Tο σημάδι του Αβελ 1

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙΝ ΑΔΑΜ δε έγνω Ευαν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκε τον Κάϊν και είπεν· Εκτησάμην άνθρωπον διά του Θεου Η ζωή είναι μια μελέτη πάνω στην ειρωνεία. Οπως τώρα. Στην εποχή της ταχύτητας των πληροφοριών, ο μόνος τρόπος να σε προσεγγίσω ξανά είναι να σου γράφω αργά. Σαν τον παλιό καιρό. Μονάχα η γραφή. Οι λέξεις μου να σχηματίζουν το πρόσωπό σου. Κάπου θα ζωγραφίσω μια ελιά κι ένα ψέμα. Μικρά και τα δυο, σχεδόν αόρατα. Για να σε αναγνωρίζω μονάχα εγώ. Ομως δεν ξέρω αν αυτό τελικά είναι και τόσο ειρωνικό. Ισως η ευκολία της επικοινωνίας να την κατέστησε και ευκολότερα αναλώσιμη. Ισως σιγά-σιγά να μας γλίστρησε σε προιόν, σε συνθήκη ανάμεσα σε άλλες υποχρεώσεις, σε μια τυπικότητα. Σε μια επαναλαμβανόμενη πάλη που μας εξόντωσε. Ισως η σπουδή κι ο πόθος της ερωτικής επαφής, ίσως η άρνηση και η επίμονη αποφυγή της, τα ίδια συστατικά δηλαδή που αρχικά συντηρούν τον μοιραίο έρωτα, τελικά να τον φθείρουν αν δεν αλλάζει τρόπους κανείς. Αποφάσισα ότι θα είσαι στο εξής ο ιδανικός μου αναγνώστης. Μαζί σου και μόνο θα μοιράζομαι τα μυστικά μου για σένα και τον κόσμο. Ας τα βλέπουν όλοι, μόνο εσύ θα τα κατανοείς. Επειδή δεν υπάρχεις παρά μόνο στο μυαλό μου. Να, εδώ θα βάλω την ελιά, πλάι στο αυτί σου να τη σκεπάζουν τα μαλλιά. Θα σε κατασκευάσω όπως σε φαντάζομαι. Μέχρι να καταφέρει το κεφάλι μου να βγάλει προς τα έξω οποιαδήποτε άλλη σκέψη που να αφορά κάποιον άλλον. Μέχρι να μπορέσω να μιλήσω ξανά στον κόσμο, να με αφορά κάτι τέτοιο. Ως τότε θα μιλώ μόνο μαζί σου. Δεν ξέρω καν αν θα γεννηθείς ποτέ ώστε να διαβάσεις τούτα τα γράμματα, όμως μου αρέσει να σε φαντάζομαι να σκύβεις προς τον υπολογιστή, να ανασηκώνεται ελαφρά το δεξί σου μάγουλο παρασέρνοντας τα χείλη σου σ ένα αμυδρό χαμόγελο. Αλλά δεν ξέρω και μεγαλύτερη πράξη αφοσίωσης για κάποιον που γράφει, από το να αφοσιωθεί σε έναν μόνο ιδανικο αναγνώστη. Νομίζω ο πόθος να σε διαβάσουν, να διαβάσουν οι άλλοι αυτά που μέσα σου συμβαίνουν, είναι υποκατάστατο της αδυναμίας σου να εκφραστείς ειλικρινά σε αυτούς που αγαπάς και σε ενδιαφέρουν. Τις περισσότερες φορές έτσι συμβαίνει, ακόμα κι όταν γράφεις ιστορικό μυθιστόρημα. Πίσω από κάθε αναπαραγωγή της Ρωξάνης, υπάρχει μια σημερινή Μαρία, μέσα σε κάθε νέα Ιωσηφίνα κρύβεται η παλιά. Κάθε άνθρωπος τον έχει λίγο ή πολύ τον πόθο ν ακουστεί η φωνή του, ακόμα κι αν δε λέει αυτά που τον απασχολούν άμεσα. Η συγκάλυψη είναι το τέχνασμα της διήγησης. Κάθε άνθρωπος το θέλει και μάλιστα οι περισσότεροι επιθυμούν το μεγαλύτερο ακροατήριο ει δυνατόν. Η έστω, το πιο απαιτητικό. Ετσι επιβεβαιωνόμαστε. Η τουλάχιστον, έτσι θαρρούμε. Μα εγώ τώρα δα αποφασίζω πως ένας μόνος αναγνώστης μου αρκεί, εφόσον αυτός είσαι εσύ. Αν είσαι εσύ. Αν δεν είσαι, ιδού το απόλυτο ιδεώδες σου, πραγματωμένο από εμένα: ένα μυστικό ανεπίδοτο σε όλους! Ενα εξ ορισμού μη-μυστικό! Γιατί το μυστικό, σημαίνει κοινοποίηση, συνενοχή, τουλάχιστον ενός πομπού κι ενός αποδέκτη. Η ανακοίνωση σκέψεών μας στον ίδιο μας τον εαυτό, μάλλον με ατομική ψυχοθεραπεία μοιάζει. Κι έτσι, αδιαφορώντας αν στην πραγματικότητα μιλώ σε σένα ή στον εαυτό μου, θα μας γράφω ένα ημερολόγιο παραφοράς και διαπιστώσεων, εξομολογήσεων και συζητήσεων, για να τα βγάζω από μέσα σου. Θα έχει ανάδραση; Άραγε θα λάβω ποτέ κάποιο γράμμα σου, ένα μήνυμά σου, ένα νεύμα όπως θα περνάς τυχαία με το λεωφορείο κάτω απ’ το γραφείο μου, μια σου απάντηση σε κάτι, έστω σε μια πολιτική κρίση ή έναν κοινωνικό σχολιασμό, κάτι ασήμαντο και για τους δυό μας; Μακάρι. Ομως αυτό δε με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει η πλήρης σου κατάκτηση. Ο,τι ακριβώς βίωσα να βιώσεις. Για να πειστείς πως αξίζει. Μ' ενδιαφέρει επίσης να κατανοηθώ απο σένα. Το αντίθετό σου. Εσενα όλη σου η προσπάθεια ήταν να μείνεις ακατανόητη, μέχρι που σε σταμάτησε ο ίδιος ο εαυτός σου. Βλέπεις εγώ νομίζω έτσι ευτυχούνε μόνο οι άνθρωποι, όταν το μυαλό και η ψυχή πολύ συγκεκριμένων άλλων τους καταλαβαίνει. Ο κόσμος μας πάσχει απο απουσία κατανόησης. Κανείς δεν κατανοεί κανέναν πραγματικά. Πολλές πληροφορίες, τρύπιο φίλτρο ή κλειστό. Γι αυτό θα προσπαθήσω να μας διηγηθώ. Δεν κατάλαβες. Να διηγηθώ εμάς. Σε εμάς. Να μας εξηγήσω όπως μας καταλαβαίνω τώρα, κοιτώντας τη ζωή προς τα πίσω. Ετσι δεν είναι; Τη βιώνουμε στον μέλλοντα αορίστως, την κατανοούμε παρακείμενα του υπερσυντέλικου. Κι όλα αυτά τώρα. Έχω χιλιάδες πράγματα να σου πω. Όμως δεν έχω αξιολογήσει τις προτεραιότητες κι έτσι συγχώρα με που θα στα λέω σκόρπια. Αλλά ξέρεις εσύ.