Το Ασχημόπαπο 1

[Ζητώ συγνώμη απο όσους διαβάζουν για την υπερβολική έκταση του παρόντος κειμένου. Γιοαυτό το δημοσιεύω σε 2 συνέχειες, η επόμενη αύριο η μεθαύριο. Το δημοσιεύω κυρίως για να έχω εδώ ολη τη βιβλιοθήκη των απονενοημένων κειμένων μου εύκαιρη. Οποιοι τολμηροί, παντως, δοκιμάσουν να το διαβάσουν, ας έχουν κατά νου οτι ολες οι ιστορικές πληροφορίες που περιλαμβάνει είναι ακριβείς, ακόμα και εκείνες που αφορούν το περίφημο, πραγματικό, χειρόγραφο Βόυνιτς {http://en.wikipedia.org/wiki/Voynich_manuscript} , ενα απο τα αναπάντητα ακόμα και σήμερα μυστήρια της γραφής. Επίσης αληθινή είναι η αναλυση των ιστορικών συγκυριών, με εξαίρεση το υποθετικό τέλος, αρότι και αυτό αναφέρεται σε υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα. Και αυτό το κείμενο τέλος, αποτελεί τροποποιημένη αναδημοσίευση απο εντυπο]

~~~~

Άνοιξε τον 6ο ογκώδη τόμο της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Κρυπτογραφίας, μνημειώδη έκδοση του αμερικανικού οίκου Ιonian Park Press του 2085. Στο λήμμα με κωδικό ‘MS-408’ και υπότιτλο “To Αινιγματικό Χειρόγραφο Voynich: Ανάλυση ευρημάτων για το διάσημο έκθεμα της βιβλιοθήκης σπανίων χειρογράφων Βeinecke τουYale“, διάβασε: «Το 1912 εντόπισα μια αξιοπρόσεκτη συλλογή χειρογράφων. Για πολλές δεκαετίες, αυτοί οι πνευματικοί όγκοι ήταν θαμμένοι στα σκοτεινά υπόγεια στα οποία τους βρήκα, σε ένα αρχαίο κάστρο στην νότια Ευρώπη. Η συλλογή είχε αποθηκευτεί εκεί συνεπεία των πολιτικών αναταραχών στην Ευρώπη στις αρχές του αιώνα. Εξετάζοντας τα χειρόγραφα, η προσοχή μου στράφηκε σε ένα από αυτά. Ήταν τέτοιος άσχημος νεοσσός απέναντι στα άλλα, με τις πλούσιες διακοσμήσεις τους, τα χρυσοποίκιλτα σκαλίσματα και τα χρώματα, που το ενδιαφέρον μου ξύπνησε αμέσως. Διαπίστωσα ότι ήταν γραμμένο εξ ολοκλήρου με κάποιον κώδικα. Ακόμη και μια συνοπτική εξέταση του χαρτιού επάνω στο οποίο γράφτηκε, της καλλιγραφίας, των σχεδίων και των χρωστικών ουσιών, με έκανε να σκεφτώ ως χρονική του προέλευση το τελευταίο μέρος του δέκατου τρίτου αιώνα. Τα παράξενα σχέδια, έδειχναν σα να πρόκειται για μια εγκυκλοπαιδική εργασία για τη φυσική φιλοσοφία. Το γεγονός ότι ήταν κρυπτογραφημένο χειρόγραφο του δέκατου τρίτου αιώνα, με έπεισε ότι πρέπει να είναι μια εργασία εξαιρετικής σπουδαιότητας. Καθώς η ύπαρξη ενός χειρογράφου μιας τέτοιας πρόωρης ημερομηνίας γραμμένου εξ ολοκλήρου με κώδικα μου ήταν άγνωστη, το συμπεριέλαβα μεταξύ αυτών που τελικά αγόρασα από την συλλογή. Δύο προβλήματα παρουσιάστηκαν τότε -το κείμενο έπρεπε να αποκρυπτογραφηθεί και η ιστορία του χειρογράφου να ανασυρθεί. Είχε περάσει αρκετός καιρός αφότου ήρθε στα χέρια μου, όταν διάβασα το έγγραφο που έχει την ημερομηνία 1666 και το συνόδευε. Το έγγραφο, μια επιστολή από το Joannes Marcus Marci στον Athanasius Kircher με την οποία του κάνει δώρο το χειρογράφο, έχει μεγάλη σημασία» Το 1912, ο Wilfrid Voynich, βιβλιόφιλος και συλλέκτης σπάνιων χειρογράφων από τη Νέα Υόρκη, ήρθε σε επαφή με το ιησουητικό μοναστήρι στη βίλα Mondragone κοντά στη Ρώμη. Το μοναστήρι, που ως βίλα ανήκε στην οικογένεια των Μποργκέζε, ήθελε να πουλήσει ένα μέρος της συλλογής περισσότερων από 1000 σπάνιων, κυρίως μεσαιωνικών χειρογράφων, προκειμένου να αντέξει οικονομικά τις αναπαλαιώσεις της