Η κόκκινη κουβέρτα

Μαγισσάκι,

στο ψυγείο δεν μου βγαίνει να σου αφήσω ποιήματα, μόνο σημειώματα.

Εδω όμως, σε τούτο το μυστήριο κουτί, μπορώ.

Θέλω να κατανοήσεις ότι για μένα τα πιο ερωτικά σημεία είναι αυτά που μπόλνταρα.

Επειδή μετά από μια ζωή μαζί θα ήταν ψεύτικο να εστιάσω στα "σκοτεινά διάφανα πέπλα" Εκεί εστίαζα παλιά, για να σε ρίξω. Μη στεναχωριέσαι που ο χρόνος θόλωσε τα βλέμματα κι αφαίρεσε τη γοητεία της άγνοιας. Αυτό συμβαίνει παντα, σ όλους. Αλλά υπάρχουν μερικά που δε συμβαίνουν σε όλους με το χρόνο.

Εστίασε σε αυτά: στην κόκκινη μαλλιαρή κουβέρτα που μας σκέπει. Πέρα απ' το θάνατο.

Kαι μη σε σκιάζουν τα φαντάσματα.

ΥΓ. Κι όταν φτάσεις στην τελευταία φράση του ποιήματος, θυμίσου να φτιάξεις κάτι να φάμε. Εγω θα φέρω το γάλα για τα παιδιά.

*

Τί όμορφη που είσαι.

Με τρομάζει η ομορφιά σου.

Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σε εμένα.

Καλυμένη απο τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιων με σκοτεινό διάφανο πέπλο

διάστικτο από τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.

Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις.

Τριανταφυλλιές εκρήξεις από την πράξη του έρωτα.

Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω από τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπάρ, τα ναυτικα οινομαγειρεία.

Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.

Μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.

Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη από την αναπνοή του σώματός σου.

Μη φεύγεις. Μη φεύγεις.

Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.

Ενας πέτρινος ταύρος πηδάει από το αέτωμα στα ξερα χόρτα.

Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.

Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.

Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.

Φυλάξου. Εσένα ζητούν.

Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.

Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.

Γίνεται μία έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.

Κάτω από την κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα από το χρόνο κι από το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν γνωση.

Τί όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.

Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.

Γ.Ρίτσος