Nohiboka: To τελευταίο ρεπορτάζ

Ο Δαβίδ μόνταρε πυρετωδώς το τελευταίο ρεπορτάζ.
Δούλευε 15 ώρες και ήταν πτώμα, στο κτίριο της κρατικής τηλεόρασης στο Τελ Αβιβ. Οι ειδήσεις των 8 ξεκινούσαν σε μισή ώρα και το θέμα του έπαιζε δεύτερο, πίσω απο την τελευταία επίθεση παλαιστίνιου καμικάζι που είχε πάρει μαζί του 17 ανθρώπους. Το θέμα του Δαβίδ ήταν ο πόλεμος που μόλις είχε ξαναρχίσει. Κι αυτός έπρεπε να ντύσει ακόμα 5 λεπτά σπικαρίσματος του ρεπόρτερ από τη Βαγδάτη με τα πλάνα που μόλις είχαν φτάσει απο το δορυφόρο. Τα πλάνα είχαν διάρκεια 40 λεπτών. Ηταν αδύνατο να προλάβει να τα δεί κανονικά. Γύρισε στο forward ενώ η εικόνα έπαιζε. Τα πλάνα άρχισαν να τρέχουν με τριπλή ταχύτητα. Ηλπιζε να μη χάσει κάτι σημαντικό αλλά να μειώσει το χρόνο σε περίπου 15 λεπτά. Ετσι θα είχε άλλα 15 να ντύσει το θέμα μέχρι την έναρξη του δελτίου κι άλλα τόσα περίπου μέχρι να τελειώσει το πρώτο θέμα, ευτυχώς υπήρχε δήλωση του Πρωθυπουργού οτι τα πράγματα οδηγούνταν στα άκρα κι αυτό σήμαινε οτι την επομένη μπορεί να ξεκινούσε ενας δεύτερος πόλεμος. Μάλλον θα με καλέσουν στην επιστράτευση αυτή τη φορά, σκεφτόταν ο Δαβίδ, ενω προχωρούσε στο γρήγορο τα πλάνα του γειτονικού πολέμου. Το υλικό στην αρχή δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Οι συνήθεις λάμψεις των αντιαεροπορικών στον νυχτερινό ουρανό, το σταντ απ του ρεπόρτερ απο την ταράτσα του ξενοδοχείου, φυσικός ήχος εκρήξεων. Κύλησαν κάπου 20 λεπτά υλικού με τέτοια. Στη συνέχεια υπήρχαν πλάνα απο πιο νωρίς, ήταν ακόμα μέρα. Εδειχναν τις προετοιμασίες σε κάποιο νοσοκομείο, κάποιους ιρακινούς στρατιωτικούς να μιλούν, το θρήνο γυναικών για νεκρούς απο προηγούμενο βομβαρδισμό, να, εδώ έδειχναν τα πτώματα, ένα μικρό βουναλάκι σωμάτων που ακόμα κάπνιζε καλυμμένο με κουβέρτες και τριγύρω παιδιά. Η κάμερα τώρα είχε εστιάσει στα παιδικά πρόσωπα, που αλλα γελούσαν σα να συνεχιζόταν η ζωή κανονικά κι άλλα ήταν δακρυσμένα, σα να θρηνούσαν τους δικούς τους. Ξαφνικά του φάνηκε οτι είδε ενα γνώριμο πρόσωπο. Φριζ. Γύρισε το πλάνο χειροκίνητα προς τα πίσω, ώσπου στην άκρη δεξιά του λόφου με τα πτώματα είδε την μικρή κοπελίτσα που καθόταν σκεπτική και κοιτούσε κατευθείαν στο φακό. Πάγωσε την εικόνα κι ένοιωσε να ανατριχιάζει. -Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Για μια στιγμή λησμόνησε οτι δεν είχε χρόνο κι αρχισε να ζουμάρει όσο γινόταν την εικόνα προς το πρόσωπο της μικρής. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κάρφωναν. Το θλιμένο της βλέμα του ξέσκισε τα σωθικά. Τα μαύρα μπλεγμένα της μαλλιά, τα στρογγυλά μαγουλάκια, τα χειλάκια της, αυτά τα χειλάκια που είχε τόσες φορές φιλήσει. Η μικρή Ιρακινή ήταν ολόιδια, φτυστή με την Λουίζα, την 10χρονη κόρη του. Η ομοιότητά της ήταν συγκλονιστική, τι συγκλονιστική, λες και δεν ήταν ομοιότητα αλλα η Λουίζα είχε ξαφνικά μεταφερθεί μέσα στον ξένο πόλεμο και τον κοιτούσε καθισμένη πλαι απο τον σωρό των πτωμάτων. Ο Δαβίδ ένοιωσε μια παγωνιά στην καρδιά του. -Θεέ μου, σκέφτηκε, ευτυχώς Θεέ μου. Κι απο την άλλη, ένοιωσε βαθύ πόνο γιαυτή τη μικρή Ιρακινή που έμοιαζε τόσο μελαγχολική, θρηνώντας πιθανώς τους δικούς της. Συνέχισε το πλάνο σε αργή κίνηση. Τώρα