Περί ανεμόμυλου σκιάς

-Τον βλέπεις αυτον τον γελοίο εχθρό απέναντι Σάντσο; Κοίτα πως φουσκώνει απειλητικά τη σημαία του! Νομίζει ότι μπορεί να μας φοβήσει. Αλλά εμείς δε φοβούμαστε από τέτοιους φουσκωμένους από έπαρση και υπεροψία εχθρούς. Ελα, καβάλησε το γάιδαρο κι ακολούθησέ με. Επίθεσηηηηηη!!!!
-Μα Δον, είναι απλά ένας ανεμόμυλος.... -Δεν έχει καμία σημασία Σάντσο τι βλέπεις εσύ. Ο δρόμος μας περνάει από αυτό που λες ανεμόμυλο. Κι εγω, ως ιππότης που είμαι, οφείλω να τον νικήσω για να περάσω. Δεν υποκύπτω εγώ στην αλλαζονεία κανενός, ακόμα κι αν παριστάνει τον ανεμόμυλο! -Δον, γιατί δεν περνάμε απλά από δίπλα του; -Γιατί Σάντσο δεν είναι ανεμόμυλος στην πραγματικότητα. Παίζει ένα ρόλο και οι ρόλοι που παίζουμε περικλείουν ένα κομμάτι του αληθινού μας εαυτού. Ρόλοι για τους ρόλους δεν υπάρχουν. Αυτά ας τα αφήσουμε σε όσους δηλώνουν επαγγελματίες υποκριτές. Ο εαυτός μας είναι ένα παζλ που αποτελείται από πολλά κομμάτια, φανερά, κρυμμένα, θετικά, αρνητικά, όμορφα, άσχημα, καλόβολα, υποχθόνια. Κάτι σημαίνουν για μας οι ρόλοι μας και αυτό που σημαίνουν δεν είναι πια ένας ρόλος, αλλά κομμάτι του εαυτού μας. Η ανάγκη του ανεμόμυλου να φουσκώσει τα πανιά του, δηλώνει σημαντικά πράγματα για τα βιώματα του. -Ομως Δον, κι εμείς οι ίδιοι, σου θυμίζω, δεν είμαστε παρά οδοιπόροι. Δεν καταλαβαίνω σε τι κινδυνεύουμε από έναν ανεμόμυλο. Κι αν δεν παίζει κανένα ρόλο; Τότε είναι πράγματι ανεμόμυλος. Αρα ο αέρας τον φουσκώνει κι όταν κοπάσει θα πέσουν και τα πανιά και θα σταματήσει να στριφογυρνάει έτσι γρήγορα. Ο καιρός είναι που τον κάνει έτσι, οι συνθήκες. Πως είναι δυνατόν να λες ότι είμαστε αυτό που φαίνεται, αλλά ταυτόχρονα να μη βλέπεις τον ανεμόμυλο ως ανεμόμυλο αλλά ως εχθρό; -Κοίτα κι εμένα μου αρέσουν οι ανεμόμυλοι. Αλλά όχι όταν φουσκώνουν προκλητικά την ώρα που πρέπει να περάσω. Θα τους σκίσω τα πανιά τους αλλαζόνες! - Κι έτσι θα προβάλεις κι εσύ αφεντικό ένα κομμάτι του πραγματικού εαυτού σου. Σκέψου: αν κάτσουμε σε ένα κόκκινο φωτισμένο δωμάτιο το βράδυ,κόκκινοι θα φανούμε και αν είναι πράσινο,πράσινοι. Με όλα τα χρώματα είμαστε ικανοι να χρωματίσουμε τον εαυτό μας. Τα πάντα είμαστε και τελικά μάλλον σημασία έχει το περιβάλλον που θα μας χρωματίσει έτσι κι όχι αλλιώς. -Αυτά Σάντσο είναι σοφιστείες για δειλούς και δεν ταιριάζουνε στους ιππότες. Νομίζω ότι απλά φοβάσαι να επιτεθείς, σκιάχτηκες από το φούσκωμα. Μα απορώ, δε βλέπεις πως ο εχθρός μας είναι ένα γελοίο υποκείμενο που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φουσκώνει σαν παγώνι για να μας τρομάξει; Αμα φοβάσαι Σάντσο κάτσε παράμερα, εγώ θα ορμήξω και θα τον σφάξω στο γόνατο στο άψε-σβήσε! -Εσύ θα