Η συγκόλληση ως επανάσταση

«Όταν διαβάζεις μια καλή εφημερίδα είναι σαν ακούς ένα έθνος να μιλάει στον εαυτό του» Άρθουρ Μίλερ Σημερινή,
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009 Όταν ο Λευτέρης που δεν θέλει να καταγράψουμε το επώνυμό του άνοιξε το μικρό ψιλικατζίδικο στο Κολωνάκι, έλπιζε ότι θα μπορούσε επιτέλους να επιβιώσει. Η ιδιορρυθμία του, σε σχέση με τις φυλές του Κολωνακίου, ήταν ότι ο Λευτέρης καταγόταν από γενιά «γκάγκαρων» Αθηναίων κι έτσι η οικογένειά του έμενε στο Κολωνάκι από τον περασμένο αιώνα, τότε που η συνοικία αυτή δεν συμβόλιζε τον σημερινό νεοπλουτισμό και την ιδεολογία της βιτρίνας. Αλλά δεν ήταν εύπορος. Ηταν ένας πληβείος εν μέσω μεγαλοαστών. Το εισόδημα ίσα που του επέτρεπε να τα βγάζει πέρα. Όταν απολύθηκε από την επιχείρηση πληροφορικής όπου εργαζόταν ως υπάλληλος τα τελευταία 12 χρόνια, αποφάσισε να ρισκάρει τα λεφτά της αποζημίωσης σε αυτό το μαγαζάκι, 30 τετραγωνικά όλο κι όλο, στη γειτονιά που γεννήθηκε. Εβαλε βιολογικά προιόντα που είχαν πέραση στην περιοχή και κατάφερνε να βγάζει το μεροκάματο. Ταυτόχρονα ο Λευτέρης ήταν αριστερός. Φυσικά όλοι τον δούλευαν, τον ελεγαν αριστερό του Κολωνακίου και του καναπέ, μα γι αυτόν ο τίτλος ετούτος ήταν η ζωή του, η κυριολεξία του, όχι ένας ακόμα συμβολισμός. Έτσι όταν οι ορδές των κουκουλοφόρων πέρασαν πριν λίγες μέρες από τον δρόμο του και του κατέβασαν τη βιτρίνα, ο Λευτέρης δεν αντέδρασε όπως οι άλλοι καταστηματάρχες της περιοχής, δεν βγήκε στα κανάλια να κάνει δηλώσεις για τη βία των τρομοκρατών και την αστυνομική αδράνεια, ούτε εξαπέλυσε φιλιππικό εναντίον του διαλυμένου κράτους.
Αυτό που χαρακτήριζε τον Λευτέρη, έλεγαν όσοι τον ξέρουν, πέρα από την πραότητα του χαρακτήρα του, ήταν ο τρόπος του να επιτρέπει στους άλλους να είναι αυτό που είναι. Ηξερε πολύ καλά ότι πίσω από τις μικρές ομάδες των ανταρτών πόλης, υπήρχε η ίδια επιθυμία εξουσίας που μπορούσε κανείς να εντοπίσει και στις οργανωμένες πολιτικές ομάδες. Και ήξερε ότι οταν δεν ίσχυε αυτό, ίσχυε απλώς ο νόμος της αγελης. Εστω και επαναστατημένης αγέλης. Αλλα φιλοσοφία του ήταν να επιτρέπει στον καθένα να είναι αυτό που είναι. Δεν προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο, προσπαθούσε να ζήσει εντός του. Και μεγαλώνοντας είχε πια καταλάβει πως αν ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις στον πόλεμο είναι να πολεμάς, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις ανάμεσα στους άτεχνους νεοπλουτοκράτες και τους άτσαλους αντάρτες των πόλεων, είναι να τους δείξεις τι μπορεί να είναι πραγματικά η τέχνη. Του ζην, του επαναστατείν, του γαμημένου κενού.
Κάθισε λοιπόν όλο το Σαββατοκύριακο μπροστά στο μαγαζί του και εκτέλεσε το σχέδιό του όσο μπορούσε καλύτερα. Χθες το βράδι είχε ολοκληρώσει την ανακαίνιση. Δεν πέταξε κανένα σπασμένο κομμάτι της βιτρίνας. Με μονωτική ταινία και εσωτερικά μεταλλικά ελάσματα, ξανάστησε καταμόναχος ολόκληρη τη βιτρίνα συνταιριάζοντας τα συντριμμένα γυαλιά. Έκανε τόσο καλή και προσεγμένη δουλειά, που όταν τελείωσε η βιτρίνα έμοιαζε σαν έργο τέχνης, σαν κάποιο παράξενο γυάλινο ψηφιδωτό που έμοιαζε με ιστό αράχνης, σαν σπουδή πάνω στη χαοτική γεωμετρία. Κατόπιν, με μαύρο σπρέι ειδικό για γυάλινες επιφάνειες, έγραψε πάνω στην ανακατασκευασμένη βιτρίνα: «Η συγκόλληση είναι επανάσταση» Μετά ο Λευτέρης κάθισε πίσω από τον πάγκο και περίμενε μειλίχιος τον επόμενο πελάτη.

buzz it!

