Frost/Nietzsche

Λοιπόν, οι συνειρμοί είναι αξιοπερίεργο και όμορφο πράγμα. Ενώ παρακολουθούσα το Φροστ/Νιξον (να το δείτε) το μυαλό μου θυμήθηκε έναν άλλον Φροστ. Μόνο που στην δική του περίπτωση έχω την αισθηση ότι δεν τάπωσε, παρά ταπώθηκε απο έναν άλλον μεγάλο Ν., πολύ μεγαλύτερο απο τον Νίξον.

Για να το δούμε.

=== TWO roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; 5 Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, 10 And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. 15 I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I— I took the one less traveled by, And that has made all the difference.

Ρόμπερτ Φροστ, The road NOT taken

~~~

Θες να τους πιάσεις; Πες τους όπως στα παραπλανημένα αρνιά: "Το δρόμο σας! Ει, χάσατε το δρόμο σας!" Ακολουθούν αυτόν που θα τους κολακεύσει έτσι. "Πως; Είχαμε έναν δρόμο;" συλλογιούνται κρυφά. "Μα ναί λοιπόν, φαίνεται πως είχαμε έναν δρόμο!" Φρειδερίκος Νίτσε, Ταδε Εφη Ζαρατούστρα

====

(Δεν γράφουμε τις ιστορίες, εκείνες μας γράφουν. Μας επιλέγουν και μέσα από εμάς εκδηλώνονται, γιατί είναι ο τρόπος των ιστοριών να γεννιούνται, όπως ο δικός μας είναι οι ωδίνες. Η ωδίνη της ιστορίας που γεννιέται βιώνεται σαν έντονη εγκεφαλική φαγούρα, αλλαγή προσανατολισμού, μια θέαση γεγονότων που μέχρι τότε βρισκόταν εκτός οπτικού πεδίου. Τη στιγμή εκείνη γεννιέται μια ιστορία που καταλαμβάνει μέσα μας το χώρο της, επειδή οι ιστορίες και οι άνθρωποι είναι πλάσματα στενά συνδεδεμένα με σχέση εξάρτησης.

Οι ιστορίες ζουν μέσα στους ανθρώπους και οι άνθρωποι δε ζουν χωρίς μια ιστορία μέσα τους. Ιστορία είναι αναπλασμένη μνήμη. Δεν έχει σημασία αν δεν είναι δική μας, ατομική μνήμη. Η ιστορία αποδεικνύει τη συλλογική μνήμη. Συχνά, η ωραιοποιημένη της μορφή, χρησιμεύει ως υλικό κατασκευής νέων ιστοριών, όμως η φαντασία είναι πάντοτε υποτελής στους κανόνες της μνήμης. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει επινόηση. Ετσι ο καθένας είναι φορέας της ιστορίας του και το μέλλον, καθόσον αφορά τις δικές του ενέργειες τουλάχιστον, έχει απόλυτη συνάρτηση με το είδος της ιστορίας που τον έχει καταλάβει. Γιατί όσες ιστορίες κι αν πει κανείς, υπάρχει μέσα σε όλες μια μεταξωτή κλωστή εμμονής, συνήθως κόκκινη και στραφταλίζουν οι πέρλες, υπάρχουν όμως πολλές. Τα λέει κι ο Πετεφρής στη δεξιά στήλη. Τι διηγείται ιστορία σου στον κόσμο;

-Ο δρόμος, ο δρόμος!

Καλή μου ιστορία, μα πόσο πονηρή απατεώνισσα είσαι! )