Η αρχή του τουρισμού

Η φωτο απο εδώ: http://e-onthemountain.blogspot.com/2009/01/1112009.html

Απο τη Ζαχλωρού στο Διακοφτό είναι 12 αγαπημένα χιλιόμετρα. Η διαδρομή με τα πόδια στις γραμμές του οδοντωτού είναι μια μαγική βόλτα. Τρως στις ταβέρνες της Ζαχλωρούς και κατηφορίζεις μέχρι τη θάλασσα μέσα απο το φαράγγι του Βουραικού. Το νερό ολοκάθαρο και οι μικροί καταρράκτες συνεχόμενοι, οι πόρτες επιβλητικές, τα γεφυρια και οι στοές σε πλήρη γοητεία. Τρεισήμιση ώρες ήπιας πεζοπορίας σε ο,τι κοντινότερο στη σημειολογία του επί γης παραδείσου δεν κουράζουν. Ενα χιλιόμετρο πριν το σταθμό περνάς κάτω απο την παλιά εθνική. Εκεί συναντάς το γκράφιτι με τη γνωστή φράση του Μπρέχτ: "Γιατί να λέμε βίαιο το ορμητικό νερό ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που το περιορίζουν;" Ελα μου ντε. Ειδικά όταν ζεις στα μεταδεκεμβριανά της πρωτοπόρας τούτης χώρας και ενώ ψάχνεις τι να σημαίνει επανάσταση κι ελευθερία, στις εκβολές ενός παραμυθένιου τοπίου συναντάς στην αριστερή όχθη μια αυτοσχέδια χωματερή. Οταν εκβάλεις απο το όνειρο στην πραγματικότητα τόσο απότομα. Όταν απο το διαυγές δροσερό νερό πέφτεις απάνω στα όζοντα απόβλητα του πολιτισμού. Οταν συνειδητοποιείς οτι ζείς σε μια υπέροχη χώρα που την κατοικούν τυφλοί. Μετά πας στη Νάυπακτο, όπου μετά απο 15 χλμ. στα ορεινά συναντάς το χάνι του Μπανιά με τη σιδερένια γέφυρα . Κατεβαίνεις, νοικιάζεις εξοπλισμό και αμάξι, σε ανεβάζουνε πιο ψηλά και κατεβαίνεις με τη βάρκα τον Ευηνο. Για να συνειδητοποιήσεις οτι το νερό έχει μειωθεί πάρα πολύ μετά την εκτροπή και πως σε πολλά σημεία πρέπει να κατέβεις και να περπατήσεις στο νερό για να κυλήσει η βάρκα. Επι χρόνια γυρνάς τα ορεινά καταφύγια και τα φαράγγια, επι χρόνια εντοπίζεις τη φθορά και τη βρώμα να αυξάνονται και τις φυσικές ομορφιές να φθείρονται. Στη Δρακόλιμνη είδες το πλαστικό μπουκάλι να επιπλέει ανάμεσα στα πράξενα αυτά πλασματάκια της λίμνης. Ο άνθρωπος διέσχισε επι 4 ώρες εναν παράδεισο κι έφτασε στην κρυμμένη λίμνη στην κορφή της Γκαμήλας πάνω απο το Πάπιγκο για να "ξεχάσει" το άδειο του μπουκάλι εδώ. Στη Βάλια Κάλντα, στη Γαύδο, στις Οινοιάδες, στην Ανάφη, στη Σαμαριά, παντού οι Ελληνες πετούν τα αποφόρια του νεόπλουτου "πολιτισμού" τους όπου νάναι. Κι επειτα τυχαίνει να βρεθείς στου διαόλου το κέρατο. Ας πούμε, στο Ιναρι της Λαπωνίας, 100 χλμ πριν απο το βόρειο ακρωτήρι. Περπατάς σε ένα φαράγγι και συναντάς ενα ξύλινο καταφύγιο, ανοικτό και μόνο του. Οποιος θέλει μπαίνει και μένει. Ολα τα κουζινικά απείραχτα, τα στρώματα εκεί, η λάμπα με γυαλί και πετρέλαιο, τα εργαλεία άθικτα, τα πάντα έτοιμα να σε υποδεχτούν, εσένα, τον περιπατητή, μόνο σου, γιτί ξέρει το φαρ΄γγι πως θα το σεβαστείς. Εδω πάς στο καταφύγιο στο Κροκύλι να μείνεις και εκτός του οτι πρέπει πρώτα να συννενοηθείς για πάρεις κλειδιά απο καποιον που το φυλάει, το βρίσκεις και ημικατεστραμένο με κάργα τα ποντικοκούραδα στην κουζίνα. Πας το