Μέλισσες στην κάλπη, ψηφοδέλτια στο μελίσσι

Αναρωτιέσαι γιατί οι κάλπες μοιάζουν με μελίσσια.

Νομίζεις πως αν καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή, οι λέξεις θα βγουν πειθήνιες από τον θάλαμο του μυαλού σου και θα συνταχθούν στο προαύλιο, θα στοιχίζονται φρόνιμα η μια πίσω απ την άλλη, κι όλες μαζί θα αποδώσουν το υψηλόν-νομίζεις-νόημα που περικλείεται στις σκέψεις σου. Θα εξηγήσουξν την ομοιότητα. Και προσγειώνεσαι στο Απείθαρχο.Οι λέξεις κατέρχονται μπουλουκηδόν, εμφανίζονται μπροστά σου σαν τρίχρονα μωράκια, άλλες σκούζουν, άλλες ολοφύρονται, άλλες δαγκώνουν, άλλες μιξοκλαίνε  -κάποιες απλά κοιτούν εκστατικές το  "λαμπρό βαθιά μαργαριτάρι", αυτές όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κραυγές- και συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένα νόημα στις λέξεις τις ίδιες, πόσο μάλλον εκείνο το «υψηλόν». Μιά λέξη είναι η δολοφονία, αλλά δεν εξηγεί τίποτα για το αίμα.
Είναι η επανάσταση της σιωπής. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως νόημα είναι κάτι που εκπορεύεται απο τις σχέσεις και τους συνδυασμούς της λέξης ΄"ιδιοτέλεια" με τη λέξη "εγγόνι" και των δυό αυτών μαζί με τη λέξη "ξένος", απο τις συγκρίσεις και τις τριβές, τις αποστάσεις και τις επανασυνδέσεις, και κυρίως απο τις λέξεις που δεν καταγράφονται πλάι στις άλλες. Τι να πεις για παραδειγμα εσύ για τις 11 συνιστώσες που αποτελούν τον εαυτό σου; Ο,τι κι αν θα μπορούσες να πεις, την καλύτερη ερμηνεία σου τη δίνει η σιωπή, η μη καταγραφή των πολλαπλών ειδώλων σου, και ιδίως η απροθυμία τους να διεκδικήσουν την αρχηγία. Ποιάν να ψηφίσεις για αρχηγό σου; Τη συνιστώσα του χαλαρού Σαββάτου ή εκείνη της εργαατικής Τετάρτης; Αυτήν του χαζογλυκούλη μπαμπάκα ή εκείνην του παγερού επαγγελματία που οφείλει να μην στεναχωριέται ακόμα και βλέποντας νεκρά παιδάκια; Την πρώην επαναστατική τοιαύτη ή εκείνη που παει κρυφά κι αγοράζει πανακριβα ηχεία για το αιποντ; Και γιατι να κάνεις τον κόπο να την αναδείξεις, αφού κανένα νόημα δεν υπαρχει αν δεν την συγκρίνεις παραλληλα με κάτι άλλο; Αλλά ποιό άλλο;

Όσο κι αν δεν πιστεύεις στη σιωπή, όσο κι αν ξέρεις καλά πως σπάνια υποκρύπτει κατανόηση και συνηθέστερα σημαίνει αδυναμία και παραίτηση, αυτές τις στιγμές της επανάστασής της δεν μπορείς να τις πολεμήσεις. Το βλέπεις στις λέξεις σου, που λένε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λένε οι σκέψεις σου. Οι σκέψεις σου λένε ότι η μόνη πραγματικά ισχυρή συνιστώσα είναι η απουσία. Οι σκέψεις αρνούνται να τυποποιηθούν, να βγουν από το κεφάλι, να εκφραστούν. Γιατί αυτές παλεύουν παντα  με το μη προσεγγίσιμο, με το μεμέντο μόρι σου που είναι χαραγμένο σαν τατουάζ πάνω στον εγκεφαλικό σου φλοιό. Και ταυτόχρονα, με το ντόλτσε βίτα, και τώρα πως να δακρύσεις με τέτοια ντολτσέζε γύρω σου, μέσα στη νύχτα του πόνου των άλλων;

Πόσο μάλλον να τις επικοινωνήσεις. Κι έτσι μιλάς γι αυτή τη δυσχέρεια, όχι για τις ίδιες. Εκείνες επιλέγουν το ανέκφραστο για να παραμείνουν δικές σου, φοβούνται πως αν εκτεθούν στον κόσμο θα πεθάνουν, ναι, φοβούνται το θάνατο οι σκέψεις και φωλιάζουν, κλείνουν τα μάτια και προσεύχονται να υπήρχε κάτι να προσευχηθούν, γίνονται ικέτιδες, ντροπιασμένες ζητιάνες, σημαδεμένοι φορείς της επανάληψης και της εμμονής, αρρωσταίνουν και ψάχνουν το φάρμακο στο ανείπωτο.

