Κέντρωνας 3 - Το φως που χορεύει

Είδε έναν καλοντυμένο κύριο με ακριβό κοστούμι να του λέει: -Τα έχω φροντίσει όλα. Το μόνο που θα έχεις να κάνεις εσύ είναι να τραβήξεις το κορδόνι. Αύριο το πρωί 100.000 δολάρια θα έχουν κατατεθεί στο λογαριασμό της οικογένειάς σου. Ο μουλάς Αχμέτ θα μακαρίζει το όνομά σου όλο το χρόνο μαζί με τα ονόματα των ηρώων σας. Μόνο αυτό έχεις να κάνεις, όλα τα άλλα είναι δικιά μου υπόθεση. -Μα πως θα μπούμε μέσα χωρίς να μας ελέγξουν; ρώτησε ο Δαυίδ, που τώρα λεγόταν Ζαντίγκ. -Σου είπα, αυτό είναι δική μου δουλειά. Είναι ένα τσούρμο ξιπασμένων γέρων πλούσιων που κατά βάθος θα ήθελαν να τελειώσουν την άχρηστη ζωή τους ένδοξα. Να το ξέρεις, χάρη θα τους κάνεις. Εγώ πάλι έχω τους δικούς μου λόγους, που αφορούν μόνο εμένα. Θα είσαι ο βοηθός μου, μην ανησυχείς καθόλου γι αυτό, απλά φόρεσε το κοστούμι που σου έφερα, απάντησε ο σερ Τζων. Το επόμενο βράδυ ο Ζαντίγκ ζωσμένος με πλαστικά εκρηκτικά τελευταίας γενιάς, πολύ μικρά και πολλαπλά αποτελεσματικά, και ντυμένος με ένα άψογο σμόκιν, συνόδευε τον σερ Τζων στο ξενοδοχείο όπου δινόταν το κοκτέιλ. Κολλημένος πίσω από τον άγγλο, ο Ζαντίγκ ίδρωνε και χάιδευε το κορδόνι. Πράγματι, κανένας δεν τον έλεγξε παρότι υπήρχε ασφάλεια στο κτίριο και έλεγχε αρκετά πρόσωπα. Όλοι παραμέρισαν για να περάσει ο σερ Τζων κι εκείνος μαζί του. Πέρασαν στο ασανσέρ και ανέβηκαν στον 25ο όροφο. -Θα περιμένεις έξι λεπτά και θα πυροδοτήσεις, είπε ο αριστοκράτης. Θέλω να απομακρυνθώ πρώτα, εντάξει; -Εντάξει. Βγήκαν στο χώρο του πάρτι. Δεκάδες ηλικιωμένοι πλούσιοι έπιναν σαμπάνιες και μιλούσαν υπό τους ήχους της τζαζ. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 60 χρόνια. Τα ρούχα και τα κοσμήματα που φορούσαν, ήταν μια κλασσική επίδειξη πλούτου. Η χλιδή στην αίθουσα ανάλογη. Ο Ζαντίγκ στάθηκε σε μια γωνιά, ήπιε μια γουλιά από τη σαμπάνια που του προσέφεραν. Ένα λεπτό. Σε λίγο, σκεφτόταν, όλοι αυτοί οι ξιπασμένοι θα είναι νεκροί. Κι εγώ δοξασμένος. Και η οικογένειά μου θα ζήσει καλά. Δύο λεπτά. Φοβάμαι το θάνατο. Έζησα όμως όμορφα. Αλίμονο στα αδέρφια μου που υποφέρουν στην πατρίδα. Εγώ τουλάχιστον αν και ξενιτεμένος υπέφερα λιγότερο. Τρία λεπτά. Τον πλησίασε μια νέα κοπέλα. Σερβιτόρα. Ξανθιά. Τυπική αμερικάνα, σκεφτόταν. Του χαμογέλασε και του προσέφερε ποτό. Πήρε το δεύτερο ποτήρι σαμπάνια. Ωραία γυναίκα. Αμερικάνα. Τι σημασία είχε; Τι σημασία είχε οτιδήποτε πια; Τέσσερα λεπτά. Στην αίθουσα πρέπει να υπήρχαν τώρα σχεδόν 50 άνθρωποι. Μόνο με το ρολόι ενός οποιουδήποτε, ο Ζαντίγκ υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να περάσει 10 χρόνια οικονομικής ξεγνοιασιάς στην πατρίδα του -αν φυσικά δεν πέθαινε στο μεταξύ απο καμιά βόμβα. Άδικο, ήταν άδικο. Κι αυτοί χαχάνιζαν σχολιάζοντας κοινούς γνωστούς, μάρκες αυτοκινήτων, καπρίτσια διασήμων φίλων τους. Όλος ο κόσμος τους αυτό το σαλόνι. Πέντε λεπτά.Δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει αν ήταν φόβος, ηδονή, δισταγμός η φανατισμός αυτό που επικρατούσε μέσα του. Έξω του πάντως επικρατούσε ο ιδρώτας. Είχε γίνει μούσκεμα. Ήπιε τη δεύτερη σαμπάνια μονορούφι κι άφησε το ποτήρι στον πάγκο. Άναψε τσιγάρο. Ξεκούμπωσε το σακάκι. 30 δευτερόλεπτα. Μήπως όλα αυτά είναι άσκοπα; Μήπως δεν υπάρχει τίποτα μετά; Μήπως όλα είναι ένα πελώριο ψέμα; Ένα παιχνίδι ενός κακού δημιουργού; Μήπως δεν υπάρχει κανένας δημιουργός; Μήπως είναι τυχαίο; Γιατί να ζεις; Γιατί να ζεις έτσι; Γελούσαν όλοι. Όλοι. Και του φαινόταν πως τον κοιτούσαν κιόλας. Πως του έριχναν λοξές ματιές, γεμάτες κάποια σημασία που μόνο οι ίδιοι καταλάβαιναν. Ίσως επειδή ήταν ο πιο νέος εκεί μέσα, ίσως επειδή τα χαρακτηριστικά του ήταν αραβικά. Πλούσιοι. Θα πεθάνετε. Δόξα στο Θεό. Δώσε μου τη δύναμη. -Αλλάχ ακμπάρ....ούρλιαξε ο Ζαντίγκ και τράβηξε με δύναμη το κορδόνι. Σιωπή. Ένα δευτερόλεπτο. Δυο. Τρία. Χειροκρότημα. Κι άλλο. Κι άλλο. Γέλια. Καγχασμοί. Πολλά χειροκροτήματα. Όλοι είχαν στραφεί και τον χειροκροτούσαν γελώντας. -Μπραβό, μπραβό, φώναξε κάποιος με λευκή γενειάδα που φαινόταν γάλλος. Ο Ζαντίγκ τους κοιτούσε άφωνος. Από την πόρτα εισόδου μπήκε τότε ο σερ Τζων χειροκροτώντας κι αυτός. Κατευθύνθηκε προς το μέρος του και του γέλασε. -Αγαπητέ ήσουν θαυμάσιος. Πραγματικά θαυμάσιος. Άξιζαν τα χρήματα που πήρες. Συγχαρητήρια. -Μα...τι συμβαίνει... ψέλλισε ο Ζαντίγκ ενώ ακόμα ακούγονταν σποραδικά χειροκροτήματα. -Ω, μα τίποτε τρομερό! Με αφορμή την πρόσφατη έκρηξη στην Ιερουσαλήμ, η λέσχη μας ήθελε να δει από κοντά έναν καμικάζι. Θέλαμε να μυρίσουμε τον ιδρώτα του και να δούμε αν θα αντέξει να πυροδοτήσει τα εκρηκτικά. Να τον κοιτάμε στα μάτια. Θέλαμε να νοιώσουμε αυτό το συναίσθημα που κάνει κάποιον να γίνει κινητή βόμβα. Ένα πείραμα, αν θέλεις. Η συγκέντρωση της αμοιβής σου ήταν απλή υπόθεση. Μπορείς φυσικά να την κρατήσεις. Εξάλλου μερικοί στοιχημάτισαν αν θα τραβούσες το κορδόνι ή αν θα το μετάνιωνες την τελευταία στιγμή. Βλέπεις Ζαντίγκ, τα χρήματα που κέρδισαν μερικοί εδώ μέσα σήμερα, είναι πολλά περισσότερα από αυτά που πήρες. Με το καλό αγαπητέ! Χαίρομαι πραγματικά που σε επέλεξα, με έβγαλες ασπροπρόσωπο. Ο Ζαντίγκ ένοιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. Το χαμόγελό του από ηλίθιο έγινε παρανοϊκό. -Πολύ ωραία σερ Τζων, είπε. Εξαίρετο κόλπο. Σας ευχαριστώ πολύ. Ο σερ Τζων τον χτύπησε στον ώμο και γύρισε να μιλήσει με κάποιους. -Μόνο που... είπε ο Ζαντίγκ. Ο βρετανός γύρισε πάλι προς το μέρος του.