Η αρχή του τουρισμού

Απο τη Ζαχλωρού στο Διακοφτό είναι 12 αγαπημένα χιλιόμετρα. Η διαδρομή με τα πόδια στις γραμμές του οδοντωτού είναι μια μαγική βόλτα. Τρως στις ταβέρνες της Ζαχλωρούς και κατηφορίζεις μέχρι τη θάλασσα μέσα απο το φαράγγι του Βουραικού. Το νερό ολοκάθαρο και οι μικροί καταρράκτες συνεχόμενοι, οι πόρτες επιβλητικές, τα γεφυρια και οι στοές σε πλήρη γοητεία. Τρεισήμιση ώρες ήπιας πεζοπορίας σε ο,τι κοντινότερο στη σημειολογία του επί γης παραδείσου δεν κουράζουν. Ενα χιλιόμετρο πριν το σταθμό περνάς κάτω απο την παλιά εθνική. Εκεί συναντάς το γκράφιτι με τη γνωστή φράση του Μπρέχτ: "Γιατί να λέμε βίαιο το ορμητικό νερό ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που το περιορίζουν;" Ελα μου ντε. Ειδικά όταν ζεις στα μεταδεκεμβριανά της πρωτοπόρας τούτης χώρας και ενώ ψάχνεις τι να σημαίνει επανάσταση κι ελευθερία, στις εκβολές ενός παραμυθένιου τοπίου συναντάς στην αριστερή όχθη μια αυτοσχέδια χωματερή. Οταν εκβάλεις απο το όνειρο στην πραγματικότητα τόσο απότομα. Όταν απο το διαυγές δροσερό νερό πέφτεις απάνω στα όζοντα απόβλητα του πολιτισμού. Οταν συνειδητοποιείς οτι ζείς σε μια υπέροχη χώρα που την κατοικούν τυφλοί. Μετά πας στη Νάυπακτο, όπου μετά απο 15 χλμ. στα ορεινά συναντάς το χάνι του Μπανιά με τη σιδερένια γέφυρα . Κατεβαίνεις, νοικιάζεις εξοπλισμό και αμάξι, σε ανεβάζουνε πιο ψηλά και κατεβαίνεις με τη βάρκα τον Ευηνο. Για να συνειδητοποιήσεις οτι το νερό έχει μειωθεί πάρα πολύ μετά την εκτροπή και πως σε πολλά σημεία πρέπει να κατέβεις και να περπατήσεις στο νερό για να κυλήσει η βάρκα. Επι χρόνια γυρνάς τα ορεινά καταφύγια και τα φαράγγια, επι χρόνια εντοπίζεις τη φθορά και τη βρώμα να αυξάνονται και τις φυσικές ομορφιές να φθείρονται. Στη Δρακόλιμνη είδες το πλαστικό μπουκάλι να επιπλέει ανάμεσα στα πράξενα αυτά πλασματάκια της λίμνης. Ο άνθρωπος διέσχισε επι 4 ώρες εναν παράδεισο κι έφτασε στην κρυμμένη λίμνη στην κορφή της Γκαμήλας πάνω απο το Πάπιγκο για να "ξεχάσει" το άδειο του μπουκάλι εδώ. Στη Βάλια Κάλντα, στη Γαύδο, στις Οινοιάδες, στην Ανάφη, στη Σαμαριά, παντού οι Ελληνες πετούν τα αποφόρια του νεόπλουτου "πολιτισμού" τους όπου νάναι. Κι επειτα τυχαίνει να βρεθείς στου διαόλου το κέρατο. Ας πούμε, στο Ιναρι της Λαπωνίας, 100 χλμ πριν απο το βόρειο ακρωτήρι. Περπατάς σε ένα φαράγγι και συναντάς ενα ξύλινο καταφύγιο, ανοικτό και μόνο του. Οποιος θέλει μπαίνει και μένει. Ολα τα κουζινικά απείραχτα, τα στρώματα εκεί, η λάμπα με γυαλί και πετρέλαιο, τα εργαλεία άθικτα, τα πάντα έτοιμα να σε υποδεχτούν, εσένα, τον περιπατητή, μόνο σου, γιτί ξέρει το φαρ΄γγι πως θα το σεβαστείς. Εδω πάς στο καταφύγιο στο Κροκύλι να μείνεις και εκτός του οτι πρέπει πρώτα να συννενοηθείς για πάρεις κλειδιά απο καποιον που το φυλάει, το βρίσκεις και ημικατεστραμένο με κάργα τα ποντικοκούραδα στην κουζίνα. Πας το μικρό Αγιον Όρος στον κάβο μαλλιά και