Υπερασπίζοντας τον Αη Βασίλη

Επειδή δεν υπάρχουν Χριστούγεννα και το νέο έτος έχει μονάχα συμβολικό χαρακτήρα, ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος να χαίρεται τον Αη Βασίλη ως εάν υπήρχε και τους συμβολισμούς ως εάν ήταν πραγματικά γεγονότα. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ελεύθερος ακόμα και να αυτό-παραμυθιάζεται, ιδίως αυτό, και να μπορεί να χαίρεται σαν το παιδί του με τους ταράνδους και τους χοντρούς καλόβολους γέροντες με τη λευκή γενειάδα και την κόκκινη στολή, κι όλη τη φιλολογία των γιορτών. Μπορεί κι ο άθεος ακόμα να οικειοποιείται και να χαίρεται, ως έθιμο του τόπου του που αγαπάει κι όχι ως θρησκευτική επιταγή, ακόμα και το κλίμα της κατάνυξης των Χριστουγέννων.

Ισως αυτό να ερμηνεύει, σε κάποιο βαθμό, και τον τεράστιο σουρεαλισμό που η χώρα μας και πάλι, λαμπρή στυλοβάτης της παγκόσμιας σκέψης όπως πάντα, εισήγαγε στο εμβρόντητο παγκόσμιο κοινό, με τα ΜΑΤ να φυλάνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τριγύρω τους να χορεύουν κυκλωτικά και να τους κοροιδεύουν, μερικές δεκάδες γνωστά "παλιόπαιδα".

