Το ψοφίμι

Το ακόλουθο κείμενο, αναμόρφωση από έντυπο ως συνήθως καθώς η έμπνευση με εγκαταλείπει μαζί με τα χρόνια, αφιερούται στη βιβλιοθήκη του κ.Νησιώτη http://islandlayer.wordpress.com/2009/02/10/245/ και στο γράμμα που δεν της εστειλε. Επίσης στον κ.Ολντ Μπόυ http://old-boy.blogspot.com/2009/02/blog-post_06.html που παίζει με την ψυχή του. Αφιερούται επίσης -και ιδίως- σε όλους που συνειδητοποιούν πως κάπου, ίσως, υπάρχει μια λυδία λίθος που μεταμορφώνει τόσο το σπέρμα σε ΤίνκιΜπελ του έρωτα και το τρίτο ενικό σε πρώτο πληθυντικό, όσο και τις μη επιδοθείσες επιστολές σε συγγράμματα δια βίου εκπαίδευσης.

=====

Ο ποιητής κοιμόταν πλάι σε μια νεαρή Εβραία, εξαντλημένοι και οι δυο από έρωτα και χασίς, όταν η βιβλιοθήκη του ζωντάνεψε. Τα βιβλία άνοιξαν, έγιναν κορμιά κι αρχίσανε να αγγίζονται με όργανα τις λέξεις τους.

Σύντομα, ένα εκτεταμένο όργιο στήθηκε στα ράφια. Οι λέξεις ήταν για πολύ καιρό κλεισμένες στο χαρτί και ποθούσαν, επιτέλους, να ξεμουδιάσουν. Ανάμεσα στα διάφορα αλλόκοτα συνταιριάσματα και συμπλέγματα, το βιβλίο της Χημείας βρέθηκε αντικριστά με το εγχειρίδιο του Ρομαντισμού και αμέσως γέννησαν τον Έρωτα. Στον κόσμο των λέξεων όλα συμβαίνουνε εκτός χρόνου, άρα και οι γεννήσεις.

Γνώριζαν από πριν οι περισσότερες λέξεις, πως σα λέξεις είναι αιώνιες, μα έτσι και γίνονταν σώματα θα πέθαιναν γρήγορα. Έτσι η Χημεία ήξερε από την αρχή πως ο Έρωτας, ο γιος τους, θα πεθάνει. Όμως ο Ρομαντισμός, ήξερε μόνο ότι είχε μόλις αποκτήσει ένα πέος κι επιτέλους, μπορούσε να σταματήσει να θεωρητικολογεί και να το χρησιμοποιήσει.

-Κοίτα, του έλεγε η Χημεία, το παιδί μας θα πεθάνει γρήγορα. Η μετατροπή μας σε ύλη αυτό σημαίνει, είμαστε πια φθαρτοί...

-Άστα τώρα αυτά κι έλα να γαμηθούμε κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού που αντανακλάται στις κερασιές απέξω, έλεγε εκείνος.

Η Χημεία έκανε καλές πίπες. Ο Ρομαντισμός, αφού την είχε κάνει να τελειώσει εκείνη αρκετές φορές, έχυνε με μανία στο στόμα της. Και ταυτόχρονα της έλεγε ποιήματα ενώ χάιδευε το πρόσωπό της με τον πούτσο του κατακόκκινο. Ο μικρός έρωτας τη βύζαινε κι εκείνη χόρταινε σπέρμα κι έδινε γάλα. Το φεγγάρι πάντα έλαμπε πάνω στις κερασιές.

Είμαι μια πουτάνα, σκέφτηκε στις 3 το πρωί η Χημεία. Κάνω μαζί του προστυχιές σα να έκανα χημικές ενώσεις. Και μ αρέσει...Τι θα πουν όμως οι άλλες λέξεις για την κατάντια μου... Τι θα πει άραγε η Φιλοσοφία, η Λογική, η Αισθητική, η Ποίηση, ο Χρόνος, ο Ιερός, ο Μύθος…Ο Ρομαντισμός της απάντησε:

