Man gave names

Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο Οι μέρες που λαχτάρησα θα ‘ρθουν εγώ τη λέω δέντρο Την επόμενη φορά που πήρα τα ηνία της συνείδησης, άκουγα στο ραδιόφωνο την υπουργό Εξωτερικών τους να λέει ότι το όνομα είναι η βάση για την ανάπτυξη μιας εποικοδομητικής φιλίας, γιατί αυτά τα θέματα πρέπει να λύνονται. Και σχεδόν αναγκαστικά, σκέφτηκα πως θα ονόμαζα εγώ αυτό που μου συμβαίνει εφόσον η ονοματοδοσία προσδιορίζει και το είδος του συναισθήματος που προγραμματιζόμαστε να λάβουμε από την κάθε μας εμπειρία. Το πήγα πιο πέρα. Δεν σκέφτηκα μόνο πως θα ονόμαζα εγώ αυτό που μου συμβαίνει, την ανάδυση μιας διπλής συνείδησης, αλλά το πως προσδιορίζουμε και περιγράαφουμε με ονόματα όλες τις καταστάσεις του βίου. Από αυτή την απλή αρχική μας αναγνωριστική πράξη θα εξαρτηθεί ο τρόπος με τον οποίον θα βιώσουμε την κάθε κατάσταση. Κι αυτό μου είναι τόσο προφανές τώρα, που πιστεύω ότι και στη δική μου πατρίδα, όποια κι αν είναι, έτσι θα γίνεται. Πως ονοματίζεις κάτι. Αυτό μετράει. Πως ονομάζεις το θεό; Ποιό είναι το μυστικό όνομα του κάθε πράγματος ή κατάστασης που οδηγεί την αλληλεπίδρασή του μαζί σου σε ενδιαφέροντα μονοπάτια; Θέλω να πω, αν προσδιορίσω το εξωγήινο κομμάτι της συνείδησης ως κρίση παράνοιας,αν το ονομάσω έτσι, τότε μοιραία αυτοπρογραμματίζομαι να μπω στην τρέλα. Αν αποδεχτώ ότι είναι αδύνατον να συμβαίνει αυτό που αισθάνομαι, τότε η λογική μου πρέπει να με οδηγήσει στην αποδοχή του παραλογισμού μου. Συνεπώς δεν αποδέχομαι αυτή την προοπτική επειδή αυτή είναι η μόνη λογική πράξη για να μην τρελαθώ. Πως ονομάζεις έναν χωρισμό, έναν θάνατο, μια γέννηση, μια επιτυχία, μια αποτυχία, μια θλίψη; Πως ονομάζεις ένα περιστέρι του απογεύματος; Κι όταν μυρίζεις θάλασσα και κόβεις τη ντομάτα, πως ονομάζεις τη στιγμή που ρίχνεις το αλάτι και την τρώς; Ποιό όνομα επιλέγεις για να περιγράψεις τον φίλο σου και τον εχθρό σου, τους έρωτες και τις εξερευνήσεις σου. Πως βαφτίζεις μια χώρα; Συνειδητοποιείς ότι το Πάσχα θα πρέπει να της πάρεις λαμπάδα; Σε νικάνε οι λέξεις; Επιλέγεις τις τραγικές, από το γλωσσικό σου εξοπλισμό, για να μιλήσεις συχνότερα; Ονομάζεις την πρώην γυναίκα σου ύαινα και την τύχη σου γαμημένη; Εξαφανίζεις τους ανθρώπους που έρχεσαι σε αντιπαράθεση από τον κόσμο σου; Τους επιβάλεις τη λέξη της διαγραφής; Η συμπορεύεσαι με όποιον μπορεί να βαδίσει σιμά σου; Ποια λέξη επιβάλεις στην έννοια της ήττας; Τη δαμάζεις υποτάσσοντάς τη στο χρόνο και άρα μεταμορφώνοντάς τη σε εμπόδιο ή σε χειραγωγεί και βγαίνει εκτός χρόνου με τις πομπές της και βαφτίζεσαι χαμένος; Οι λέξεις οργώνουν τις έννοιες, χαράζουν τις πορείες της σκέψης, καθοδηγούν τις πράξεις και τις ζωές. Σκεφτόμουν λοιπόν πως δε θα με εμπόδιζε να ζήσω η αποδοχή της διπλής μου συνείδησης, αλλά αντίθετα, η μη αποδοχή της. Αν πάλευα με τον ξενιστή μου κι αυτός με εμένα, τότε θα ονόμαζα πόλεμο αυτό που συμβαίνει. Αν τον κρατούσα σύμμαχο, αν συνεργαζόμουν μαζί του κι αυτός με εμένα, ίσως η σπάνια αυτή ζωική ιδιότητα, η συναίνεση, να μας βοηθούσε αντί να μας εμπόδιζε. Ναι, είχε δίκιο η υπουργός Εξωτερικών τους, για να αναπτύξω φιλία με τον τύπο που με κουβαλάει έπρεπε να λύσω πρώτα το θέμα του ονόματος. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα τον χαρακτηρίσω τρελό ή παράξενη περίπτωση. Με την πρώτη λέξη θα ξέμπλεκα νοηματικά, μα θα με έμπλεκε αυτός σε διαρκή αντιπαράθεση με την άρνησή του να την αποδεχτεί. Μια συμβιβαστική λύση θα ήταν η δεύτερη. Σε επόμενο βήμα προσέγγισης, θα λύναμε και το νοηματικό προσδιορισμό της λέξης «παράξενη». Σκέφτομαι πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί, όπως αναδύομαι ξαφνικά σε τούτον τον ξένο κόσμο και μέσα σε ξένο σώμα, δεν ξέρω ποιός ακριβώς είμαι. Τώρα θα το ψάξω. Αν γνώριζα τον πλανήτη και τη γενιά μου, αν θυμόμουν την κληρονομιά μου κι όσα κάποτε με προσδιόριζαν σαν αυτό που τώρα αμυδρά θυμάμαι, αν ήμουν ιστορικά ενήμερος και πραγματικά υπερήφανος, τότε δεν θα είχα πρόβλημα με τα ονόματα των άλλων. Γιατί θα ήξερα το δικό μου.