Frost/Nietzsche

Λοιπόν, οι συνειρμοί είναι αξιοπερίεργο και όμορφο πράγμα. Ενώ παρακολουθούσα το Φροστ/Νιξον (να το δείτε) το μυαλό μου θυμήθηκε έναν άλλον Φροστ. Μόνο που στην δική του περίπτωση έχω την αισθηση ότι δεν τάπωσε, παρά ταπώθηκε απο έναν άλλον μεγάλο Ν., πολύ μεγαλύτερο απο τον Νίξον.
Για να το δούμε.
=== TWO roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; 5 Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, 10 And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. 15 I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I— I took the one less traveled by, And that has made all the difference.
Ρόμπερτ Φροστ, The road NOT taken
~~~
Θες να τους πιάσεις; Πες τους όπως στα παραπλανημένα αρνιά: "Το δρόμο σας! Ει, χάσατε το δρόμο σας!" Ακολουθούν αυτόν που θα τους κολακεύσει έτσι. "Πως; Είχαμε έναν δρόμο;" συλλογιούνται κρυφά. "Μα ναί λοιπόν, φαίνεται πως είχαμε έναν δρόμο!" Φρειδερίκος Νίτσε, Ταδε Εφη Ζαρατούστρα
====
(Δεν γράφουμε τις ιστορίες, εκείνες μας γράφουν. Μας επιλέγουν και μέσα από εμάς εκδηλώνονται, γιατί είναι ο τρόπος των ιστοριών να γεννιούνται, όπως ο δικός μας είναι οι ωδίνες. Η ωδίνη της ιστορίας που γεννιέται βιώνεται σαν έντονη εγκεφαλική φαγούρα, αλλαγή προσανατολισμού, μια θέαση γεγονότων που μέχρι τότε βρισκόταν εκτός οπτικού πεδίου. Τη στιγμή εκείνη γεννιέται μια ιστορία που καταλαμβάνει μέσα μας το χώρο της, επειδή οι ιστορίες και οι άνθρωποι είναι πλάσματα στενά συνδεδεμένα με σχέση εξάρτησης.
Οι ιστορίες ζουν μέσα στους ανθρώπους και οι άνθρωποι δε ζουν χωρίς μια ιστορία μέσα τους. Ιστορία είναι αναπλασμένη μνήμη. Δεν έχει σημασία αν δεν είναι δική μας, ατομική μνήμη. Η ιστορία αποδεικνύει τη συλλογική μνήμη. Συχνά, η ωραιοποιημένη της μορφή, χρησιμεύει ως υλικό κατασκευής νέων ιστοριών, όμως η φαντασία είναι πάντοτε υποτελής στους κανόνες της μνήμης. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει επινόηση. Ετσι ο καθένας είναι φορέας της ιστορίας του και το μέλλον, καθόσον αφορά τις δικές του ενέργειες τουλάχιστον, έχει απόλυτη συνάρτηση με το είδος της ιστορίας που τον έχει καταλάβει. Γιατί όσες ιστορίες κι αν πει κανείς, υπάρχει μέσα σε όλες μια μεταξωτή κλωστή εμμονής, συνήθως κόκκινη και στραφταλίζουν οι πέρλες, υπάρχουν όμως πολλές. Τα λέει κι ο Πετεφρής στη δεξιά στήλη. Τι διηγείται ιστορία σου στον κόσμο;
-Ο δρόμος, ο δρόμος!
Καλή μου ιστορία, μα πόσο πονηρή απατεώνισσα είσαι! )

buzz it!

10 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Μα μόνον τα κομπιούτερ δεν έχουν εμμονές-αν και κι αυτά ακόμα αποκτούν κάποιες φορές...Είτε είναι μεταξωτές κλωστές είτε χοντροκομμένες τριχιές,αποτελούν το κατακάθι της μνήμης.Το ατελείωτο καύσιμο της ιστορίας του καθενός.Κι εκείνο που δίνει ώθηση στη ζωή-στην ουσία της-είναι το να τις μεταμορφώνεις σε ανεμόμυλους,να ντύνεσαι ιδαλγός και να αναλώνεσαι στο να τις πολεμάς.

Ανώνυμος είπε...

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως, συχνά νομίζουμε πως βλέπουμε μεταξωτές κλωστές και ξάφνου βρίσκεται κάποιος που μας πείθει πως η κλωστούλα είναι καραβόσκοινο, και πως ο δρόμος (ένα κομματάκι από το μεγάλο παζλ της ιστορίας) έχει άλλη κατεύθυνση από εκείνη που (νομίσαμε πως) ακολουθήσαμε αρχικά.

Είναι αξιοθαύμαστες οι ανατροπές της ιστορίας του καθενός, όπως και η κατάληξη της ιστορίας ως μεγάλης ιδέας που ξετυλίγεται σαν κουβάρι ανά τους αιώνες και μας ορίζει ως μνήμη συλλογική και ως αυτογνωσία.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα σκεφτόμουν πως μία μορφή ευτυχίας είναι και το να θυμάσαι!

Με το δικό σας κείμενο αναρωτήθηκα για την επιλεκτικότητα της μνήμης και εάν τελικά "σώζει" αυτό που πράγματι ήμασταν ή τη επιθυμία μας να να ήμασταν.

Έτσι που κάποιες φορές η μνήμη να "βαφτίζει" το "επιθυμούσα να ήμουν" σε "ήμουν" και να επιτελέσει με αυτόν τον τρόπο τον ωραιοποιητικό της ρόλο.