-Για μένα δεν είσαι μια πουτάνα, είσαι η Αγία Πουτάνα. Προσεύχομαι σε σένα όταν χύνω επάνω σου. Δεν ξέρω τι θα πούνε οι άλλες λέξεις, αλλά δε με νοιάζει. Για μένα αυτό είσαι, είσαι η πουτάνα μου η ενσυνείδητη. Αυτό σε υψώνει στα μάτια μου χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους σου κι όταν η λάβα μου εκρήγνυται πάνω σου δε χάνεις ούτε μια από τις λάμψεις του φεγγαριού στο κερασένιο σου μάγουλο. Αντίθετα, λαμπυρίζουν περισσότερο στην υγρασία του σπέρματος. Και της τον έδωσε πάλι στο στόμα γιατί ο Ρομαντισμός είχε μανία με τα τσιμπούκια στο σεληνόφως. Παρ’ όσα λένε, ο Ρομαντισμός δεν είχε ιδέα για savoir vivre και για χρονολογίες διδασκαλίας του. Ακολουθούσε απλά την έμπνευση, τη λάμψη του φεγγαριού και την νεοαποκτηθείσα ψωλή του. Αλλά η Χημεία το έβλεπε να’ρχεται...

-Κοίτα, του είπε, εντάξει, δε με ενδιαφέρει το αύριο, είμαι στιγμών συλλέκτης. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι το παιδί μας ο Έρωτας, θα πεθάνει μόλις ξημερώσει. Με το πρώτο φως.

-Κοίτα κι εσύ, της είπε ο Ρομαντισμός κι εμένα σε ό,τι αφορά το σώμα που έχω τώρα, δε με ενδιαφέρει το αύριο. Είμαι ο Ρομαντισμός, όχι κανένας βλάκας. Γνωρίζω πως γεννήθηκα για να πεθάνω γρήγορα. Κι έτσι τον θάνατο, όσο κι αν δεν τον θέλω, τον κατανοώ. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Το αύριο όμως με ενδιαφέρει στη σχέση που έχω ως λέξη, με τη λέξη Αλήθεια. Την έχω παντρευτεί εν γνώσει των συνεπειών αυτή τη λέξη στον κόσμο των Λέξεων που είναι αιώνιος, γιατί ο Ρομαντισμός χωρίς την Αλήθεια, είναι ρομαντισμός απατεώνας. Ούτε η Χημεία όμως ήταν ηλίθια.

-Ναι, το ξέρω, του είπε. Αλλά τώρα, το σώμα σου είναι εδώ. Ήθελα απλά να καταλάβω αν συνειδητοποιείς τη θέση σου. Δε θέλω να σε πάρω από την Αλήθεια σου, αλλά θέλω να βεβαιωθώ πως κατανοείς τη δικιά μου αλήθεια. Γιατί φοβάμαι πως ακριβώς επειδή είσαι ο Ρομαντισμός, δίνεις στον έρωτα υπερβατική υπόσταση, παραβλέπεις ότι το παιδί μας μπορεί να ναι μόνο ο πόθος και το σπέρμα που χεις για τον άλλον όταν τον βλέπεις και μυρίζεις την ανάσα του, μπορεί να’ ναι μόνο η επιθυμία σου αυτή να τον παίρνεις όλον στο στόμα σου, όσο πιο βαθιά γίνεται και να τον βλέπεις να σπαρταράει και να νοιώθεις το χέρι του στα μαλλιά σου, κάποιες φορές μαλακά άλλες πιο επίμονα και απαιτητικά, πάντα όμως προσπαθώντας να σπρώξει το πρόσωπό σου περισσότερο πάνω του. Και μπορεί ακόμα να’ ναι η αγάπη σου να τον βλέπεις συνέχεια και μόνο γυμνό, στέκοντας με περιέργεια και λαγνεία πάνω στην πρώτη στύση του, που την προκαλείς εσύ. Μόνο εσύ.

-Σε ποθώ τρελά...Ο τρόπος που μιλάς με ερεθίζει... της απάντησε εκείνος.

Και φυσικά, τι άλλο, της έκανε ξανά έρωτα και στο τέλος έβαλε ξανά να τον γλύψει. Την είχε, είναι αλήθεια, εξοντώσει τη Χημεία. Το καλό μαζί της όμως ήταν πως δεν υπήρχε διαρκώς η ανάγκη να της εξηγεί πως γινόταν ο Ρομαντισμός να είναι ερωτομανής –και μάλιστα αρκετά διεστραμμένος. Η Χημεία το κατανοούσε εκ φύσεως. Αφού είχαν εξαντληθεί και οι δυο, είχαν δοκιμάσει σχεδόν κάθε παραλλαγή που περιέγραφε ο γείτονάς τους στη βιβλιοθήκη Κάμα Σούτρα και δεν είχαν άλλα υγρά, κάθισαν αγκαλιά. Κόντευε πια 5 πρωί.

