Το δάχτυλο

Δεν είχα να πω κάτι, έτσι έλειψα.
Επιστρέφω για να δημοσιοποιήσω αυτή τη φωτογραφία.
Το οφείλω στη συλλογική ψυχή του Έλληνα.
Αν υπάρχει δηλαδή κάτι τέτοιο.
(Όχι συλλογική ψυχή, αυτή είμαι πεπεισμένος πως υπάρχει)




Αυτό που βλέπετε, είναι ο δυτικός τοίχος της ιματιοθήκης των τηβέννων, δηλαδή του ακαδημαϊκου "βεστιαρίου" της σχολής ανθρωπιστικών επιστημών του πανεπιστημίου του Λάϊντεν. 
Αυτό το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια μικρή πόλη της Ολλανδίας και είναι το αρχαιότερο της χώρας. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Ρέμπραντ. Και στο πανεπιστήμιο αυτό δίδαξαν, μεταξύ άλλων, ο Σπινόζα κι ο Καρτέσιος. Δεν είναι ένα τυχαίο πανεπιστήμιο. 
Η εν λόγω αίθουσα των τηβέννων, βρίσκεται μέσα σε ένα μεσαιωνικό μοναστήρι, που τώρα έχει αναστηλωθεί και μετασκευαστεί σε χώρο του πανεπιστημίου. Χρησιμοποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, για την αναγόρευση των διδακτόρων, την απονομή των τίτλων, κλπ. 
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου που με συνόδευε, αφού με ξενάγησε στο χώρο, με έβαλε σε αυτή την αίθουσα "επειδή είσαι Έλληνας". Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τότε, μου υπέδειξε τον τοίχο που βλέπετε. "Αυτοί που εικονίζονται στους 12 περιφερειακούς πίνακες, είναι κάποιοι από τους ευεργέτες και συνιδρυτές του πανεπιστημίου", μου είπε. Μετά με ρώτησε τι βλέπω στον κεντρικό πίνακα. Έβλεπα έναν ακαδημαϊκό της αναγέννησης να ακουμπάει το χέρι του σε μια υδρόγειο σφαίρα. "Πράγματι", επιβεβαίωσε. "Για δες καλύτερα"
Και τότε είδα.
Δεν ακουμπούσε απλώς το χέρι του στην υδρόγειο. Έδειχνε με το δάχτυλό του ένα σημείο επάνω της. 
Την  Ελλάδα.
"Είναι για να θυμόμαστε από που προέρχεται η έννοια της Ακαδημίας, από που ξεκίνησαν όλα αυτά", μου είπε, χαμογελώντας, ο Ολλανδός καθηγητής. "Εσείς δεν λέγατε πως ο ομφαλός της γης βρισκόταν στους Δελφούς;", το χαμόγελό του έγινε  πιο πλατύ. 
"Και σήμερα στο κέντρο του κόσμου βρισκόμαστε.. Και σήμερα μας δείχνουν με το δάχτυλο...", του είπα.
Γελάσαμε και οι δύο. Ευτυχώς, αντιλήφθηκε το χιούμορ μου.
Δεν ξέρω γιατί δεν συγκράτησα το όνομα του ακαδημαϊκού της αναγέννησης στο πορτρέτο. Η μάλλον,  νομίζω πως ξέρω. 
Μα δεν έχει σημασία..





buzz it!

Έτσι ισχυρίζεται ο Πρετεντέϊρα


Θυμάμαι τη μέρα που μίλησε ο Ταμπούκι στη Στοά του Βιβλίου.

Ήταν Οκτώβριος μιας χρονιάς δόξας και κλέους, οι Ολυμπιακοί είχαν γίνει πριν λίγους μήνες με επιτυχία, η λωρίδα ταχείας ολυμπιακής κυκλοφορίας δεν είχε ξεθωριάσει ακόμα στην Κηφισίας και όλα κόστιζαν πολύ ακριβά. Αλλά ο χρόνος παρήχετο, ακόμα, αφιλοκερδώς. Είχαμε καιρό.


Θυμάμαι ότι έτυχε να πάω να δω την ομιλία του Ταμπούκι γιατί μόλις είχα τελειώσει τον Τριστάνο που πέθαινε, και πεθαίνοντας αναρωτιόταν αν το σήμερα άξιζε τις θυσίες του παρελθόντος. Έλα μου ντε, θα σφύριζε κάποτε το μέλλον. Ο Τριστάνος βέβαια δεν ήταν Περέϊρα, δεν έκανε την προσωπική του επανάσταση ενάντια σε κάποια δικτατορία, που ακόμα κι αν δεν ήταν πραγματική όπως του σαλαζάρ, ήταν εντούτοις μια εξωπραγματική δικτατορία. Βέβαια είχε την τύχη να βιώσει μια χάρτινη ζωή και να πεθάνει προτού το δόγμα του σοκ ανατείλει στο στερέωμα.

Ελεγα λοιπόν ότι θυμάμαι τη μέρα που πήγα να δω την ομιλία του Ταμπούκι, και το θυμάμαι αυτό γιατί χτες ο Ταμπούκι πέθανε, 8 χρόνια μετά από τον Τριστάνο και μετά από την εποχή της αθωώτητας. Καλό ταξίδι φίλε.

Αλλά δε θυμάμαι τι ισχυρίστηκε ο Περέϊρα.
Βέβαια σήμερα, δεν έχει πια σημασία αυτό αλλά τι ισχυρίστηκε ο Πρετεντέϊρα.
Να ο ορισμός της ανελευθερίας.

Θυμάμαι λοιπόν μια ομίχλη που περιλαμβάνει τον έρωτα και το θάνατο και την ανάσταση. Θυμάμαι να γεννιούνται μια κόρη κι ένας γιος. Θυμάμαι την τελευταία ηλιαχτίδα της Αμοργού κι ένα κοτέτσι στη Νάξο. Θυμάμαι τα πέτρινα της Ευδοκίας στους Αρκιούς κι ένα μπουκαλάκι γεμάτο βότσαλα. Θυμάμαι έναν άντρα γυμνό στο μπαλκόνι να σκέφτεται αν θα ζει σε λίγα λεπτά και θυμάμαι λίγα λεπτά να περιμένουν μια γυναίκα που κοιτούσε έναν άντρα γυμνό δαγκώνοντας τις πέτσες των νυχιών της ν αποφασίσει. Θυμάμαι την ελευθερία σαν θερινό σινεμά και σαν μουσική του Κοέν σε ένα σοκάκι της Ύδρας.

