ΞΓΡΣ

Η τελεσίδικη στροφή του κόσμου συντελέστηκε στην Αίγυπτο, τότε που οι 70 λόγιοι των Πτολεμαίων μετάφρασαν τη Γένεση στα Ελληνικά. Το πρόβλημα οφείλεται στα φωνήεντα 

(Το γιατί το αντιγράφω από εδώ http://www.greekbiblos.gr/me70.htm)

"Επί Πτολεμαίων, ο Εβραϊκός πληθυσμός της Αιγύπτου αυξάνει και η Εβραϊκή κοινότητα θεωρεί σημαντικό, τα μέλη της να είναι ενεργοί πολίτες της Ελληνιστικής Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα γίνεται κτήμα τους και μέσον επικοινωνίας. Ο Ιουδαίος Δημήτριος, περί το 300 π.Χ. έγραψε χρονολόγιο της Εβραϊκής ιστορίας, ο Αριστόβουλος στο 2ον αιώνα ήταν φιλόσοφος και δάσκαλος, ενώ ο Αρτάπανος ήταν δραστήριος στο να προσηλυτίζει Εθνικούς στον Ιουδαϊσμό.


Παράλληλα η Εβραϊκή διασπορά που άρχισε ήδη από τον 7ον αιώνα, πήρε εκπληκτικές διαστάσεις σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και εισήχθη ο θεσμός της συναγωγής που αριθμούσαν σε χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Ο Ιουδαίος Φίλωνας τον 1ον αιώνα, δηλώνει ότι μόνο στην Αίγυπτο κατοικούσαν ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι...

Το πρόβλημα από τους προσηλύτους, αλλά και τη νέα γενιά των μεταναστευσάντων Εβραίων που μιλούσαν τα Ελληνικά, τη γλώσσα της εποχής, άρχισε να γίνεται οξύτατο. Η πρώτη απόφαση για την ιστορική μετάφραση, αρχικά της Πεντατεύχου (Γένεσις - Εξοδος - Λευϊτικόν - Αριθμοί - Δευτερονόμιο), επάρθηκε στην Αίγυπτο και ακολούθησε η μετάφραση της υπολοίπου Παλαιάς Διαθήκης. Το όλο έργο τέθηκε υπό την αιγίδα του Πτολεμαίου Β', (285 - 246 π.Χ.), που ίδρυσε βιβλιοθήκη περιέχουσα 500.000 χειρόγραφα. Προϊστάμενος της βιβλιοθήκης διετέλεσε ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος, που είχε γράψει 800 τόμους και ακολούθησαν οι Ζηνόδοτος, Απολλώνιος, Ρόδιος, Ερατοσθένης κ.α.


Ο Πτολεμαίος με σύμβουλο επί πολιτιστικών θεμάτων το Δημήτριο Φαληρέα, πήρε την ιστορική απόφαση.  Με την φροντίδα του Φιλαδέλφου έγινε συν τοις άλλοις και η μετάφρασις των ιερών βιβλίων των Ιουδαίων, ήτοι της Παλαιάς Διαθήκης, η γνωστή με το όνομα "μετάφρασις των Εβδομήκοντα".


Οι Εβδομήκοντα - για την ακρίβεια 72 - αυτοί λόγιοι της εποχής, έκαναν πράγματι ένα μνημειώδες έργο, το οποίο ήταν σε ευρεία χρήση την εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού και των Αποστόλων, οι οποίοι χρησιμοποιούν αποκλειστικά στα συγγράμματά τους, στην Καινή Διαθήκη, όταν επικαλούνται την Παλαιά.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το γεγονός ότι οι 70(Ο') έδωσαν ζωή στο κείμενο, δεδομένου ότι η Εβραϊκή γραφή χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνα και τα φωνήεντα εννοούνται. Οταν οι Μασορίτες Εβραίοι, λόγιοι τον 10ον αιώνα μ.Χ. μετά από τεράστια πίεση εξέδωσαν την Παλαιά Διαθήκη με φωνήεντα, παγκοσμίως ομολογήθηκε η υπεροχή της απόδοσης του κειμένου από τους Εβδομήκοντα, αλλά και η εγκυρότητά της λόγω αρχαιότητας. Γι' αυτό, ας μη φανεί περίεργο το γεγονός ότι η μετάφραση αυτή είναι πιο αξιόπιστη και στα νοήματα και στην κριτική των κειμένων από οποιαδήποτε εν χρήση Εβραϊκή, δεδομένου ότι με εξαίρεση μια αρχαιότερη Πεντάτευχο των Σαμαρειτών, η αρχαιότερη Παλαιά Διαθήκη στο Εβραϊκό έφθασε σε μας σήμερα από την εποχή των Μασοριτών, δηλ. από τον 10ον μ.Χ. αιώνα.

Η περίφημη βιβλιοθήκη κάηκε από τους Αραβες περί το 650 μ.Χ. και όπως έγραψε ο Αμπούλ Φαράζ (1226-86), "ο Αμρ διένειμε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης μεταξύ των δημοσίων λουτρών της πόλεως, των οποίων τα 4.000 καζάνια ετροφοδοτούντο επί έξι μήνες με τους κυλίνδρους των παπύρων και περγαμηνών..."

~~~~

Τώρα λοιπόν το καταλαβαίνω.
Πρέπει στα αρχαία Εβραικά, το νόημα "υπακούω" και το νόημα "αντε γαμήσου" να διαφέρουν κατά κάποια φωνήεντα. Ετσι οι Ο' μετέφρασαν ότι ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού να θυσιάσει το γιό του.