-Ναι; -Μόνο που παραβλέψατε κάτι αγαπητέ. -Παρακαλώ; είπε ο σερ Τζων παραξενεμένος.-Ναι, λέω παραβλέψατε ότι δεν έχω μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτά τα μοντέρνα εκρηκτικά. Κοιτάξτε… Και ο Ζαντίγκ άνοιξε διάπλατα το σακάκι του. Ο σερ Τζων πρόφτασε να δει το μασούρι της δυναμίτιδας γύρω στη μέση του. Από πάνω ακριβώς, στο ύψος του στομαχιού, ήταν κολλημένο με ταινία το μικρό δεματάκι με το απενεργοποιημένο πλαστικό εκρηκτικό. -Εσείς τι ακριβώς είχατε στοιχηματίσει σερ Τζων; ρώτησε ο Ζαντίγκ τραβώντας το δεύτερο κορδόνι με ένα σατανικό γέλιο. Και ο Ζερόμ, που στο ξύπνιο του ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας του Ισραήλ, πεταγόταν σοκαρισμένος από το κρεβάτι ενώ ο ονειρευτής έβγαινε απαλά από μέσα του. Ο πιλότος ανακάθισε και κράτησε το κεφάλι με τα δύο του χέρια. Την επόμενη μέρα ήξερε ήδη ότι θα του ανέθεταν έναν ακόμα βομβαρδισμό στη Δ. Όχθη. Σηκώθηκε, είδε το ρολόι που έλεγε 4 το πρωί, πήγε στο σαλόνι, άναψε ένα τσιγάρο και κάθισε στην πολυθρόνα του συλλογισμένος. -Αυτό είναι λάθος για μένα, είπε ο Αλαντάρ. Να συγκινείται κανείς μονάχα όταν τα δικά του πρόσωπα εμπλέκονται σε πόλεμο. -Όμως αυτό είναι κοινό στοιχείο όλων των έμβιων όντων Αλαντάρ, παρατήρησε ο Πελίνο. Ούτε καν μόνο των ατελών ανθρώπων. Όλων. Οπότε τι λάθος είναι αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο της ζωής; Και τώρα τι κατάφερες ; Αναστάτωσες έναν πιλότο. Απλά αυτό έκανες. Γιατί ξέρουμε από την ιστορία ότι οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν άλλαξαν. -Κάνεις μεγάλο λάθος. Μπορεί οι αποφάσεις να μην άλλαξαν, θυμάσαι όμως την άρνηση 14 Ισραηλινών πιλότων να ξανακάνουν επιχειρήσεις εναντίον αμάχων; Ο Ζερόμ την επανέλαβε. Όχι μόνο άλλαξε κάτι λοιπόν, αλλά όλη η στάση ζωής του έτσι; Παραδέξου ότι του έδωσα μια γερή μπουνιά στο στομάχι, ότι έγινε άλλος άνθρωπος. -Αλανταρ αυτή η άρνηση θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς. Αφού κινούμαστε εκτός χρόνου, δεν έχει νόημα να αποδίδουμε στις δικές μας ενέργειες τα γεγονότα, έτσι δεν είναι; Εκτός κι αν κολακεύει τον εγωισμό μας... -Τώρα κι αν είσαι άδικος. Το ίδιο μπορούσα να πω κι εγώ πριν για τον αρχαιολόγο σου. Ασφαλώς και όσα συμβαίνουν τα ξέρουμε. Παρ’ όλα αυτά παίζουμε κι εμείς έναν μικρό ρόλο στην τέλεσή τους. Τη νοηματοδοτούμε εκ των υστέρων. Αλλά δεν τα ξέρεις αυτά Πελίνο, τώρα θα τα μάθεις; Να σου πω κάτι όμως. Ακόμα κι αν δεν συνέβαινε η άρνηση, η τέχνη δεν είναι αναγκαίο να παράγει αποτέλεσμα. Η τέχνη απλά υπάρχει. Η αξία της έγκειται στο ότι είναι πρακτικά άχρηστη και στόχο έχει την αισθητική απόλαυση, παρά στα αποτελέσματα που παράγει. -Το παραδέχομαι, εντάξει. Αν και άκουσες πιστεύω τον Μπέλβερ, θα ζητήσουν να τους πούμε και τις πιθανές παρενέργειες των ιστοριών μας. Νομίζω πάντως ότι και η απόλαυση είναι αποτέλεσμα, έστω κι αν δεν είναι χρηστικό. Και επιμένω ότι αυτό που χαρακτηρίζεις λάθος, είναι κανόνας της έμβιας ύλης. -Δε με νοιάζει να διηγηθώ αποτελέσματα Πελίνο. Ανεξάρτητα από τον αγώνα, εμένα με ενδιαφέρει να δώσω σε εσένα να καταλάβεις. Εσύ είσαι ο φίλος μου, ο αγώνας δεν με πολυενδιαφέρει. Κι αυτό που λες κανόνα εμάς δεν μας χαρακτηρίζει. -Άλλο εμείς βρε Αλανταρ. Εμείς είμαστε φασματικοί. Δε βιώνουμε τους θανάτους με τον τρόπο που τους βιώνουν όσοι ζουν στην ύλη. Ούτε ακολουθούμε το χρόνο προς μια κατεύθυνση, όπως εκείνοι. Εσύ χρησιμοποίησες τον θάνατο για να «νοηματοδοτήσεις» όπως λες. Το βρίσκω αντιφατικό να χρησιμοποιείς την απουσία νοήματος για να ερμηνεύσεις τι είναι αυτό που λείπει. Και ποια ήταν δηλαδή η διαφορά από τους εφιάλτες μου, ότι προκάλεσες συγκίνηση παράλληλα με τον τρόμο; -Πες το κι έτσι. -Πάντα ο θάνατος σοκάρει τους ανθρώπους Αλανταρ. Πως θα σου φανεί αν εγώ χρησιμοποιήσω το νόημα της αγάπης ως πηγή έμπνευσης; Κι αν το αναζητήσω μέσα σε μια μελιτζανοσαλάτα; Θα το αποδεχτείς ως τέχνη άραγε; -Να δω και θα σου πω. Πάντως έτσι όπως το λες μου φαίνεται ακόμα πιο κοινότοπο. Η λαγνεία είναι εξ ορισμού θνησιγενής και πάντα τα πράγματα που γεννιούνται για να τελειώσουν τους ερεθίζουν. Η θλίψη ξεγεννάει τη δημιουργία, ενώ τη χαρά απλά τη ζει κανείς. -Εντάξει. Ας δούμε λοιπόν. Πάμε μια βόλτα στη Νέα Υορκη; Όταν ο Αλαν ξύπνησε, δε θυμόταν ακριβώς το όνειρο. Θυμήθηκε όμως να την ξυπνήσει με φιλιά. Ήταν φοιτήτριά του. Όχι η μόνη φοιτήτριά του που πόθησε ποτέ, ούτε η μόνη που πήρε στο κρεβάτι του. Μόνο που δεν ήταν αστροφυσικός αλλά αρχιτέκτονας και ζωγράφος. Η κοπέλα του είχε φέρει το σκαρίφημα ενός πίνακά της για συμβουλές, πριν λίγες μέρες. Ήταν σουρεαλιστικός. Δεκάδες ανθρωπάκια σε μια παράξενη διαδήλωση. Άλλοι κρατούσαν ψάρια, άλλοι ανέμιζαν κροταλίες, άλλοι χτυπούσαν χταπόδια σαν τύμπανα, ένα σε κάθε χέρι, μια γυναίκα με άσπρο νυχτικό χόρευε. Στην μέση μια ομάδα ύψωνε