(Έπειτα επεμβαίνει ο θαλασσινός ταξιτζής της Ύδρας και μου χαλάει την ανάμνηση ζητώντας ακατέβατη την ταρίφα)

Θυμάμαι όσα μπορεί να θυμάται κανείς πού έχει τσούξει τσίπουρα, μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες, θυμάμαι ότι το παπούτσι το πρωτοείπε παπάτσι, θυμάμαι τους καπνούς ομίχλες και τα τσιγάρα βαριά, και ξαφνικά θυμάμαι ένα καρδιογράφημα και δέκα φίλους έξω από το χειρουργείο. Θυμάμαι που όλοι είχαμε λεφτά, όχι απαραίτητα πολλά λεφτά, αλλά θυμάμαι που γελούσαμε, και μπορεί να λένε πως τα λεφτά δεν ε΄χουν σημασία αλλά ξέρετε, είχαν, γιατί δε γελάει κανείς όταν πεινάει, και όταν δεν πεινάει σημαίνει ότι έφαγε, κι όσο δε σφάζουμε εμείς τις κότες τα κοτόπουλα κοστίζουν, αρα ναι, έχουν μια κάποια σημασία, θυμάμαι που γελούσαμε που λες και που διαβάζαμε πολύ και βγαίναμε στα μπαρ και στα ξενύχτια κι ίδρωναν οι παλάμες κι ανάσαινε η ψυχή, κι έπειτα πάλι θυμάμαι που ξαφνικά έπιασε κρύο και δεν είχαμε πετρέλαιο κι ανάβαμε φωτιά στη σόμπα, αλλά αυτή η φωτιά δεν συγκροτούσε εστία, για κάποιο λόγο αν και ζέσταινε δεν έφτανε στο κόκκαλο η ζέστη, θυμάμαι κάποιον κάποτε που είπε σε έναν άλλον πως δεν είναι το κρύο που σε κάνει να υποφέρεις αλλά η απουσία ζεστασιάς, θυμάμαι ότι ανήκαμε κάποτε κάπου, υπήρξαμε, αν δεν ήταν όνειρο, ένα σύνολο που κάποτε μπορούσε να ενωθεί,

μα δε θυμάμαι τι ισχυρίστηκε ο Περέϊρα.
Δε θέλω να μάθω τι ισχυρίζεται ο Πρετεντέϊρα.

Θέλω να ενωθώ ξανά με τη ζεστασιά του να επιλέγεις το άγνωστο, τον δύσκολο δρόμο, από τον γνωστό, περπατημένο, δούλιο δρόμο.
Θέλω να μουτζώσω κι εγώ στις παρελάσεις, τους τραπεζίτες Σαλαζάρ και τις πολιτικές τους μαριονέτες.
Θέλω να μη με νοιάζει που η καρδιά μου είναι πια ασθενική και να μπουκάρω ξανά στα δακρυγόνα κι ας σπάσει.
Θέλω να ερωτεύομαι πέτρες και φωτιές.
Θέλω να ρωτάω, όπως ο Τριστάνος, αν είχε πράγματι αξία να θυσιαστούνε τόσοι πρόγονοι για τέτοιους απόγονους.
Θέλω να ελπίζω πω κάποιες αναλαμπές της μνήμης, θα μου θυμίσουν μια μέρα πως...

"Κι αν αυτοί οι δύο νεαροί επαναστάτες, ισχυρίζεται ότι είπε ο Περέιρα, έχουν δίκιο; Αυτό θα το αποφασίσει η Ιστορία και όχι εσείς, κύριε Περέιρα, είπε ήρεμα ο δόκτωρ Καρντόζο. Ναι, είπε ο Περέιρα, αν όμως έχουν δίκιο εκείνοι, η ζωή μου δεν θα έχει νόημα, δεν θα έχει έννοια το γεγονός ότι σπούδασα στην Κοΐμπρα και ότι πίστεψα ότι η λογοτεχνία ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, δεν θα έχει νόημα ότι διευθύνω την πολιτιστική σελίδα αυτής της απογευματινής εφημερίδας στην οποία δεν μπορώ να εκφράσω τη γνώμη μου, και όπου πρέπει να δημοσιεύω γαλλικά διηγήματα του δέκατου ένατου αιώνα, δεν θα είχε τίποτα έννοια πλέον, κι είναι γι' αυτό που θέλω να μετανοήσω, σαν να ήμουν ένα άλλο άτομο και όχι ο Περέιρα που έκανε πάντα τον δημοσιογράφο, σαν να πρέπει να απαρνηθώ κάτι από τη ζωή μου".

Και θέλω πανω απ όλα τα παιδιά μου να μη μου πούνε κάποια μέρα,

μπαμπά, έτσι  ισχυρίστηκε ο Πρετεντέϊρα.

buzz it!

Νόημα

Κοιτώ την ημερομηνία της προηγούμενης ανάρτησης. Σχεδόν 18 μήνες σιωπής. Η σιωπή είναι σαν την προφυλάκιση λοιπόν. Της προφυλάκισης, ακολουθεί απελευθέρωση, είτε φυλάκιση. Μα η σιωπή δεν είναι φυλακή. Αλλά ούτε ελευθερία. Ελευθερία είναι, ίσως μια-κάποια, να νιώθεις πως τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο, ή πως θα κάνουν εκείνα τον κόσμο καλύτερο. Και πως αυτό έχει ένα-κάποιο, νόημα. Φυλακή είναι αυτό που ζούμε. Στη φυλακή όμως, αντίθετα με την ελευθερία, επέρχεται μια νέα κοινωνικοποίηση. Επανέρχεται ένας πληθυντικός, μια ομάδα διαλυμένη επανασυνδέεται. Στη φυλακή μας ξαναγινόμαστε Έλληνες, αργά, βασανιστικά, με πόνο. Στην ελευθερία γινόμαστε πάλι κοσμοπολίτες.  Κι έτσι δεν ξέρω τι θα βγει από τούτη τη σύγκρουση.
Τι ξέρω;
Πως μέσα στο διάστημα της προφυλάκισης δεν επιθύμησα ελευθερία, δεν επιθύμησα φυλάκιση.
Επιθύμησα μόνο να είχε κάτι νόημα, νόημα ίδιο με αυτό που εντοπίζω πια μόνο στο γέλιο των παιδιών μου, μόνο στο γέλιο τους.


buzz it!

Tous Grecs.


Το χρονοδιάγραμμα δεν είναι καθόλου τυχαίο: την ώρα που οι Βρυξέλλες θέτουν την Ελλάδα υπό επιτήρηση, η Γαλλία, διά της Κριστίν Λαγκάρντ, της υπουργού της επί των Οικονομικών, παρουσιάζει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το κυβερνητικό σχέδιο για να επανέλθουν τα δημόσια ελλείμματα στο 3% το 2013. Η υπουργός θα προσέξει να μην προφέρει τη λέξη «λιτότητα», η οποία παραλίγο να της στοιχίσει τη θέση λίγο καιρό μετά την ανάληψη του υπουργείου, το 2007, όμως περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στη «Le Figaro» (στο φύλλο της 30ής Ιανουαρίου) λίγες αμφιβολίες αφήνουν: «Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε προσπάθειες άνευ προηγουμένου, για τις οποίες απαιτείται εθνική κινητοποίηση. Το σχέδιο προβλέπει ότι οι συνολικές δημόσιες δαπάνες θα αυξάνονται με ρυθμό κατώτερο του 1% ετησίως από το 2011. Ουδέποτε μια κυβέρνηση έχει κάνει τόσο πολλά. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πάγωμα του προϋπολογισμού των υπουργείων και ανάλογες προσπάθειες για τις τοπικές συλλογικές δομές».