βίλας. Ανταγωνιζόμενος με έναν εβραίο συλλέκτη από την Πάδοβα, ο Voynich απόκτησε τελικά περίπου 30 παλιά χειρόγραφα, μερικά από τα οποία ήταν εξαιρετικά πολύτιμα. Το «ασχημόπαπο» ήταν πραγματικά ιδιαίτερο. Ο Voynich το εξέτασε σα να ήταν γιατρός, πρώτα αυτό, αφήνοντας κατά μέρος τα άλλα, που σίγουρα είχαν γραφτεί από καλύτερους καλλιτέχνες. Όμως αυτό το χειρόγραφο είχε κάτι σχεδόν μαγικό. Η καταγραφή που έκανε ήταν εντυπωσιακή ακόμα και για όποιον δεν το είχε δει. Συμπαγής κώδικας περγαμηνής περίπου 6’9 ίντσες, με 242 σελίδες. Η πρώτη σελίδα είναι κενή: δεν έχει τίτλο ή όνομα συντάκτη. Είναι γραμμένο σε μια κομψή, αλλά εντελώς αλλόκοτη γλώσσα. Μόνο στην τελευταία σελίδα υπάρχει μια φράση με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά κι αυτή δεν βγάζει νόημα. Στις περισσότερες σελίδες υπάρχουν σχέδια με κόκκινο, μπλε, πράσινο, κίτρινο και καφέ χρώμα. Ορισμένα σημεία δείχνουν σα να λείπουν σελίδες. Η ταξινόμηση των σελίδων που υπάρχουν άθικτες, σύμφωνα με το πιθανό περιεχόμενο τους, μπορεί να κατανεμηθεί σε 6 ενότητες.

· Ένα βοτανολογικό τμήμα 130 σελίδων με σχέδια φυτών, τα περισσότερα από τα οποία είναι μη αναγνωρίσιμα ή ακόμα και φανταστικά. Σε πολλά σχέδια δίνεται έμφαση σε περίεργα συστήματα ριζών. Οι βοτανικές σελίδες περιέχουν και δύο δισέλιδα στα οποία οι εικόνες των παραστάσεων γεμίζουν με μερικές σύντομες παραγράφους κειμένου γραμμένες έτσι ώστε να αποφύγουν προσεκτικά τα σχέδια. Αυτή η σύνθεση μοιάζει παρόμοια με αυτή βοτανικών χειρογράφων που παράχθηκαν μεταξύ του μεσαίωνα και της πρόωρης αναγέννησης. · Ένα αστρονομικό τμήμα 26 σελίδων με τις επεξηγήσεις του ήλιου, του φεγγαριού, των αστεριών και ζωδιακών συμβόλων. Είναι μερικές φορές δύσκολο να οριστεί μια σαφής γραμμή μεταξύ των αστρονομικών και των κοσμολογικών σελίδων που ακολουθούν. Οι δώδεκα αστρονομικές σελίδες που έχουν τις επεξηγήσεις των ζωδίων ας ονομαστούν αστρολογικές. Υπάρχει ένα πιθανό σχέδιο των πλειάδων Οι κοσμολογικές σελίδες περιέχουν ομόκεντρους κύκλους με περίπου 30 νύμφες που κρατούν τα αστέρια, και ένα έμβλημα ενός ζωδιακού σημαδιού στο κέντρο. Υπάρχει επίσης ο ήλιος και το φεγγάρι. Οι νύμφες είναι παρόμοιες με εκείνες στο βιολογικό τμήμα. Υπάρχουν και κυκλικά σχέδια ανεξήγητης φύσης. Μερικές σελίδες περιέχουν μόνο το κείμενο, με τα αστέρια που σύρονται στο περιθώριο. Τα αστέρια μπορεί να είναι χρωματισμένα σα να βγαίνουν από το σκοτάδι στο φως, ή μπορεί να έχουν ουρά. · Ένα βιολογικό τμήμα 32 σελίδων το οποίο περιέχει μερικά ανατομικά σχέδια που προκαλούν σύγχυση, με μικρούς ανθρώπους, κυρίως γυμνές γυναίκες που βρίσκονται μέσα σε συστήματα των σωλήνων που μεταφέρουν τα υγρά, μέσα σε δομές που παραπέμπουν σε φυτά, συχνά με τα άκρα τους να μπερδεύονται με αυτά. Είναι το πιο αινιγματικό τμήμα, λόγω των εντελώς ακατανόητων παραστάσεων. Πολλές επεξηγήσεις αφήνουν την εντύπωση της αντιπροσώπευσης μιας χημικής (αλχημικής) ή φυσικής διαδικασίας με συμβολικό τρόπο. · Ένα φαρμακευτικό τμήμα 34 σελίδων αποκαλούμενο έτσι επειδή έχει τα σχέδια των εμπορευματοκιβωτίων, δίπλα στα οποία τα διάφορα μικρά μέρη των φυτών (φύλλα, ρίζες) έχουν ευθυγραμμιστεί. Οι φαρμακευτικές σελίδες εμφανίζουν επίσης συλλογές των βάζων και μέρη των φυτών, όπως τα μεμονωμένα φύλλα