Μέλισσες στην κάλπη, ψηφοδέλτια στο μελίσσι



Αναρωτιέσαι γιατί οι κάλπες μοιάζουν με μελίσσια.

Νομίζεις πως αν καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή, οι λέξεις θα βγουν πειθήνιες από τον θάλαμο του μυαλού σου και θα συνταχθούν στο προαύλιο, θα στοιχίζονται φρόνιμα η μια πίσω απ την άλλη, κι όλες μαζί θα αποδώσουν το υψηλόν-νομίζεις-νόημα που περικλείεται στις σκέψεις σου. Θα εξηγήσουξν την ομοιότητα. Και προσγειώνεσαι στο Απείθαρχο.Οι λέξεις κατέρχονται μπουλουκηδόν, εμφανίζονται μπροστά σου σαν τρίχρονα μωράκια, άλλες σκούζουν, άλλες ολοφύρονται, άλλες δαγκώνουν, άλλες μιξοκλαίνε  -κάποιες απλά κοιτούν εκστατικές το  "λαμπρό βαθιά μαργαριτάρι", αυτές όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κραυγές- και συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κανένα νόημα στις λέξεις τις ίδιες, πόσο μάλλον εκείνο το «υψηλόν». Μιά λέξη είναι η δολοφονία, αλλά δεν εξηγεί τίποτα για το αίμα.
Είναι η επανάσταση της σιωπής. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως νόημα είναι κάτι που εκπορεύεται απο τις σχέσεις και τους συνδυασμούς της λέξης ΄"ιδιοτέλεια" με τη λέξη "εγγόνι" και των δυό αυτών μαζί με τη λέξη "ξένος", απο τις συγκρίσεις και τις τριβές, τις αποστάσεις και τις επανασυνδέσεις, και κυρίως απο τις λέξεις που δεν καταγράφονται πλάι στις άλλες. Τι να πεις για παραδειγμα εσύ για τις 11 συνιστώσες που αποτελούν τον εαυτό σου; Ο,τι κι αν θα μπορούσες να πεις, την καλύτερη ερμηνεία σου τη δίνει η σιωπή, η μη καταγραφή των πολλαπλών ειδώλων σου, και ιδίως η απροθυμία τους να διεκδικήσουν την αρχηγία. Ποιάν να ψηφίσεις για αρχηγό σου; Τη συνιστώσα του χαλαρού Σαββάτου ή εκείνη της εργαατικής Τετάρτης; Αυτήν του χαζογλυκούλη μπαμπάκα ή εκείνην του παγερού επαγγελματία που οφείλει να μην στεναχωριέται ακόμα και βλέποντας νεκρά παιδάκια; Την πρώην επαναστατική τοιαύτη ή εκείνη που παει κρυφά κι αγοράζει πανακριβα ηχεία για το αιποντ; Και γιατι να κάνεις τον κόπο να την αναδείξεις, αφού κανένα νόημα δεν υπαρχει αν δεν την συγκρίνεις παραλληλα με κάτι άλλο; Αλλά ποιό άλλο;

Όσο κι αν δεν πιστεύεις στη σιωπή, όσο κι αν ξέρεις καλά πως σπάνια υποκρύπτει κατανόηση και συνηθέστερα σημαίνει αδυναμία και παραίτηση, αυτές τις στιγμές της επανάστασής της δεν μπορείς να τις πολεμήσεις. Το βλέπεις στις λέξεις σου, που λένε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λένε οι σκέψεις σου. Οι σκέψεις σου λένε ότι η μόνη πραγματικά ισχυρή συνιστώσα είναι η απουσία. Οι σκέψεις αρνούνται να τυποποιηθούν, να βγουν από το κεφάλι, να εκφραστούν. Γιατί αυτές παλεύουν παντα  με το μη προσεγγίσιμο, με το μεμέντο μόρι σου που είναι χαραγμένο σαν τατουάζ πάνω στον εγκεφαλικό σου φλοιό. Και ταυτόχρονα, με το ντόλτσε βίτα, και τώρα πως να δακρύσεις με τέτοια ντολτσέζε γύρω σου, μέσα στη νύχτα του πόνου των άλλων;

Πόσο μάλλον να τις επικοινωνήσεις. Κι έτσι μιλάς γι αυτή τη δυσχέρεια, όχι για τις ίδιες. Εκείνες επιλέγουν το ανέκφραστο για να παραμείνουν δικές σου, φοβούνται πως αν εκτεθούν στον κόσμο θα πεθάνουν, ναι, φοβούνται το θάνατο οι σκέψεις και φωλιάζουν, κλείνουν τα μάτια και προσεύχονται να υπήρχε κάτι να προσευχηθούν, γίνονται ικέτιδες, ντροπιασμένες ζητιάνες, σημαδεμένοι φορείς της επανάληψης και της εμμονής, αρρωσταίνουν και ψάχνουν το φάρμακο στο ανείπωτο.