Ίδιο σχέδιο και στις ΗΠΑ: το δημόσιο έλλειμμα, που πρόκειται να αυξηθεί φέτος στο 10,6% του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει μειωθεί σε περίπου 4% το 2013. Και στις τρεις περιπτώσεις,
της Ελλάδας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ (ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός) η λογική είναι η ίδια: έναν χρόνο αφότου άνοιξαν όσο το δυνατόν περισσότερο τους κρουνούς των πιστώσεων για να ξορκίσουν την κρίση και να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, οι κυβερνήσεις αρχίζουν να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση... και πάλι για να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη. Η αύξηση των επιτοκίων της αποταμίευσης στις δυτικές χώρες δείχνει πράγματι ότι τα νοικοκυριά ανησυχούν πλέον για τα δημόσια ελλείμματα που, όπως πιστεύουν, χρησίμευσαν περισσότερο για να διασωθούν οι τράπεζες απ΄ ό,τι για να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας. Είναι συνεπώς καιρός για τις κυβερνήσεις να στείλουν το σήμα ότι επανερχόμαστε στη νομιμότητα, έστω κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες. «Η ανάκαμψη υπάρχει στις στατιστικές, όμως η ύφεση υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων» παραδέχθηκε στο Νταβός ο Λάρι Σάμερς, ο οικονομικός σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα.

Η έξοδος από την κρίση προαναγγέλλεται πολιτικά και κοινωνικά δύσκολη- το υποδηλώνει η αναβίωση του λαϊκισμού. Και εδώ, ο τρόπος με τον οποίο οι Έλληνες θα αποδεχθούν την επερχόμενη λιτότητα θα παρατηρηθεί προσεκτικά από πολλές πρωτεύουσες, η πολιτική των οποίων ακολουθεί, διακριτικά, μια ανάλογη οδό.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4558612&ct=1


Οταν πανηγυρίζαμε για την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ  και μετά στην ΟΝΕ και στο Ευρώ, θα έπρεπε να μας είχαν ενημερώσει ότι η Ευρώπη αποδέχεται να προσδιορίζουν την πολιτική της οι αγορές κι ότι το παιχνίδι των όποιων κερδοσκόπων μπορεί να είναι αποδεκτό, αλλά δεν είναι αποδεκτός ο πόθος των λαών να ζουν καλύτερα.

Αυτό δεν είναι Ευρώπη των λαών αλλά των μονοπωλίων, κι ας έχει οικειοποιηθεί το σύνθημα το ΚΚΕ. Δεν είμαι ΚΚΕ, μα δεν είμαι και τυφλός.

Επειδή λοιπόν η χώρα δέχεται συντονισμένη επίθεση κερδοσκόπων εξ αιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης (στην οποία εξάλλου βρέθηκε επειδή τα εκάστοτε γκόλντεν μποις έπαιρναν όλα τα λεφτά,  και τα σκάνδαλα και οι μίζες κλπ) , καλούμαστε τώρα εμείς πρώτοι στην Ευρώπη, και μαλιστα υπό κοινοτική κηδεμονία-εποπτεία, να σηκώσουμε το βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του Παπανδρέου. Αλλά αμφισβητώ την απόφαση υποταγής μιας χώρας στα θέλω των αγορών και των στοιχηματζήδων. Αν η Ελλάδα χαθεί, θα χαθεί ολη η Ευρώπη. Κι αυτο οι Ευρωπαίοι το ξερουν. Δεν κινδυνευει εδώ μια χώρα, αλλα μια ένωση.

Την  υπογράμμιση στην τελευταία παράγραφο στο κείμενο της Μοντ την έκανα για να καταλάβουμε ότι αν η Ελλαδα αποδεχτεί σήμερα τις θυσίες που ταχα μου επιβάλλονται για να μην πτωχεύσουμε, αύριο τις ίδιες θυσίες θα τις αποδεχθούν όλοι οι λαοί.

Είναι λοιπόν πράγματι καιρός για τους Ελληνες. Καιρός να γίνουμε όλοι Ελληνες. Το κόστος της απειλούμενης πτώχευσης είναι πάντοτε μικρότερο από το κόστος της υποτέλειας των παιδιών μας.
Εξάλλου εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε, τα πηραν ήδη.

Αυτό που καμια κυβέρνηση στη γη δεν θα μπορέσει ποτέ να προσπεράσει χάριν των κερδοσκόπων, είναι η αντίσταση του λαού της.




buzz it!

Animal Instict



Δεν είμαι σίγουρος τι πρέπει να γίνει. Απο τη μια αποστρέφομαι τη τζάμπα επανάσταση κι από την άλλη φοβάμαι μη νικήσουμε τα παιδιά μας. Δεν ξέρω τι είναι πιο κακό. Και όποτε δεν είμαι σίγουρος για το τι πρέπει να γίνει, επιστρέφω στο ένστικτο. Παρατηρώ τους σκύλους της Αθήνας. Τα αδέσποτα του κέντρου, μια ιδιαίτερη φυλή σκύλων. Εχουν αδιαμφισβήτητα ενστικτο επιβίωσης, ναι; Στην Αθήνα ζούνε.

Στην επόμενη πορεία λοιπόν, παρατηρήστε τα αδέσποτα. Δείτε με ποιούς πανε, ποιούς αφήνουν, ποιούς γαυγίζουν και σε ποιούς επιτίθενται.

Κι ας μην πει κανείς ότι πρόκειται για καθοδηγούμενους σκύλους.

buzz it!

ΞΓΡΣ



Η τελεσίδικη στροφή του κόσμου συντελέστηκε στην Αίγυπτο, τότε που οι 70 λόγιοι των Πτολεμαίων μετάφρασαν τη Γένεση στα Ελληνικά. Το πρόβλημα οφείλεται στα φωνήεντα 

(Το γιατί το αντιγράφω από εδώ http://www.greekbiblos.gr/me70.htm)

"Επί Πτολεμαίων, ο Εβραϊκός πληθυσμός της Αιγύπτου αυξάνει και η Εβραϊκή κοινότητα θεωρεί σημαντικό, τα μέλη της να είναι ενεργοί πολίτες της Ελληνιστικής Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα γίνεται κτήμα τους και μέσον επικοινωνίας. Ο Ιουδαίος Δημήτριος, περί το 300 π.Χ. έγραψε χρονολόγιο της Εβραϊκής ιστορίας, ο Αριστόβουλος στο 2ον αιώνα ήταν φιλόσοφος και δάσκαλος, ενώ ο Αρτάπανος ήταν δραστήριος στο να προσηλυτίζει Εθνικούς στον Ιουδαϊσμό.


