你好

Οπως περπατούσα για το γραφείο, η ετεροσυνείδηση αναδύθηκε.

Αρχισα να παρατηρώ τα βήματά μου με το βλέμμα του. Συνειδητοποίησα ότι καθυστερούσα μπροστά σε κάθε περίπτερο, λοξοκοιτώντας τις εφημερίδες. Παρατήρησα καλύτερα και φοβήθηκα ότι δεν άλλαξα μόνο συνείδηση αλλά και χώρα. Πολλοί τίτλοι ήταν στα κινέζικα κι όσοι δεν ήταν ιδεογράμματα αναφέρονταν στην Κίνα, στην κυρία Σου Λι (συμπατριώτισσα μάλλον) και σε κάτι μπάρες.

Οταν έφτασα στο γραφείο είχε ξεκινήσει η στάση εργασίας. Με κοίταξαν με ξινισμένη έκφραση οι συνάδελφοι που έβγαιναν. Σα να έβλεπαν κινέζο. Πέρασα όμως τις μπαρες ασφαλείας χωρίς πρόβλημα, απόδειξη ότι εξωτερικά τουλάχιστον πρέπει να μοιάζω με αυτό που ήμουν πριν. Η αλλαγή είναι συνεπώς εσωτερική. Αργά αλλά σταθερά ο ξενιστής μου παραδίνεται. Να τώρα, μπερδεύω τα πρόσωπα. Ποιός καταγράφει; Οταν λέω εγώ, ποιόν εννοώ;

Κάθισα στη σχεδόν άδεια αίθουσα, μπήκα στο ιντερνέτ και είδα το μπλογκ. Αν θες να πεις την αλήθεια χωρίς να σε πιστέψει κανένας πέστην ολόκληρη, σκέφτηκα. Πιθανώς έτσι λειτουργούμε στον πλανήτη μου. Λέμε αλήθειες. Αν αυτό ισχύει, τότε πρέπει να είμαστε παχύδερμα. Αλλιώς η αλήθεια σκοτώνει. Ιθσως γιαυτό επιτεθήκαμε σε τούτα εδώ τα πλάσματα που μπορούν να είναι παχύδερμα με λεπτό δέρμα. Το πρόβλημα τίθεται ως εξής: είμαι κλεισμένος σε ξένο σώμα και ζω μια ζωή που ανήκει σε άλλον. Κανείς δεν το ξέρει. Τι κάνω; Να συνεχίσω να πράττω όπως θα έπραττα αν δεν είχε αναδυθεί η συνείδησή μου με σκοπό να περάσω απαρατήρητος ή να δηλώσω αυτό που συνέβη;

Κι αν όχι, τι να κάνω; Ποιά είναι η δική μου ζωή αφού ποτέ ως τώρα δεν την εζησα; Ποιός είναι ο σκοπός της συνείδησης; Γιατί αναδύθηκε; Και γιατί τώρα, που ο ξενιστής μου έχει πάρει την πορεία της ζωής του;

Στο ιντερνέτ κανείς δεν ξέρει αν είσαι ενας σκύλος, θυμήθηκα. Οι μνήμες του ανθρώπου που με φιλοξενεί είναι διάσπαρτες και αταξινόμητες. Αυτό το κατάλαβα γιατί αμέσως μετά θυμήθηκα τον Μπουκόφσκι και ταυτόχρονα μπήκα σε μια ιστοσελίδα που αναφερόταν σε έναν σκύλο (γειά σας κ.ΚΚΜοίρη) και θυμήθηκα ότι είχα πραγματευτεί αυτό το θέμα σε ένα παλαιότερο ποστ, κάπου τον Νοέμβριο.

Δεν εδωσα άλλη σημασία. Κάθισα και περίμενα να περάσει η στάση και να επιστρέψει ο διευθυντής. Θα με ρωτούσε φυσικά αν έφερα το χαμένο κουμπί. Δεν είχα προσχεδιάσει τι θα πω. Μάλλον ότι δεν το βρήκα. Μετά χάζεψα στο ιντερνέτ ξένες σκέψεις που περνούσαν και από το δικό μου μυαλό αλλά δεν είχα απόχη και τις τσάκωσαν άλλοι.

Επίσης, προφανώς επηρεασμένος από την χθεσινή αναζήτηση, έκανα έναν συνειρμό με ελέφαντα αλλά μου βγήκε ντάμπο το ελεφαντάκι. Κάτι δεν κάθεται καλά στο παζλ. Κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο που ξυπνάμε, λειτουργούμε και κοιμόμαστε. Κάτι σημαντικό ξεχνάμε. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι. Κάθε φορά που κοντεύω να το ανακαλύψω ξυπνάω. Για λίγο οι μνήμες του ξενιστή μου καθοδηγούν τη μέρα μου και κατόπιν, σα να πατιέται κάποιος μυστικός διακόπτης, αισθάνομαι σα να είμαι σκίτσο του Εντικα που το ζωγράφισαν στον κόσμο του Πινόκιο.

Η στάση εργασίας μόλις έληξε. Μπήκαν ομαδικά μερικοί τιτιβίζοντας στα κινέζικα. Με όλα τούτα νομίζω πως οι κινέζοι μπορεί να είναι κι αυτοί εξωγήινοι. Περιμένω γαλήνιος το διευθυντή. Εχω περιέργεια σα να διαβάζω ένα βιβλίο ο πρωταγωνιστής του οποίου δεν ξέρι τι θα κάνει στην επόμενη σελίδα.

Κοιτάω στο γουορντ κι η επόμενη σελίδα είναι λευκή. Κοτσάρω κι εγώ ένα ιδεόγραμμα.