Η συγκόλληση ως επανάσταση

«Όταν διαβάζεις μια καλή εφημερίδα είναι σαν ακούς ένα έθνος να μιλάει στον εαυτό του» Άρθουρ Μίλερ Σημερινή,

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009 Όταν ο Λευτέρης που δεν θέλει να καταγράψουμε το επώνυμό του άνοιξε το μικρό ψιλικατζίδικο στο Κολωνάκι, έλπιζε ότι θα μπορούσε επιτέλους να επιβιώσει. Η ιδιορρυθμία του, σε σχέση με τις φυλές του Κολωνακίου, ήταν ότι ο Λευτέρης καταγόταν από γενιά «γκάγκαρων» Αθηναίων κι έτσι η οικογένειά του έμενε στο Κολωνάκι από τον περασμένο αιώνα, τότε που η συνοικία αυτή δεν συμβόλιζε τον σημερινό νεοπλουτισμό και την ιδεολογία της βιτρίνας. Αλλά δεν ήταν εύπορος. Ηταν ένας πληβείος εν μέσω μεγαλοαστών. Το εισόδημα ίσα που του επέτρεπε να τα βγάζει πέρα. Όταν απολύθηκε από την επιχείρηση πληροφορικής όπου εργαζόταν ως υπάλληλος τα τελευταία 12 χρόνια, αποφάσισε να ρισκάρει τα λεφτά της αποζημίωσης σε αυτό το μαγαζάκι, 30 τετραγωνικά όλο κι όλο, στη γειτονιά που γεννήθηκε. Εβαλε βιολογικά προιόντα που είχαν πέραση στην περιοχή και κατάφερνε να βγάζει το μεροκάματο. Ταυτόχρονα ο Λευτέρης ήταν αριστερός. Φυσικά όλοι τον δούλευαν, τον ελεγαν αριστερό του Κολωνακίου και του καναπέ, μα γι αυτόν ο τίτλος ετούτος ήταν η ζωή του, η κυριολεξία του, όχι ένας ακόμα συμβολισμός. Έτσι όταν οι ορδές των κουκουλοφόρων πέρασαν πριν λίγες μέρες από τον δρόμο του και του κατέβασαν τη βιτρίνα, ο Λευτέρης δεν αντέδρασε όπως οι άλλοι καταστηματάρχες της περιοχής, δεν βγήκε στα κανάλια να κάνει δηλώσεις για τη βία των τρομοκρατών και την αστυνομική αδράνεια, ούτε εξαπέλυσε φιλιππικό εναντίον του διαλυμένου κράτους.

Αυτό που χαρακτήριζε τον Λευτέρη, έλεγαν όσοι τον ξέρουν, πέρα από την πραότητα του χαρακτήρα του, ήταν ο τρόπος του να επιτρέπει στους άλλους να είναι αυτό που είναι. Ηξερε πολύ καλά ότι πίσω από τις μικρές ομάδες των ανταρτών πόλης, υπήρχε η ίδια επιθυμία εξουσίας που μπορούσε κανείς να εντοπίσει και στις οργανωμένες πολιτικές ομάδες. Και ήξερε ότι οταν δεν ίσχυε αυτό, ίσχυε απλώς ο νόμος της αγελης. Εστω και επαναστατημένης αγέλης. Αλλα φιλοσοφία του ήταν να επιτρέπει στον καθένα να είναι αυτό που είναι. Δεν προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο, προσπαθούσε να ζήσει εντός του. Και μεγαλώνοντας είχε πια καταλάβει πως αν ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις στον πόλεμο είναι να πολεμάς, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις ανάμεσα στους άτεχνους νεοπλουτοκράτες και τους άτσαλους αντάρτες των πόλεων, είναι να τους δείξεις τι μπορεί να είναι πραγματικά η τέχνη. Του ζην, του επαναστατείν, του γαμημένου κενού.

Κάθισε λοιπόν όλο το Σαββατοκύριακο μπροστά στο μαγαζί του και εκτέλεσε το σχέδιό του όσο μπορούσε καλύτερα. Χθες το βράδι είχε ολοκληρώσει την ανακαίνιση. Δεν πέταξε κανένα σπασμένο κομμάτι της βιτρίνας. Με μονωτική ταινία και εσωτερικά μεταλλικά ελάσματα, ξανάστησε καταμόναχος ολόκληρη τη βιτρίνα συνταιριάζοντας τα συντριμμένα γυαλιά. Έκανε τόσο καλή και προσεγμένη δουλειά, που όταν τελείωσε η βιτρίνα έμοιαζε σαν έργο τέχνης, σαν κάποιο παράξενο γυάλινο ψηφιδωτό που έμοιαζε με ιστό αράχνης, σαν σπουδή πάνω στη χαοτική γεωμετρία. Κατόπιν, με μαύρο σπρέι ειδικό για γυάλινες επιφάνειες, έγραψε πάνω στην ανακατασκευασμένη βιτρίνα: «Η συγκόλληση είναι επανάσταση» Μετά ο Λευτέρης κάθισε πίσω από τον πάγκο και περίμενε μειλίχιος τον επόμενο πελάτη.