και ρίζες. · Ένα τμήμα συνταγών 23 σελίδων το οποίο αποτελείται από πολλές σύντομες παραγράφους, κάθε μια συνοδευόμενη από το σχέδιο ενός αστεριού στο περιθώριο. Αυτό το τμήμα είναι στο τέλος και ας ονομαστεί τμήμα των συνταγών, σε αναλογία με αλχημικά χειρόγραφα. Διάσπαρτα στο κείμενο, απεικονίζονται επίσης μερικά ζώα. Ένας μικρός δράκος που φαίνεται σα να τρώει, δύο φίδια ή σκουλήκια που ζευγαρώνουν μεταξύ των ριζών κάποιων φυτών. Ψάρια, σαλαμάνδρες, λιοντάρι, και γάτα. Πουλιά που πετούν κι ένας βάτραχος- η κάποιο ομοειδές πλάσμα . Στους χάρτες, μερικές σελίδες περιέχουν έναν κύκλο που υποδιαιρείται σε δύο μισά, με μια περαιτέρω διάσπαση σε δύο τέταρτα. Αυτό το σχέδιο είναι παρόμοιο με έναν γνωστό μεσαιωνικό τυποποιημένο παγκόσμιο χάρτη. Τα τρία τμήματα στο χάρτη αναφέρονται στις ηπείρους της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. Υπάρχουν και κάποια ακόμα πιο περίεργα σχέδια. Ένα νεκρό πρόσωπο με τα μικρά απροσδιόριστα αντικείμενα κοντά του, ένα κάστρο και ένας πύργος. Το χειρόγραφο περιέχει πολύ λίγα αναγνωρίσιμα χριστιανικά σύμβολα η σύμβολα από οποιαδήποτε γνωστή θρησκεία. Εντούτοις, μια γυναίκα στην κορυφή της εικόνας σε μια σελίδα, κρατά έναν σταυρό και φωτίζεται από ακτινοβολία που προέρχεται από επάνω προς τα κάτω. · Ο συλλέκτης άρχισε σύντομα εκστρατεία για να αποδείξει ότι το παράξενο χειρόγραφο ήταν σημαντικό έγγραφο για την ιστορία της επιστήμης. Η πρώτη δημόσια επίδειξη αρκετών χειρογράφων που αγόρασε από τη βίλα Μondragone, του «άσχημου νεοσσού» συμπεριλαμβανομένου, έγινε το 1915 στο ίδρυμα τέχνης Σικάγου και συνοδεύθηκε από μια σύντομη περιγραφή του. Ο συλλέκτης υπέδειξε αμέσως τον Ρογήρο Βάκωνα ως πιθανό συγγραφέα. Άρχισε έπειτα μια λεπτομερή μελέτη της ιστορίας του με την ελπίδα να το αποδείξει. Αν η πεποίθησή του ήταν αληθινή, θα έκανε αμέσως το χειρόγραφο ένα εξαιρετικά σημαντικό και πολύτιμο έγγραφο στην ιστορία της επιστήμης. Το κυριότερο στοιχείο που επικαλέστηκε ήταν μια επιστολή που υπήρχε μέσα στο βιβλίο, γραμμένη από τον διευθυντή του πανεπιστημίου της Πράγας Johannes Marcus Marci το 1666. Με την επιστολή αυτή, ο Μάρκι παρουσίαζε το χειρόγραφο στο διάσημο ιησουίτη Αθανάσιο Κίρχερ. Ο Κίρχερ ήταν γνωστός για την ικανότητά του στις αποκωδικοποιήσεις ιερογλυφικών. Το γράμμα έλεγε: ΕΞΟΧΟΤΑΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΕ ΚΥΡΙΕ, ΠΑΤΈΡΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ: Αυτό το βιβλίο, που κληροδοτήθηκε σ’ εμένα από έναν οικείο φίλο, προόρισα για σας, τον πολύ αγαπητό Αθανάσιό μου, μόλις ήρθε στην κατοχή μου, για είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσε να διαβαστεί από κανέναν εκτός από σας. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του είχε ρωτήσει την άποψή σας με παλαιότερη επιστολή του, στην οποία είχε αντιγράφει και στείλει σε τμήμα του βιβλίου από το οποίο θεώρησε ότι θα ήσαστε σε θέση να διαβάσετε το υπόλοιπο, αλλά εκείνη την περίοδο αρνήθηκε να στείλει ίδιο το βιβλίο. Στην αποκρυπτογράφησή του αφιέρωσε ακούραστο κόπο, όπως είναι προφανές από τις προσπάθειες του που σας στέλνω δια του παρόντος και η ελπίδα σταμάτησε μόνο μαζί με τη ζωή του. Αλλά ο κόπος του ήταν μάταιος, γιατί τέτοια Σφίγγα όπως αυτή δεν υπακούει κανέναν άλλον