20 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Ο Λευτέρης είναι σοφός.Αλλά αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει ή Ιώβ ή ψυχασθενής.

(Αλήθεια,πέστε μου ποια είναι αυτή η εφημερίδα να γίνω συνδρομητής...).

aerostatik είπε...

θα βρώ το μαγαζί να γίνω πελάτης του...

Spy είπε...

Δηλαδή εγώ μικρός που είχα συγκολλήσει κάτι κάγκελα στον φράχτη του παππού μου, ήμανε επαναστάτης;


(τώρα εσείς χαϊ-κου το λέτε αυτό δηλαδή;)

Ανώνυμος είπε...

http://www.lifo.gr/content/x8/1266

Κύριε Σελιτσάνε, η εφημερίδα ενδέχεται να είναι αυτή :-ppppp

Κύριε nomad, σας κόβω αποφασισμένο μια ζωή τα σπασμένα να κολλάτε
:-ppppp

Μπονζούρ ιντελιγκέντσια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν πείθομαι ότι ο Λευτέρης ξαναέστησε τη βιτρίνα του με τον τρόπο που αναφέρατε, ούτε βέβαια ότι η φωτογραφία που βάλατε είναι η βιτρίνα, "έργο τέχνης" του μικρού μαγαζιού του.

Ωστόσο αν και άπιστη, κατά βάθος θέλω να πιστέψω πως πράγματι ο Λευτέρης και το μαγαζάκι του είναι μία πραγματικότητα και όχι αποκύημα της ρομαντικής μεν, επαναστατικής δε, αλλά πάντα δημιουργικής φαντασίας σας.

Nomad είπε...

Σελιτσάνε,

για να επιβιώσεις στον σύγχρονο κόσμο μάλλον εφόδιο είναι να είσαι λίγο και απο τα δύο που λετε. (Περί εφημέρίδος απαντησε το θεώρημα :ΡΡ)

:)

αεροστάτικ,

το έψαχνα κι εγω. Οποιος το βρει πρώτος ειδοποιεί



Κατάσκοπε,

εσείς είχατε πέσει μικρός στην καλλιτεχνική μαρμίτα, συνεπώς ναι -σε οτιδήποτε κανετε.

:ΡΡ

(ε ναι, μπροστά σε προηγούμενα σεντόνια... )

Θεώρημα,

ιντελιγκέντσια είστε και φαίνεστε, σας εβρισα εγω;;;;

:ΡΡΡ

Συγκολλώ άρα υπάρχω,

ομολογώ οτι αυτό το "ξεβράκωμα" αξίζει σε κάθε παραμυθά: μόλις θυμάται κανείς άπιστος ότι δυστυχώς η πραγματικότητα διαφωνεί με τις ιστορίες που διαβάζει, εκτιμά τα θαύματα της πίστης.

:ΡΡΡΡΡ

cynical είπε...

Aς μη το κάνουμε τωρα και δραμα. Μια τζαμαρια εσπασε. Θα μπορουσε απλα και να την αντικαταστήσει χωρις να μπει στο τριπ της καλλιτεχνικης δημιουργιας.

Ανώνυμος είπε...

"Δεν πείθομαι ... κατά βάθος θέλω να πιστέψω".
................

κ. Νομάδα
επειδή στην παραπάνω αντίφαση αυτό που ήθελα να τονίσω περισσότερο ήταν η θέλησή μου να πιστέψω και όχι να μην...
και επειδή τα λόγια του Μάνου Ελευθερίου σ΄αυτό το τραγούδι αντιστοιχούν πλήρως με αυτή μου τη θέληση
και επειδή μπορεί να φανεί ως άσχετο με την ανάρτησή σας, αλλά εμένα μου μοιάζει σχετικό:
http://www.youtube.com/watch?v=sLA9zZVIgYw&feature=related
με έμφαση καθώς το ακούτε στο :
"που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά,
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει".

Υ.Γ. Το 'ψαξα με τους Κατσιμιχαίους που θεωρώ εξαιρετική την ερμηνεία τους στο cd "Tρύπιες σημαίες",-σε δύο εκτελέσεις μάλιστα- αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα.
Υ.Γ 2 Οπότε συνεχίστε τις ιστορίες σας που ενίοτε μοιάζουν με παραμύθια.
Καλό κάνουν...

Niemandsrose είπε...

Αποκύημα της φαντασίας σου ή πραγματικότητα, ο Λευτέρης είναι πρόσωπο υπαρκτό. Πλέον. Και απ' ό,τι βλέπω κυκλοφορεί με ρούχο καλο(γ)ραμμένο.


(σημ.: ο κόσμος ζητά φωτό. Θρύψαλλα και η βιτρίνα του ρεαλισμού!)

