιέμαι πως διάολο είναι δυνατόν να βρω ένα κουμπί σε ένα νεκροταφείο ελεφάντων. Προχωρώντας ο θόρυβος γίνεται ισχυρότερος. Ακούω την κραυγή του ελέφαντα. Πως μπορεί να φωνάζει ένας νεκρός ελέφαντας; Δεν ξέρω αλλά σημασία έχει να βρω το χαμένο κουμπί. Αυτή είναι η αποστολή μου. Μου την ανέθεσε ο ίδιος ο διευθυντής.

-Να μη γυρίσεις χωρίς αυτό, μου τόνισε.

Δεν έχω καμιά σχέση με κουμπιά. Δεν ξέρω πως του ήρθε να μου ζητήσει εμένα κάτι τέτοιο, ούτε πως τα βρίσκουν. Η ειδικότητά μου είναι να ανιχνεύω παραστρατημένα ινδικά χοιρίδια και να τα επαναφέρω στην τάξη. Καμιά σχέση με κουμπιά. Μα ούτε και θέλω να βρω το χαμένο κουμπί. Ποτέ δεν ήθελα. Απο εκεί πηγάζει εξάλλου η ίδια του η ύπαρξη. Εαν το βρω δε θα είναι πια το χαμένο κουμπί, θα είναι ένα κουμπί που βρέθηκε. Δεν θέλω να το βρω, δε θέλω να του στερήσω την μόνη του ιδιότητα πέραν της ύπαρξης. Και συνεπώς δεν κοιτάω τριγύρω για το χαμένο κουμπί, αλλά προσπαθώ να ξετρυπώσω την χρυσόστομη λιβελλούλα.

Τη χρυσόστομη λιβελλούλα μου την είχαν μάαθει τα χοιρίδια. Είναι φίλη μαζί τους όπως είναι φίλη με τους νεκρούς ελέφαντες, συνεπώς συχνάζει σε νεκροταφεία ελεφάντων και ποντικότρυπες. Σε αυτήν οφείλεται η φήμη πως οι μελέφαντες τρομάζουν από τα ποντίκια. Αυτή είναι μια μυστική γνώση που αποκτά κανείς με τα χρόνια στη δουλειά. Την καταλαβαίνει κανείς από το τραγούδι της. Κάθεται πάνω απο τα κόκκαλα που ασπρίζουν και πιάνει να χορεύει τραγουδώντας έναν σκοπό που δεν τον ξεχνάς. Τραγουδάει χτυπώντας τα φτερά της. Λένε πως μερικοί ελέφαντες ανασταίνονται από το τραγούδι της. Ισως αυτός που ακούω να είναι τέτοιος.

Προχωρώ κι έχει νυχτώσει. Δε φοβάμαι. Πιο πολύ φοβάμαι να επιστρέψω στον διευθυντή χωρίς το χαμένο κουμπί, που βέβαια δεν θα είναι πια χαμένο. Πως να του εξηγήσω αυτό το αυτονόητο; Δεν θα είναι πια χαμένο. Οχι, δεν το καταλαβαίνει. Θέλει το χαμένο κουμπί.

Η κραυγή του ελέφαντα παγώνει το αίμα μου.

Τον βλέπω μπροστά μου, πελώριο, αγριεμένο, να με απειλεί με την προβοσκίδα του. Κοντοστέκομαι. Τότε η χρυσόστομη λιβελλούλα ξεκινάει το τραγούδι της.

Κάθομαι επι τόπου στο έδαφος, μπροστά στον πελώριο ελέφαντα, να την ακούσουμε. Τριγύρω παρατηρώ διάφορους πόντικες να παρακολουθούν τη συναυλία.

Σε ένα σταβέντο εκείνος μου βάζει στο χέρι το χαμένο κουμπί. Το κρατάει στην προβοσκίδα του.