η Λουίζα γύρισε αργά το βλέμμα στο βουναλάκι. Εσκυψε προς μια απο τις κουβέρτες, την ανασήκωσε ελαφρά κι έχωσε μέσα το χεράκι της. Απο το πλάνο δεν μπορούσε να δεί, καταλάβαινε όμως οτι κάτι χάιδευε. Ισως το κεφάλι του νεκρού της. Ποιός να ήταν άραγε... Μετά το κορίτσι κάρφωσε και πάλι τα υγρά του μάτια στην κάμερα που τώρα έκανε ζουμ. Ο Δαβίδ, παρότι δε μπορούσε να ακούσει τον ήχο διάβασε τα χείλη της. Και αντι για την εικόνα, πάγωσε ο ίδιος. Του φάνηκε πως η μικρή έλεγε στην κάμερα... anee ohevet otkha ...που σημαίνει "σ αγαπώ". Ομως αυτή είναι η Εβραική φράση. Κανονικά έπρεπε να πεί Nohiboka, η κάποια αλλη απο τις αραβικές φράσεις, τις οποίες ο Δαβίδ ήξερε αφού μιλούσε αραβικά. Μια Ιρακινή όμοια με την κόρη του να λέει "σ' αγαπώ" στα εβραίικα, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Ειδε το πλάνο ξανά και ξανά, σε κανονική και αργή ροή. Διάβασε τα χείλια της πολλές φορές. Ναι, αυτό έλεγε. Ο Δαβίδ ίδρωνε. Τότε μπήκε μέσα φουριόζος ο διευθυντής ροής των ειδήσεων και τού'βαλε τις φωνές. Το σήμα του δελτίου ήταν στην οθόνη. Πανικόβλητος ο Δαβίδ σταμάτησε να αναρωτιέται κι έντυσε αμέσως τα τελευταία 40 δεύτερα του σπικάζ με το πλάνο του κοριτσιού και του βουνού των πτωμάτων. Εδωσε το μονταρισμένο υλικό στον άντρα που τον έβριζε κι επιτέλους ανάσανε. Μαζεύοντας τα πράγματά του αναρωτιόταν ακόμα για την παράξενη σημειολογία. Είχε κάνει ενα αντίγραφο της σκηνής και την πήρε μαζί του σε κάρτα μνήμης. Στο σπίτι θα την έβλεπε ξανά προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε. Οχι μαζί με τη Λουίζα όμως. Δεν ήθελε το δικό του το παιδί να δεί εναν καθρέφτη του εαυτού του να χαιδεύει πτώματα με μάτια υγρα. Ναι, το λυπόταν εκείνο το κοριτσάκι. Μα ο λαός του είχε τα δικά του προβλήματα, αύριο ίσως ξεκινούσε πάλι ο πόλεμος κι εδω, σκεφτόταν. Ο Δαβίδ, χρόνια μοντέρ, είχε δεί χιλιάδες παιδιά να θρηνούν, εκατοντάδες πτώματα. Ηξερε λοιπόν, πως σήμερα είχε συγκινηθεί όχι εξαιτίας του παιδιού -αφού ο επαγγελματικός του μιθριδατισμός ήταν πια γερά εδραιωμένος- αλλά εξαιτίας της ομοιότητας. Δεν είχε δεί ενα παιδί της Βαγδάτης. Ειχε δεί πως θα ήταν το δικό του παιδί αν ζούσε στη Βαγδάτη. Προβληματισμένος από αυτό το τελευταίο ρεπορτάζ κατέβηκε απο το κτίριο της ραδιοτηλεόρασης και πέρασε απέναντι στη στάση. Το λεωφορείο ερχόταν. Σε λίγο θα ήταν σπίτι και θα αγκάλιαζε επιτέλους τη Λουίζα. Ειχε συγκλονιστεί με αυτή την απίθανη ομοιότητα και την ανεξήγητη εβραίικη φράση. Το λεωφορείο προσέγγισε τη στάση. Δίπλα του καμιά εικοσαριά άνθρωποι, εργαζόμενοι σε κοντινά κτίρια ετοιμάζονταν να μπούν. Τότε πρόσεξε τον νεαρό με την ανοιγμένη καμπαρντίνα και την ίδια στιγμή τον άκουσε να ουρλιάζει με μια εκκωφαντική κραυγή το Αλλαχ Ακμπαρ
-Θεε μου...ήταν το μόνο που πρόφτασε να ψιθυρίσει, για τρίτη φορά εκείνη τη μέρα ο άθεος Δαβίδ.
Η ύστατη εικόνα που σχημάτισε στο μυαλό του, ήταν η εικόνα της Λουίζας να χαιδεύει ένα πτώμα σκεπασμένο πρόχειρα με κουβέρτες ανάμεσα σε μια σωρό νεκρών και να ψιθυρίζει σε κάποια αόρατη κάμερα... anee ohevet otkha ...αλλά τη στιγμή που τα μάτια του θόλωναν ο Δαβίδ άκουγε
Nohiboka.
*μεταφορά και τροποποίηση από έντυπη έκδοση