από τον κύριό της, εσάς Κίρχερ. Δεχτείτε τώρα αυτό το στοιχειό και σπάστε τα μυστικά του, εάν υπάρχουν οποιαδήποτε, με την ξακουστή επιτυχία σας. Ο Δρ Raphael, δάσκαλος γλώσσας του Φερδινάνδου του 3ου, μετέπειτα βασιλιά της Βοημίας, μου είπε ότι το εν λόγω βιβλίο άνηκε στον αυτοκράτορα Ροδόλφο και ότι έδωσε στον φορέα που του το έφερε 600 δουκάτα.. Εθεώρησε ότι ο συντάκτης ήταν ο Roger Bacon, ο Άγγλος. Σε αυτό το σημείο αναστέλλω την κρίση μου, μια που είναι η θέση σας εκείνη που καθορίζει για μας ποια άποψη πρέπει να υποστηρίξουμε και στης οποίας την εύνοια και την ευγένεια δεσμεύομαι ανεπιφύλακτα. Στις διαταγές της εξοχότητάς σας JOANNES MARCUS MARCI, of Cronland.PRAGUE, 19th August, I666. Η επιστολή δήλωνε ότι το χειρόγραφο αγοράστηκε από τον αυτοκράτορα Ροδόλφο των Αψβούργων που κυβέρνησε από 1576 έως 1611, αλλά δεν φανέρωνε την ταυτότητα του πωλητή, ή το σημείο σε αυτήν την έκταση 35τίας στο οποίο πραγματοποιήθηκε η πώληση. Ο Voynich σκέφτηκε ότι ο ανώνυμος «φορέας» πρέπει να ήταν ο John Dee, δεδομένου ότι αυτός ήταν ο προφανέστερος τρόπος για να καταλήξει στην Πράγα ένα χειρόγραφο του Roger Bacon . Ο Dee, γνωστός Άγγλος μάγος και αστρολόγος, βρέθηκε στην αυλή του Ροδόλφου από το 1584 μέχρι το 1589. Λεγόταν πως ήταν μυστικός πράκτορας της βασίλισσας Ελισάβετ και είχε φέρει πιθανώς το χειρόγραφο στην βοημική πρωτεύουσα, που τότε ήταν η Εδέμ των αλχημιστών . Ο Dee ήταν μεγάλος θαυμαστής του Μπέικον και συνέλεξε πολλές από τις εργασίες του. Ένας κατάλογος της βιβλιοθήκης του που αναφέρεται στο 1583 απαριθμεί τριάντα επτά εργασίες του Μπέικον, πολλές από τις οποίες πώλησε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του πέρα από την βρετανική ήπειρο. Ο Dee είχε πάρει ένα τμήμα της συλλογής χειρογράφων του Μπέικον, πιθανότατα από την οικογένεια των δουκών του Northumberland. Είναι γνωστό ότι ο Dee συνδέθηκε πολύ με τη δούκισσα του Northumberland και ότι ο δούκας είχε στην κατοχή του πολλά κειμήλια και χειρόγραφα από όσα σώθηκαν μετά τη διάλυση των μοναστηριών που άρχισε περίπου το 1538. Ο Voynich λοιπόν υποστήριξε πώς είναι δυνατό να υπήρξε, μέσω του Dee, μια μεταφορά χειρογράφων του 13ου αιώνα από την Αγγλία στην αυλή του Ροδόλφου. Μετά από την αρχική ιστορική έρευνα, ο Voynich έδωσε αντίγραφα σε διάφορους διάσημους κρυπταναλυτές. Όταν τα σύμβολα στο χειρόγραφο αντιγράφηκαν και ήταν πια ταξινομημένα, η εμφάνιση και η συχνότητά τους βρέθηκαν συνεπείς σ' όλο το κείμενο και φάνηκε ότι θα μπορούσαν να συντεθούν οι κώδικες αντικατάστασης ενός ενιαίου αλφάβητου. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Κανείς δεν μπόρεσε να εξάγει ένα καταληπτό μήνυμα σε οποιαδήποτε γλώσσα από το κείμενο. Το χειρόγραφο παραδόθηκε έπειτα σε βοτανολόγους και αστρονόμους λόγω της φύσης των σχεδίων και σε πολλούς εμπειρογνώμονες στις αρχαίες γλώσσες. Όλος ο κόπος όμως αποδείχθηκε μάταιος. Η πιθανότητα να απαιτήσει η ακατάληπτη γλώσσα την ερμηνεία κάποιου που να κατανοεί την καβαλιστική γνώση, καθώς ο Roger Bacon δεν ήταν ξένος σε αυτήν, έστρεψε τον Voynich στο Δρ William Romaine Newbold, του πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας. Ο Νewbold ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γνώστές της μεσαιωνικής φιλοσοφίας και