κάνεις αφεντικό αυτό που προστάζει η ψυχή σου. Μα σε παρακαλώ, μην παρασυρθείς από το μακελειό και τον γκρεμίσεις. Γιατί μετά τη μάχη θα είσαι τόσο κουρασμένος που θα θελήσεις να ξαποστάσεις σε μια σκιά, κι αν τον έχεις ολότελα γκρεμίσει δε θάχεις πια σκιά να αναπαυτείς... -Μα τι λες Σάντσο! Εγω να αναπαυτώ στη σκιά του πρόστυχου εχθρού; Νομίζω πως τα χάνεις τελευταία! -Κι όμως Δον, οι ανεμόμυλοι έχουνε και αυτή τη χρήση. Ναι, κύρια δουλειά τους είναι να φουσκώνουν τα πανιά και να αλέθουν το σιτάρι, όμως πάντα μπορεί ο οδοιπόρος να αναπαυτεί στη σκιά τους. Μην ξεχνάς οτι συνήθως οι ανεμόμυλοι χτίζονται σε μέρη που δεν ευδοκιμούνε δέντρα, που φυσάει πολύ και που οι σκιές είναι δυσεύρετες... -Τέτοια σκιά δε τη θέλω Σάντσο. Να ερχόταν να υποκλιθεί και θα του τη χάριζα. Τώρα όμως, που έτσι απερίσκεπτα με προσβάλει, δεν έχω λύπηση γιαυτόν. Θα πεθάνει. -Μαζί του αφεντικό θα πεθάνει και η σκιά του, αυτό σου λέω απλά. Κι αν εμείς σκοτώσουμε τον εχθρό και περάσουμε, σκέψου ότι πίσω μας θα έρθουν κι άλλοι οδοιπόροι, ίσως όχι ιπποτικοί σαν εσένα μα κουρασμένοι, με πληγές από τον ήλιο στα χείλια, οδοιπόροι που ίσως θα εκτιμούσαν μια σκιά περισσότερο από ένα σωρό χαλάσματα. -Μα τι έχεις πάθει με τη σκιά Σάντσο πια; Δε σου αρκεί το καπέλο σου; Εγώ τι να πω που φοράω ετούτη την περικεφαλαία κι οχι ένα άνετο πλατύγυρο καπέλο όπως εσύ. Δεν καταλαβαίνω τι έρωτα έχεις πάθει με τον απαράδεκτο... -Δεν έχω πάθει έρωτα αφεντικό. Ούτε ηλίαση έχω πάθει. Μα η δική μου η καταγωγή είναι ταπεινή, δεν είμαι ιππότης ώστε να εκλαμβάνω ως εχθρό τον οποιονδήποτε φουσκώσει απέναντί μου. Εγώ τον βλέπω για ακίνδυνο ανεμόμυλο. Και δεν με ενοχλεί να τον προσπεράσω αν βρεθεί στο δρόμο μου αντί να τον γκρεμίσω. Κι έπειτα ξέρω πως για να γίνει αυτός ο μύλος κάποιοι άνθρωποι τον έχτισαν πετραδάκι στο πετραδάκι και γι αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι κάποιος υπερόπτης εχθρός, αλλά μια σκιά στο λιοπύρι, ένας τρόπος για να αλέθουν την τροφή τους, κι ίσως κάποιο καταφύγιο ερώτων τους. -Μα τι λες ρε Σάντσο! Γιαυτό είσαι υπηρέτης κι όχι ιππότης... Είναι απίστευτο το πως διαστρεβλώνεις τα πράγματα, σκέπτομαι πως οι αρχαίοι Ελληνες θα σε φώναζαν Στρεψιάδη φτωχέ μου ιπποκόμε... Αντε, τελείωνε με τις σοφιστείες σου και ακολούθησέ με. Επίθεσηηηηηη!!!!!! -Αφεντικό, είμαι υπηρέτης γιατί δε θα μπορούσα να είμαι ιππότης. Αφού τους φανφαρόνους δεν μπορώ να τους δω για εχθρούς. Ακόμα κι αυτοί έχουν κάτι χρήσιμο, ας πούμε τη σκιά τους. Γι αυτό, αν θες οργάνωσε εσύ την επίθεση κι εμένα επέτρεψέ μου αυτή τη φορά να κάνω μια παράκαμψη. Θα σε συναντήσω πιο κάτω. * μεταφορά-τροποποίηση από multiforums.gr

buzz it!