Παράλληλα η Εβραϊκή διασπορά που άρχισε ήδη από τον 7ον αιώνα, πήρε εκπληκτικές διαστάσεις σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και εισήχθη ο θεσμός της συναγωγής που αριθμούσαν σε χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Ο Ιουδαίος Φίλωνας τον 1ον αιώνα, δηλώνει ότι μόνο στην Αίγυπτο κατοικούσαν ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι...

Το πρόβλημα από τους προσηλύτους, αλλά και τη νέα γενιά των μεταναστευσάντων Εβραίων που μιλούσαν τα Ελληνικά, τη γλώσσα της εποχής, άρχισε να γίνεται οξύτατο. Η πρώτη απόφαση για την ιστορική μετάφραση, αρχικά της Πεντατεύχου (Γένεσις - Εξοδος - Λευϊτικόν - Αριθμοί - Δευτερονόμιο), επάρθηκε στην Αίγυπτο και ακολούθησε η μετάφραση της υπολοίπου Παλαιάς Διαθήκης. Το όλο έργο τέθηκε υπό την αιγίδα του Πτολεμαίου Β', (285 - 246 π.Χ.), που ίδρυσε βιβλιοθήκη περιέχουσα 500.000 χειρόγραφα. Προϊστάμενος της βιβλιοθήκης διετέλεσε ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος, που είχε γράψει 800 τόμους και ακολούθησαν οι Ζηνόδοτος, Απολλώνιος, Ρόδιος, Ερατοσθένης κ.α.


Ο Πτολεμαίος με σύμβουλο επί πολιτιστικών θεμάτων το Δημήτριο Φαληρέα, πήρε την ιστορική απόφαση.  Με την φροντίδα του Φιλαδέλφου έγινε συν τοις άλλοις και η μετάφρασις των ιερών βιβλίων των Ιουδαίων, ήτοι της Παλαιάς Διαθήκης, η γνωστή με το όνομα "μετάφρασις των Εβδομήκοντα".


Οι Εβδομήκοντα - για την ακρίβεια 72 - αυτοί λόγιοι της εποχής, έκαναν πράγματι ένα μνημειώδες έργο, το οποίο ήταν σε ευρεία χρήση την εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού και των Αποστόλων, οι οποίοι χρησιμοποιούν αποκλειστικά στα συγγράμματά τους, στην Καινή Διαθήκη, όταν επικαλούνται την Παλαιά.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το γεγονός ότι οι 70(Ο') έδωσαν ζωή στο κείμενο, δεδομένου ότι η Εβραϊκή γραφή χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνα και τα φωνήεντα εννοούνται. Οταν οι Μασορίτες Εβραίοι, λόγιοι τον 10ον αιώνα μ.Χ. μετά από τεράστια πίεση εξέδωσαν την Παλαιά Διαθήκη με φωνήεντα, παγκοσμίως ομολογήθηκε η υπεροχή της απόδοσης του κειμένου από τους Εβδομήκοντα, αλλά και η εγκυρότητά της λόγω αρχαιότητας. Γι' αυτό, ας μη φανεί περίεργο το γεγονός ότι η μετάφραση αυτή είναι πιο αξιόπιστη και στα νοήματα και στην κριτική των κειμένων από οποιαδήποτε εν χρήση Εβραϊκή, δεδομένου ότι με εξαίρεση μια αρχαιότερη Πεντάτευχο των Σαμαρειτών, η αρχαιότερη Παλαιά Διαθήκη στο Εβραϊκό έφθασε σε μας σήμερα από την εποχή των Μασοριτών, δηλ. από τον 10ον μ.Χ. αιώνα.

