Ο δικός μου μικρός δολοφόνος

Των ηρώων η γενιά θα ονομαστεί Έρχονται απ' το μέσα ταξίδι Του ονειρόθεου και η χώρα στροφιστή Ξεσφραγίζουν, κυλάει ο βράχος Στου αιώνα της την πρώτη ανθοφορία Σ' ένα δάσος με λαμπάδες Που δεν θα 'βρεις μονάχος Με της νιότης τον θυμό να αφανηθεί Θα με δει, τον λαιμό του γυρνάει να με δει Σαν παιδί που απ' το κοινό έχει πείρα Ο δικός μου μικρός μονομάχος Θαρθει μια άνοιξη που θα μυρίζει όπως τότε που αυτός ο κρετίνος ο Περι Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα. Οσμές ιδρώτα και δακρυγόνου και το πεταχτό φιλί σου στο μουστάκι μου. Μια σταγόνα αίμα στο πεζοδρόμιο. Θα είσαι έφηβη και θα με θες ακόμα. Θα μπαίνουμε στο αμάξι το Σάββατο και θα τραβάμε ως το Σούνιο σφυρίζοντας. Θα σου ψωνίζω λιχουδιές στα περίπτερα και θα μου ξύνεις την πλάτη με δύναμη. Θα μου μιλάς για το αγόρι σου. Θα κυκλοφορούν καινούργια γκάτζετ κάθε μέρα και δεν θα τα αγοράζει κανείς. Καρτέλ θα τιμωρούνε καρτέλ που τιμωρούνε καρτέλ. Θα γερνάει ο κόσμος απότομα. Θα σου παρω μια κούκλα. Ο καπιταλισμός θα κάνει αντεπίθεση και θα βρει τον εαυτό του να ενεδρεύει. Η εξέγερση θα χρηματοδοτηθεί απο τις τράπεζες με χαμηλό επιτόκιο. Θέλει πολλά γκρεμίδια η καινούργια οικοδομή. Σπόνσορας θα είναι η κυβέρνηση. Σε όλες τις χώρες θα εξαπλωθεί σαν κύμα η οργή. Θα σε παίρνω στους ώμους και θα ισορροπούμε στο πεζούλι της αυλής. Θα αποφεύγουμε τις άκρες στα πλακάκια. Θα μου θυμίζεις να μην πατάω τα μυρμήγκια. Θα σου φτιάχνω κοτσίδια. Η τρέλα θα ξεσπάσει. Αθώοι θα βασανιστούν. Κανείς δεν είναι αθώος, θα τους λένε. Θα φυτεύουμε ερωτάκια στην αυλή. Τα βραδάκια θα κλειδώνουμε τριπλά και θα κοιτάμε από τις πολεμίστρες. Θα γλυκαίνει η μέρα και θα ανθίζουν οι τριανταφυλλιές. Η πείνα δεν θα είναι τραγική μπροστά στη δίψα. Η δίψα θα αντέχεται μπροστά στη φασαρία. Τα σούπερ μάρκετ θα γίνουν εκκλησίες του δήμου. Δήμος δε θα υπάρχει, ούτε εκκλησίες. Η τάξη θα καταλυθεί. Θα τραγουδάμε το Chaos and Disorder κουνώντας τα κεφάλια πάνω-κάτω. Θα μου ζητάς ιστορίες τα βράδια. Θα σου χαιδεύω την πλάτη και θα μυρίζω το λαιμό σου. Μια σταγόνα αίμα στο χαλάκι. Θα σου διαβάζω παραμύθια να κοιμηθείς γαληνεμένη. Τα μεγάλα κέντρα εξουσίας θα εκραγούν και πολλά μικρότερα θα δημιουργηθούν. Οι συντονιστές τους θα γίνουν οι αυριανοί μας μισητοί. Τώρα είναι ακόμα στη βρεφική ηλικία του τυράννου. Θα συναρμολογούμε παζλ με ζωγραφιές του Μπρέγκελ. Θα σου μιλάω για τον κόσμο πίσω απ τον κόσμο. Θα μου μιλάς με επιείκια. Οι καλοί ανθρωποι θα δουν στον καθρέφτη το πίσω μέρος του λαιμού τους να τσακίζει. Το πλήγμα θα είναι καίριο. Τα ζόμπι τους θα αναζητήσουν τροφή στα ζεστά κορμάκια των παιδιών τους. Πολλά θα φαγωθούν από τους νεκροζώντανους Κρόνους. Θα τα τρώνε πίσω απ τις βιτρίνες των μαγαζιών τους ωμά. Οσα επιζήσουν θα καίνε τους γονείς τους για να δραπετεύσουν στο μέλλον ξέροντας πως δεν υπάρχει τέτοιος τόπος. Χωρίς μέλλον, ζωή είναι ό,τι ζεις πεθαίνοντας. Θα ζω μαζί σου την κάθε στιγμή, κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια μου και δε σε βλέπω θα σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε το Σούνιο πριν με πυροβολήσεις αγάπη μου. Μια σταγόνα αίμα στο πουκάμισο. Η αναρχία θα γενικευθεί στις πόλεις και οι έφηβοι θα ομογενοποιηθούν με τους καταφρονεμένους. Ο Τζιμάκος θα τραγουδάει ακόμα Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας, κανίβαλλοι θα γίνουνε. Θα με ρωτάς ποιός είναι αυτός, τι λέει και πότε ξεκίνησαν όλα. Τότε που αυτός ο κρετίνος ο Πέρι Κόμο... θα απαντώ. Δε θα με αφήνεις να γίνω φαγητό. Οταν ξεχνάω τι είναι η πείνα θα μου θυμίζεις: -Θα σε σκοτώσω μια μέρα μπαμπα. Δε θα σε αφήσω να γίνεις κυνική. Οταν σνομπίζεις θα σου βγάζω τη γλώσσα κοροιδευτικά. Θα σου πετάω βότσαλα όταν θα φέρεσαι σα νάσαι η ανθρωπότητα. Θα συλλάβουν πολλούς εξεγερμένους, θα τους βασανίσουν, θα τους ρίξουν στην πιο βαθειά φυλακή και θα τους πασαλείψουν με κόπρανα σε δημόσιο εξευτελισμό. Η μάχη θα γίνει πόλεμος. Το μίσος θα διαιρέσει τα αδιαίρετα. Γιοι θα επιτεθούν στους πατεράδες τους και κόρες θα τους περιφρονούν. Μανάδες θα αποδιώξουν τα αγόρια τους. Θα σου φουσκώσω μπαλόνια και θα φυσήξω τις μπουρμπουλήθρες. Θα είσαι δεκαεφτά χρονών και θάμαι πέντε. Μια σταγόνα αίμα. Κάθε βιτρίνα κι ένα σύμβολο, κάθε κουκούλα κι ένα σήμα της ήττας. Σφαίρες και φωτιά, σφυριά κι εκρήξεις, παραλογο, είναι παράλογο, μα απεκτησε τη δύναμη της σημασίας. Αντάρτες στην πόλη, σα να λέμε εξέκιουτιβς στα βουνά. Χαρακώματα στο Σύνταγμα και οχυρά στην Ομόνοια. Θα χνωτίζεις τα γυαλιά μου θα τα καθαρίσεις με τη φανέλα σου. Θα ζωγραφίζω στο χώμα μια νέα γεωγραφία. Θα με αγαπάς αρκετά; Θα με σκοτώσεις πριν σε σκοτώσω; Θα υψώνεται ο μαύρος καπνός.