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κάθε Παρασκευή τα ίδια..
μάτι να μη κλείσουμε το γουίκεντ μελετώντας τι θα θελε να πει ο ποιητής

Spy είπε...

Mα είναι απλό κ.κ.μοίρη μου!
Δε θα βρείτε ψωμί στο φούρνο. Για απεργία το πάνε οι παλιοφουρναραίοι.

(σιγά μην τον συναντήσει πιο κάτω...)

Ανώνυμος είπε...

Ούτε ο Πολύφτηνος δε μας σώζει!


Σελιτσάνος.

cynical είπε...

Nomad kalispera. Tha perasw aurio me katharo myalo. Tote isws na to exei katalavei kai o k. K.K.Moiris kai na mas to exigisei se kanena monoprakto.

Τίποτα είπε...

Βρε, λες να έχει δίκιο ο Σάντσο?

Ανώνυμος είπε...

"Ο Πάντσο" του Θερβάντες!

Θα μπορούσε να ήταν κι έτσι.

-----------------------------

Ένας πενηντάρης διαβάζοντας πολλά βιβλία για τα κατορθώματα των ιπποτών αποφασίζει να γίνει ένας από αυτούς.
Προσθέτει στο όνομά του το ιπποτικό "Δον", φοράει μία στολή ιππότη, ανεβαίνει στο γέρικο και ασθενικό αλογό του, τον Ροθινάντε, και ετοιμάζεται να δώσει τις μάχες του για την επικράτηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας.

Δεν είναι πάντα όσο τρελός φαίνεται.
Μόνο όταν τυφλώνεται από την εμμονή του να μοιάσει σε ιππότη...
Έτσι περνάει τους ανεμόμυλους για γίγαντες φοβερούς και στήνει μάχη μαζί τους, βλέπει τις πόρνες για αρχόντισσες και τα φθηνά πανδοχεία για πύργους. Βλέπει τέλος στο πρόσωπο μίας άσχημης χωριάτισσας την όμορφη Δουλτσινέα του.

Όλα φτιαγμένα για να υπηρετήσουν το όνειρό του : να καταστεί αυτόκλητος σωτήρας των αδύναμων.

Τον υπόλοιπο χρόνο όμως είναι πνευματώδης, δίκαιος, ιπποτικός με την έννοια της αβροφροσύνης και των ευγενικών αισθημάτων, αντιλαμβάνεται την αλήθεια και ενεργεί άμεσα.

Πιστός υπηρέτης του Δον Κιχώτη, ο Σάντσο Πάντσο, πραγματιστής και ισσοροπιστής προσπαθεί να τον συνετίσει πολλές φορές και να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Ωστόσο όταν τελικά ο Δον Κιχώτης πεθαίνει ο Σ. Πάντσο τον ικετεύει "να μην κάνει την πιο μεγάλη τρέλα στη ζωή του να την αφήσει έτσι δα και να πεθάνει"

Μήπως όμως τα δύο αυτά πρόσωπα είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος;

Μήπως ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι από Δον Κιχώτη και κάτι από Σάντσο Πάντσο;

"Υπάρχουν" άραγε όλες οι μάχες που δίνουμε;
Ή μήπως τις δίνουμε αφού προηγουμένως τις έχουμε κατασκευάσει;

Υπάρχουν "μάχες" που δίνουμε ενώ γνωρίζουμε από πριν την άτυχη έκβασή τους;
Αλλά ως άλλοι Δον Κιχώτες εφορμάμε και τις δίνουμε με πάθος που κάποιες φορές ξαφνιάζει και εμάς τους ίδιους;