Και ναι έχετε απόλυτο δίκιο όταν λέτε: "Γιατί όσες ιστορίες κι αν πει κανείς, υπάρχει μέσα σε όλες μια μεταξωτή κλωστή εμμονής, συνήθως κόκκινη και στραφταλίζουν οι πέρλες, υπάρχουν όμως πολλές".

diva είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
diva είπε...

Historia Abscondita
Κάθε μεγάλος άνδρας έχει μια οπισθενεργό δύναμη. Υποβάλλει σε συζήτηση όλη την ιστορία, χιλιάδες μυστικά του παρελθόντος βγαίνουν από τις κρυψώνες του και φωτίζονται στον ήλιο του. Δε μπορεί κανένας να προβλέψει τι άλλο θ'απογίνει με την ιστορία. Ίσως, το παρελθόν να είναι ακόμα ουσιαστικά ανεξερεύνητο! Χρειαζόμαστε ακόμα τόσες οπισθενεργές δυνάμεις!


Αξιοπρέπεια της τρέλας
Μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμα στο δρόμο του περασμένου αιώνα, και τότε, σε κάθε τι που θα γίνει ο άνθρωπος, θα φαίνεται η πιο υφηλή σοφία: μα γι'αυτό κιόλας, θα έχει χάσει και όλη της την αξία. Τότε θα είναι βέβαια αναγκαίο να είναι κανένας σοφός, αλλά θα είναι τόσο κοινό και τόσο συνηθισμένο πράγμα, που κάθε άνθρωπος με κάπως ανώτερο γούστο θα θεωρεί χυδαιότητα αυτή την ανάγκη. Όπως μια τυραννία της αλήθειας και της επιστήμης θα μπορούσε ν'ανεβάσει την αξία της ψευτιάς, έτσι και μια τυραννία της σοφίας θα μπορούσε να κάνει να φυτρώσει ένα καινούργιο είδος ψυχικής ευγένειας. Και τότε, το να'σαι ευγενής, θα ήταν να έχεις τρέλες μέσα στο κεφάλι σου


Φρ.Νίτσε


Υπεύθυνη αντιγραφής
e-diva

Nomad είπε...

Δοκτορ Σελιτσάνε,

πολύ σωστά μιλάτε και μου δίνετε αφορμή να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε αν κάποιος είχε ως εμμονή το να μην έχει εμμονές.

:ΡΡΡΡ

Θεώρημα,


ως γνωστόν (δε θυμαμαι απο που ειναι γνωστό αλλα τόξερα! ) είμαστε οι αντιφάσεις μας, είμαστε οι εμμονές μας, είμαστε οι μεταξωτές κλωστές και είμαστε και τα καραβόσκοινα. Δεν είμαστε καλά.

:ΡΡΡΡΡ


Μ όπως μνήμη,

το να μετατρεπεις το ετσι ετυχε σε ετσι θελησα, είναι γνωστό νιτσεικό (και μετεπειτα υπαρξιστικό) ωραιοποιητικό καλα το λετε τέχνασμα, ώστε οταν πεφτεις στη λακουβα με τη λασπη (επεικώς) να μπορείς να αισθάνεσαι όμορφος σαν ροζ γουρουνάκι. Το πρόβλημα που ενέχει αυτή η μεθοδος συνίσταται στο ότι θα κυκλοφορείς λασπωμένος και θα σε κοιτάει ο κόσμος

:ΡΡΡ

Ντίβα,

αυτό με την "οπισθενεργό", με τρόμαξε λιγάκι τώρα στα προγεράματα, ομολογώ! :ΡΡ Για τις τυρρανίες του δεύτερου αποσπάσματος συμφωνώ.

:)

diva είπε...

επειδή άξαφνα (...) έχουν εξαφανιστεί τα ποστ σας από την αρχική σελίδα του βλογ σας,
παραθέτω τη λύση επανεμφάνισης εφόσον το κακό έχει χτυπήσει και τις καλύτερες οικογένειες

οδηγηθείτε στην επεξεργασία αναρτήσεων, ανοίξτε την τελευταία σας δημοσίευση και δώστε πάλι μία δημοσίευση

[παρατήρησα την ύπαρξη ενός γκάτζετ για users online-μετακινήστε το στο sidebar/δεξιά]

Nomad είπε...

Ντίβα,

ευχαριστώ πολύ, κι εγω παραξενευτηκα που ξαφνικα εξαφανιστηκαν τα κείμενα, αλλα συνηθισμένος στην αυθυπαρξία τους σκεφτηκα οτι θα πηγαν βόλτα να ξεμουδιάσουν. Δεν επραξα αυτό που με συμβουλευσατε ωστόσο διότι επανεμφανίστηκαν μόλις. Τι να πω, θα ηπιαν τις μπυρες τους κι ηρθαν, καλως τα. Οσο για το γκατζετακι γιατι να το παω δεξια; Δεν σας αρεσει εκει κατω;;;;

:)))))

diva είπε...

όταν εξαφανίστηκαν τα κείμενα νομάδ, το γκατζετάκι ανέβηκε στο θρόνο/ πάνω πάνω και σκέφτηκα πως εμπλεκόταν στην φυγή των κειμένων

τα κείμενα σου επανεμφανίστηκαν μόλις δημοσίευσα το σχόλιο μου
και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό
:-ρ

Σελιτσάνος είπε...

Αυτό στην εμβρυολογία θα χαρακτηριζόταν θνησιγενές.Κάτι σαν να είσαι αλλεργικός στο νερό ένα πράμα...