Nohiboka: To τελευταίο ρεπορτάζ

Ο Δαβίδ μόνταρε πυρετωδώς το τελευταίο ρεπορτάζ.

Δούλευε 15 ώρες και ήταν πτώμα, στο κτίριο της κρατικής τηλεόρασης στο Τελ Αβιβ. Οι ειδήσεις των 8 ξεκινούσαν σε μισή ώρα και το θέμα του έπαιζε δεύτερο, πίσω απο την τελευταία επίθεση παλαιστίνιου καμικάζι που είχε πάρει μαζί του 17 ανθρώπους. Το θέμα του Δαβίδ ήταν ο πόλεμος που μόλις είχε ξαναρχίσει. Κι αυτός έπρεπε να ντύσει ακόμα 5 λεπτά σπικαρίσματος του ρεπόρτερ από τη Βαγδάτη με τα πλάνα που μόλις είχαν φτάσει απο το δορυφόρο. Τα πλάνα είχαν διάρκεια 40 λεπτών. Ηταν αδύνατο να προλάβει να τα δεί κανονικά. Γύρισε στο forward ενώ η εικόνα έπαιζε. Τα πλάνα άρχισαν να τρέχουν με τριπλή ταχύτητα. Ηλπιζε να μη χάσει κάτι σημαντικό αλλά να μειώσει το χρόνο σε περίπου 15 λεπτά. Ετσι θα είχε άλλα 15 να ντύσει το θέμα μέχρι την έναρξη του δελτίου κι άλλα τόσα περίπου μέχρι να τελειώσει το πρώτο θέμα, ευτυχώς υπήρχε δήλωση του Πρωθυπουργού οτι τα πράγματα οδηγούνταν στα άκρα κι αυτό σήμαινε οτι την επομένη μπορεί να ξεκινούσε ενας δεύτερος πόλεμος. Μάλλον θα με καλέσουν στην επιστράτευση αυτή τη φορά, σκεφτόταν ο Δαβίδ, ενω προχωρούσε στο γρήγορο τα πλάνα του γειτονικού πολέμου. Το υλικό στην αρχή δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Οι συνήθεις λάμψεις των αντιαεροπορικών στον νυχτερινό ουρανό, το σταντ απ του ρεπόρτερ απο την ταράτσα του ξενοδοχείου, φυσικός ήχος εκρήξεων. Κύλησαν κάπου 20 λεπτά υλικού με τέτοια. Στη συνέχεια υπήρχαν πλάνα απο πιο νωρίς, ήταν ακόμα μέρα. Εδειχναν τις προετοιμασίες σε κάποιο νοσοκομείο, κάποιους ιρακινούς στρατιωτικούς να μιλούν, το θρήνο γυναικών για νεκρούς απο προηγούμενο βομβαρδισμό, να, εδώ έδειχναν τα πτώματα, ένα μικρό βουναλάκι σωμάτων που ακόμα κάπνιζε καλυμμένο με κουβέρτες και τριγύρω παιδιά. Η κάμερα τώρα είχε εστιάσει στα παιδικά πρόσωπα, που αλλα γελούσαν σα να συνεχιζόταν η ζωή κανονικά κι άλλα ήταν δακρυσμένα, σα να θρηνούσαν τους δικούς τους. Ξαφνικά του φάνηκε οτι είδε ενα γνώριμο πρόσωπο. Φριζ. Γύρισε το πλάνο χειροκίνητα προς τα πίσω, ώσπου στην άκρη δεξιά του λόφου με τα πτώματα είδε την μικρή κοπελίτσα που καθόταν σκεπτική και κοιτούσε κατευθείαν στο φακό. Πάγωσε την εικόνα κι ένοιωσε να ανατριχιάζει. -Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Για μια στιγμή λησμόνησε οτι δεν είχε χρόνο κι αρχισε να ζουμάρει όσο γινόταν την εικόνα προς το πρόσωπο της μικρής. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κάρφωναν. Το θλιμένο της βλέμα του ξέσκισε τα σωθικά. Τα μαύρα μπλεγμένα της μαλλιά, τα στρογγυλά μαγουλάκια, τα χειλάκια της, αυτά τα χειλάκια που είχε τόσες φορές φιλήσει. Η μικρή Ιρακινή ήταν ολόιδια, φτυστή με την Λουίζα, την 10χρονη κόρη του. Η ομοιότητά της ήταν συγκλονιστική, τι συγκλονιστική, λες και δεν ήταν ομοιότητα αλλα η Λουίζα είχε ξαφνικά μεταφερθεί μέσα στον ξένο πόλεμο και τον κοιτούσε καθισμένη πλαι απο τον σωρό των πτωμάτων. Ο Δαβίδ ένοιωσε μια παγωνιά στην καρδιά του. -Θεέ μου, σκέφτηκε, ευτυχώς Θεέ μου. Κι απο την άλλη, ένοιωσε βαθύ πόνο γιαυτή τη μικρή Ιρακινή που έμοιαζε τόσο μελαγχολική, θρηνώντας πιθανώς τους δικούς της. Συνέχισε το πλάνο σε αργή κίνηση. Τώρα