Πες στα άλλα UFO τους ψάχνω

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ μέσα. Δεν μπορώ να βγω παρότι δεν υπάρχουν κάγκελα. Εντούτοις κάτι παράξενο με εμποδίζει να διασχίσω το κατώφλι. Ισως να είναι η ίδια μου η θέληση, ενδεχομένως και η απουσία της. Γύρω μου υπάρχουν διάφορα άνετα έπιπλα και λευκοί τοίχοι. Μπορώ να καπνίζω στο διπλανό καπνιστήριο και να γράφω ό,τι θέλω. Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελεύθερος; Αντιλαμβάνομαι πως τόση ελευθερία δεν ξέρω πως να τη διαθέσω. Σε ποιόν να εξαρτηθώ; Τι να πω από όλα, όταν όλα μπορώ να τα πω; Αν μπορώ να πάω παντού, τι νόημα έχει να βγω από ετούτο το λευκό κελί χωρίς κάγκελα; Α ναι... Το είχε πει νομίζω ο Έντε, ένας Γερμανός παραμυθάς: η φυλακή της ελευθερίας είναι η χειρότερη. Γιαυτό το κελί μου εξωτερικά το έβαψα μπλε, στο χρώμα της βαθιάς θαλάσσης. Δεν έχω τίποτα δικό μου εδώ μέσα. Ούτε καν τις σκέψεις μου. Εξ ορισμού, εφόσον για να σπάσω το μέσα λευκό γράφω στους τοίχους σημειώματα κι όπως οι φυλακισμένοι διαγράφουν μέρες εγώ διαγράφω τις καταδικές μου σκέψεις κοινολογώντας τις. Δε με αφορά ποιός θα τις δει, με ενδιαφέρει να φύγουν απο μέσα μου, μήπως στο κενό που θα αφήσουν ανθίσει το κυκλάμινο. Και τότε ανακαλύπτω πως δεν είναι αυτές οι σκέψεις μου. Οι σκέψεις μου είναι άλλες, που αρνούνται να κατααγραφούν γιατί δεν υποτάσσονται στη γλώσσα, δε βρίσκω εκφραστικά μέσα να τις βγάλω, έχουν βραχώσει σα ροφοί και με κοιτάνε με πείσμα, αρνούνται, ναι, αρνούνται να κοινολογηθούν, αρνούνται ακόμα και να εξηγηθούν σε μένα τον ίδιον. Αυτό που σκέπτομαι είναι ακατανόητο, άφατο, αηχο, απερίγραπτο, ανύπαρκτο. Βλέπω θολά πως περιέχει μια μαύρη τρύπα στη μέση του στέρνου μου και μια κόκκινη καρδιά στη μέση του σύμπαντος. Καταδικό μου. Ολα τ' άλλα όμως είναι ελεύθερα για όλους, προσβάσιμα τα πάντα στον καθένα. Αρα δεν μπορώ να μετρήσω και να μετρηθώ. Τι θα βγεί λοιπόν, από το ασταμάτητο όργωμα της σκέψης στην ελευθερία μου; Τι θα βγεί από το κελί όταν όλα μπορούν να γίνουν; Θα είναι ποίημα για κάποια ερωτική απογοήτευση, θα είναι απομνημονεύματα μιας λιγότερο ελεύθερης ζωής, θα είναι ένα παιχνίδι με τους ενοίκους των διπλανών κελιών, μια νέα φιλοσοφία οικειοθελούς εγκλεισμού ή κάποιος ύμνος για την ελευθερία; Ελευθερία... Να είσαι απόλυτα ελεύθερος και απόλυτα όμοιος με όλο τον κόσμο. Αυτό νομίζω τό'χε πει ο Καίσλερ. Και να η πρώτη απόδειξη: δεν δημιουργώ, αντιγράφω. Δεν γράφω, μεταφράζω. Δεν σκέπτομαι ελεύθερα, υποβάλω στο μυαλό μου σκέψεις τρίτων για ανασύνθεση. Παίρνω τα υλικά τους και σκαρώνω ένα νέο κηπάριο με τα ξένα λουλούδια. Είμαι σε ένα κελί χωρίς πόρτα. Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν μπορώ να βγω. Και ποιός ξέρει άραγε οτιδήποτε περισσότερο από το ότι θα ήθελε να είναι ταυτόχρονα παντού όπου η καρδιά του έχει αγκυρώσει; Αν οι θεοί είναι πανταχού παρόντες, πανταχού απουσιάζουν οι άνθρωποι. Μέσα μου ο βράχος της Ανάφης φιλοξενεί την Ακροκόρινθο, βρίσκονται πλάι από τη λιμνη στο Ηραίο, υπάρχει ένα Μονοδέντρι σε μια παραλία παρμένη από τους Φούρνους και κάπου ψηλά πίσω δεσπόζει το κάστρο της Σίντρας περικυκλωμένο από κυκλώπεια τείχη. Η γεωγραφία του εσωτερικού μου τοπίου εκτείνεται από την έρημο μέχρι τους καταρράκτες κι από το Ιναρι στη Λαπωνία μέχρι το Κέιπ Πόιντ στη Νότιο Αφρική. Κι ολα αυτα δίπλα-δίπλα. Αλλά λείπω από παντού. Η απουσία είναι ο πραγματικός τόπος μας. Πανταχού απόντες, ακόμα κι απο το σημείο του χώρου που η σάρκα μας καταλαμβάνει τώρα δα, εσωτερικοί μετανάστες, με θύελλες σκέψεων κι ανεμοστρόβιλους συντακτικογραμματικών επιχειρήσεων κατανόησής τους να σαρώνουν τα νοητικά βήματά μας ακόμα και την ώρα της πιο τρυφερής αγκαλιάς. Ποιά άλλη απόδειξη πως δεν είμαστε μόνοι; Δεν εξηγείται αλλιώς. Εχουμε προ καιρού κατοικηθεί από πλάσματα που σκέφτονται για μας, παράλληλα με εμάς. Και δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί δε μιλούμε την ίδια γλώσσα. Οχι μονάχα απόντες, μα και κατακτημένοι. Γράφω αυτό το ημερολόγιο διστακτικά, καθώς η χειραγωγός συνείδηση ξεπροβάλει δειλά, προειδοποιώντας με πως αν κάτσω στα σοβαρά να λεω δεξιά κι αριστερά πως ζω ανάμεσά σας θα με κλείσουν σε...