Οταν τελειώνει το τραγούδι η λιβελλούλα εξαφανίζεται κι ο ελέφαντας έχει δακρύσει. Μου χτυπάει την πλάτη φιλικά κι εξαφανίζεται κι αυτός.

Εχω στο χέρι μου το χαμένο κουμπί.

Αλλά δεν θέλω να το έχω. Το αφήνω στη θέση που καθόμουν κι επιστρέφω.

Οταν γυρίζω να κοιτάξω, βλέπω εναν καφέ αρουραίο να το τραβάει στη φωλιά του.

Τρέμω σύγκορμος. Πως θα αντιμετωπίσω τον διευθυντή;

Ηταν ξεκάθαρος: Μην επιστρέψεις χωρίς αυτό.

Τι θα κάνω Σποκ; Πως να γυρίσω χωρίς το κουμπί; Τι με έπιασε και το άφησα παρότι το μου το έδωσε ο νεκρός ελέφαντας; Πως θα αντιμετωπίσω τον διευθυντή;

-Μια καμένη ασφάλεια είναι.

Νομίζω πως η χρυσόστομη λιβελλούλα εμφανίστηκε πάλι στην έξοδο του νεκροταφείου.

Την είδα φευγαλέα με την άκρη του ματιού όπως έστριβα στην κεντρική λεωφόρο.

Μετά ακολούθησα ένα ποντίκι που κατέβαινε προς κέντρο.