η Λουίζα γύρισε αργά το βλέμμα στο βουναλάκι. Εσκυψε προς μια απο τις κουβέρτες, την ανασήκωσε ελαφρά κι έχωσε μέσα το χεράκι της. Απο το πλάνο δεν μπορούσε να δεί, καταλάβαινε όμως οτι κάτι χάιδευε. Ισως το κεφάλι του νεκρού της. Ποιός να ήταν άραγε... Μετά το κορίτσι κάρφωσε και πάλι τα υγρά του μάτια στην κάμερα που τώρα έκανε ζουμ. Ο Δαβίδ, παρότι δε μπορούσε να ακούσει τον ήχο διάβασε τα χείλη της. Και αντι για την εικόνα, πάγωσε ο ίδιος. Του φάνηκε πως η μικρή έλεγε στην κάμερα... anee ohevet otkha ...που σημαίνει "σ αγαπώ". Ομως αυτή είναι η Εβραική φράση. Κανονικά έπρεπε να πεί Nohiboka, η κάποια αλλη απο τις αραβικές φράσεις, τις οποίες ο Δαβίδ ήξερε αφού μιλούσε αραβικά. Μια Ιρακινή όμοια με την κόρη του να λέει "σ' αγαπώ" στα εβραίικα, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Ειδε το πλάνο ξανά και ξανά, σε κανονική και αργή ροή. Διάβασε τα χείλια της πολλές φορές. Ναι, αυτό έλεγε. Ο Δαβίδ ίδρωνε. Τότε μπήκε μέσα φουριόζος ο διευθυντής ροής των ειδήσεων και τού'βαλε τις φωνές. Το σήμα του δελτίου ήταν στην οθόνη. Πανικόβλητος ο Δαβίδ σταμάτησε να αναρωτιέται κι έντυσε αμέσως τα τελευταία 40 δεύτερα του σπικάζ με το πλάνο του κοριτσιού και του βουνού των πτωμάτων. Εδωσε το μονταρισμένο υλικό στον άντρα που τον έβριζε κι επιτέλους ανάσανε. Μαζεύοντας τα πράγματά του αναρωτιόταν ακόμα για την παράξενη σημειολογία. Είχε κάνει ενα αντίγραφο της σκηνής και την πήρε μαζί του σε κάρτα μνήμης. Στο σπίτι θα την έβλεπε ξανά προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε. Οχι μαζί με τη Λουίζα όμως. Δεν ήθελε το δικό του το παιδί να δεί εναν καθρέφτη του εαυτού του να χαιδεύει πτώματα με μάτια υγρα. Ναι, το λυπόταν εκείνο το κοριτσάκι. Μα ο λαός του είχε τα δικά του προβλήματα, αύριο ίσως ξεκινούσε πάλι ο πόλεμος κι εδω, σκεφτόταν. Ο Δαβίδ, χρόνια μοντέρ, είχε δεί χιλιάδες παιδιά να θρηνούν, εκατοντάδες πτώματα. Ηξερε λοιπόν, πως σήμερα είχε συγκινηθεί όχι εξαιτίας του παιδιού -αφού ο επαγγελματικός του μιθριδατισμός ήταν πια γερά εδραιωμένος- αλλά εξαιτίας της ομοιότητας. Δεν είχε δεί ενα παιδί της Βαγδάτης. Ειχε δεί πως θα ήταν το δικό του παιδί αν ζούσε στη Βαγδάτη. Προβληματισμένος από αυτό το τελευταίο ρεπορτάζ κατέβηκε απο το κτίριο της ραδιοτηλεόρασης και πέρασε απέναντι στη στάση. Το λεωφορείο ερχόταν. Σε λίγο θα ήταν σπίτι και θα αγκάλιαζε επιτέλους τη Λουίζα. Ειχε συγκλονιστεί με αυτή την απίθανη ομοιότητα και την ανεξήγητη εβραίικη φράση. Το λεωφορείο προσέγγισε τη στάση. Δίπλα του καμιά εικοσαριά άνθρωποι, εργαζόμενοι σε κοντινά κτίρια ετοιμάζονταν να μπούν. Τότε πρόσεξε τον νεαρό με την ανοιγμένη καμπαρντίνα και την ίδια στιγμή τον άκουσε να ουρλιάζει με μια εκκωφαντική κραυγή το Αλλαχ Ακμπαρ

-Θεε μου...ήταν το μόνο που πρόφτασε να ψιθυρίσει, για τρίτη φορά εκείνη τη μέρα ο άθεος Δαβίδ.

Η ύστατη εικόνα που σχημάτισε στο μυαλό του, ήταν η εικόνα της Λουίζας να χαιδεύει ένα πτώμα σκεπασμένο πρόχειρα με κουβέρτες ανάμεσα σε μια σωρό νεκρών και να ψιθυρίζει σε κάποια αόρατη κάμερα... anee ohevet otkha ...αλλά τη στιγμή που τα μάτια του θόλωναν ο Δαβίδ άκουγε

Nohiboka.

*μεταφορά και τροποποίηση από έντυπη έκδοση