μια τεράστια σημαία. Πάνω στη σημαία που έπιανε αρκετά μεγάλο τμήμα του πίνακα, ένας μικρός πορτοκαλί ιπποπόταμος έσπρωχνε μια γαζέλα βοηθώντας τη να βγει από το νερό, απ’ όπου ξεπρόβαλε το σαγόνι ενός κροκόδειλου. Ο ιπποπόταμος ήταν το χθεσινό καινούργιο της πρόσωπο στην πινακοθήκη των παραδόξων -και ήταν δική του ιδέα. Αυτό που δεν είχαν καταλήξει ήταν τι χρώμα θα έπρεπε να έχει το φόντο της σημαίας. Εκείνη έλεγε κόκκινη, εκείνος κρατούσε επιφύλαξη για το αισθητικό αποτέλεσμα με τον πορτοκαλί ιπποπόταμο και σκεφτόταν το μαύρο. Πάνω σε αυτή τη διαφωνία κατέληξαν στο κρεβάτι. -Νομίζω πως έχεις δίκιο. Η σημαία καλύτερα κόκκινη, της είπε ψιθυριστά. Σκούρο είναι το υπόλοιπο φόντο. Το μισοκοιμισμένο της χαμόγελο πλάτυνε κι ο Αλαντάρ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία του φιλιού για να βγει από τον καθηγητή. Ο Πελίνο που καθόταν στο περβάζι του παραθύρου, του χαμογέλασε βαθυκόκκινα. Οι δυό τους άρχισαν κατοπιν να ανταγωνίζονται δημιουργώντας παράξενα ονειρα σε πλήθος ανθρώπων όλων των εποχών. Ενα βράδι μπήκαν στον Μπωντλέρ και μια άλλη στον Τύχο Μπράχε, έναν αστρονόμο της αναγεννησης. Την επόμενη νύχτα ανασκάλεψαν τις μνήμες ενός ερωτοχτυπημένου μεταφραστή και ο Πελίνο, άτιμο αερικό, χάραξε ανεξίτηλα ένα παράξενο σημάδι στην κοιμισμένη ψυχή του. Πάλευσαν μεταξύ τους πολλές νύχτες για τη νίκη. Αφού σκάρωσαν πολλές σκανταλιές κι ένοιωσαν πια έτοιμοι για την τελική κρίση, επέστρεψαν στο πεύκο όπου ο Μπέλβερ τους είχε παρακινήσει να ξεκινήσουν τον αγώνα τους. Πάνω στο μεγάλο δέντρο ήταν στριμωγμένα όλα τα χρώματα και οι ακτινοβολίες. Το νέο της μονομαχίας είχε κάνει κύκλο και εκατομμύρια ονειρευτές της ευρύτερης περιοχής είχαν συγκεντρωθεί, για να απολαύσουν τις εικόνες που θα τους έφερναν οι δυό μονομάχοι και να ψηφίσουν τον επόμενο τοπικό καθοδηγητή. Ο συνωστισμός στο γέρικο πεύκο ήταν πολύ μεγάλος. Και γινόταν ακόμα μεγαλύτερος, καθώς μαζί με τους ονειρευτές είχαν πιάσει θέσεις εκατοντάδες τζιτζίκια, μέλισσες, σκαθάρια κι άλλα ζουζούνια και αρκετά πουλιά. Ανάμεσα στα πουλιά ήταν και η Μπαζ. Τα υλικά πλάσματα βέβαια δεν θα μπορούσαν να ακούσουν τη διήγηση αφού σε τέτοιες περιπτώσεις οι ονειρευτές χρησιμοποιούν την ηλεκτρική μεταφορά εμπειριών, αλλά είχαν περιέργεια να δουν όσα μπορούσαν περισσότερα. Όταν ο Αλανταρ κι ο Πελίνο εμφανίστηκαν, ο έντονος κυματισμός χαιρετισμού των ονειρευτών παραλίγο να δημιουργήσει αναστάτωση στο μικρό καφενείο που βρισκόταν από κάτω. Οι άνθρωποι που έπιναν τον καφέ τους ένοιωσαν ένα ξαφνικό αεράκι να φυσά. Μερικές