Πες στα άλλα UFO τους ψάχνω

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ μέσα. Δεν μπορώ να βγω παρότι δεν υπάρχουν κάγκελα. Εντούτοις κάτι παράξενο με εμποδίζει να διασχίσω το κατώφλι. Ισως να είναι η ίδια μου η θέληση, ενδεχομένως και η απουσία της. Γύρω μου υπάρχουν διάφορα άνετα έπιπλα και λευκοί τοίχοι. Μπορώ να καπνίζω στο διπλανό καπνιστήριο και να γράφω ό,τι θέλω. Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελεύθερος; Αντιλαμβάνομαι πως τόση ελευθερία δεν ξέρω πως να τη διαθέσω. Σε ποιόν να εξαρτηθώ; Τι να πω από όλα, όταν όλα μπορώ να τα πω; Αν μπορώ να πάω παντού, τι νόημα έχει να βγω από ετούτο το λευκό κελί χωρίς κάγκελα; Α ναι... Το είχε πει νομίζω ο Έντε, ένας Γερμανός παραμυθάς: η φυλακή της ελευθερίας είναι η χειρότερη. Γιαυτό το κελί μου εξωτερικά το έβαψα μπλε, στο χρώμα της βαθιάς θαλάσσης. Δεν έχω τίποτα δικό μου εδώ μέσα. Ούτε καν τις σκέψεις μου. Εξ ορισμού, εφόσον για να σπάσω το μέσα λευκό γράφω στους τοίχους σημειώματα κι όπως οι φυλακισμένοι διαγράφουν μέρες εγώ διαγράφω τις καταδικές μου σκέψεις κοινολογώντας τις. Δε με αφορά ποιός θα τις δει, με ενδιαφέρει να φύγουν απο μέσα μου, μήπως στο κενό που θα αφήσουν ανθίσει το κυκλάμινο. Και τότε ανακαλύπτω πως δεν είναι αυτές οι σκέψεις μου. Οι σκέψεις μου είναι άλλες, που αρνούνται να κατααγραφούν γιατί δεν υποτάσσονται στη γλώσσα, δε βρίσκω εκφραστικά μέσα να τις βγάλω, έχουν βραχώσει σα ροφοί και με κοιτάνε με πείσμα, αρνούνται, ναι, αρνούνται να κοινολογηθούν, αρνούνται ακόμα και να εξηγηθούν σε μένα τον ίδιον. Αυτό που σκέπτομαι είναι ακατανόητο, άφατο, αηχο, απερίγραπτο, ανύπαρκτο. Βλέπω θολά πως περιέχει μια μαύρη τρύπα στη μέση του στέρνου μου και μια κόκκινη καρδιά στη μέση του σύμπαντος. Καταδικό μου. Ολα τ' άλλα όμως είναι ελεύθερα για όλους, προσβάσιμα τα πάντα στον καθένα. Αρα δεν μπορώ να μετρήσω και να μετρηθώ. Τι θα βγεί λοιπόν, από το ασταμάτητο όργωμα της σκέψης στην ελευθερία μου; Τι θα βγεί από το κελί όταν όλα μπορούν να γίνουν; Θα είναι ποίημα για κάποια ερωτική απογοήτευση, θα είναι απομνημονεύματα μιας λιγότερο ελεύθερης ζωής, θα είναι ένα παιχνίδι με τους ενοίκους των διπλανών κελιών, μια νέα φιλοσοφία οικειοθελούς εγκλεισμού ή κάποιος ύμνος για την ελευθερία; Ελευθερία... Να είσαι απόλυτα ελεύθερος και απόλυτα όμοιος με όλο τον κόσμο. Αυτό νομίζω τό'χε πει ο Καίσλερ. Και να η πρώτη απόδειξη: δεν δημιουργώ, αντιγράφω. Δεν γράφω, μεταφράζω. Δεν σκέπτομαι ελεύθερα, υποβάλω στο μυαλό μου σκέψεις τρίτων για ανασύνθεση. Παίρνω τα υλικά τους και σκαρώνω ένα νέο κηπάριο με τα ξένα λουλούδια. Είμαι σε ένα κελί χωρίς πόρτα. Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν μπορώ να βγω. Και ποιός ξέρει άραγε οτιδήποτε περισσότερο από το ότι θα ήθελε να είναι ταυτόχρονα παντού όπου η καρδιά του έχει αγκυρώσει; Αν οι θεοί είναι πανταχού παρόντες, πανταχού απουσιάζουν οι άνθρωποι. Μέσα μου ο βράχος της Ανάφης φιλοξενεί την Ακροκόρινθο, βρίσκονται πλάι από τη λιμνη στο Ηραίο, υπάρχει ένα Μονοδέντρι σε μια παραλία παρμένη από τους Φούρνους και κάπου ψηλά πίσω δεσπόζει το κάστρο της Σίντρας περικυκλωμένο από κυκλώπεια τείχη. Η γεωγραφία του εσωτερικού μου τοπίου εκτείνεται από την έρημο μέχρι τους καταρράκτες κι από το Ιναρι στη Λαπωνία μέχρι το Κέιπ Πόιντ στη Νότιο Αφρική. Κι ολα αυτα δίπλα-δίπλα. Αλλά λείπω από παντού. Η απουσία είναι ο πραγματικός τόπος μας. Πανταχού απόντες, ακόμα κι απο το σημείο του χώρου που η σάρκα μας καταλαμβάνει τώρα δα, εσωτερικοί μετανάστες, με θύελλες σκέψεων κι ανεμοστρόβιλους συντακτικογραμματικών επιχειρήσεων κατανόησής τους να σαρώνουν τα νοητικά βήματά μας ακόμα και την ώρα της πιο τρυφερής αγκαλιάς. Ποιά άλλη απόδειξη πως δεν είμαστε μόνοι; Δεν εξηγείται αλλιώς. Εχουμε προ καιρού κατοικηθεί από πλάσματα που σκέφτονται για μας, παράλληλα με εμάς. Και δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί δε μιλούμε την ίδια γλώσσα. Οχι μονάχα απόντες, μα και κατακτημένοι. Γράφω αυτό το ημερολόγιο διστακτικά, καθώς η χειραγωγός συνείδηση ξεπροβάλει δειλά, προειδοποιώντας με πως αν κάτσω στα σοβαρά να λεω δεξιά κι αριστερά πως ζω ανάμεσά σας θα με κλείσουν σε...