Η περίφημη βιβλιοθήκη κάηκε από τους Αραβες περί το 650 μ.Χ. και όπως έγραψε ο Αμπούλ Φαράζ (1226-86), "ο Αμρ διένειμε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης μεταξύ των δημοσίων λουτρών της πόλεως, των οποίων τα 4.000 καζάνια ετροφοδοτούντο επί έξι μήνες με τους κυλίνδρους των παπύρων και περγαμηνών..."

~~~~

Τώρα λοιπόν το καταλαβαίνω.
Πρέπει στα αρχαία Εβραικά, το νόημα "υπακούω" και το νόημα "αντε γαμήσου" να διαφέρουν κατά κάποια φωνήεντα. Ετσι οι Ο' μετέφρασαν ότι ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού να θυσιάσει το γιό του.


buzz it!

7+1 σκέψεις για το γονίδιο της περιέργειας



Ο Ρούσσος Βρανάς διερωτάται προχθές στα "ΝΕΑ":

Τι κάνει...


... κάποιος όταν τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτα; Για να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έκανε μια έρευνα με μερικά ευτυχισμένα ποντίκια. Έβαλαν τα ποντίκια σε έναν λαβύρινθο πολυτελείας, με όλα τα κομφόρ που θα μπορούσε ποτέ να επιθυμήσει ένα σύγχρονο τρωκτικό: σέξι θηλυκά, άφθονη μάσα, παιχνίδια, τηλεόραση πλάσματος. Αυτός ο παράδεισος είχε όμως μια παγίδα. Στην άλλη άκρη του λαβυρίνθου, οι επιστήμονες κατασκεύασαν ένα διαδρομάκι με μια ηλεκτροφόρο σχάρα στο δάπεδο, που οδηγούσε σε έναν απόλυτα άδειο θάλαμο τον οποίο δεν μπορούσαν να δουν τα ποντίκια. Για να φτάσουν εκεί, έπρεπε να πατήσουν στη σχάρα και να ψηθούν. «Θα το κάνουν;» ήταν το ερώτημα που απασχολούσε τους επιστήμονες. Θα αποφάσιζαν αυτά τα ευτυχισμένα και καλοζωισμένα ποντίκια να ψηθούν στη σχάρα χωρίς κανέναν προφανή λόγο; Είχαν τα πάντα. Γιατί να πάνε να βασανιστούν για κάτι άγνωστο και μάλλον περιττό; Να τι συνέβη. Αφού απόλαυσαν μερικές εβδομάδες τον παράδεισό τους, τα ποντίκια άρχισαν ένα ένα να γυροφέρνουν τη σχάρα. Και ύστερα, όλα ανεξαιρέτως αποφάσισαν να υποστούν το μαρτύριο του περάσματος, μόνο και μόνο για να δουν τι υπήρχε στον άλλο θάλαμο. (...)


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4540651

Ο Guy Adams του "απαντά" σήμερα στο ΒΗΜΑ:


Είναι οι τελευταίοι επιζώντες ενός σφριγηλού πολιτισμού της λίθινης εποχής, με τη δική του θρησκεία και τη δική του γλώσσα, που ονόμασε το καθετί: από τα πλάσματα των τροπικών δασών ως τα άστρα του ουρανού.


Σήμερα μόλις πέντε άνθρωποι αποτελούν τον εναπομείναντα πληθυσμό της φυλής Ακουντσού, μιας αρχαίας φυλής του Αμαζονίου η οποία μόλις πριν από μία γενεά είχε εκατοντάδες μέλη και εξολοθρεύθηκε από ένα τραγικό μείγμα εχθρότητας και εγκατάλειψης. Αυτή η κοινότητα ιθαγενών της Βραζιλίας προ ημερών ήλθε πιο κοντά στην εξαφάνισή της, με τον θάνατο του έκτου μέλους της, μιας ηλικιωμένης γυναίκας με το όνομα Ουρουρού .

Πέθανε από γηρατειά την 1η Οκτωβρίου σε μια καλύβα φτιαγμένη από άχυρα και φύλλα. Τα νέα του θανάτου της έγιναν γνωστά από υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι αγωνίζονται την τελευταία δεκαετία για να σώσουν τον τόπο από την αποψίλωση των δασών. Πολλοί Ακουντσού σφαγιάστηκαν το 1990 από υλοτόμους. Πλέον όμως η εξαφάνιση της φυλής είναι αναπόφευκτη, αφού κανένα από τα επιζήσαντα μέλη της δεν είναι σε ηλικία αναπαραγωγής.

Ο προαναγγελθείς αργός θάνατος της φυλής συνδέεται με μια από τις πιο επιτυχημένες γενοκτονίες στην ανθρώπινη ιστορία. Η μοίρα των Ακουντσού θεωρείται από κοινωνικούς ανθρωπολόγους τυπικό παράδειγμα των κινδύνων που αντιμετωπίζουν φυλές που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη, κατά την αποκαλούμενη «πρώτη επαφή». Μεγάλο μέρος της ιστορίας των Ακουντσού είναι, για προφανείς λόγους, μη καταγεγραμμένη. Για χιλιετίες ζούσαν απαρατήρητοι, βαθιά μέσα στο τροπικό δάσος του κρατιδίου Ροντόνια, μια απόμακρη περιοχή της Δυτικής Βραζιλίας, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Κυνηγούσαν αγριογούρουνα, τάπιρους και διατηρούσαν στα χωριά τους μικρούς κήπους, όπου καλλιεργούσαν καλαμπόκι και μανιόκες.

Τη δεκαετία του ΄80 υπογράφηκε η θανατική τους καταδίκη: αγρότες και υλοτόμοι κλήθηκαν να «εξερευνήσουν» την περιοχή, κόβοντας δένδρα βαθιά μέσα στο δάσος, μετατρέποντας την άλλοτε άγρια φύση σε επικερδή χωράφια καλλιέργειας σόγιας και ράντσα με βοοειδή.


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=293707&dt=14/10/2009

Α.
Είχα μια γάτα που την έλεγαν Μπιοντέτα.
Δεν της έμαθα να πιάνει ποντίκια και πάντα την ταίζαμε καλά.
Κι ομως εκείνη, απο καιρό σε καιρό, άφηνε στο χαλάκι του μπαλκονιού κάποιο πνιγμένο ποντίκι, να μας ευχαριστήσει για το φαγητό.
Μια μέρα η περιέργεια σκότωσε και τη γάτα.
Εφαγε τη φόλα που κάποιος προόριζε για τη σκύλα μου.
Σε αντίθεση με τη σκύλα, που την έχω σώσει δυό φορές απ του χάρου τα δόντια γιατι ήρθε να ζητήσει βοήθεια, η Τέτα δεν σώθηκε. Δεν έσπευσε να με βρει πριν λιποθυμήσει. Πήγε να το αντιμετωπίσει μόνη της. Και τη βρήκε ο γείτονας νεκρή πριν λίγο καιρό.
Εκτοτε ακούμε ξανά τα ποντίκια στους κισσούς.
Ο μπατζανάκης μου έκοψε τότε τον κισσό στο μπροστινό πευκο επειδή είναι, λέει, φωλιά ποντικιών.
Τα φοβάται τα ποντίκια. Ο κισσός είχε φτάσει στα 4 μέτρα ύψος.
Τον κισσό δεν τον φοβάται;