βλέπεις την καταστροφή ακόμα και στο παρεκκλήσι στην άκρη του βράχου, το σμιλεμένο με τοιχογραφίες, χαλασμένες πια, απο κάποιον τεχνίτη αγιογράφο πριν αιώνες. Πας σε παρατηρητήριο πάνω σε βουνό και το βρίσκεις να όζει ετοιμόρροπο. Δε χρειάζεται να βγείς έξω για να σε πληγώσει η Ελλάδα. Αλλα όταν το κάνεις, η μαχαιριά είναι πιο βαθειά. Εκεί, στο καταφύγιο του Ιναρι δεν υπάρχει φύλακας, δεν υπάρχουν κλειδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν ελεύθεροι το χώρο και τον αφήνουν πάντα καλύτερο απο όσο τον βρήκαν. Βρήκαμε ενα κουτί μακαρόνια και ζάχαρη και καφέ που είχε αφήσει ο προηγούμενος. Κανείς δεν έκλεψε τα εργαλεία, το πριόνι, τη μασιά, το τσεκούρι, τα μαχαιροπήρουνα, το φακό, τη λάμπα, κανείς δεν ξέσκισε τα στρώματα, κανείς δεν έσπασε τα τζάμια, κανείς δεν γέμισε σκουπίδια το ποτάμι μπροστά μας και κανείς δεν έλεγξε τι κάνεις όταν φτάνεις εκεί κι ανοίγεις την ξεκλείδωτη πόρτα. Παρακάτω συναντάς ταμπέλα για την Church of the Wilderness. Ονομα και πραμα. Μιαμισι ώρα μονοπάτι αναμεσα σε λίμνες και δάση για να φτάσεις σε μια ξύλινη μεσαιωνική εκκλησιά στη μέση της ερημιάς. Τιποτα τριγύρω, μόνο λίμνες και δάση. Και η εκκλησία, κάποτε θρησκευτικό κέντρο των Λαπώνων, διατηρημένη, ανοικτή, έτοιμη να σε υποδεχτεί ακόμα και για χρήση καταφυγίου. Στέκει εκεί, σεβαστή απο χιλιάδες οδοιπόρους, αιώνες ολόκληρους. Κάθεσαι μέσα, στα ξύλινα στασίδια κοιτώντας το ποτάμι έξω και ταξιδεύεις χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω, στην "ομορφότερη χώρα του κόσμου". Στη χώρα της μοντέρνας τέχνης, όπου ακόμα και με τα σκουπίδια μας κάνουμε τέχνη στη φύση και συζητάμε 20 χρόνια για το αν και που και πότε θα γίνουν νέοι χώροι ταφής σκουπιδιών. Ζήσε το μύθο σου λεμε. Οπως του καθενός μας το προσωπικό συντακτικό παράγει σκέψη, έτσι και του καθενός η προσωπική αισθητική, παρότι δεν περιλαμβάνει σκουπίδια, τα διαχειρίζεται. Αλλος τα αφήνει, άλλος τα μαζεύει. Αλλος καταναλώνει το παραμύθι μιας μαγευτικής φύσης, άλλος το νοιώθει μέσα του. Λίγος παραπάνω κόπος χρειάζεται για να μαζέψω κι εγώ κάποιες από τις βρωμιές του αναίσθητου. Το έχω συνηθίσει πια. Είναι ο φόρος που πληρώνω για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Συνήθως το κάνω σε παραλίες, εφέτος λεω να το ξεκινήσω και στα βουνά. Οχι, δεν αλλαζει τίποτα. Μικρή η σακκούλα μου για τόσο σκουπίδι. Αλλαζω ομως εγώ. Κι οι διπλανοί μου. Κι οποιος με βλέπει, λιγάκι. Κάθε χωματόδρομος που έγινε άσφαλτος φέρνει μαζί με το τέλος της περιήγησης την αρχή του τουρισμού. Τώρα που η άνοιξη θα φέρει ξανά τις εκδρομές, ας προσπαθήσουμε όλοι. Ας έχουμε μαζί μια σακκούλα όποτε οδοιπορούμε. Χωρίς καταναγκασμό. Ο καθένας μόνος του, οταν κι αμα θέλει. Οσο μπορεί. Γιατί πολιτισμός σημαίνει οχι μόνο να μην κρύβουμε τη χώρα μας, μα και να μαζεύει κανείς, όσο, εάν, και όταν μπορεί, τα σκουπίδια των "βαρβάρων" , τι να κάνουμε;