επιστήμης. Eίχε το πλεονέκτημα ότι εξοικειώθηκε με τις μεσαιωνικές μεθόδους σκέψης, μυήθηκε στις απόκρυφες επιστήμες και, κυρίως, ήταν επίσης κρυπτογράφος. Ο Newbold άρχισε την εργασία για την αποκρυπτογράφηση του χειρόγραφου το 1919. Αρχικά , συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βρει ένα κλειδί που θα του επέτρεπε να καταλάβει πώς είχε κωδικοποιηθεί. Στην τελευταία σελίδα του χειρογράφου υπήρχε γραμμένη μια ενιαία πρόταση: στα λατινικά: michiton multos te tccr cerc portas oladabas. Θεώρησε λοιπόν, ότι το κλειδί έπρεπε να βρίσκεται σε αυτήν, καθώς δεν είχε συνάφεια με το υπόλοιπο κείμενο. Αχρηστεύοντας μερικά από τα γράμματα που υπήρχαν στην φράση (ton ola te tccr cerc) και ανταλλάσσοντας το "ο " στο multos με "α, προέκυψε μια καταληπτή λατινική πρόταση: michi multas portas dabas και μεταφράζοντας στα Αγγλικά, «to me thou gavest many gates» Υπάρχουν 22 γράμματα στη φράση αυτή. Ο Newbold προσάρμοσε έπειτα το λατινικό αλφάβητο πάνω στα 22 γράμματα και παρήγαγε την πρώτη υποθετική μορφή αποκρυπτογράφησης του αλφαβήτου: m i c h i d a b a s m u l t a s p o r t a s

a b c d e f g h i l m n o p q r s t u v y z

Ο Newbold κατάλαβε ότι μια σημαντική ένδειξη επρόκειτο να βρεθεί στη λέξη portas, δεδομένου ότι η καβαλιστική έννοια των «πυλών» δεν μπορούσε παρά να ήταν το μυστικό στη διευκρίνιση του κλειδιού. Ο Newbold ήξερε ότι ο Μπέικον είχε εξοικειωθεί πολύ καλά με τη καβάλα και θα ήταν λογικό να είχε χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο στο κλειδί του, γιατί σε μια επιστολή του όπου απαριθμεί αρκετούς που χρησιμοποιούν ανάλογα συστήματα κρυπτογράφησης, ένα από αυτά καλείται, «Η Καβάλα των Εννέα αιθουσών». Στις υποσημειώσεις του Newbold βρίσκουμε τα

εξής: "Στην καβαλιστική φιλοσοφία ο κόσμος αποτελείται από τη σκέψη του Θεού, η σκέψη εκφράζεται με την ομιλία, η ομιλία αποτελείται από τα γράμματα και ως εκ τούτου τα γράμματα είναι τα τελευταία συστατικά των πραγμάτων. Οι "πύλες" είναι οι 231 διγράμματοι συνδυασμοί του εβραϊκού αλφαβήτου και αντιπροσωπεύουν τους αρχικούς συνδυασμούς των υψηλότερων εκδηλώσεων της θείας ύπαρξης που είναι δυνάμεις και κανάλια μέσω των οποίων τα θεία ενεργειακά ρεύματα ρέουν προς τον χαμηλότερο κόσμο. Μια ενιαία αναφορά από τη Sepher Yezirah, θα αρκέσει: Συνδύασε τα γράμματα, ζύγισέ τα, αντάλλαξε το Aleph με όλα και όλα με το Aleph, το Beth με όλα και όλα με Beth, και έτσι με όλα. Και βρίσκονται 231 πύλες, και όλα όσα διαμορφώνονται και όλα όσα εκφράζονται, βρίσκονται μέσα σ ένα όνομα". Κατά συνέπεια, οι πύλες όχι μόνο υπονοούν κρυπτογράφηση πολλών βημάτων, αλλά αποκαλύπτεται ότι είναι τα κανάλια μέσω των οποίων οι αλφαβητικές τιμές μεταβιβάζονται από την βασική πρόταση στα άγνωστα σύμβολα. Με το κλειδί τώρα διαθέσιμο όπως πίστευε, ο Newbold άρχισε να πλησιάσει το πραγματικό κείμενο του χειρόγραφου. Με περισσότερες καβαλιστικές ενώσεις, ανακάλυψε 22 ευδιάκριτα σύμβολα και μεταξύ αυτών αναγνώρισε τα 15 σημάδια που συνέθεταν το αρχαίο ελληνικό σύστημα της στεγανογραφίας. Ο Μπέικον είχε εξοικειωθεί αρκετά με αυτό το ελληνικό σύστημα, γράφοντας μια γραμματική συμπεριλαμβανομένων τέτοιων πληροφοριών. Και διαβάζοντας κείμενα του Μπέικον, είχε εντοπίσει ήδη τη μεγάλη σημασία που απέδιδε στο