Αρχίδια, καρδιά

Σαν τα παιδιά στο γαιτανάκι της σκέψης. Σε ελεύθερη κατάδυση συνειρμών, σε ανταλλαγές και αλληλοταυτίσεις. Προηγούμενο ποστ με τον τίτλο Vagina Dentata σχολιάστηκε απο το Χνούδι εδώ http://xnoudi.blogspot.com/2008/02/blog-post.html#comments όπου η Negma http://stellanelcielo.blogspot.com/ επέφερε την κάθαρση: Πλάι στο μουνί με τα δόντια αντιπαρέθεσε μια "καρδιά με αρχίδια" Με πήγες ταξίδι. Κάθε βυζί που χώνεις τη μουσούδα σου να αναπαυτείς είναι παυσίλυπο ώσπου να το δαγκώσεις άτσαλα μια μέρα και να στάξει αίμα η ρόγα. Με την πίκρα και τη γεύση της πτώσης από τον παράδεισο του αναίμακτου στο στόμα τινάζεσαι, αποδομείσαι, αυτοακυρώνεσαι, παθαίνεις αλλεργικό σοκ σαν το βρέφος που το τάισαν ξύδι, τώρα αν δε γαμήσεις για να ξεχάσεις δε θα ξεχάσεις και δε θα συνέλθεις ποτέ, ήπιες το δηλητήριο, κοινώνησες το ξένο αίμα. Στις απεγνωσμένες σου προσπάθειες να μην πεθάνεις από αναφυλαξία αλλά και να μη γίνεις ό,τι μισούσες καταλήγεις άτεχνος, επιμένεις εκεί που θά' πρεπε να αποσυρθείς, κι αμέσως η επαφή του ξένου με το δικό σου αίμα αντί να σε κάνει ομόαιμο δημιουργεί σηψαιμικό επεισόδιο, ο πανικός ξεπερνάει τις γνώσεις σου για την αποφυγή του και τότε, ενώ μέσα σου αγγίζεις τα μαλλιά των εκπεσόντων αγγέλων, έξω σου δεν είσαι παρά ένας πείσμων εκ-βιαστής, έτσι σε δέχεται εκείνο το μουνί και σε δαγκώνει, νοιώθει να εκβιάζεις αυτό που μόνο χαρίζεται, σου μπήγει τα δόντια βαθειά στην ίδια σάρκα που νωρίτερα έλουζε και τότε, πονεμένος, κατατρεγμένος, άφιλος εξ ορισμού σαν κάθε μυστικά λαβωμένο σε πεδίο μάχης, χωρίς ελπίδα να σε φροντίσουν οι δικοί σου, χωρίς να μπορείς να ζητήσεις άσυλο πουθενά, στέκεσαι κάπου κι αιμορραγείς μονάχος, κοιτώντας, σαν κάθε άντρα που ξέπεσε, τα ματωμένα αρχίδια σου απορημένος. Και εκεί συνειδητοποιείς ότι το φούσκωμα του εργαστηρίου σπέρματος έχει την ίδια μουσική και τον ίδιο ρυθμό με τους χτύπους της καρδιάς σου που διυλίζει νευρικά το αίμα. Η συνάφεια είναι μοιραία: αν είχες καρδιά με αρχίδια θα άντεχες τό δάγκωμα. Θα παρέμενες άντρας. Αλλά γίνεσαι παράκλητος. Παραχωρείς αυτοκρατορικά δικαιώματα, σκούζεις σα νυστική ύαινα, υποστέλεις σημαίες, εκλιπαρείς εξιλεώσεις και συμπόνιες, γίνεσαι τόσο ερωτικός όσο ο πακιστανός στο φανάρι. Κι έχεις για μόνο σου όπλο μόνη σου άμυνα όχι τα νύχια σου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα, αλλά την μετουσίωση των σκέψεων σε λέξεις, τόσο φτηνά παρηγοριέσαι, χαίρεσαι κατά βάθος για το δάγκωμα αφού γνωρίζεις πως τώρα μπορείς να μεταποιήσεις, σαν καλή μοδίστρα, το παλτό της ζωής σε πανωφόρι απο συντακτικό με μερικά φανταχτρά ρήματα ραμμένα στο γιακά. Καταλήγεις να απολαμβάνεις τη θλίψη και να προσχωρείς στα στρατόπεδα των παλιών σου εχθρών, αυτών που περιέγραφαν αντί να ζουν. Γράφεις. Η ιστορία της ζωής σου είναι πλέον μια περιγραφή, όχι ένα βίωμα. Φαντασιώνεσαι μεγαλόψυχους εσταυρωμένους άντρες από λυσιτελείς μοιραίες γυναίκες, το παναθρώπινο δράμα του έρωτα-που-πήγε-στραβα σε συσκευασία μικροκυμμάτων με λίγη τρούφα μυθοπλασίας, να το δημιούργημα, ιδού η επιτελεστική, κρυφή λειτουργία της καρβουναρούς σου μούσας, ευγνώμων πρέπει να της είσαι που σε δάγκωσε, κάπως έτσι έγραψε ο Σάμπατο το Τούνελ κι ο Μπουτζάτι το Ενας έρωτας, ναι, αυτό που βιώνεις είναι το ίδιο που ένοιωσε ο Σέξπιρ κι ο Γκαίτε, έτσι ταυτίζονται οι γενιές των ανθρώπων, ιδού το οικουμενικό στο βίωμα, μπλα μπλα, κοιτάς κάτω κι η πο΄τσα σου έχει ήδη γίνει μπλε και τα αρχίδια ζαρώσει στα όρια εξαφάνισης, ενόσω φαντασιώνεσαι τα εσωτερικά μεγαλεία έχοντας επιδέσει την πληγή όχι με συνείδηση αλλά με ρετάλια από μεταποίηση. Για τις καρδιές των άλλων τι να πεις. Για τη δική σου όμως; Καρδιά με αρχίδια ή αρχίδια καρδιά;