Κι εσύ κάνεις γκλουπ και τις καταπίνεις, φτύνοντας γραμματική και συντακτικό, παράγεις ήχους και σημεία που σχηματίζουν νέα νοήματα, αλλά κανένα δεν τις περιέχει. Σε λίγες μέρες αυτό το ανείπωτο θα πρέπει να το προσδιορίσεις, να του δώσεις το σχήμα των λέξεων, να γλύψεις την κόλλα ενός φακέλου και να το πετάξεις στα μούτρα αυτών που περιμένουν να βγάλουν νόημα απο τις μαντρωμένες λέξεις.

Δεν ξέρω. Ισως δε θάπρεπε καν να προσπαθώ  να καταλάβω. Σκεφτόμουν πως ίσως να γεράσω όταν τα παιδιά μου θα είναι αρκετά μεγάλα για να περπατήσουμε 12 χιλιόμετρα πορεία, απο το σπίτι στο βουνό, στα μονοπάτια  και παλι πίσω. Θα περνούσαμε κι απο το μελίσσι. Θα τους μιλούσα για τον βασιλικό πολτό. Δεν φανταζεται κανείς ποτέ ότι μπορεί το πρόβλημα να μην είναι αν θα τον κραταν τα πόδια του, αλλά αν θα υπαρχει πια το βουνό, τα μονοπάτια, τα μελίσσια, ο κόσμος που ήξερε.

Οπως μικρότερος σκεφτόμουν πως ο Κύρκος επαιζε ομορφη φυσαρμόνικα, κι αν κάποιος μπορεί να παίξει έτσι τη φυσαρμόνικα δε μπορεί παρά να είνααι καλός ανθρωπος. Ναι, αλλά διαβάζω χτες να αναρωτιέται μια νεαρή υποψηφία βουλευτίνα: "Ο Λεωνίδας Κύρκος είναι στο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει πασχίσει για το ΣΥΡΙΖΑ; Η πολιτική του συνεισφορά τους τελευταίους μήνες, είναι οι δηλώσεις του ότι ο ΣΥΝ πρέπει να τα βρει με το ΠΑΣΟΚ και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μας τέλειωσε, πρέπει να διαλυθεί, πρέπει να φύγει ο ΣΥΝ"

Καταλαβες λέξη μου; Αναρωτιέται η κυρία Τάδε Ταδοπούλου, αν ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ΣΥΡΙΖΑ. 
Τι να απαντήσεις; Και πως να ψηφίσεις πια αυτό το κόμμα, ακόμα κι όταν τα πρώτα σου πολιτικά παιχνίδια τα επαιξες στην τραμπάλα του;

Το νόημα... Το νόημα που λέγαμε πριν...
Ξαναπροσπάθησα. Τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο χωρίς 12 χιλιόμετρα μονοπατιού χωρίς δάσος τριγύρω και χωρίς μελίσσι, αρα δεν έχει νόημα αν θα μπορώ η όχι να περπατάω τότε. Ο Κύρκος ίσως και να μην είναι αριστερός, ίσως ακόμα ακόμα και να μην ήξερε ποτέ φυσαρμόνικα. Το νόημα των λέξεων βρίσκεται στην αντιπαραθεσή τους, αρα μη εχοντας να αντιπαραθεσω τίποτα στο τίποτα, το τίποτα χάνει όποιο νόημα θα είχε, αν είχα κάτι να αντιπαρατάξω.

Ξαναρώτησα, καταλαβες λέξη μου;
Ποιές εκλογές; Ποιά οικονομία; Ποιος Γιωργάκης και Κωστάκης; Κι ακόμα, ποιός πονος του έρωτα; Ποιά ικανοποίηση του σεξ; Ποια είναι η αλήθεια όταν λες σ αγαπω  και μετά βαριέσαι; Και ποια είναι η αληθεια οταν δε βαριέσαι ποτέ, αλλά αυτό το κάνεις επειδή ζεις διακόσιες εβδομήντα πέντε μυστικές ζωές, εκ των οποίων σε μερικές είσαι βασανιστής της πρώην Σταζι αλλά κατα βαθος τρυφερός άνθρωπας, ή ας πούμε ακροβάτης που πάσχει απο υψοφοβία; Ποια ανθρώπινη αλληλεγγύη, ποιό νεο ξεκίνημα, τι νόημα έχουν όλα αυτα οταν για το σύμπαν ο θάνατος μιας μελισσας έχει την ίδια αξία με τη γενοκτονία των Εβραίων;

Και τότε η λέξη "αξία" με κοίταξε πονηρά και μου ψιθυρισε στο αυτί: "Βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ"
Αυτό νομίζω το καταλαβα:  Οταν παω να ψηφίσω να θυμηθώ να πάρω μαζί αμμωνία.

buzz it!