buzz it!

7 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Ανμφισβήτητα κατέχουμε τα πρωτεία των ρυπαρότερων δημόσιων χώρων-και δεν εννοώ αστικών.Όμως μας πήγατε πολύ μακρυά.Εγώ θα σας πάω λίγο νοτιότερα στην τακτική Γερμανία και στην παρορμητική Γαλλία.
Ταξιδεύοντας στις λίμνες της Βαυαρίας,σταμάτησα σ'ένα ορινό πάρκιγκ-ένα από τα πολλά-,μέσα στο όμορφο δάσος,για να θαυμάσω τη θέα προς τις λίμνες.Το πάρκιγκ τακτικό,πεντακάθαρο,με καινούργια σακκούλα στον κάδο του.Πλησιάζοντας την μαντρούλα,που το περιέβαλλε-ήταν υπερυψωμένο-,αφού θαύμασα τη θέα,το μάτι μου έπεσε στη κάτω μεριά της μάντρας:το σκουπίδι πήγαινε γόνατο-που λέει και ηπεθερά μου.
Την άλλη φορά,στον νότιο Λίγηρα,κόλλησα με το αυτοκίνητο σ' έναν δασικό χωματόδρομο.Επειδή η οδική βοήθεια αργούσε,αποφάσισα,απελπισμένος,να μπω μέσα στο δάσος μήπως βρω κάτι ,που θα με βοηθούσε να ξεκολλήσω το αυτοκίνητο-ελληνική νοοτροπία.Καί ω του θαύματος:πέντε έξι μέτρα από τον δρόμο μέσα στο δάσος μου αποκαλύφθηκε το βασίλειο των σκουπιδιών.Πεταμένα στρώματα,λαμαρίνες,χαρτιά,πλαστκά και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε!
Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την ελεεινή δημόσια βρωμιά μας,λέω απλώς ότι αυτό που άλλοι το κάνουνε με τακτ,εμείς το κάνουμε με περισσή χωριατιά και ογκώδη άγνοια.
Χαρακτηριστικό το περιστατικό,προ εικοσαετίας στην Αθήνα,στην παραλιακή:από προπορευόμενο αυτοκίνητο εκτοξεύεται μπουκάλι πλαστικό.Φίλη μου-που μου το διηγείται-έξαλλη,πλευρίζει το ενλόγω αυτοκίνητο στο επόμενο φανάρι.Ανοίγει ξαναμμένη το παράθυρο και...βλέπει τον Σταμάτη Κόκοτα!
-Κύριε Κόκοτα δεν το περίμενα ποτέ αυτό από σας!-ήταν και θαυμάστριά του.
-Ποιο;
-Να πετάξετε το μπουκάλι στο δρόμο!
-Και τι να το έκανα;Αφού ήταν άδειο...

cynical είπε...

Τι μου λες τωρα Νομαδα;

Εκει που εχεις χασει, που λες, το μονοπατι και δεν ξερεις πού βρισκεσαι, το ελαχιστο ιχνος σκουπιδιου που συναντας, αποτελει την μεγαλυτερη ανακουφιση για το οτι ο πολιτισμος ειναι εκεί κοντα! Και οσο πληθαινουν, τοσο πιο πολυ χαιρεσαι που η ταβερνα ειναι κι αυτη κοντα.