"Φτιάχνουμε" με τα μάτια της ψυχής μας κάποιες φορές εικόνες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα;
"Βλέπουμε" την "ωραία Δουλτσινέα" ενώ οι γύρω μας -κάποιες φορές και ο άλλος εαυτός μας - μας προειδοποιούν για την απουσία της;

Στα εφηβικά και φοιτητικά μου χρόνια μέσα στο δωμάτιό μου πάντα υπήρχε ο Τσε Γκεβάρα με το άστρο του νόστου στο μπερέ του και το σχέδιο του Πικάσσο με τον Δον Κιχώτη πάνω στο Ροθινάντε του, τον Σάντσο πάνω στο ταπεινό του γαιδουράκι και στη γωνία ένας παιδικός ήλιος...

Τα χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν. Ο Τσε μπορεί να μην είναι πια στον τοίχο του δωματίου μου, ο Δον Κιχώτης όμως παραμένει σε κάποιο τοίχο του σπιτιού για να μου θυμίζει πως οι άνισοι αγώνες υπάρχουν για να τους δίνουμε ακόμη και αν το τέλος τους κάποιες φορές είναι προδιαγεγραμμένο.

Nomad είπε...

κΚΚΜοίρη,

φροντίζω να σας κρατώ σε εγρήγορση.
(Ο ποιητής ποιός είναι είπαμε; )



Κατάσκοπε,

μα γιατί το λέτε; Είναι κάτι δίδυμα που δεν νοούνται το ένα χωρίς το αλλο, πχ ο Αντι κι η Φλο, αν διαβάζατε παλιά Τεστ, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα, Δαμων-Φιντίας, Καστωρ-πολυδεύκης, κλπ. Ετσι δεν υπαρχει Δον χωρίς Σάντζο. Κι απο τους δυό τους, ο δεύτερος το γνωρίζει καλύτερα.
:)

Σελιτσάνε,

τον Πεοκρούστη φοβάμαι!

:ΡΡΡ

Κυνική,

proteino na kratiseis to myalo soy bromiko ki as peraseis se kana mina

:ΡΡΡΡ

Τίποτα,

κι αν έχει, η μοίρα των Σαντζο είναι να το κοιτάνε να το καμαρώνουν το δίκιο τους και να πράττουν το παράλογο.

:)

Αύριο,

ναι, πιστεύω οτι είναι οπως το λέτε, δυό όψεις ενός νομίσματος. Κάποτε είχα γραψει κάπου οτι "Είμαστε οι αντιφάσεις μας", θα βρω ευκαιρία καποια στιγμή να το αναπτύξω ξαανα αλλιώτικα. Ως τότε να σας πω ότι εγώ στο προεφηβικό μου δωμάτιο είχα μια αφίσσα με τη λέξη Τραβαλχαδόρες (δε θυμάμαι καν που τη βρήκα) αλλη μια με ενα όπλο στην κανη του οποίου υπήρχε ενα λουλουδι, αλλη μια με ενα μαθημα γλυπτικής στη σχολή καλών τεχνών ασπρόμαυρη, κι αλλη μια με τον ...ντεηβιντ κασσιντι!!! (οχι, δεν ήμουν πολύ γκει):Ρ

οσο για τον σισύφειο αγώνα, συμφωνώ προφανώς, προφανέστατα αφού με εχετε διαβάσει και λίγα ποστ πριν.

:)

Kwlogria είπε...

Να είσαι καλά υπέροχε φίλε μου!

sadcharlotte είπε...

αχρείαστες μαχες..

Nomad είπε...

Κωλόγρια,

κι εσύ
:)

Καρλότα,

πράγματι...
:)

Spy είπε...

Τρίδυμα θα έλεγα τελικά.
Γιατί δεν υπάρχει και Δον χωρίς ανεμόμυλο.

Ανώνυμος είπε...

Να τολμήσω να πω την άποψή μου...

Δεν νομίζω ότι όταν ο Θερβάντες έγραφε τον Δον Κιχώτη, είχε στο νου του τις όποιες προθέσεις του καταλογίζουμε σήμερα. Το έργο ήταν μιά παρωδία στις παραδοσιακές ρομαντικές μπαλάντες της εποχής εκείνης... οι μεταφορές, η σημειολογία, οι συμβολισόί, είναι μεταγενέστερες ερμηνείες, σίγουρα όχι στις προθέσεις του συγγραφέα.