buzz it!

14 σχόλια:

Spy είπε...

Μη σας πω ότι η φωτογραφία είναι πιο τραγική κι από το κείμενο...

Nomad είπε...

Κατάσκοπε,

οντως...

[αλλα δεν μπορώ και να μην επισημάνω -παρότι με τετοιες επισημνάσεις μου στεναχωρώ το κείμενο που παριστάνει το πιο σοβαρό- ότι δεν χάσατε την ευκαιρία να μου πείτε οτι γραφω τραγικά!]

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
:)

katerina είπε...

Νομάδα, μην με ταρακουνάς τόσο πολύ.
Και ο δικός μας ...μιθριδατισμός καμιά φορά συνθλίβεται.

aKanonisti είπε...

Εμένα με επιρρεάσε το κείμενο...
Ανατρίχιασα... μελαγχόλησα...
φοβήθηκα.....

Αυτά...

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν το γράψιμό σας είναι τραγικό,αλλά σίγουρα τραγικό είναι το βόλεμά μας.Μη μας ταρακουνάτε,θα πέσουμε απ΄τον καναπέ...

Σελιτσάνος.

mamma είπε...

:(
Δε νομίζω πως έχω λόγια...

Nomad είπε...

Κατερίνα, Ακανόνιστη, Σελιτσάνε, Μάμμα

(κοινή η απαντηση μονο και μονο γιατί κοινή είναι και η συνισταμένη των σχολίων σας)

σκέπτομαι οτι αν μπορεί να μας ταρακουνήσει η αφήγηση μιας φανταστικής ιστορίας (εστω και στηριγμένης στην πραγματικότητα) επειδή είναι γραμμένη με τρόπο που να τσιγκλάει το συναίσθημα, αλλά όχι η ίδια η πραγματικότητα οταν συμβαίνει, είμαστε πολύ δυτικοί κι ίσως θαπρεπε να ταξιδέψουμε λιγάκι σε άλλους τόπους, να δουμε κάποια πράγματα με τα ματάκια μας, μπας κι έτσι ισχυροποιηθεί λιγάκι η δράση.

Και δεν το σκέπτομαι απλώς. Παρατηρώ πόσο πολύ μας επηρεάζουν ταινίες, μυθιστορήματα, φωτογραφίες κλπ. που αναφέρονται σε πολέμους και ιστορίες τύπου "πόλη του θεού", γενοκτονία ρουάντας, κλπ

Γαμώτο, οταν ολα αυτα τα οποία μετεπειτα η τέχνη αναγάγει σε γεγονότα συμβαίνουν, εμείς που ξκαθόμαστε στον καναπε και βλεπουμε τις φωτιές στον ουρανό της Βαγδάτης, δε συνειδητοποιούμε οτι κάτω απ τη φωτιά υπαρχει ένα παιδικό σώμα που καίγεται;

Θα μου πεις, και τι να κάνουμε. Ισως λίγη συμμετοχή σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ίσως κανα φράγκλο στη γιουνισεφ, ισως ενός λεπτού σιγή, δεν ξερω. Και φυσικά οσα λεω αφορούν κι εμένα.