Ανώνυμος είπε...

Έξυπνο αυτό που έκανε ο Λευτέρης αλλά η αναφορά στο blog είναι γραμμένη ίσως λίγο παραπάνω συγκινιτική και μελιστάλαχτη από ότι θα έπρεπε. Δεν είναι δα και ο Καίλας που βρήκε το φως του...

Nomad είπε...

Κυνική,

σίγουρα θα μπορούσε, δε χρειαζόταν όλο αυτό. Δυο παρατηρήσεις: α. συζητάμε τώρα επειδή έπραξε ετσι (αν και φανταστικό πρόσωπο)και β. η χρησιμότητα δεν είναι στοιχείο της τέχνης, αντίθετα η απουσία της είναι.
:)

Πίστευε κι ερεύνα,


έλα μου ντε που πηγε; Σας ευχαριστώ πολύ.

:)

Νιμαν,

για εικονογράφηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και μια κουκούλα, να είμαστε κι επίκαιροι. Εξάλλου σε σουρεαλιστικό κόσμο ζούμε.



Ανώνυμε,

εχετε δίκιο. Ωστόσο είναι ένα πράγμα η ιδέα κι ένα άλλο πράγμα η ικανότητα μεταδοσής της μέσω μιας ιστορίας. Οπότε αναλαμβάνω το τμήμα ευθύνης της γλυκερής απόδοσης, πάντως όταν το εγραφα προσδοκούσα να έβλεπε κανείς πίσω απ τον Καίλα, τον αντικατροπτρισμό του στο ξανακολλημένο θρύψαλλο.


:)

Βάσκες είπε...

Μαγικό φίλε, μαγικό.

Nomad είπε...

Βασκες,

ευχαριστώ σε πολύ φίλε.

:)

Αόρατη Μελάνη είπε...

"Aς μη το κάνουμε τωρα και δραμα. Μια τζαμαρια εσπασε. Θα μπορουσε απλα και να την αντικαταστήσει χωρις να μπει στο τριπ της καλλιτεχνικης δημιουργιας."

Αμέ! Και ο Βίνσεντ θα μπορούσε να ξεχρεώσει τον σπιτονοικοκύρη του, αντί να αγοράζει μπογιές και πινέλα, ο αχαϊρευτος.

Αμ' εκείνος ο Πωλ; Να παρατήσει τη δουλειά στην τράπεζα και να πάει στα ερημονήσια να μπογιατίζει μουσαμάδες και να πεθάνει στην ψάθα;

Εξυπνάκηδες!

Nomad είπε...

Αόρατη μελανη,

καμιά φορά σκέφτομαι τον Γουντι Αλλεν στο Κολωνάκι. Τυφλα ναχει το Μανχάταν!

:ΡΡ

Ανώνυμος είπε...

ο κυνικός μέσα μου δεν μ'αφήνει να γράψω αυτό που θέλω

ούτε κι εγώ όμως θα τον αφήσω να πει αυτά που θέλει

τέλος πάντων, εγώ ούτε πιάτο μπορώ να κολλήσω, όχι βιτρίνα , άρα δεν κάνω για επαναστάτης

Unknown είπε...

Tρομερό κείμενο Νomad μέσα απο αυτό το κέιμενο σου φαίνεται ότι ο Έλληνας έχει μαγκιά και δεν έιναι άβουλο κακομαθημένο όν.
Πέρνα μια βόλτα απο το blog μου αν σε ενδιαφέρει έχω ενδιαφέροντα post.
Καλώ εσένα και όποιον φίλο θέλει.

Τα φιλιά μου απο την Ζάκυνθο

Ανώνυμος είπε...

λατρευω τις μικρες προσωπικες επαναστάσεις. το να κάνεις κάτι τελείως άσκοπο και να βλέπεις ένα δικό σου νόημα σ' αυτο έχει μεγάλη γοητεία..

(και όταν διαβάζεις την εσπρέσο είναι σαν να ακους ένα έθνος να παραμιλάει στον εαυτό του;)

aKanonisti είπε...

Φοβερή ιστορία...
δεν με ενδιαφέρει αν είναι αληθινή ή όχι...
Η ουσία είναι που μετράει...

(φτου..και εγω ήρθα να διαφωνήσω... αίσχος!)

Nomad είπε...

kKKMοίρη,

υποθέτω ότι δεν θέλετε να στεναχωρήσετε τον λευτέρη και δε μιλάτε. Οκ, είναι ευγενική σκέψη.

:ΡΡΡ

Παιδί της πλατείας,

σε ευχαριστώ πολύ και χαιρετισμούς στο νησί! Θα περάσω, ναι.

:)

Ντεντεντμαιντ,

ειδικά η εσπρέσσο είναι ο ορισμός του εθνικού παραμιλητού!

:))))

Ακανονιστη,

γιατί φτύνετε κυρία μου; Διαφωνώ!

:ΡΡΡ