εφημερίδες παρασύρθηκαν κι ένας μεσήλικας έπιασε το καπέλο του. Σε ορισμένους φάνηκε ότι είδαν κάποιες στιγμιαίες παράξενες αναλαμπές, σαν ένα απότομο ουράνιο τόξο που εμφανίστηκε και χάθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο τρελός της γειτονιάς φώναξε «ήρθαν, ήρθαν τα χρώματα!», αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Ο Αλανταρ είχε διαλέξει ένα απαλό κίτρινο φως κι ο Πελίνο, πιο φανταχτερός όπως πάντα, είχε ντυθεί με ένα λαμπερό σιελ. Ο Μπέλβερ καλωσόρισε τους δυο μονομάχους, τα τζιτζίκια σώπασαν, τα πουλιά σταμάτησαν να κυνηγάνε τα ζουζούνια και η συνέλευση ησύχασε για να ακούσει. Στο κεντρικό κλαδί, ο Αλανταρ κι ο Πελίνο στάθηκαν δίπλα-δίπλα και ο Μπέλβερ τους παρότρυνε να ξεκινήσουν τη διήγηση. Τα εκατομμύρια των ονειρευτών συντονίστηκαν στο συγκεκριμένο μήκος κύματος και οι μονομάχοι ξεκίνησαν τη μετάδοση των ιστοριών τους διαδοχικά. Χρειάστηκαν περίπου 5 λεπτά για όλη τη διαδικασία. Αμέσως μετά, η φασαρία στο δέντρο ξεκίνησε ακόμα πιο έντονη. Οι γνώμες και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Λόγω της μεγάλης ενέργειας, ένα σύννεφο μαζεύτηκε από πάνω κι άρχισε να φυσάει αρκετά δυνατός αέρας. Τα περισσότερα ζουζούνια διαμαρτυρήθηκαν και πολλά πουλιά, εκνευρισμένα παράτησαν το πελώριο πεύκο και πήγαν να καθίσουν σε πιο ήσυχα κλαδιά. Όχι όμως η Μπαζ. Ακόμα και οι άνθρωποι που βρίσκονταν από κάτω αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν μέσα στο καφενείο, μη μπορώντας να εξηγήσουν την απότομη καιρική μεταβολή. Σε λίγο ο Μπέλβερ όρισε 1000 ονειρευτές ως εφορευτική επιτροπή και ζήτησε να γίνει η ψηφοφορία. Θα χρησιμοποιούσαν τα χρώματα που είχαν επιλέξει οι μονομάχοι, κίτρινο για τον Αλανταρ, γαλάζιο για τον Πελίνο. Με το σύνθημα του καθοδηγητή, το δέντρο φωτίστηκε με τα δύο χρώματα. «Νάτα- νάτα, κοιτάξτε!», φώναζε από κάτω ο τρελός, αλλά δεν τον άκουγε κανείς μια που είχαν μπει όλοι μέσα στο καφενείο. Η εφορευτική επιτροπή απομακρύνθηκε από το δέντρο σε αρκετή απόσταση και προσπάθησε να διακρίνει το χρώμα που επικρατούσε. «Σα να μου φαίνεται ότι το κίτρινο είναι ελαφρά περισσότερο. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι επικρατεί με σαφήνεια», είπε η Λούκα, που είχε ταξιδέψει από τον βορρά για να δει τον αγώνα. -Ναι…Κι εμένα μου φαίνεται πως δεν ξεχωρίζει κάποιο χρώμα αισθητά», είπε ο Τσιλίγκουα. «Να ψηφίσουμε μεταξύ μας», πρότεινε τότε ο Καλ. Η εφορευτική επιτροπή έκανε τη δεύτερη ψηφοφορία. Οι 880 ψήφισαν ότι τα χρώματα ήταν τόσο διάσπαρτα ώστε δεν επικρατούσε κάποιο, 