Β.
Σκέπτομαι ότι οι ανθρωποι νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι από τα ποντίκια, επειδή κάποιοι, όπως οι Ακουντσού (η εγώ εδώ και τώρα, ως τελευταίο εναπομείναν μέλος της φυλής των καμηλόρδων :Ρ)  μερικοί απο εμάς τέλος πάντων, όταν θα τα έχουμε όλα και δε θα μας λείπει τίποτα, ίσως και να νικήσουμε το γονίδιο της περιέργειας. Εαν εμένα με έβαζαν τώρα ας πούμε στο χρυσό κλουβί, δε νομίζω ότι θα είχα την ίδια περιέργεια που θα είχα νεότερος να δω τι υπάρχει μετά απο τη σχάρα της ψησταριάς. Εκεί θα καθόμουν να ρορόνιζα σαν ευτυχισμένος γάτος -για να μη μαζευτούνε και ποντίκια. Ισως επειδή αυτό είναι κοινός τόπος, οι πάντες φροντίζουν να μην τα αποκτήσουμε ποτέ όλα, ώστε να μην υποβάλλουμε εαυτούς σε τέτοια ψυχοφθότα διλλήμματα. Τους ευχαριστούμε!


Γ.
Η ελευθερία είναι κι αυτή μια σχετικότητα. Δεν το κατανοούσα νέος, αλλά τώρα ξέρω πως αν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως ανεξάρτητο επι γης, ετσι και η αφηρημένη -και ταλαίπωρη- αυτή έννοια, εξαρτάται από συνθήκες. Είσαι ας πουμε σκλάβος όταν δε μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο επειδή έχεις πια παιδί; Το παιδί είναι η αλυσίδα σου η μηπως το αλλοθί σου; Κι ακόμα, έχεις την ιδια επιθυμία να εξερευνήσεις το σύμπαν στα 50 σου, με αυτήν που είχες στα 25; Και ποτε είσαι πιο ελευθερος; Οταν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε και δεν πράττεις το παραμικρό απο φόβο, ή όταν μπορείς να κάνεις μόλις 2 πράγματα και πράττεις εκείνο που σου λέει η συνείδησή σου, κόντρα στο άλλο που σου λέει η τσέπη σου; Οταν παντρευεσαι τη γυναίκα που αγαπας η όταν την εγκαταλείπεις γιατί στον κόσμο υπάρχουν πολλά σώματα ιδρωμένα  και αρκετές αγάπες, αρκεί να μην αγαπας καμιά; Οταν  θυσιάζεις χρόνο και ζωή στην υπηρεσία μιας, όποιας,  ιδέας η όταν δεν υπηρετείς κανάναν και τίποτα, γιατί  ιδεολογία σου είναι αποκλειστικά η δική σου ευζωία;

Δ.
Κι απο την άλλη, σκέπτομαι ότι μέσα στην ανωτερότητά μας, οι άνθρωποι είμαστε κατώτεροι απο τα ποντίκια, γιατί κανένα ποντίκι ποτέ δεν πήγε να εξολοθρεύσει άλλα ποντίκια που, ευτυχισμένα καθώς ήσαν στον παραδεισό τους, δεν ενδιαφέρονταν να έρθουν σε επαφή με τον ποντικοπολιτισμό παρά κάθονταν κι έξυναν τα μουστάκια τους πάνω στις τοπικές κεφαλογραβιέρες. Κανένα ποντίκι ποτέ δεν επιθύμησε να πεθάνει η γάτα του γείτονα, όλα του δικού τους σπιτικού τις γάτες  περιέπαιζαν. Πάντα κι εξαποανέκαθεν στον ποντικόκοσμο. Εμείς, επιθυμωντας διακαώς αρκετοί τη θανάτωση της γειτονικής ψιψίνας, συμβάλλουμε προφανώς στην αύξηση του ποντικοπληθυσμού, προκειμένου να αποδεικνύουμε στους αιώνες ότι, αν και αριθμητικά λιγότεροι, παραμένουμε ποιοτικά ανώτεροι. Η ανωτερότητά μας αποδεικνύεται και απο το γεγονός της φάκας. Στη σταδιοδρομία μου ως κάτοικος σοφίτας στην εξοχή, έχω τελέσει τουλάχιστον μια γενοκτονία ανάλογη με αυτή των Ακουντσού, στο ποντικίσιο της. Ολοκληρες φαμίλιες πονηρών αρούρηδων εξολοθρεύτηκαν με αυτό το πονηρό εργαλείο, ενισχυμένο με λίγη φλούδα γραβιέρας. Το εγκλημά τους ήταν ότι, όπως και τα ποντίκια του Χαρβαρντ, δεν τους εφταναν τα χαρτικά και πλαστικά της αποθήκης, ήθελαν να δουν τι υπάρχει και προς την έξοδο. Εγώ, σοφότερος, δεν ήθελα να δω στα ενδότερα της σοφίτας.

Ε.
Κι εντέλει όλοι θα πεθάνουμε σαν τους τελευταίους Ακουντσού και ως τότε θα ταλαιπωρηθούμε σαν τα δυστυχισμένα ποντίκια που περασαν την ψησταριά όχι απο περιέργεια, αλλα απο ελπίδα. Γιατί για  μας η ψησταριά είναι καθετη και θυμίζει καγκελα φυλακής. Δεν παμε να ξεφύγουμε απ την ευτυχία, την κυνηγάμε. Κι όσοι τελικά τη γλιτώσουν, θα το μετανοιώσουν μόλις μας βρουν οι εξωγήινοι, (που να το δείτε γιατι η ζωή είναι  μια μελέτη στην ειρωνεία, θα μοιάζουν με ποντίκια).

Ζ.
Να θυμηθώ να αγοράσω απο εκείνο το καινούργιο τυρί. Είμαι περίεργος.



ΥΓ.

Την αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης από την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου έως και τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009, αποφάσισε ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός.

Η αναστολή της λειτουργίας του 4ου Νηπιαγωγείου Αργυρούπολης, κρίθηκε αναγκαία, για προληπτικούς λόγους και προς αποφυγή δυσάρεστων περιστατικών, έπειτα από τη σημερινή μυοκτονία που διενεργήθηκε εξαιτίας της εμφάνισης τρωκτικών στους χώρους στέγασης του Νηπιαγωγείου. Το Νηπιαγωγείο θα λειτουργήσει και πάλι κανονικά την Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009.

(Φήμες για την ύπαρξη μιας σχάρας που είχαν φτιάξει τα περίεργα νήπια και οδηγούσε σε μια κενή καταπακτή, δεν επιβεβαιώθηκαν)

~

+1.
Και μια που μιλάμε για την περιέργεια, έχω μια απάντηση για όποιον αναρωτιέται -αν υπαρχει κανείς- γιατί χάνομαι. Κοιταξα τα στατιστικά όσων διαβάζουν το βλογ, τι ζητάνε κι ηρθαν εδώ όσοι δεν είναι τακτικοί αναγνώστες. Τα αποτελέσματα μου απέδειξαν πως οσο κι αν νομίζει κανείς ότι κάτι αξίζει ο λόγος του, η κινητήριος δύναμη που θα τον κάνει η όχι ευρύτερα γνωστό στο νετ, είναι τα μουνάκια.