Ωστε παλιόπαιδα; Ανερμάτιστοι έφηβοι μπαχαλάκηδες που παρασύρονται απο τον καθε προβοκάτορα; Ντροπή τους σε μια δημοκρατία να νομίζουν ότι κάνουν εξέγερση; Ντροπή να οικειοποιούνται το ιερό Πολυτεχνείο; Για όσους επιδίδονται στις συγκρίσεις, θα ήταν πολύ απλό να τους θυμίσει κανείς όταν ξεσπαθώνουν κατά των νέων ότι η γενιά του Πολυτεχνείου 73, πολέμησε έναν ορατό εχθρό, μια χούντα έξω από τους ανθρώπους, μια δικτατορία εμφανή και καθισμένη στο θρόνο της, έτοιμη να διατάξει τα τανκς να επέμβουν. Αυτό που πολεμάει η γενιά του Πολυτεχνείου του 08 είναι ένας αόρατος εχθρός. Ένας μικρός φασιστάκος, ένα χομίνκουλους εγκατεστημένο ύπουλα και συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εντός του κέντρου όρασης του κόσμου ενός εκάστου εξ ημών, μηδενός εξαιρουμένου, σε ποικίλους βαθμούς. Άλλοι έχουμε γίνει πολύ φασίστες, άλλοι λιγότερο. Αλλοι φταίμε περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αυτό και μόνο κάνει μια πελώρια διαφορά και καταδεικνύει τη δυσκολία τους, τη δυσκολία ολονών μας, να δείξουμε τον εχθρό. Θα πρέπει να δείξουμε και τους καθρέφτες μας, κι αυτό δε βολεύει. Ασε που αν επικαλείται κανείς τη συλλογική ευθύνη, το φταίμε όλοι, τελικά καταλήγει στο δεν φταίει κανείς. Κι αυτό μας βολεύει, αντί να κοπιάσουμε να επιμερίσουμε τις ευθύνες του καθενός κι εκείνους που έχουν τις περισσότερες να τους αλλάξουμε. Μα υπάρχει κι άλλη διαφορά. Το τι συμβαίνει πραγματικά στις μέρες μας, αν αυτό που κάνουν οι έφηβοι είναι μια εξέγερση ή ένα ξέσπασμα χωρίς συνέχεια, αν αυτά τα παιδιά είναι μπαχαλάκηδες και ορίζονται από όση έκταση καταλαμβάνει στη σκέψη το κοντρόλ του Πλειστέισον ή αντίθετα, αν από αυτούς θα ανδρωθεί μια καλύτερη κοινωνία, είναι κάτι που ξεχνάμε πως δεν θα το κρίνουμε στην πραγματικότητα ούτε εμείς, ούτε εκείνοι. Θα το αποφασίσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια μας. Αυτά θα αποφασίσουν τι συνέβη στον καιρό μας, ερμηνεύοντας τη ζωή προς τα πίσω. Οπώς κάναμε κι εμείς για τη γενιά του Πολυτεχνείου, και κρίναμε ότι οι περισσότεροι ξεπούλησαν την επανάσταση για μια καρέκλα κι έτσι εξαργύρωσαν μια χαρά το γραμμάτιο που πολεμούσαν. Βλέπετε, το να ρίξεις μια χούντα επιφέρει μια δημοκρατία και μια δεύτερη χούντα, πιο επιδέξια. Αυτήν που εγκαθιδρύεται εντός του νικητή, που ανέχεται τον ασύδοτο καπιταλισμό και που βαφτίζει δημοκρατία το να αποφασίζουν 9 άνθρωποι να εξοντώσουν (με πείνα θες, εν ψυχρώ θες; ) έναν δέκατο, κι αυτοί να μην αποκαλούνται 9 δολοφόνοι, αλλα πλειοψηφία του 90%. κι ούτε ο νεκρός να λέγεται νεκρός, αλλά παράπλευρη απώλεια. Αυτήν που αποδέχεται να μεγαλώνουμε τα παιδιά με όραμα να γίνουν καλές βίδες ενός μηχανισμού που ούτε καν κατανοούμε, μα που αποδεχόμαστε πως μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί γιατί φοβόμαστε μήπως μας χαλάσει η κουπ αν τον αλλάξουμε. Ανάμεσα στους παιδοκόλακες και τους παιδονόμους, ανάμεσα σε μια κοινωνία που σχίζεται στα δυό, από ιδιοσυγκρασία μερικοί τάσσονται με το νόμο και την τάξη κι άλλοι με την πέτρα και τη φωτιά. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν πιστευουν ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, θυμούνται όμως ότι οι εφημερίδες αποκαλούσαν τέρας τον Ναπολέοντα όταν επέστρεψε απ την εξορία, και οι ίδιες εφημερίδες τον αποκαλούσαν αυτοκράτορα όταν έφτασε έξω απ το Παρίσι. Τώρα λοιπόν, μπορούμε όλοι μαζί να αυτοπαραμυθιαστούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι. Να πιστέψουμε πως δεν έγινε και τίποτα, πως ηταν κάτι αλήτες που έσπαγαν βιτρίνες και κατέστρεφαν αθώους μεροκαματιάρηδες το θέμα, να καταλάβουμε πως όλο αυτό το ξέσπασμα με τις διεθνείς προεκτάσεις ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο που πάει τελείωσε, και να περιμένουμε τον λαμπρό άγιο να μας φέρει το καινούργιο μας γκάτζετ, επι γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία, και φουλ ειτς ντι σε όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια να κλειστούμε ξανά στη φούσκα της προσωπικής μας ευημερίας (εντάξει, θα βάλουμε και διπλά λουκέτα αυτή τη φορά και αθραυστα τζάμια) και να περιμένουμε εκεί, αγκαλιά με τους οικείους μας, πότε η νομιμοφροσύνη θα επικρατήσει και οι βάρβαροι, επιτέλους, θα τουφεκιστούν. Ετσι κι αλλιώς, μέχρι τα εγγόνια μας να αποφασίσουν πόσο μαλάκες είμασταν όλοι, αν είμαστε τυχεροί θα έχουμε πεθάνει. Γιατί αν είμαστε άτυχοι θα έχουμε φαγωθεί ζωντανοί.

Καμιά φορά, απο την απόλυτη ελευθερία μας, μπορεί κανείς να φανταστεί τον Αη Βασίλη να φοράει το σκουφί του ανάποδα, να το κατεβάζει προς το πρόσωπο. Τότε, η κόκκινη κουκούλα κρύβει δυο μάτια που, σα να βρίσκονταν σε μια μάλλινη παραλλαγή του κουτιού του Σρέντιγκερ, δεν ξέρουμε ακόμα αν θα κοιτάξουν αθώα η με τον παγωμένο τρόπο που μαθαμε πια να κοιτάμε.

Υπερασπίστε τον Αη Βασίλη. Υπερασπίστε το παιδί.

Χρόνια πολλά.