Περί ανεμόμυλου σκιάς

-Τον βλέπεις αυτον τον γελοίο εχθρό απέναντι Σάντσο; Κοίτα πως φουσκώνει απειλητικά τη σημαία του! Νομίζει ότι μπορεί να μας φοβήσει. Αλλά εμείς δε φοβούμαστε από τέτοιους φουσκωμένους από έπαρση και υπεροψία εχθρούς. Ελα, καβάλησε το γάιδαρο κι ακολούθησέ με. Επίθεσηηηηηη!!!!

-Μα Δον, είναι απλά ένας ανεμόμυλος.... -Δεν έχει καμία σημασία Σάντσο τι βλέπεις εσύ. Ο δρόμος μας περνάει από αυτό που λες ανεμόμυλο. Κι εγω, ως ιππότης που είμαι, οφείλω να τον νικήσω για να περάσω. Δεν υποκύπτω εγώ στην αλλαζονεία κανενός, ακόμα κι αν παριστάνει τον ανεμόμυλο! -Δον, γιατί δεν περνάμε απλά από δίπλα του; -Γιατί Σάντσο δεν είναι ανεμόμυλος στην πραγματικότητα. Παίζει ένα ρόλο και οι ρόλοι που παίζουμε περικλείουν ένα κομμάτι του αληθινού μας εαυτού. Ρόλοι για τους ρόλους δεν υπάρχουν. Αυτά ας τα αφήσουμε σε όσους δηλώνουν επαγγελματίες υποκριτές. Ο εαυτός μας είναι ένα παζλ που αποτελείται από πολλά κομμάτια, φανερά, κρυμμένα, θετικά, αρνητικά, όμορφα, άσχημα, καλόβολα, υποχθόνια. Κάτι σημαίνουν για μας οι ρόλοι μας και αυτό που σημαίνουν δεν είναι πια ένας ρόλος, αλλά κομμάτι του εαυτού μας. Η ανάγκη του ανεμόμυλου να φουσκώσει τα πανιά του, δηλώνει σημαντικά πράγματα για τα βιώματα του. -Ομως Δον, κι εμείς οι ίδιοι, σου θυμίζω, δεν είμαστε παρά οδοιπόροι. Δεν καταλαβαίνω σε τι κινδυνεύουμε από έναν ανεμόμυλο. Κι αν δεν παίζει κανένα ρόλο; Τότε είναι πράγματι ανεμόμυλος. Αρα ο αέρας τον φουσκώνει κι όταν κοπάσει θα πέσουν και τα πανιά και θα σταματήσει να στριφογυρνάει έτσι γρήγορα. Ο καιρός είναι που τον κάνει έτσι, οι συνθήκες. Πως είναι δυνατόν να λες ότι είμαστε αυτό που φαίνεται, αλλά ταυτόχρονα να μη βλέπεις τον ανεμόμυλο ως ανεμόμυλο αλλά ως εχθρό; -Κοίτα κι εμένα μου αρέσουν οι ανεμόμυλοι. Αλλά όχι όταν φουσκώνουν προκλητικά την ώρα που πρέπει να περάσω. Θα τους σκίσω τα πανιά τους αλλαζόνες! - Κι έτσι θα προβάλεις κι εσύ αφεντικό ένα κομμάτι του πραγματικού εαυτού σου. Σκέψου: αν κάτσουμε σε ένα κόκκινο φωτισμένο δωμάτιο το βράδυ,κόκκινοι θα φανούμε και αν είναι πράσινο,πράσινοι. Με όλα τα χρώματα είμαστε ικανοι να χρωματίσουμε τον εαυτό μας. Τα πάντα είμαστε και τελικά μάλλον σημασία έχει το περιβάλλον που θα μας χρωματίσει έτσι κι όχι αλλιώς. -Αυτά Σάντσο είναι σοφιστείες για δειλούς και δεν ταιριάζουνε στους ιππότες. Νομίζω ότι απλά φοβάσαι να επιτεθείς, σκιάχτηκες από το φούσκωμα. Μα απορώ, δε βλέπεις πως ο εχθρός μας είναι ένα γελοίο υποκείμενο που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φουσκώνει σαν παγώνι για να μας τρομάξει; Αμα φοβάσαι Σάντσο κάτσε παράμερα, εγώ θα ορμήξω και θα τον σφάξω στο γόνατο στο άψε-σβήσε! -Εσύ θα κάνεις αφεντικό αυτό που προστάζει η ψυχή σου. Μα σε παρακαλώ, μην παρασυρθείς από το μακελειό και τον γκρεμίσεις. Γιατί μετά τη μάχη θα είσαι τόσο κουρασμένος που θα θελήσεις να ξαποστάσεις σε μια σκιά, κι αν τον έχεις ολότελα γκρεμίσει δε θάχεις πια σκιά να αναπαυτείς... -Μα τι λες Σάντσο! Εγω να αναπαυτώ στη σκιά του πρόστυχου εχθρού; Νομίζω πως τα χάνεις τελευταία! -Κι όμως Δον, οι ανεμόμυλοι έχουνε και αυτή τη χρήση. Ναι, κύρια δουλειά τους είναι να φουσκώνουν τα πανιά και να αλέθουν το σιτάρι, όμως πάντα μπορεί ο οδοιπόρος να αναπαυτεί στη σκιά τους. Μην ξεχνάς οτι συνήθως οι ανεμόμυλοι χτίζονται σε μέρη που δεν ευδοκιμούνε δέντρα, που φυσάει πολύ και που οι σκιές είναι δυσεύρετες... -Τέτοια σκιά δε τη θέλω Σάντσο. Να ερχόταν να υποκλιθεί και θα του τη χάριζα. Τώρα όμως, που έτσι απερίσκεπτα με προσβάλει, δεν έχω λύπηση γιαυτόν. Θα πεθάνει. -Μαζί του αφεντικό θα πεθάνει και η σκιά του, αυτό σου λέω απλά. Κι αν εμείς σκοτώσουμε τον εχθρό και περάσουμε, σκέψου ότι πίσω μας θα έρθουν κι άλλοι οδοιπόροι, ίσως όχι ιπποτικοί σαν εσένα μα κουρασμένοι, με πληγές από τον ήλιο στα χείλια, οδοιπόροι που ίσως θα εκτιμούσαν μια σκιά περισσότερο από ένα σωρό χαλάσματα. -Μα τι έχεις πάθει με τη σκιά Σάντσο πια; Δε σου αρκεί το καπέλο σου; Εγώ τι να πω που φοράω ετούτη την περικεφαλαία κι οχι ένα άνετο πλατύγυρο καπέλο όπως εσύ. Δεν καταλαβαίνω τι έρωτα έχεις πάθει με τον απαράδεκτο... -Δεν έχω πάθει έρωτα αφεντικό. Ούτε ηλίαση έχω πάθει. Μα η δική μου η καταγωγή είναι ταπεινή, δεν είμαι ιππότης ώστε να εκλαμβάνω ως εχθρό τον οποιονδήποτε φουσκώσει απέναντί μου. Εγώ τον βλέπω για ακίνδυνο ανεμόμυλο. Και δεν με ενοχλεί να τον προσπεράσω αν βρεθεί στο δρόμο μου αντί να τον γκρεμίσω. Κι έπειτα ξέρω πως για να γίνει αυτός ο μύλος κάποιοι άνθρωποι τον έχτισαν πετραδάκι στο πετραδάκι και γι αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι κάποιος υπερόπτης εχθρός, αλλά μια σκιά στο λιοπύρι, ένας τρόπος για να αλέθουν την τροφή τους, κι ίσως κάποιο καταφύγιο ερώτων τους. -Μα τι λες ρε Σάντσο! Γιαυτό είσαι υπηρέτης κι όχι ιππότης... Είναι απίστευτο το πως διαστρεβλώνεις τα πράγματα, σκέπτομαι πως οι αρχαίοι Ελληνες θα σε φώναζαν Στρεψιάδη φτωχέ μου ιπποκόμε... Αντε, τελείωνε με τις σοφιστείες σου και ακολούθησέ με. Επίθεσηηηηηη!!!!!! -Αφεντικό, είμαι υπηρέτης γιατί δε θα μπορούσα να είμαι ιππότης. Αφού τους φανφαρόνους δεν μπορώ να τους δω για εχθρούς. Ακόμα κι αυτοί έχουν κάτι χρήσιμο, ας πούμε τη σκιά τους. Γι αυτό, αν θες οργάνωσε εσύ την επίθεση κι εμένα επέτρεψέ μου αυτή τη φορά να κάνω μια παράκαμψη. Θα σε συναντήσω πιο κάτω. * μεταφορά-τροποποίηση από multiforums.gr