Θα μου πεις δεν τοξερες; Θα σου πω τοξερα, αλλα τώρα κουραστηκε το μουνάκι μου.


 20.81% μουνακια


 9.25% σοδομία

 4.62% fraseis agapis

 2.31% ανοιχτα ποδια

 2.31% χυνω

 2.31% ερωτικες φρασεις

 1.73% ????????

 1.16% moynakia.com

 1.16% free sex μουνακια

 1.16% moynakia gr

 1.16% μουνακια σε δρασ%9

 1.16% σολοικη

 1.16% nomads tale

 1.16% φωτο μουνακια

 1.16% φράσεις ερωτικές

 1.16% παρτουζα με 2 άνδρες

 1.16% www.χυνω

 1.16% όποιος σιωπά, συγκατανεύει

 1.16% nomads tales

 1.16% roz moynakia

 1.16% munakia.gr.

 1.16% ??????? ?????? ?? ?????

 1.16% σοδομια

 0.58% παρτουζα με τον πατερα

 0.58% fraseis erwtikes

 0.58% εποχιακές ιώσεις

 0.58% kavles.net

 0.58% πως χτυπα δυνατα τ%c

 0.58% θελω να δω μουνια

 0.58% μελισσια που ψηφιζ%c

 0.58% πουτανεσ για παρτουζα

 0.58% κουκου βασιλικη

 0.58% τον άλλο τον εκτιμάμε για τον χαρακτήρα του

 0.58% μπλου κουρασαο

 0.58% γδαρσιμο του π%b

 0.58% μουνακια φωτο

 0.58% agapis fraseis

 0.58% poly kala moynakia

 0.58% μουνάκια

 0.58% επιπλο πορτ μαντω

 0.58% nomad tales

 0.58% επανασταση για την καβλα της

 0.58% ιστοριες με παρτουζες

 0.58% nomad γραμμενο

 0.58% μουνακια που χυνουν

 0.58% ζωγραφιζω αεροστατο

 0.58% αντιθετο κου κου

 0.58% ???????? ????????.

 0.58% εποχιακεσ ιωσεισ

 0.58% ρολογια τοιχου κουκος

 0.58% καστανη γυναικα στον ονειροκριτη

 0.58% h κραυγή

 0.58% ζωγραφιζει με αμμο ουκρανη ζωγραφοσ

 0.58% διασημοι με διπολικη

 0.58% λεξη καργιολα

 0.58% τροποι που χυν

 0.58% ρολόγια τοίχου μ

 0.58% celexa

 0.58% παρτουζες μια γυναικα δυο αντρες

 0.58% ασχημοπαπο φωτο

 0.58% παρτουζεσ

 0.58% jumbo αρκουδος

 0.58% blogspot ????????

 0.58% σκιτσα ανθρωπων

 0.58% μουνακια σε δραση

 0.58% τι κάνει των μεγαλ

 0.58% υπαρχει κινδυνος αν χυσω στον κωλο?

 0.58% ερωτικές φράσεις ποιητών

 0.58% τι σημαινει καργιολα

 0.58% μάνα, λες να είναι κληρ

 0.58% τροποι να ξανακερδισω την γυναι%c

 0.58% πορτ μαντω

 0.58% γουσταυος φλωμ

 0.58% παρτουζεσ μουνια

 0.58% εξηγησεισ σε συμβολα-σημαδια χαρτων

 0.58% αγέλαστος πέτρα τσάρλι τσάπ

 0.58% ζουζουνια σφου

 0.58% ερασιτεχνικες φωτο με μεγαλα βυζια

 0.58% o κοσμοσ τησ καβλασ

 0.58% ???????? ?????????

 0.58% ερωτικές φράσε

 0.58% βιτσιες στον κωλο

 0.58% εποχιακες ιωσεις

 0.58% ???????

 0.58% agapi fraseis

 0.58% βιντγκεστάιν

 0.58% ?? ?????? ??? ???????

 0.58% επιπλα πορτ μαντο

buzz it!

Κακή τηλεόραση


Τα πάντα όλα εμφανίζονται τις τελευταίες μέρες τακτοποιημένα και προαποφασισμένα: αυτοδύναμο έστω οριακά ΠΑΣΟΚ, 5-6 μονάδες διαφορά απο τη ΝΔ,  ΣΥΝ μέσα, Οικολόγοι έξω, ενισχυμένο ΚΚΕ και Καρατζαφέρης-τώρα ξέρεις.

Σκέφτομαι ότι αν επαληθευτούν όντως οι Νικολακόπουλοι του τόπου ετούτου (δε φταίει ο συμπαθής εκλογολόγος, η κρυσταλλινη σφαίρα του φταίει), ο τόπος τούτος έχει προαποφασίσει ότι η ζωή πράγματι μιμείται την τέχνη και συγκεκριμένα την κακή τηλεόραση. (W.Allen)

(Επίσης σκέφτομαι ότι ακόμα και στις εγκύους δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει με απόλυτο τρόπο να μην έχει δει καλά ο υπέρηχος το ατσούτσουνο του μωρού και να βγει τελικά αγόρι, να μεγαλώσει φαλακρό και να ψάχνει τοίχο να βαστάει όταν θα ζμπρώχνει, ενώ εμείς κορίτσι περιμέναμε και εμπριμέ σοσονάκια αγοράζαμε. Σε αυτή την περιπτωση, τα σοσονάκια ή θα τα χαρίσουμε, ή θα το κάνουμε ψιλογκαίη το γκουζγκουνόπουλο. Πράγμα που εξηγεί τόσο την απήχηση του Μπομπ Σφουγγαράκη στις καλές οικογένειες όσο και τη συνθήκη της Λισαβώνας. Είμαι δημοσκοπικά σίγουρος ότι καταλαβαίνετε την αυτοαδυναμία μου να εκφραστώ περαιτέρω. Επιείκια, καλο βόλι και θυμηθείτε να κρατιέστε γερά απο τις χειρολαβές)

:)

buzz it!

Μέλισσες στην κάλπη, ψηφοδέλτια στο μελίσσι



Αναρωτιέσαι γιατί οι κάλπες μοιάζουν με μελίσσια.

Νομίζεις πως αν καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή, οι λέξεις θα βγουν πειθήνιες από τον θάλαμο του μυαλού σου και θα συνταχθούν στο προαύλιο, θα στοιχίζονται φρόνιμα η μια πίσω απ την άλλη, κι όλες μαζί θα αποδώσουν το υψηλόν-νομίζεις-νόημα που περικλείεται στις σκέψεις σου. Θα εξηγήσουξν την ομοιότητα. Και προσγειώνεσαι στο Απείθαρχο.Οι λέξεις κατέρχονται μπουλουκηδόν, εμφανίζονται μπροστά σου σαν τρίχρονα μωράκια, άλλες σκούζουν, άλλες ολοφύρονται, άλλες δαγκώνουν, άλλες μιξοκλαίνε  -κάποιες απλά κοιτούν εκστατικές το  "λαμπρό βαθιά μαργαριτάρι", αυτές όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κραυγές- και συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένα νόημα στις λέξεις τις ίδιες, πόσο μάλλον εκείνο το «υψηλόν». Μιά λέξη είναι η δολοφονία, αλλά δεν εξηγεί τίποτα για το αίμα.