κρυφό γράψιμο και την ιδιαίτερη αναφορά του στο σύστημα της στεγανογραφίας, μεταξύ των 7 τρόπων απόκρυψης των μεγάλων μυστικών: "Είναι παράφρων όποιος γράφει ένα μυστικό με οποιονδήποτε άλλο τρόπο από κάποιον που θα το κρύψει από χυδαία μάτια και θα το καταστήσει καταληπτό μόνο με δυσκολία ακόμη και στα επιστημονικά μάτια και τους σοβαρούς σπουδαστές. Σε αυτό το σημείο ολόκληρο το σώμα των επιστημόνων έχει συμφωνήσει εξαρχής και με πολλές μεθόδους έχει κρύψει από το χυδαίο μυαλό πολλά μυστικά της επιστήμης. Μερικοί έχουν κρύψει πράγματα με τους μαγικούς αριθμούς και τις περιόδους, άλλοι με τις μυστήριες και συμβολικές λέξεις. Παραδείγματος χάριν, ο Αριστοτέλης στο βιβλίο των Μυστικών λέει στον Αλέξανδρο, "Ω Αλέξανδρε, επιθυμώ να σου παρουσιάσω το μέγιστο Μυστικό των Μυστικών και μακάρι η θεία δύναμη να σε βοηθήσει να κρύψεις το μυστήριο αφού ολοκληρώσεις το στόχο σου. Πάρε λοιπόν την πέτρα που δεν είναι πέτρα και είναι σε κάθε άνθρωπο και σε ισχύ διαφορετική κάθε φορά και καλείται αυγό των φιλοσόφων" Αναρίθμητα παραδείγματα του είδους μπορούν να βρεθούν σε πολλά βιβλία και διαφορετικές επιστήμες και καλύπτονται όλα με τέτοια ορολογία ώστε δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά χωρίς έναν δάσκαλο. Η τρίτη μέθοδος απόκρυψης που έχουν υιοθετήσει, είναι αυτή του γραψίματος με διαφορετικούς τρόπους, παραδείγματος χάριν, από τα σύμφωνα μόνο, έτσι ώστε κανένας μπορεί να το διαβάσει εκτός αν ξέρει τις λέξεις και τις έννοιές τους. Κατ' αυτό τον τρόπο οι Εβραίοι και οι Χαλδαίοι και οι Σύριοι και οι Άραβες γράφουν τα μυστικά τους. Η σημαντική επιστημονική γνώση βρίσκεται κρυμμένη. Ο Αριστοτέλης στο προαναφερθέν βιβλίο λέει ότι ο Θεός τους έδωσε όλη τη επιστημονική γνώση προτού να υπάρξουν οποιοιδήποτε φιλόσοφοι, και ότι από τους Εβραίους όλα τα έθνη έλαβαν τα πρώτα στοιχεία της φιλοσοφίας. Στην τέταρτη θέση, η απόκρυψη γίνεται με γράμματα διάφορων ειδών και είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο αστρονόμος Ethicus έκρυψε τη επιστημονική γνώση του χρησιμοποιώντας εβραϊκά, ελληνικά και λατινικά γράμματα στην ίδια γραμμή. Στην πέμπτη θέση, ορισμένα πρόσωπα έχουν επιτύχει την απόκρυψη με τη βοήθεια γραμμάτων που χρησιμοποιούνται όχι από τη φυλή τους ή άλλους, αλλά που αυθαίρετα εφευρίσκουν μόνοι τους. Αυτό είναι το μέγιστο εμπόδιο. Ο Artephius το έχει υιοθετήσει στο βιβλίο του για τα μυστικά της φύσης Στην έκτη θέση, οι άνθρωποι εφευρίσκουν όχι τους χαρακτήρες όπως τα γράμματα, αλλά τους γεωμετρικούς αριθμούς που αποκτούν τη σημασία των γραμμάτων με τη βοήθεια σημείων και σημαδιών που τους τακτοποιούν με διαφορετικό τρόπο μέσα στο κείμενο. Και αυτόν επιπλέον τον τρόπο, ο Artephius έχει χρησιμοποιήσει στην επιστήμη του. Στην έβδομη θέση, η μέγιστη συσκευή για την απόκρυψη είναι αυτή της στεγανογραφίας, η οποία είναι μια μέθοδος γραφής εν συντομία και τόσο γρήγορα όσο επιθυμούμε. Μ' αυτό τον τρόπο πολλά μυστικά γράφονται στα βιβλία των λαών που μιλούν τα ελληνικά και τα λατινικά. Έχω την σκέψη να αγγίξω αυτές τις μεθόδους απόκρυψης επειδή θα έπρεπε, ίσως λόγω της σημασίας των μυστικών μου, να υιοθετήσω μερικές από αυτές και είναι επιθυμία μου να βοηθήσω κατ' αυτό τον τρόπο τουλάχιστον εσάς, στο μέτρο της δυνατότητάς μου."