12 σχόλια:

vague είπε...

Εγώ δεν το καταλαβαίνω το τσίμπημα για να του βάλω αμμωνία.
Δουλεύει αργά όλη τη μέρα -υποδορίως- και μόνο αργά το βράδυ των εκλογών, όταν πάω για ύπνο αρχίζει να πονάει βαθιά και βασανιστικά.
Τότε σηκώνομαι και του βάζω λίγο από τον καπνό μου, καθώς γεμίζω το χαρτάκι για να στρίψω το τσιγάρο μου. Δεν μου περνάει, αλλά τουλάχιστον, τα δαχτυλίδια του καπνού με διασκεδάζουν και ξεχνιέμαι για λίγο.

Σελιτσάνος είπε...

Θαυμάζω την υπομονή και την καρτερία σας να εκφράσετε όλο αυτό με τέτοιον πλούτο σκέψεων και γλαφυρό ύφος.Εγώ έχω παραιτηθεί.
(Ξέρετε,όταν ο μελισσοκόμος θέλει να συλλέξει βασιλικό πολτό,σκοτώνει την βασίλισσα και μαζεύει τον βασιλικό πολτό απ΄τα βασιλοκέλλια,που φτιάχνουν οι μέλισσες,προσπαθώντας να αποκαταστήσουν την απώλεια.Στο τέλος,ο μελισσοκόμος έχει κέρδος τον βασιλικό πολτό,το μελίσσι όμως έχει καταστραφεί και το διαλύει,μοιράζοντας τα τελάρα με τον πληθυσμό του σε άλλα μελίσσια,που είναι πιο γερά...)

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Eνώ η λογική λέει:"δεν υπάρχει ελπίδα", εσύ ελπίζεις.

http://www.youtube.com/watch?v=JW_bHr47sj0&feature=related

"Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος.
Αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος"

http://www.youtube.com/watch?v=irQevIBuOhM&feature=related

.............
Έτσι ίσως θα ήταν μία κάποια "λύση" όταν πάτε να ψηφίσετε να πάρετε μαζί σας εκτός από την αμμωνία και την ...ελπίδα.

Υ.Γ. Και μην ασχολείστε με την κυρία υποψήφια.Αυτή θα την ξέρουν ως εκείνη που αναρρωτήθηκε για το αν ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Λεωνίδα Κύρκο ως Λεωνίδα Κύρκο.

Καλή ψήφο!
Επιμένω.

Θεία Θ είπε...

Οι λέξεις φτάνουν στα δάχτυλα ή στα χείλη και πηδούν στο κενό- σαν ομαδικός τάφος ένα πράγμα. Η λέξη αξία προκαλεί φαίνεται τόση αλλεργία με το τσίμπημα που έχουν πρηστεί τα βλέφαρα όλων μας και δεν βλέπουμε πού πάμε. Κι όμως ο πόνος (π.χ.από τα τσιμπήματα)οφείλει να είναι ένα αίσθημα προειδοποιητικό μπροστά στον κίνδυνο. Φαίνεται όμως πως η κοινωνία μας είναι ακόμα υπό την επήρεια της νάρκωσης και δεν πολυαισθάνεται- ούτε πόνο, ούτε τίποτα. Παρ' όλ' αυτά ψηφίζουμε ακόμα...(για να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε).

Nomad είπε...

Συνοδοιπόρε,

η πρώτη μελισσαα με τσίμπησε παιδί. Δεν επαθα τπτ. Εκτοτε με τσίμπησαν πολλές ακόμα. Απλα οιδηματάκια. Στην τελευταία, πριν 2 χρόνια, εγινα τουμπανο. Ισως υπαρχει κι ενας σωρευτικός μιθριδατισμός, ενα σημείο όπου μετά απο αυτό είτε περνάει κανείς στην ανοσία, είτε στην αλλεργία. Κι ετσι ξεχνιέμαι κι εγω καπνίζοντας (τι λετε, να ψηφίσουμε όλοι την Καπνιστική Ομάδα ΚΟΤΕΣ η καπως ετσι;;;; ) οτι όπως η ζωή αποδεικνύει, τελικά δεν εχω ανοσία.