Ισως γιά αυτό και το έργο είναι τόσο μεγάλο, ίσως γιά αυτό έχει ζήσει, ολοζώντανο μέχρι σήμερα.

Σήμερα πολλοί συγγραφείς γράφουν μεταφορίκά, καλούν τον αναγνώστη να ερμηνεύσει, γράφουν άλλα και εννοούν άλλα... οχι ο Θερβάντες..

Nomad, οι ιστορίες σου είναι πολύ ωραίες, έχω διαβάσει αρκετές, και συνεχίζω...

aKanonisti είπε...

Ξεχνάτε τον Δον Ζουάν...
που κατέρριψε το δίδυμο κάνοντας όργια...¨
:-))

Surrealist είπε...

"...δεν υπαρχει Δον χωρίς Σάντζο..."

ναι νομίζω έχεις τον τρόπο σου ;)

πάντα διαβάζω και δεύτερη φορά και τρίτη έχει τύχει όσα γράφει μετουσιώνεις σε άλλο

μεταφέρεις...

και πάντα βρίσκω μια άλλη ανάλυση
σαν διαμάντι...

μέσα από τα πρίσματά του

ξερω με κατάλαβες να μην εξηγω και σε κουράζω γιατί και οι εξηγήσεις μου στο ίδιο επίπεδο λόγου θα είναι :}}}}

τη φιλία μου ευχαριστώ πολύ!!!!

Φαίδρα Φις είπε...

καλώς σας βρίσκω ξανά νομάδα,
κάτω από τη σκιά ενός υπέργειου ανεμόμυλου...

μια δυνατή μέρα να έχετε

ο αποτέτοιος είπε...

σας έλειψα το ξέρω (χι χι) αλλά ήρθα ξανά.

τώρα εμένα μου ήρθε κάτι. μήπως θα ήταν καλύτερα αν οι σάντσο δεν υπάκουαν στη μοίρα που λέτε ότι έχουν αλλά αντί να καμαρώνουν το δίκιο τους, να το πράτουν κιόλας;

Nomad είπε...

Κατάσκοπε,

νομίζω πως ο ανεμόμυλος εμπεριέχει τον Δον,μετά τον θερβάντες.

:)

ΝτελαΜετρί,

συμφωνώ. Εξάλλου πολέμησε στη Ναύπακτο (αν δεν κανω λάθος) και συνεπώς υπήρξε πρώτα στρατιώτης κι έπειτα συγγραφέας. Ο ίδιος δεν ήξερε ότι καθόριζε τη φόρμα που λέμε σήμερα μυθιστόρημα. Κι εγώ έκανα ακριβώς αυτό που λες: έγραψα άλλα κι εννούσα άλλα. Οχι ο Θερβάντες.

Σε ευχαριστω πολύ.
Τα δικά μου κείμενα παντως, τα περισσότερα τουλάχιστον, είναι ιστορίες επινοημένες. Με τα δικά σου μένω ενεός.

:)

Ακανόνιστη,

δεν ξέρω γιατί, αλλα όποτε σας βλέπω ξεχνάω την ευγενή μου καταγωγί* και θέλω να σας σφυρίξω στο αυτί.

*εκ του καταγωγίου

:ΡΡΡ

Σουρεαλίστρια,

εγώ σε ευχαριστώ. Επίσης κατανόησα το παιχνίδι στο οποίο με κάλεσες και θα ανταποκριθώ σύντομα. Να είσαι καλά

:)

Φαίδρα,

καλώς σας ξαναβρίσκω, ευχομαι ανανεωμένη και με μπόλικο μαζεμένο ήλιο στα ποιητικά σας μπαγκάζια.
:)

Αποτέτοιε,

το πράττουν, και μάλιστα με έξοδα της εταιρειας. Αλλά οφείλουν να την παραμυθιαζουν για να τους τα παρέχει. Ξέρεις, λένε κάποιοι πως η επανάσταση όχι μόνο θα γίνει, αλλά θα χρηματοδοτηθεί κι απο την Ενωση Βιομηχάνων. Ετσι.

:ΡΡΡΡ