Δυο θέματα προέκυπταν κατά συνέπεια για την αποκρυπτογράφηση. Το ενδεχόμενο να είχε χρησιμοποιηθεί και στεγανογραφία εκτός από το μπέρδεμα των γραμμάτων, ή το κείμενο να χρησιμοποιούσε πολλές κι όχι μόνο μία γλώσσα όπως υποδείκνυε το Μυστικό των Μυστικών, η φιλοσοφική λίθος του Αριστοτέλη. Βέβαια, αυτό το βιβλίο αποδείχτηκε αργότερα ότι δεν το είχε γράψει ο Σταγειρίτης, αλλά ο Μπέικον δεν το ήξερε. Η αληθινή τέχνη της στεγανογραφίας, μια μέθοδος με την οποία ένα μήνυμα μπορεί να μεταμφιεστεί σε κάτι άσχετο και να επανεμφανιστεί με την αναπαραγωγή του από κάποιον που κατέχει τον κώδικα, ήταν μια δημιουργική μορφή συστήματος κρυπτογραφίας που είχε χαθεί, ενδεχομένως εσκεμμένα. Μια παρουσίασή της είχε επιχειρήσει να κάνει πολλά χρόνια μετά τον Μπέικον, τον 15ο αιώνα, ο αλχημιστής Τριτέμιος. Και το ψευδοαριστοτελικό Μυστικό των Μυστικών, είχε επηρεάσει τον Μπέικον σε τέτοιο βαθμό, που από τη στιγμή που το διάβασε γύρω στο 1247, άλλαξε ολόκληρος ο επιστημονικός του προσανατολισμός. Στις νεώτερες εργασίες του, ο Μπέικον προσπάθησε να ενσωματώσει όλη τη γνώση στα integralis μιας μόνο επιστήμης, μια «καθολική επιστήμη». Το χειρόγραφο με τα 6 διαφορετικά τμήματα, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει κανείς τι λέει, καταλαβαίνει τουλάχιστον ότι αναφέρεται σε διαφορετικά θέματα που πάντως με κάποιο τρόπο συνδέονται, όπως η φαρμακολογία με την αστρολογία. Το όραμα αυτής της καθολικής επιστήμης είχε τις ρίζες του στη μελέτη του βιβλίου, που ισχυρίζεται ότι είναι οι απόκρυφες και βαθύτερες διδασκαλίες του Αριστοτέλη. Πριν από 1247, τα ενδιαφέροντα του Μπέικον εστίαζαν στα παραδοσιακά θέματα της σχολικής εκμάθησης της εποχής του, επάνω την οποία έκανε και διαλέξεις ως λέκτορας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Την εποχή που δίδαξε εκεί όμως, στο Πανεπιστήμιο Παρισιού απαγορευόταν η διδασκαλία των φυσικών πραγματειών του Αριστοτέλη με παπική εντολή. Ο λόγος για τον οποίο επιβλήθηκε εκείνη η απαγόρευση, ξεπήδησε από την ασυνείδητη ακόμα προετοιμασία της μεσαιωνικής Ευρώπης, να κάνει το μεγάλο πνευματικό άλμα προς την Αναγέννηση. Το κλίμα της εποχής, ήταν τουλάχιστον ανθυγιεινό και ο κλήρος ζούσε σε άλλο κόσμο από τον λαό. Η εκκλησία ήταν το σώμα των ανδρών και των γυναικών που ξεχώριζαν από το λαό με τη χειροτονία ή τους όρκους τους και ζούσαν εντελώς αποκομμένοι από τον λαό. Ταυτόχρονα όμως, η εκκλησία συγκέντρωνε σε μεγάλο βαθμό η διανόηση της εποχής, καθώς οι περισσότεροι επιστήμονες ήταν επίσης και μέλη της, με κάποιον άμεσο η έμμεσο τρόπο. Επίσκοποι, ιερείς, διάκονοι, εφημέριοι, υπεφημέριοι, μοναχοί, καλόγεροι, καλόγριες, συμβολαιογράφοι και πανεπιστημιακοί σπουδαστές, όλοι χωρίστηκαν από τον υπόλοιπο κόσμο από την ιδιότητα του μέλους της εκκλησίας. Η οποία αφιέρωνε μεγάλο μέρος της προσοχής της στην διατήρηση της οργάνωσής της άθικτης, στη συντήρηση των προνομίων της, την αύξηση της δύναμής της, την επέκταση των επιρροής και τη διατήρηση της ομοιομορφίας του