Είναι η επανάσταση της σιωπής. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως νόημα είναι κάτι που εκπορεύεται απο τις σχέσεις και τους συνδυασμούς της λέξης ΄"ιδιοτέλεια" με τη λέξη "εγγόνι" και των δυό αυτών μαζί με τη λέξη "ξένος", απο τις συγκρίσεις και τις τριβές, τις αποστάσεις και τις επανασυνδέσεις, και κυρίως απο τις λέξεις που δεν καταγράφονται πλάι στις άλλες. Τι να πεις για παραδειγμα εσύ για τις 11 συνιστώσες που αποτελούν τον εαυτό σου; Ο,τι κι αν θα μπορούσες να πεις, την καλύτερη ερμηνεία σου τη δίνει η σιωπή, η μη καταγραφή των πολλαπλών ειδώλων σου, και ιδίως η απροθυμία τους να διεκδικήσουν την αρχηγία. Ποιάν να ψηφίσεις για αρχηγό σου; Τη συνιστώσα του χαλαρού Σαββάτου ή εκείνη της εργαατικής Τετάρτης; Αυτήν του χαζογλυκούλη μπαμπάκα ή εκείνην του παγερού επαγγελματία που οφείλει να μην στεναχωριέται ακόμα και βλέποντας νεκρά παιδάκια; Την πρώην επαναστατική τοιαύτη ή εκείνη που παει κρυφά κι αγοράζει πανακριβα ηχεία για το αιποντ; Και γιατι να κάνεις τον κόπο να την αναδείξεις, αφού κανένα νόημα δεν υπαρχει αν δεν την συγκρίνεις παραλληλα με κάτι άλλο; Αλλά ποιό άλλο;

Όσο κι αν δεν πιστεύεις στη σιωπή, όσο κι αν ξέρεις καλά πως σπάνια υποκρύπτει κατανόηση και συνηθέστερα σημαίνει αδυναμία και παραίτηση, αυτές τις στιγμές της επανάστασής της δεν μπορείς να τις πολεμήσεις. Το βλέπεις στις λέξεις σου, που λένε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λένε οι σκέψεις σου. Οι σκέψεις σου λένε ότι η μόνη πραγματικά ισχυρή συνιστώσα είναι η απουσία. Οι σκέψεις αρνούνται να τυποποιηθούν, να βγουν από το κεφάλι, να εκφραστούν. Γιατί αυτές παλεύουν παντα  με το μη προσεγγίσιμο, με το μεμέντο μόρι σου που είναι χαραγμένο σαν τατουάζ πάνω στον εγκεφαλικό σου φλοιό. Και ταυτόχρονα, με το ντόλτσε βίτα, και τώρα πως να δακρύσεις με τέτοια ντολτσέζε γύρω σου, μέσα στη νύχτα του πόνου των άλλων;

Πόσο μάλλον να τις επικοινωνήσεις. Κι έτσι μιλάς γι αυτή τη δυσχέρεια, όχι για τις ίδιες. Εκείνες επιλέγουν το ανέκφραστο για να παραμείνουν δικές σου, φοβούνται πως αν εκτεθούν στον κόσμο θα πεθάνουν, ναι, φοβούνται το θάνατο οι σκέψεις και φωλιάζουν, κλείνουν τα μάτια και προσεύχονται να υπήρχε κάτι να προσευχηθούν, γίνονται ικέτιδες, ντροπιασμένες ζητιάνες, σημαδεμένοι φορείς της επανάληψης και της εμμονής, αρρωσταίνουν και ψάχνουν το φάρμακο στο ανείπωτο.

Κι εσύ κάνεις γκλουπ και τις καταπίνεις, φτύνοντας γραμματική και συντακτικό, παράγεις ήχους και σημεία που σχηματίζουν νέα νοήματα, αλλά κανένα δεν τις περιέχει. Σε λίγες μέρες αυτό το ανείπωτο θα πρέπει να το προσδιορίσεις, να του δώσεις το σχήμα των λέξεων, να γλύψεις την κόλλα ενός φακέλου και να το πετάξεις στα μούτρα αυτών που περιμένουν να βγάλουν νόημα απο τις μαντρωμένες λέξεις.

Δεν ξέρω. Ισως δε θάπρεπε καν να προσπαθώ  να καταλάβω. Σκεφτόμουν πως ίσως να γεράσω όταν τα παιδιά μου θα είναι αρκετά μεγάλα για να περπατήσουμε 12 χιλιόμετρα πορεία, απο το σπίτι στο βουνό, στα μονοπάτια  και παλι πίσω. Θα περνούσαμε κι απο το μελίσσι. Θα τους μιλούσα για τον βασιλικό πολτό. Δεν φανταζεται κανείς ποτέ ότι μπορεί το πρόβλημα να μην είναι αν θα τον κραταν τα πόδια του, αλλά αν θα υπαρχει πια το βουνό, τα μονοπάτια, τα μελίσσια, ο κόσμος που ήξερε.

Οπως μικρότερος σκεφτόμουν πως ο Κύρκος επαιζε ομορφη φυσαρμόνικα, κι αν κάποιος μπορεί να παίξει έτσι τη φυσαρμόνικα δε μπορεί παρά να είνααι καλός ανθρωπος. Ναι, αλλά διαβάζω χτες να αναρωτιέται μια νεαρή υποψηφία βουλευτίνα: "Ο Λεωνίδας Κύρκος είναι στο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει πασχίσει για το ΣΥΡΙΖΑ; Η πολιτική του συνεισφορά τους τελευταίους μήνες, είναι οι δηλώσεις του ότι ο ΣΥΝ πρέπει να τα βρει με το ΠΑΣΟΚ και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μας τέλειωσε, πρέπει να διαλυθεί, πρέπει να φύγει ο ΣΥΝ"

Καταλαβες λέξη μου; Αναρωτιέται η κυρία Τάδε Ταδοπούλου, αν ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ΣΥΡΙΖΑ. 
Τι να απαντήσεις; Και πως να ψηφίσεις πια αυτό το κόμμα, ακόμα κι όταν τα πρώτα σου πολιτικά παιχνίδια τα επαιξες στην τραμπάλα του;

Το νόημα... Το νόημα που λέγαμε πριν...
Ξαναπροσπάθησα. Τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο χωρίς 12 χιλιόμετρα μονοπατιού χωρίς δάσος τριγύρω και χωρίς μελίσσι, αρα δεν έχει νόημα αν θα μπορώ η όχι να περπατάω τότε. Ο Κύρκος ίσως και να μην είναι αριστερός, ίσως ακόμα ακόμα και να μην ήξερε ποτέ φυσαρμόνικα. Το νόημα των λέξεων βρίσκεται στην αντιπαραθεσή τους, αρα μη εχοντας να αντιπαραθεσω τίποτα στο τίποτα, το τίποτα χάνει όποιο νόημα θα είχε, αν είχα κάτι να αντιπαρατάξω.

Ξαναρώτησα, καταλαβες λέξη μου;
Ποιές εκλογές; Ποιά οικονομία; Ποιος Γιωργάκης και Κωστάκης; Κι ακόμα, ποιός πονος του έρωτα; Ποιά ικανοποίηση του σεξ; Ποια είναι η αλήθεια όταν λες σ αγαπω  και μετά βαριέσαι; Και ποια είναι η αληθεια οταν δε βαριέσαι ποτέ, αλλά αυτό το κάνεις επειδή ζεις διακόσιες εβδομήντα πέντε μυστικές ζωές, εκ των οποίων σε μερικές είσαι βασανιστής της πρώην Σταζι αλλά κατα βαθος τρυφερός άνθρωπας, ή ας πούμε ακροβάτης που πάσχει απο υψοφοβία; Ποια ανθρώπινη αλληλεγγύη, ποιό νεο ξεκίνημα, τι νόημα έχουν όλα αυτα οταν για το σύμπαν ο θάνατος μιας μελισσας έχει την ίδια αξία με τη γενοκτονία των Εβραίων;

Και τότε η λέξη "αξία" με κοίταξε πονηρά και μου ψιθυρισε στο αυτί: "Βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ"
Αυτό νομίζω το καταλαβα:  Οταν παω να ψηφίσω να θυμηθώ να πάρω μαζί αμμωνία.

buzz it!