-Πες μου όμως, του είπε εκείνη. Όλα αυτά καλά, αλλά και μόνο που ως λέξη με σκέφτηκες και ήθελες να με αποκτήσεις όταν θα γινόμασταν σώματα, δεν καταπάτησες την Αλήθεια σου; Τι σόι Ρομαντισμός είναι αυτός που μόλις αποκτήσει σώμα την κοπανάει από την Αλήθεια κι ερωτοτροπεί με τη Χημεία ξέροντας ότι το πρωί θα επιστρέψει στην Αλήθεια του; Εκείνος δαγκώθηκε και σοβάρεψε για πρώτη φορά.

-Ναι, ομολόγησε. Όμως η σκέψη είναι παιδί της ελευθερίας και του ατόμου, όπως ο Ερωτας είναι παιδί μας. Δεν την ελέγχω. Δεν καμαρώνω που σε πόθησα, που γίναμε σώματα και σε πήρα. Ούτε λυπάμαι όμως. Ούτε ποτέ θα λυτρωθώ από σένα. Θα ζω μαζί σου όταν θα’ χεις πια φύγει αιώνες μακριά κι από σένα θα’ χει απομείνει μονάχα ένα θλιβερό κουφάρι, γιατί έχω επίγνωση. Όταν θα αγκαλιάζω την Αλήθεια, θα πονάω. Το συγχωροχάρτι μου θα είναι εξαγορασμένο, πληρωμένο. Ποτέ δε θα μπορέσει να με ησυχάσει πραγματικά. Το μόνο μου ελαφρυντικό, είναι πως σε κανένα βιβλίο δεν υπάρχει γραμμένη η Αλήθεια γυμνή, κι έτσι ήταν πρακτικά αδύνατο να γίνει σώμα. Η μοίρα της βλέπεις, είναι να παραμένει πάντοτε ιδέα, να την αγγίζει κανείς μονάχα κοιτώντας πίσω από τις λέξεις. Κι ακόμα, πως η σκέψη μου ερωτεύτηκε τη Χημεία. Πως δηλαδή, υπήρξε τουλάχιστον μια πολύ αυστηρά επιλεκτική ελεύθερη σκέψη... Αλλά αυτό είναι το κόστος της Χημείας, που κάθε πραγματικός Ρομαντισμός οφείλει να πληρώσει για να νοιώσει τα φημισμένα της τσιμπούκια της υπό το σεληνόφως πλάι στις κερασιές. Έλα όμως, γλύψε με ξανά, κάνε με να νοιώσω πως μετουσιώνονται όλα αυτά που σκέπτομαι όταν αποκτούνε σάρκα, γεύση, οσμή, πάρε τον πούτσο μου βαθιά και κάνε με να ξεχάσω αυτές τις σκέψεις, έλα να ζήσουμε…

-Δε μου λες, μήπως είσαι λίγο βαρεμένος; , ρώτησε εκείνη.

-Αν δεν ήμουν, μήπως εσύ δεν θα είχες αγκαλιαστεί με τον Κέρβερο, τον σκύλο του Άδη -που έχει και τρία παπάρια; της απάντησε χαμογελώντας.