Την καλημέρα μου.

:)

Spy είπε...

Καταλαβαίνετε ασφαλώς πως οι παραπάνω απαντήσεις στις ερωτήσεις που ο ίδιος θέσατε είναι από ουτοπικές έως γραφικές...

(να μάθετε να μου τη λέτε πλαγίως άλλη φορά...)

:PPPPPPPP

Ανώνυμος είπε...

Δίκιο έχει ο κατάσκοπος. Η φωτογραφία το ξεπερνάει. Λοιπόν, δουλειά δουλειά δουλειά, καμία επανάπαυση!

Ανώνυμος είπε...

Πάντα ενδιαφέροντες οι 'μύθοι' σας.
Με αυτόν εδώ όμως ανατρίχιασα...

Surrealist είπε...

Καλησπέρα, κρατάω αυτό:

"σκέπτομαι οτι αν μπορεί να μας ταρακουνήσει η αφήγηση μιας φανταστικής ιστορίας (εστω και στηριγμένης στην πραγματικότητα) επειδή είναι γραμμένη με τρόπο που να τσιγκλάει το συναίσθημα, αλλά όχι η ίδια η πραγματικότητα οταν συμβαίνει, είμαστε πολύ δυτικοί κι ίσως θαπρεπε να ταξιδέψουμε λιγάκι σε άλλους τόπους, να δουμε κάποια πράγματα με τα ματάκια μας, μπας κι έτσι ισχυροποιηθεί λιγάκι η δράση."



και για μια φορά ακόμα παίρνω λίγη έμπνευση, εξαιτίας της δικής σου που συγκινεί μετουσιωμένη στη διήγηση αυτή... !!!!

Nomad είπε...

Κατάσκοπε,

"είμαστε ρεαλιστές, διεκδικούμε το αδύνατο"

:)

(Εννοείτε ευθέως, φυσικά)

:ΡΡΡ


ηδδ345φ,

ναι δίκιο έχει.. Οσο για τη δουλειά και την ανάπαυση, νομίζω ότι στην κατασταση που είμαστε οι περισσότεροι ένας συνδυασμός θα ήταν πιο εφαρμόσιμος. Ας πούμε, ας μην ξεχνάμε μερικές φορές πως ο κόσμος αυτός αλλάζει στο μέτρο που αλλάζει ο καθένας μας, ότι του καθενός η όποια μικρή προσφορά μπορεί να σώσει για 1 μέρα εναν άνθρωπο κι ότι υπάρχει μια κρίσιμη μαζα που οποτε προσεγγίζεται οι αλλαγές συμβαίνουν ευκολοτερα.
:)

Χουλκ,

:)

Σουρεαλίστρια,

χαρά μου
:)

sylfaen είπε...

κάτι με το φθινόπωρο παίζει μεταξύ μας. και μιλάμε κατά σύμπτωση για τις συμπτώσεις. ή μήπως τους οιωνούς;
Δυστυχώς δεν σοκαρίστηκα με την ιστορία σου .... μόνο με συντρόφιασες που θα λεγε κι η προγιαγια μου γιατί είμαι μέσα, μα τόσο μέσα σε αυτό που περιγράφεις.
Εκείνο το παληκάρι απ' το Μαρόκο 20 χρονών, ματια υγρά, μαύρα, βλεφαρίδες μακριές, κομμένα τα δάχτυλα και των δύο ποδιών από κρυοπαγήματα όταν έμπαινε Ελλάδα. Με κοίταζε, με τις πατερίτσες και τα πόδια μες στους επιδέσμους να μου λέει "Δεν έχω πει ακόμα στην μάνα μου αυτό που έπαθα γιατί εκείνη περιμένει να δουλέψω κι εγώ δεν μπορώ. Η μάνα μου δεν το ξέρει. Πώς θα της το πω;"
Εκείνο το παληκάρι. Ίδιος ο ξάδερφός μου.
Και δεν είναι μύθος γαμωτό μου. Δεν είναι.

Nomad είπε...

Συλφαέν

"με συντρόφιασες"! Ομορφη έκφραση!
:)))

Για το περιστατικό που περιγράφεις τι να πω, καλό φθινόπωρο...

Και για να είμαι και επίκαιρος, να σε χαιρετίσω επετειακά:

Λεφτά-Πτυχία-Επιτυχία*

*το αντίστοιχο του Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία ιν ναουαντειζζζζζ...