Κι εσύ κάνεις γκλουπ και τις καταπίνεις, φτύνοντας γραμματική και συντακτικό, παράγεις ήχους και σημεία που σχηματίζουν νέα νοήματα, αλλά κανένα δεν τις περιέχει. Σε λίγες μέρες αυτό το ανείπωτο θα πρέπει να το προσδιορίσεις, να του δώσεις το σχήμα των λέξεων, να γλύψεις την κόλλα ενός φακέλου και να το πετάξεις στα μούτρα αυτών που περιμένουν να βγάλουν νόημα απο τις μαντρωμένες λέξεις.

Δεν ξέρω. Ισως δε θάπρεπε καν να προσπαθώ  να καταλάβω. Σκεφτόμουν πως ίσως να γεράσω όταν τα παιδιά μου θα είναι αρκετά μεγάλα για να περπατήσουμε 12 χιλιόμετρα πορεία, απο το σπίτι στο βουνό, στα μονοπάτια  και παλι πίσω. Θα περνούσαμε κι απο το μελίσσι. Θα τους μιλούσα για τον βασιλικό πολτό. Δεν φανταζεται κανείς ποτέ ότι μπορεί το πρόβλημα να μην είναι αν θα τον κραταν τα πόδια του, αλλά αν θα υπαρχει πια το βουνό, τα μονοπάτια, τα μελίσσια, ο κόσμος που ήξερε.

Οπως μικρότερος σκεφτόμουν πως ο Κύρκος επαιζε ομορφη φυσαρμόνικα, κι αν κάποιος μπορεί να παίξει έτσι τη φυσαρμόνικα δε μπορεί παρά να είνααι καλός ανθρωπος. Ναι, αλλά διαβάζω χτες να αναρωτιέται μια νεαρή υποψηφία βουλευτίνα: "Ο Λεωνίδας Κύρκος είναι στο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει πασχίσει για το ΣΥΡΙΖΑ; Η πολιτική του συνεισφορά τους τελευταίους μήνες, είναι οι δηλώσεις του ότι ο ΣΥΝ πρέπει να τα βρει με το ΠΑΣΟΚ και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μας τέλειωσε, πρέπει να διαλυθεί, πρέπει να φύγει ο ΣΥΝ"

Καταλαβες λέξη μου; Αναρωτιέται η κυρία Τάδε Ταδοπούλου, αν ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ΣΥΡΙΖΑ. 
Τι να απαντήσεις; Και πως να ψηφίσεις πια αυτό το κόμμα, ακόμα κι όταν τα πρώτα σου πολιτικά παιχνίδια τα επαιξες στην τραμπάλα του;

Το νόημα... Το νόημα που λέγαμε πριν...
Ξαναπροσπάθησα. Τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο χωρίς 12 χιλιόμετρα μονοπατιού χωρίς δάσος τριγύρω και χωρίς μελίσσι, αρα δεν έχει νόημα αν θα μπορώ η όχι να περπατάω τότε. Ο Κύρκος ίσως και να μην είναι αριστερός, ίσως ακόμα ακόμα και να μην ήξερε ποτέ φυσαρμόνικα. Το νόημα των λέξεων βρίσκεται στην αντιπαραθεσή τους, αρα μη εχοντας να αντιπαραθεσω τίποτα στο τίποτα, το τίποτα χάνει όποιο νόημα θα είχε, αν είχα κάτι να αντιπαρατάξω.

Ξαναρώτησα, καταλαβες λέξη μου;
Ποιές εκλογές; Ποιά οικονομία; Ποιος Γιωργάκης και Κωστάκης; Κι ακόμα, ποιός πονος του έρωτα; Ποιά ικανοποίηση του σεξ; Ποια είναι η αλήθεια όταν λες σ αγαπω  και μετά βαριέσαι; Και ποια είναι η αληθεια οταν δε βαριέσαι ποτέ, αλλά αυτό το κάνεις επειδή ζεις διακόσιες εβδομήντα πέντε μυστικές ζωές, εκ των οποίων σε μερικές είσαι βασανιστής της πρώην Σταζι αλλά κατα βαθος τρυφερός άνθρωπας, ή ας πούμε ακροβάτης που πάσχει απο υψοφοβία; Ποια ανθρώπινη αλληλεγγύη, ποιό νεο ξεκίνημα, τι νόημα έχουν όλα αυτα οταν για το σύμπαν ο θάνατος μιας μελισσας έχει την ίδια αξία με τη γενοκτονία των Εβραίων;

Και τότε η λέξη "αξία" με κοίταξε πονηρά και μου ψιθυρισε στο αυτί: "Βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ"
Αυτό νομίζω το καταλαβα:  Οταν παω να ψηφίσω να θυμηθώ να πάρω μαζί αμμωνία.