μικρό Αγιον Όρος στον κάβο μαλλιά και βλέπεις την καταστροφή ακόμα και στο παρεκκλήσι στην άκρη του βράχου, το σμιλεμένο με τοιχογραφίες, χαλασμένες πια, απο κάποιον τεχνίτη αγιογράφο πριν αιώνες. Πας σε παρατηρητήριο πάνω σε βουνό και το βρίσκεις να όζει ετοιμόρροπο. Δε χρειάζεται να βγείς έξω για να σε πληγώσει η Ελλάδα. Αλλα όταν το κάνεις, η μαχαιριά είναι πιο βαθειά. Εκεί, στο καταφύγιο του Ιναρι δεν υπάρχει φύλακας, δεν υπάρχουν κλειδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν ελεύθεροι το χώρο και τον αφήνουν πάντα καλύτερο απο όσο τον βρήκαν. Βρήκαμε ενα κουτί μακαρόνια και ζάχαρη και καφέ που είχε αφήσει ο προηγούμενος. Κανείς δεν έκλεψε τα εργαλεία, το πριόνι, τη μασιά, το τσεκούρι, τα μαχαιροπήρουνα, το φακό, τη λάμπα, κανείς δεν ξέσκισε τα στρώματα, κανείς δεν έσπασε τα τζάμια, κανείς δεν γέμισε σκουπίδια το ποτάμι μπροστά μας και κανείς δεν έλεγξε τι κάνεις όταν φτάνεις εκεί κι ανοίγεις την ξεκλείδωτη πόρτα. Παρακάτω συναντάς ταμπέλα για την Church of the Wilderness. Ονομα και πραμα. Μιαμισι ώρα μονοπάτι αναμεσα σε λίμνες και δάση για να φτάσεις σε μια ξύλινη μεσαιωνική εκκλησιά στη μέση της ερημιάς. Τιποτα τριγύρω, μόνο λίμνες και δάση. Και η εκκλησία, κάποτε θρησκευτικό κέντρο των Λαπώνων, διατηρημένη, ανοικτή, έτοιμη να σε υποδεχτεί ακόμα και για χρήση καταφυγίου. Στέκει εκεί, σεβαστή απο χιλιάδες οδοιπόρους, αιώνες ολόκληρους. Κάθεσαι μέσα, στα ξύλινα στασίδια κοιτώντας το ποτάμι έξω και ταξιδεύεις χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω, στην "ομορφότερη χώρα του κόσμου". Στη χώρα της μοντέρνας τέχνης, όπου ακόμα και με τα σκουπίδια μας κάνουμε τέχνη στη φύση και συζητάμε 20 χρόνια για το αν και που και πότε θα γίνουν νέοι χώροι ταφής σκουπιδιών. Ζήσε το μύθο σου λεμε. Οπως του καθενός μας το προσωπικό συντακτικό παράγει σκέψη, έτσι και του καθενός η προσωπική αισθητική, παρότι δεν περιλαμβάνει σκουπίδια, τα διαχειρίζεται. Αλλος τα αφήνει, άλλος τα μαζεύει. Αλλος καταναλώνει το παραμύθι μιας μαγευτικής φύσης, άλλος το νοιώθει μέσα του. Λίγος παραπάνω κόπος χρειάζεται για να μαζέψω κι εγώ κάποιες από τις βρωμιές του αναίσθητου. Το έχω συνηθίσει πια. Είναι ο φόρος που πληρώνω για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Συνήθως το κάνω σε παραλίες, εφέτος λεω να το ξεκινήσω και στα βουνά. Οχι, δεν αλλαζει τίποτα. Μικρή η σακκούλα μου για τόσο σκουπίδι. Αλλαζω ομως εγώ. Κι οι διπλανοί μου. Κι οποιος με βλέπει, λιγάκι. Κάθε χωματόδρομος που έγινε άσφαλτος φέρνει μαζί με το τέλος της περιήγησης την αρχή του τουρισμού. Τώρα που η άνοιξη θα φέρει ξανά τις εκδρομές, ας προσπαθήσουμε όλοι. Ας έχουμε μαζί μια σακκούλα όποτε οδοιπορούμε. Χωρίς καταναγκασμό. Ο καθένας μόνος του, οταν κι αμα θέλει. Οσο μπορεί. Γιατί πολιτισμός σημαίνει οχι μόνο να μην κρύβουμε τη χώρα μας, μα και να μαζεύει κανείς, όσο, εάν, και όταν μπορεί, τα σκουπίδια των "βαρβάρων" , τι να κάνουμε;