:)

Σελιτσάνε,

κατ αρχην να ξαναπω οτι με σαμποταρετε εδω και μηνες, διότι -ανευ πλακας- εχω πολλακις προσπαθήσει να αφήσω ενα γεια, αλλα μονο 2-3 φορες μου το επετρεψε το μαγαζί σας.
Λοιπόν για το βασιλικό πολτό, κάποτε ηθελα να παίρνω για δυναμωτικό, ώσπου εμαθα τον τρόπο συλλογής του που αναφέρετε και δεν πήρα.

;)

Ιωάννα,

ναι αυτή τη φορά θα παω, αν και ακόμα δεν ξερω τι θα ψηφίσω. Ή ελπίδα ξέρετε είναι υπουλο πράγμα. Είναι αυτό που δε μας αφήνει πραγματικά ελευθερους. Καλα τα λέει η Κική, όμως αυτό που ελπίζει δεν είναι το μυαλό, μα η μυστικιστική σχεδόν ενδόμυχη πίστη μας οτι δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, κάποια στιγμή ο καιρός θα αλλάξει και μεσα απ τα χαλασματα κάτι θα ξαναχτιστεί. Ιωαννα, μετα απο καιρό σκέψης εχω καταλήξει οτι το να μην ελπίζει κανείς είναι απελευθερωτικό, μόνο και μόνο γιατί με αυτό τον τρόπο λαμβάνει πιο ψυχραιμες αποφάσεις, κι ετσι μπορεί να ανατρέψει τις ίδιες τις πεποιθήσεις του περί μηδενισμού. Ισως αυτός ναναι και τρόπος να γεννιέται κάτι απ το μηδέν.
Θελω με την ευκαιρία να ευχηθώ περαστικά στον Κυρκο, περνάει μια περιπετεια αυτες τις μερες...
Ομως δε με νοιάζει να διαλυθεί ο Συνασπισμός η να μη μπει στη Βουλή. Με ενδιαφέρει περισσότερο να βρει καποτε αυτή η δυστυχής "αριστερή σκέψη" εναν τρόπο ανάμεσα στον δογματισμό και το καπετανιλίκι, αναμεσα στο μαντρί και την αδυναμία υποταγής του προσωπικού στο συλλογικό.
Αλλιως δεν βρίσκω να εχει πραγματικό νοημα.
:)

Θεια Θ,

μετά και απο τα ντιμπειτς, δεν ξερω τι αλλο απέμεινε στις λέξεις απο τον Ζαλογγο.

:)))

Nomad είπε...

ΥΓ.

Και μια που η Ιωαννα μας παρεπεμψε στην Δημουλά, ας αφιερώσω κι εγω σε όσους διαβάζουν τη λιποταξία της Χιονάτης (που εχει και βασιλικό πολτό) :

Έτσι


χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια


όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα


σπαρτιάτικα - ενώ καλοπερνούν τα ψέματα


και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.


Τρέφονται με τις ανάγκες μας


ανώτερες κι από βασιλικό πολτό.




Σε νυχτωμένο δάσος σε άφησε ο ποιός


και συ δεν ρώτησες ποτέ κανένα παραμύθι


πως να διαφύγεις και από που.


Και μόνο φόβοι


δίνανε στους φόβους σου κουράγιο


εκεί αμετακίνητη να μένεις


στου ανέμου τα μουγκρίσματα


τη νύχτα όσο ξέσκιζε των δέντρων τα κλαδιά


τα ώτα και τα χρόνια.




Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,


σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους


τον μέλανα ζωμό


δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι


να διαφύγω από που.




Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα


σπιτάκι φωτισμένο στο βάθος να διακρίνω


ποτέ δεν μπήκα στης Χιονάτης τη δανεική οδό


δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα


να κοιμηθώ


ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα


μικρόσωμο κρεβάτι με νάνους σκεπασμένο


για να κρατιέται ζεστουλό.




Μάνα, λες να είναι


κληρονομική η πραγματικότης;

theorema είπε...

Πολύ ωραίο το ποίημα κύριε Νόμαντ.
Μου θύμισε ένα στίχο (άσχετο, αλλά έτσι είναι οι συνειρμοί, τα ξέρετε) που λέει: "η αλήθεια είναι φως, διψώ για ψέμμα", από ένα τραγούδι του Β. Παπακωνσταντίνου, που είμαι βέβαιη πως αν το άκουγε η Χιονάτη σίγουρα θα του έριχνε καρπαζιά.
Εμένα όμως μου το θύμισε.
Τα σέβη μου και καλό βόλι.

