Ο,τι ψάχνεις βρίσκεις; Μουνάκια και μπλογκερς

Νέος στην ιδέα του ηλεκτρονικού ημερολογίου, δεν είχα καταλάβει τις τεχνικές. Πίστευα πως να διατηρείς ενα σημειωματάριο δημόσιο, σχολιάζοντας τα εσώψυχα των άλλων και τα δικά σου άπλυτα, να γράφεις τα ντραφτ των ιστοριών σου που αν δεν ήταν δημόσιες θα εγκατέλειπες απο βαρεμάρα, ενδεχομένως και να σχολιάζεις κάποια ραγδαία επικαιρότητα, είναι αυτό και μόνον: Κέφι. Ανακαλύπτω λοιπόν έντρομος από την αναλογία με όσα ήξερα έξω από εδώ, φυλές, παρέες, τρόπους προσέλκυσης αναγνωστών, μεθόδους, ίντριγκες, συνομωσίες. Ηχηρά "ονόματα", πχ δεν βάζουν λινκς δίπλα. Αλλοι παραθέτουν 500 μαζεμένα να ξοφλάνε χωρίς γκρίνιες. Αλλοι αναλώνονται σε ανταλλαγές κι άλλοι σε δεινό σχολιασμό άλλων. Αλλοι κόβουν τα σχόλια, ή τα ελέγχουν. Αλλοι αυτοσχολιάζονται και καταμετρούνται, νυχθημερόν, στους μετρητές. Υπάρχουν μεμονωμένοι καβαλάρηδες που ξέρουν για τους μύλους αλλα αδιαφορούν όπως ο πετεφρής, υπάρχουν λιμπρόφιλοι ολκής, υπάρχουν εκκλήσεις σε κοινές δραστηριότητες, εκπρόσωποι κάποιας εξωτικής φυλής των μπλόγκερς, και βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που σχολιάζουν περιφρονητικά τις πρωτοβουλίες των άλλων -μέχρι φυσικά να αναλάβουν κάποιαν οι ίδιοι. Αλλοι προσδοκούν δημοσιογραφία των πολιτών χωρίς καμιά διασταύρωση της φούσκας -και φυσικά μερικές φορές θα πέσουν μέσα. Αλλοι είναι εξεζητημένα προσβλητικοί ή βωμολόχοι, εριστικοί και σνόμπηδες, άλλοι μοιραίες ιουλιέττες σε αναζήτηση καπουλέττων, και τούμπαλιν, άλλοι βοιδάρες που μαθαίνουν κορακίστικα και μερικές φορές, άλλοι σπουδάζουν αλμοδοβάρ σε ηλεκτρονική έκδοση, μερικοί είναι μάντεις δεινών, μα είναι και διαμάντια κρυμμένα στο τίποτα, στο ουδέν, κι είναι και κάποιοι "σχεδόν μπλόγκερς" , σχεδόν εκτοπισμένοι, που προσπαθούν να δημοσιοποιούνται ιδιωτεύοντας, κατασκοποι του δημοσίου αυτοί, δεν θελουν να ξέρει κανείς ότι έχουνε βλογ. Υπάρχουν οι θεόμουρλοι τερμίτες της γνώσης με τα θεματικά μπλογκς, ποίηση, έγκλημα, ταξίδια, αυτόχειρες, αλληλογραφίες, αυτούς τους λατρεύω, με μαθαίνουν πράγματα. Εχω την αίσθηση ότι γι άλλη μια φορά ξεφύγαμε συνδίκτυοι. Ολα αυτα δεν είναι κέφι αλλα τεχνική. Οχι όλα, τα περισσότερα όμως. Κόλησσα προχτές μια ώρα να κοιτάω τι αναζητούσε όποιος με διάβαζε. Μουνάκια αναζητούσε βέβαια ο πλειοψηφίας αναγνώστης. Μουνάκια. Και μοιραία με πετάνε οι συνειρμοί στην ξαπλωτή ανασκελη θέση αυτού που μόλις καταλαβε το αστείο και καγχάζει. Εμένα με βρήκε ο πλειοψηφίας αναζητώντας μουνάκια, για να πέσει πανω στον παβιτς, το χειμωνά, τις εκφράσεις του γιανναρα για την εκπτωση της αγαπης, μια διαστημική ιστορία, ενα πορνοπρωταγωνιστή που καλογέρεψε κι εναν τρελό που είχε ερωτευτεί την αδερφή του. Στον αντίποδα των χιλίων τόσων που έφυγαν όταν διαπίστωσαν τι μουνάκια τους είχα φυλαγμένα, υπάρχουν κάπου 40 αναγνώστες με παραμονή πανω απο ώρα στην ιστοσελίδα. Ε, γιαυτούς τους ανθρώπους γραφω. Χρειαζόταν να κάνω κάποιο τέχνημα για να βρεθούν; Δεν πιστεύει κανείς σαν κι εμένα πως ό,τι ψάχνεις δεν το βρίσκεις, σε βρίσκει; Εσας βρε τεχνίτες της βλογοποίησης, συνειδητοποιείτε τι ζητούν κατά πλειοψηφία όσοι σας βρίσκουν; Δεν ξέρω τι νόημα έχει για κάποιους η agb των βλογ, κι η εσωτερική τους ποιοτική διάσταση της ποσότητας, τι ωφελήματα εισπράττουν, τι χαρά τους αποδίδει η μεθόδευση κι η μετατροπή ενός δημιουργού χάους σε κάτι ανόητο όπως "η φυλή" των βλόγκερς. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν είδα κέφι. Εστω κι αν το "κέφι", για τη γραφή, μεταφράζεται σε απελπισία, ίμερο, λεξοπάλη (η λεξοτανίλ, παίζεται) Αλλα οι λέξεις σας δεν μου καρφώνονται πια σαν πρόκες. Ασχετο: Ο Μάκης έχει ντοκουμέντα για τις μίζες του Μίνωα σε Γραμμική Α. (Ξέρω, δεν κολλάει αλλά θα φέρει κλικζ)