-Άκου να σου πω διεστραμμένε Ρομαντισμέ του κώλου, εγώ είμαι εγωίστρια. Την στιγμή μου την θέλω αποκλειστικά για μένα. Τις φαντασιώσεις με τρεις-τέσσερις να τις ξεχάσεις όταν συμμετέχω εγώ. Μια φαντασίωση δεν μου φτάνει για μία λέξη -από αυτές που έχω συνηθίσει να ερωτεύομαι. Οι άλλες δεν ξέρω. Δεν με αφορούν. Μπορεί να’ ναι πολύ λίγες, τόσο που η ανούσια ύπαρξή τους να χρειάζεται και άλλα δρώντα υποκείμενα για τον ερεθισμό και τον οργασμό. Εμένα όμως, ο ένας μου είναι υπεραρκετός. Δίνω τόσα πολλά στην στιγμή, και ήδη αυτή η μια στιγμή δεν μου φτάνει καλά-καλά για τη μία μου λέξη... Ο Ρομαντισμός γέλασε. -Καλά, δε βαρέθηκες να αναλύεις επιστημονικά ακόμα και όργανα της σάρκας Χημεία γυναίκα; Άκου «δρώντα υποκείμενα» τα πέη! Ποιος σου είπε να απεμπολήσεις τον έναν σου άνθρωπο; Αλλά αν αυτός σκέφτεται να σου χαρίσει τη φαντασίωση άλλων 47 ερεθισμένων καυλιών σε διάταξη τετραπλής σειράς που αφού σε έχουν κάνει να παραμιλήσεις χύνουνε ταυτόχρονα επάνω σου και εσύ λούζεσαι και κάνεις μπάνιο με το σπέρμα τους, γιατί την αρνείσαι; Νομίζεις ότι θα μπορούσα να βρω ακόμα τόσους διεστραμμένους Ρομαντικούς στην πραγματικότητα της ύλης; Δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Ωστόσο θα μπορούσες κι εσύ να αφήσεις τη Φαντασίωση -αλήθεια, τώρα που ενσωματώθηκε, με ποιόν να νταραβερίζεται αυτή η λέξη;- να μου χαρίσει ένα χαρέμι γυναικεία σώματα όμορφα σαν εσένα Χημεία μου, που αγκαλιάζονται μεταξύ τους και πίνουν το νέκταρ της ηδονής από κάνουλες που μοιάζουν με την ψωλή ενός Σάτυρου, ξέρεις, μεγάλη, σκληρή, υγρή, ετοιμοπόλεμη...

-Σταμάτα πια ανώμαλε επιτέλους. Όλα στο σεξ τα ανάγεις...