Εξερευνητής είπε...

Κάπου μπερδεύεις τις κλίμακες νομίζω...
Κι άμα τις μπερδεύουμε, θα στραβοπατήσουμε σε κάνα σκαλί και θα γκρεμοτσακιστούμε.

Δεν είσαι θεός (ούτε ο θεός δεν είναι ...θεός) για να μπορείς να δείς αν το Σύμπαν εξισώνει την μελισσούλα με 6.000.000 "ψυχές".


Κατά τα άλλα...

Καλό ΣαΚυ.
Καλή ψήφο.
Καλό μας κουράγιο.
(θα μάς χρειαστεί)

Ιωάννα είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=cZgfTKLcKyA
από το c.d "ουράνια τόξα κυνηγώ" σε στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Β.Παπακωνσταντίνου
.......

Δεν ξέρω αν η Χιονάτη θα έριχνε καρπαζιά, αλλά ο στίχος "η αλήθεια είναι πως διψώ για ψέμα" ταιριάζει γάντι σε εκλογές.
Και όχι μόνο.
Άρα κατ΄εμέ (theorema) ο συνειρμός σας μόνο άστοχος δεν ήταν.
.........

Τόσο που πολλές φορές να αναρωτιέμαι: η πραγματικότητα είναι κληρονομική ή η πλοκή ενός παραμυθιού;
Προς έλλειψη της Κικής Δημουλά η απάντηση αναμένεται από τον Νomad.

theorema είπε...

Ιωάννα,
πολύ σωστή η έμμεση διόρθωσή σας. Ο στίχος λέει πως ο ποιητής διψά για ψέμμα, εγώ όμως, παραφράζοντάς τον, του έδωσα ένα κάπως πιο στα μέτρα μου κομμένο και ραμένο νόημα και, στην ουσία τον έβαλα να διψά για σκοτάδι (aka ψέμμα).
Το έχω ξανακάνει αυτό, κι ομολογώ πως το κάνω διαρκώς, αναλόγως των συνθηκών. Για να καταλάβετε, το στίχο του Κ.Β "για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα" τον παρέφρασα/αναγραμμάτισα με συνειδητή και άκρως αυθαίρετη ανορθογραφία και τον τραγουδάω ως εξής "για σένα ανθίζουνε κόκκινα δώρα".
Όλα όμως είναι σχετικά είναι με το κυρίως θέμα, βλέπετε; Το ίδιο και με τα επιμέρους νοήματα.
Σας αποστέλλω αγωνιστικά χαιρετίσματα και βίβα οι παραφράσεις και οι άναγραμματισμοί μας ;-)
Τα σέβη μου.

Nomad είπε...

Θεώρημα,

τα δικά μου σέβη, σκέφτομαι τώρα οτι για την κυβερνηση της ελλάδας καλό θα ήταν να ψήφιζαν οι βέλγοι, για τους βελγοι οι νορβηγοί, για τους νορβηγοί οι αυστραλοί, κλπ. Εμείς ας ψηφίζαμε για την κυβερνηση της Μποτσουάνα.

:))

Εξερευνητή,

πέραν του προφανούς, ότι δεν είμαστε θεοί (αν και τελευταία εχω μια θεική διάθεση τεμπελιάς :Ρ ) δεν χρειάζεται να μπορώ να "δω" αν το σύμπαν. Μου αρκεί να ξξέρω ότι με ενα μπλινκ θα εξαυλωθεί μια περιοχή αστρων ολόκληρη, για να καταλαβω πως η ζωή ως μονααδα και ως είδος ακόμαα δεν έχει καμιά σημασία στην δυσθεώρητη κλίμακα. Καποιος θα το δει ως μηδενισμό και μαλιστα επιδεικτικό. Εγώ λέω οτι αφού τίποτα δεν εχει σημασία, εντέλει τα πράγματα λαμβάνουν τη σημασία εμείς τους δίνουμε, συνεπώς αν θελω να βλέπω σαν μελίσσι την καλπη θα με τσιμπήσουν μελισσες, κλπ.

:)

Ιωάννα,

ποια απο ολες τις πραγματικότητες;;;

:ΡΡ

Θεώρημα,

χαθηκε να δίψαγε για λιγο τσιπουράκι;;;;

:ΡΡΡ

theorema είπε...

Χυμό κάκτου έχουμε, και τους ποιητάδες πάντα τους κερνάμε
:-)