65 ψήφισαν κίτρινο και 55 γαλάζιο. Κατόπιν επέστρεψαν στο δέντρο και ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα στον Μπέλβερ που προβληματίστηκε. -Μαλιστα… είπε. Λοιπόν, η κατάσταση δεν είναι ξεκάθαρη. Κύριοι –γύρισε στους μονομάχους δεν βλέπω να ξεχωρίζει αισθητά κάποιος. Υποθέτω να θυμάστε ότι οι μικρές πλειοψηφίες δεν εκλαμβάνονται ως πραγματικές στο δίκαιό μας. -Οπότε; Τι κάνουμε τώρα; Δική σου ήταν η ιδέα Μπέλβερ, εσύ να βρεις μια λύση, είπε ο Πελίνο κάπως χολωμένος. Είχε την πεποίθηση ότι θα νικούσε με διαφορά και τώρα αισθανόταν πίκρα. Ο Αλανταρ δεν μίλησε. Ο Μπέλβερ σκεφτόταν και η φασαρία στο δέντρο ξεκίνησε πάλι. Γινόταν ολοένα και πιο έντονη, καθώς οι ονειρευτές διαφωνούσαν και κουβέντιαζαν το αποτέλεσμα, όταν ακούστηκε μια φωνούλα: -Παρακαλώ, να προτείνω μια ιδέα; Απορημένοι οι ονειρευτές άκουσαν τη Μπαζ να μιλάει. -Μα…πως καταλαβαίνεις τι συμβαίνει; ρώτησε ο Μπέλβερ. Οι υλικοί, εκτός από τους ανθρώπους, μπορούσαν να δουν τους ονειρευτές αλλά όχι και να κατανοούν την επικοινωνία τους -εκτός κι αν το επέτρεπαν οι ίδιοι. -Δεν ξέρω ακριβώς τι λέτε. Πάντως νοιώθω πως δεν μπορείτε να χρωματίσετε το δέντρο. -Βλέπεις δηλαδή την ψηφοφορία; είπε έκπληκτος ο Μπέλβερ. -Όχι ακριβώς. Αισθάνομαι όμως ότι παλεύουν δύο φάσματα χωρίς να επικρατεί κάποιο. -Μμμμ…παράξενο. Αλλά τέλος πάντων. Πες μας, τι θες να προτείνεις; -Κοιτάξτε, νομίζω ότι ο αγώνας με τους ανθρώπους είναι εύκολος και δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Εσείς οι διάφανοι όλο με αυτούς ασχολείστε. Σας αρέσει που δεν συνειδητοποιούν ότι παίζετε μαζί τους. Κι έτσι δεν μπαίνετε συχνά σε εμάς, παρότι εμείς σας θέλουμε και σας ζητάμε. Αυτό είναι άδικο, όμως εν προκειμένω δε θέλω να σας κατηγορήσω για εκλεκτικισμό αλλά να βοηθήσω τον αγώνα σας και να επωφεληθώ από αυτόν. -Με ποιόν τρόπο δηλαδή; -Να, προτίθεμαι, αν συμφωνείτε, να γίνω εγώ πεδίο τελικής αναμέτρησης. Έχω να δω όνειρο πάρα πολύ καιρό. Αν πραγματικά θέλετε να κρίνετε ποιος είναι καλύτερος, τότε νομίζω πως είμαι πιο πρόσφορη αρένα από οποιονδήποτε άνθρωπο. Αυτά τα φωτεινά σημάδια με έχουν τρελάνει. Είναι παντού. Τα βλέπω έξω στα δέντρα, πάνω στη βιβλιοθήκη, στα περβάζια, στην καμινάδα, παντού. Έχουν διάφορα χρώματα Νομίζω ότι παραφρονώ. Υπήρχαν πάντα; Εγώ τα επινόησα και τώρα εισβάλουν στον έξω κόσμο; Να θυμηθώ -χα!- να ρωτήσω τη μικρή μου όταν έρθει τι γίνεται με μένα. Τώρα μόλις διάβασα το τελευταίο κείμενο. Όντως δεν πάω καλά, φαίνεται κι από αυτά που γράφω. Ακολουθούν: Ζω, δηλαδή είμαι άλλος. Επίλογος.