Ρουα Ματ σε μια κίνηση

Κάνε το ξέσπασμα επανάσταση. Στάσου μπροστά στο νοικοκύρη και ΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

buzz it!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...και στου θεού(;) τ΄αυτί!

Σελιτσάνος.

Nomad είπε...

Σελιτσάνε,

φοβαμαι πως κι αν είναι, κουφός είναι.

aKanonisti είπε...

Χαχαχαχαχαχα άψογος!!!
Με τρεις προτάσεις... περιέγραψες όλη την σχιζοφρένεια....

Ανώνυμος είπε...

ωραίο -φλύαρο- haiku

Ανώνυμος είπε...

κ. Νομάδα

τα λόγια σας "εύστοχα", μίλησαν στο μυαλό και στην καρδιά μου.

Πόσο πιο ωραίος θα ήταν ο κόσμος μας εάν μπορούσαμε να μιλάμε με τους άλλους, να ακούμε τους άλλους και αυτοί με τη σειρά τους να μιλάνε και να ακούνε!

Υ.Γ. Σας έχω πει πως έχετε ένα "μαγικό" τρόπο να βάζετε συναισθήματα, ιδέες και απόψεις σε τρεις σειρές και να απολύτως αρκετές;
Ε σας το λέω τώρα...

Ανώνυμος είπε...

Βιάστηκε να φύγει το σχόλιο και έτσι "επανορθώνω".

Το "ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ" το ίδιο σημαντικό με το "ΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑ" έπρεπε να υπάρχει αδιαίρετο, για να μας υπενθυμίζει πως η πραγματικότητα είναι σχεδόν πάντα ένα σύνθετο παζλ από ιδέες, συναισθήματα και απόψεις που πολλές φορές δείχνουν να πολεμούν το ένα το άλλο και να αντιφάσκουν όμως δεν είναι παρά οπτικές της ίδιας πραγματικότητας.

Αρκεί να θέλουμε να το δούμε.

Τα παιδιά που φορούν την κουκούλα πρέπει να την βγάλουν και με τη δική μας "βοήθεια" και να αποδεχτούμε παράλληλα πως δεν είναι παιδιά "άλλων".

Και πριν ή μετά ή ταυτόχρονα με την προτροπή μας να βγάλουν την κουκούλα, να σκεφτούμε γιατί την "φόρεσαν".

Υ.Γ. Σήμερα πήγα στην πορεία με την 14χρονη κόρη μου (αυτή για πρώτη φορά) που ανυπομονούσε να φωνάξει συνθήματα και επειδή στο μπλογκ της ΕΛΜΕ που ήμασταν, οι καθηγητές δεν φώναζαν συνθήματα παραπονιόταν.

Κι όλο κι έφευγε μπροστά στα μπλογκ των μεγαλύτερων μαθητών που ήταν πιο ενεργητικοί και πιο ευφάνταστοι με τα συνθήματά τους προκειμένου να φωνάξει και αυτή.

Στη διάρκεια της πορείας την ακολουθούσα από πίσω και αισθανόμουν όπως όταν την πήγα πρώτη φορά στο σχολείο.

Κάποια στιγμή στο τέλος της πορείας της είπα ότι αυτή τελείωσε και σταδιακά οι διαδηλωτές αποχωρούμε.

"Μα γιατί αφού αυτοί παραμένουν" μου είπε δείχνοντας μου διαδηλωτές που ανέβαιναν πάνω στα κάγκελα του υπουργείου με σκοπό να μπουν μέσα.

"Εμείς θέλουμε να κατέβουμε στην πορεία και την άλλη φορά" της είπα και να είμαστε και περισσότεροι.
Γι αυτό φεύγουμε τώρα με τον ίδιο μαχητικό αλλά ειρηνικό τρόπο μέσα από τα μπλογκ.

Σ΄όλη την επιστροφή φώναζε μαζί με τους συμμαθητές της συνθήματα κάνοντας αυτοσχέδιο χωνί μία προκήρυξη.

Ένας άλλος κόσμος φανερώθηκε σήμερα μπροστά της και σκέπτομαι μέσα από ποιους δρόμους θα τον ανακαλύψει.

Θάθελα αυτοί οι δρόμοι να την κάνουν πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο διεκδικητική.

Να την κάνουν να νιώθει και λειτουργεί μαζί με άλλους, ακόμη και όταν διαφωνεί μαζί τους.

Ανώνυμος είπε...

''Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.''

έρχονται οι μέρες που θα μοιάζουν με εμφύλιο. κρατήσου

Nomad είπε...

Βγάλε,

φοβάμαι ότι είμαστε απλώς ρομαντικοί. Αυτό με τρελαίνει. Μετά ξαπλώνω στον καναπέ να το καλοσκεφτώ και αποκοιμιέμαι.
:)

(...)

Ανώνυμε,

στα δύο δε λες τίποτα...
:)