-Εντάξει, αλλά πρέπει να το κερδίσεις. Ξέρεις, είμαι βέβαιος πως ο Ρομαντισμός οφείλει να περνάει από τη σταγόνα του ιδρώτα στη σταγόνα του σπέρματος κι από τη μεταφορά στην πράξη αν θέλει να είναι αληθινός, όπως εσύ έχεις ανάγκη να δοκιμάζεις διαρκώς τις αντιδράσεις των ουσιών με άλλες ουσίες. Τη φύση μας ακολουθούμε, αυτή που σκέβρωσε από την υγρασία της θεωρίας που έμεινε κλεισμένη τόσον καιρό στο χαρτί, το ξέχασες; Τώρα λοιπόν θέλω να σε δω να χαϊδεύεσαι μόνη σου σα μια πολύ υπάκουη μικρή κίτρινη γκέισα, αρκετά πηδηχτήκαμε. Θέλω να σε δω να ηδονίζεσαι με κλειστά μάτια και χείλη υγρά και, αν μου έχει μείνει έστω μια σταγόνα σπέρμα, να τη δω να πέφτει αργά, απολαυστικά επάνω σου κι εσύ να με κοιτάς εκείνη τη στιγμή σαν την πιο αισθησιακή πρωταγωνίστρια της πιο διεστραμμένης κι ακραίας ερωτικής διήγησης με σκηνικά κερασιές και φεγγαρόφωτα. Αν είναι να πεθάνει το παιδί μας ο Ερωτας, ας του κάνουμε τουλάχιστον τη μικρή ζωή του όσο πιο ενδιαφέρουσα μπορούμε. Ώσπου να ξαναγίνουμε λέξεις ας χαρούμε το δώρο μας, την ηδονή να είσαι άλλος... Είχε πια φτάσει το ξημέρωμα. Με τις πρώτες ηλιαχτίδες, η αγκαλιά τους διακόπηκε και το γιγαντιαίο αλισβερίσι ιδρωμένων σωμάτων που είχε στηθεί στη βιβλιοθήκη του Μποντλέρ σταμάτησε. Όπως το όνειρο διαλυόταν, η υγρασία απορροφήθηκε στη στιγμή από τις σελίδες, τα σπερματοζωάρια ξανάγιναν γράμματα, τα συμπλέγματα επανήλθαν στη φύση της πρότασης, οι μεγάλες παρτούζες ξανάγιναν παράγραφοι και οι αιρετικοί εραστές της βιβλιοθήκης ξαναμπήκαν στη θέση τους, στα βιβλία του μαρκήσιου, του Επίκουρου, του Ερμή του τρισμέγιστου, της ερωτικής ινδικής σούτρας. Ενας μικρός καλικάτζαρος ονείρων που τον έλεγαν Πελίνο, βγήκε απότομα από τον ποιητή, ο οποίος με κόπο άνοιξε απορημένος κι ερεθισμένος τα μάτια του. Για να κάνει πιο πειστικό το όνειρο που μόλις είχε σκαρώσει, ο Πελίνο πήγε στη βιβλιοθήκη, ενεργοποίησε την κβαντική ακτίνα Ρ που του έδινε για ελάχιστο χρόνο συμπαγή δομή κι ανακάτεψε μερικά βιβλία. Ήθελε να τα βρει πειραγμένα ο Μποντλέρ και να μην ξέρει πια αν ήταν όνειρο αυτά που είδε. Μόνο που στην αναταραχή επάνω και με την αδεξιότητα που χαρακτηρίζει τους διάφανους όταν γίνονται συμπαγείς, ο Ρομαντισμός κι η Χημεία του γλίστρησαν κι έπεσαν με ορμή στο πάτωμα, καταπλακώνοντας θανάσιμα μια μικρή ποντικίνα που περπατούσε ανύποπτη εκεί. Ο Μποντλέρ σηκώθηκε τότε από τη φασαρία, ζαλισμένος ακόμα από τον παραφορτωμένο βραδινό ουκά και όσα είχαν ακολουθήσει. Με τα μάτια πρησμένα, φόρεσε μια κατακόκκινη ρομπ ντε σαμπρ και πήγε στη βιβλιοθήκη. Είδε το αίμα της ποντικίνας, το τσακισμένο της σώμα κι από πάνω τον Ρομαντισμό με ανοιχτές τις σελίδες να αγκαλιάζει τη ράχη της Χημείας. Σάστισε για λίγο. -Μοίρα των ζωντανών είναι να καταλήγουν ψοφίμια, σκέφτηκε τελικά. Και μοίρα της Χημείας να την καβαλάει ο Ρομαντισμός μέχρι θανάτου. Κι εγώ έχω έναν άγγελο που μου μιλάει τα βράδια. Στο κρεβάτι του η νεαρή, όμορφη Εβραία κοιμόταν ακόμα βαθιά. Ο ποιητής επέστρεψε, την κοίταξε χαμογελώντας, την ξεσκέπασε και θαύμασε το σφριγηλό της αρμονικό σώμα. Εκείνη δεν κουνήθηκε. Ο Μποντλέρ έσκυψε και της φίλησε απαλά τον σφιχτό πισινό. Αυτό το κορίτσι τον είχε ξανανοιώσει, τον είχε κάνει να αισθανθεί αρσενικός μετά από πολύ καιρό. Παράξενο πράγμα η χημεία, σκέφτηκε. Κι όμως, μακροπρόθεσμα, αυτό το απίθανο σώμα που είχε ξυπνήσει μέσα του ξανά την λαγνεία, αυτή η υπέροχη γυναίκα, θα κατέληγε σαν την ποντικίνα της βιβλιοθήκης. Αναπόφευκτα. Και πριν από αυτό, ο έρωτας που ένοιωθε θα εγκατέλειπε τα εγκόσμια. Ο Μποντλέρ μύρισε το κορμί της και κατόπιν πήγε στο γραφείο του, ετοίμασε το μελάνι, βούτηξε την πέννα μέσα κι άρχισε να γράφει. Οι λέξεις βγήκαν από μέσα του αβίαστα, σαν εμετός μελάνης πάνω στο λευκό χαρτί. Οι συνειρμοί του χόρευαν. Το ποίημα κατέληγε σε αυτά τα λόγια: «Κι όμως θα γίνεις σαν το ψοφίμι αυτό το απαίσιο, σαν τη σαπίλα ετούτη τη φριχτή αστέρι των ματιών μου εσύ και ήλιε μου, εσύ της πλάσης άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή. Πες στο σκουλήκι τότε ωραία μου που θα σε τρώγει με φιλιά πως στην καρδιά, τη φόρμα και τη θεία ουσία εφύλαξα του έρωτά μου, του αποσυνθεμένου πια».

Ήταν το πρώτο Άνθος του Κακού.