Spy είπε...

@ Σελιτσάνος:
Ξέρετε αγαπητέ μου κύριε, συμφωνώ και επαυξάνω. Εγώ πριν από λίγα χρόνια οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα μου, φθινόπωρο, στην παραλιακή. Κράνος, μπουφάν δερμάτινο, γάντια κλπ. ε, φαινόμουν προφανώς λίγο άγριος...
Κάποια στιγμή πλησιάζοντας στο φανάρι, ένα χέρι βγαίνει από ένα παράθυρο αυτοκινήτου, και πετάει μια αναμένη γόπα. Δεν ήρθε επάνω (αν και άλλες έχουν έρθει, όπως και ροχάλες...), έσκυψα όμως, την πήρα, και του την πέταξα του πούστη (σόρρυ νόμαδ) ξανά μέσα. Προφανώς ο ελληνάρας σάστισε, κι ετοιμάστηκε για πόλεμο, αλλά μόλις με είδε με όλον αυτόν τον εξοπλισμό, μάλλον το μετάνιωσε και το έσβησε στο τασάκι του βρίζοντας.

Δεν είμαι και ο πλέον οικολόγος, προσέχω απλά όσο μπορώ, και προσπαθώ να σέβομαι τον άλλο και την φύση.

Αλλά εσείς νόμαδ είστε πράγματι, ρομαντικός!

Βάσκες είπε...

Σωστή η προτροπή Νομάδα.

Ως γνωστόν, καθότι ζείτε μια ζωή στον δρόμο, έχετε αυξημένες ευαισθησίες.

Ας ελπίσουμε να τις μεταλαμπαδεύσετε...

nelly είπε...

Εκεινο το πουλι που κουναγε το φτερο κι ελεγε "οχι σκουπιδια, οχι πλαστικα...", συγγενης σου?
Σε πειραζω... εχεις απολυτο δικιο, ωραια αναρτηση, αρκει να ελειπε εκεινη η τελευταια προτροπη. Μη μας καθοδηγεις.

Nomad είπε...

Σελιτσάνε,

κάτι ηξερε η μανα μου που ηθελε να του τραβήξει τις φαβορίτες του Κοκκοτα

:ΡΡΡ

Κατα τ αλλα δίκιο έχετε, αλλα αν εξαιρέσεις κατι χώρες τύπου αιγυπτος, ουγκαντα κλπ, οι ευρωπαίοι σε πολύ μικρότερο βαθμό απο εμάς βρωμίζουν τον τόπο τους.

:)

Κυνική,

ε, δε μιλαμε για το ίδιο θέμα, δηλαδή τα σκουπίδια. Εσύ αναφέρεσαι στα περίφημα ...πυξίδια.

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Κατασκοπε,

παλι καλα, θα μπορούσε να σας έχει πετάξει ολοκληρη την κουτα (εγω στη θεση του αυτό θα εκανα παντως)
Ρομαντικος...Μμμμ...Εγω θεωρώ εαυτόν πραγματιστή, με την εννοια οτι μονα τους τα σκουπιδια δε μαζεύονται (ακομα τουλαχιστον)

:ΡΡΡΡ

Βασκες,

αν κρίνω απο τα παιδια μου, μαλλον απετυχα. Πετάνε τα παντα παντού, πχ την οδοντοβουρτσα στα παπουτσια, τα σκουπίδια στο γραφείο, τα μολύβια στο ψυγείο, τη γάτα απ το μπαλκόνι, κοκ.

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Νελλυ,

σας ευχαριστώ. Ωστόσο, παρατηρήστε το κι εσείς το παραδοξο, η προτροπή μου είναι γραμμένη σε ευκτική, η δική σας σε καθαρή προστακτική.

:ΡΡΡ

nelly είπε...

Μα η δικη μου δεν ειναι προτροπη, ειναι προσταγη, γι αυτο. Τις προτροπες τις αποφευγω, ηθικιζουν. Προτιμω σαφως τις προσταγες που ειναι πιο ανηθικες και αρα πιο αποτελεσματικες...


Καλο απογευμα. :)