δόγματός της. Η εξουσία της, τα μέσα της στην επιβολή υπακοής, η αναγνώρισή της από το επίσημο κράτος, έκαναν την εκκλησία παντοδύναμη. Έτσι, όσο βασικά κι αν ήταν τα έργα του Αριστοτέλη για τη διανόηση της εποχής, οι θεολόγοι της ευρείας αυτής εκκλησίας, έβλεπαν με καχυποψία τα φυσικά του συγγράμματα. Τους απειλούσε. Η καχυποψία εκδηλώθηκε επειδή αυτά τα βιβλία περιείχαν γνώμες που υπονόμευαν το επίσημο χριστιανικό δόγμα κι έδιναν τροφή στους αμφισβητίες της εποχής, οι οποίοι έβρισκαν ανταπόκριση από το λαό. Αλλά είχε μια βαθύτερη ρίζα, που συνέβη να εκδηλωθεί τότε εξαιτίας μιας συγκυρίας. Η αμφισβήτηση του δόγματος, προερχόταν από έναν αρχαίο ειδωλολάτρη Έλληνα και συζητιόταν με έμφαση στους φιλοσοφικούς κύκλους, την ίδια εποχή που οι σταυροφόροι είχαν κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη αντί για τους Άγιους Τόπους και πολλοί λόγιοι ορθόδοξοι της βυζαντινής πρωτεύουσας, όσοι τουλάχιστον δεν είχαν καταφύγει στη Νίκαια η στο δεσποτάτο της Ηπείρου, βρίσκονταν τώρα μετανάστες στην καρδιά της Ευρώπης. Μαζί με τους Έλληνες λόγιους, ένα κύμα από μεταφράσεις παλιών Ελληνικών κειμένων στα αραβικά και κατόπιν στα λατινικά, είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση στα λατινικά κράτη. Γι αυτό δεν ήταν υπεύθυνοι οι βυζαντινοί μονάχα, αλλά περισσότερο οι άραβες σοφοί, που από το σχίσμα του 11ου αιώνα κι έπειτα, μετέφραζαν συνεχώς στη γλώσσα τους τις αρχαίες Ελληνικές πραγματείες. Στη συνέχεια, οι λατίνοι λόγιοι που είχαν επαφές με τους άπιστους, μετάφρασαν αρκετά από τα κείμενα αυτά στη δική τους γλώσσα κι έτσι, στον πολύ περιορισμένο κύκλο των λογίων της εποχής, η αρχαία ελληνική σκέψη είχε κάνει θεαματική επιστροφή μέσω των αράβων, στη μέση μιας σκληρής περιόδου. Για τον απλό λαό πάλι, οι καιροί δεν ήταν καλοί. Αρρώστιες, πόλεμοι και πείνα θέριζαν, ενώ οι κληρικοί άρχισαν να δέχονται επιθέσεις για την απόστασή τους από τα κοσμικά βάσανα και για τις θεολογικές τους αγκυλώσεις. Αντέδρασαν σε κάθε τι απειλητικό, χαρακτηρίζοντάς οτιδήποτε απέκλινε του δόγματος ως αιρετικό. Ήταν η εποχή των αιρέσεων. Οι αιρέσεις, που είχαν αυξηθεί κατά τη διάρκεια της περιόδου του σχίσματος, είχαν ευνοηθεί από τη διαδεδομένη κριτική των ηθών της εκκλησίας και είχαν ενταθεί από τη διανοητική δραστηριότητα της εποχής. Άρα εξελίσσονταν σε σοβαρό πρόβλημα. Στους εκκλησιαστικούς κύκλους υπήρχε ελάχιστη συμπόνια και καμιά ανοχή για οποιαδήποτε θεωρία χαρακτηριζόταν ως αίρεση. Οι αιρετικοί εξορίζονταν από την κοινωνία . Στερούνταν από όλα τα δικαιώματα τους και γίνονταν αντικείμενα περιφρόνησης και σκληρής καταδίκης. Αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν και πολλοί μορφωμένοι, των οποίων πεποιθήσεις διέφεραν και οι θρησκευτικές τους αναζητήσεις δεν ήταν συντεταγμένες με την επίσημη εκκλησία. Έτσι το τι ακριβώς ήταν αίρεση και τι ήταν αλήθεια, δεν ήταν καθόλου σαφές. Υπήρχε επίσης και ο μυστικισμός, που πρωτοάνθιζε και συνδεόταν πολύ στενά με την αίρεση.

Συνεχίζεται