Το Στίγμα

Είχε μόλις επιτύχει το σκοπό του.

Είχε στην κατοχή του ένα απο τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ζωγραφικής.

Κι αν κατάφερνε να το πουλήσει, οι ζωές του ίδιου και της οικογένειάς του μέχρι τα τρισέγγονα, θα ήταν εξασφαλισμένες.

Ξεδίπλωσε τον καμβά, τον άπλωσε στο τραπέζι και βάλθηκε να τον κοιτά.

Να καταλάβει γιατί αυτόν τον πίνακα τον θεωρούσαν τόσοι πολλοί αριστούργημα.

Ο ίδιος δεν ήξερε πολλά απο τέχνη και εικαστικά.

Κάρφωσε το βλέμμα του στο στόμα του ανθρώπου που κραύγαζε.

Εβαλε τα χέρια του να στηρίζουν το κεφάλι με τους αγκώνες να ακουμπούν στο γραφείο και συγκεντρώθηκε.

Κάτι συνέβαινε με αυτή τη ζωγραφιά, το ένοιωθε απο τη στιγμή που την πρωτοαντίκρυσε, κάτι μυστικό, κάτι παράξενο υπήρχε εδώ.

Είχε σβήσει όλα τα φώτα στο δωμάτιο εκτός από το φως του γραφείου.

Εμεινε έτσι σκυμμένος πάνω απο τον πίνακα αρκετή ώρα.

Προσπαθούσε να καταλάβει.

Τότε είδε τα χρώματα. Για πρώτη φορά στη ζωή του.

Εκπληκτος τα κοιτούσε όπως τον τύλιγαν.

Το μπλε και το κόκκινο βγήκαν απο τον πίνακα, τον αγκάλιασαν και τον τράβηξαν προς την επιφάνεια του γραφείου.

Το πράσινο τον χάιδεψε απαλά στο λαιμό.

Το καφέ έπιασε να χορεύει με το μωβ.

Αφωνος, κοιτούσε βαθειά μέσα στο στόμα της μορφής, με τα χέρια πάντα στο πρόσωπο.

Και έτσι άκουσε την Κραυγή.

Την κραυγή των χρωμάτων.

Σαστισμένος κοίταξε τριγύρω.

Τότε μονάχα, συνειδητοποίησε πως τα πάντα γύρω του ήταν ασπρόμαυρα κι ο ίδιος σκιά.

Τα δάκρυα του πότισαν την κάτω αριστερή γωνία του καμβά.

Εκεί άφησε το στίγμα του. Για πάντα.

Σηκώθηκε και βγήκε απο το σκοτεινό δωμάτιο.

Τώρα ήξερε.

Ο πίνακας έμεινε εκεί.