Το λευκό κελί 2

Ακούω φωνές και βλέπω κάτι παράξενους καθρέφτες, μέσα σε άλλους καθρέφτες. Σκέφτομαι μήπως είναι παραισθήσεις. Δεν θα το έλεγα έτσι. Οι φωνές μου μιλούν για τη συνείδηση των ισογείων και τη ματαιότητα της καθημερινής αβροφροσύνης, που η συχνή της επανάληψη την κατατάσσει στη μπουρδολογία άνευ νοήματος. Οι καθρέφτες μου δείχνουν ένα αλλόκοτο είδωλο, καθρεφτισμένο μέσα σε άλλους καθρέφτες, είδωλο εν συγχίσει, που επιχειρεί να εντοπίσει στην πολλαπλότητα της διασπασμένης του ενότητας, το νόημα των ορόφων. Δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό και τι όχι. Να υπάρχω άραγε στον ενεστώτα και εντός της ύλης, ή μήπως ο ίδιος είμαι το όνειρο κάποιου που σαν εμένα ονειρεύεται, η έστω δημιούργημα του ίδιου του χώρου, ετούτου του παράξενου κελιού; Θυμάμαι, Φιοντόρ, έναν άνθρωπο που θάπρεπε να είχες γνωρίσει, νομίζω θα ταιριάζατε. Πολωνός ήταν εξάλλου. Δεν θυμάμαι από τον ίδιον παρά μονάχα τη γελαστή ασπρόμαυρη φωτογραφία του, με ένα κασκέτο να με κοιτάει με νόημα. Θυμάμαι που παιδί ακόμα, είχα δοκιμάσει να δω μια μεταφορά του έργου του στον κινηματογράφο χωρίς ακόμα να ξέρω ότι υπήρχε ένα βιβλίο στο οποίο στηριζόταν η ταινία. Δεν τα καταφερα γιατι παιδί ήμουν και τα παιδιά θέλουν τη δράση περισσότερο από τον συνειρμό και το ταξίδι του μυαλού. Πολύ αργότερα, διάβασα το Σολάρις του Στανισλαβ Λεμ κι είδα ξανά και ξανά και ξανά την ταινία του Ταρκόφσκι. Να' μαι κι εγω τώρα λοιπόν, στο ανάλογο αυτού του ωκεανού της σκέψης, που μόνη του επιθυμία είναι να προσεγγίσει τους επισκέπτες δημιουργώντας για χάρη τους, ως δώρο, αυτό που οι ίδιοι είχαν στο μυαλό τους. Κι έτσι, απλά δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν οι φωνές που ακούω είναι φωνές φίλων είτε φωνές που δεν υπάρχουν παρά στο όνειρο μιας πεταλούδας σαν να είναι ηχώ. Δεν ξέρω αν έχω τη συνείδηση του ισογείου, αν είμαι φτιαγμένος για ημιόροφο και ταράτσες, η αν αντίθετα, θα ήμουν ευτυχέστερος στο Υπόγειο, δεν ξέρω ιδίως αν αντέχω να βγω από εδώ. Δεν ξέρω αν ο καθρέφτης στον καθρέφτη καθρεφτίζει κάτι υπαρκτό, κάτι με νόημα. Και τι είναι νόημα Φιοντόρ; Ούτε κι αυτό το ξέρω. Νομίζω όμως, πως νόημα έχει η καλημέρα σε έναν φίλο γιατί είναι καλημέρα σε έναν φίλο και δεν παίρνει εξήγηση. Τους φίλους τους απολαμβάνουμε με καλημέρες. Κι αν είμαστε φτιαγμένοι για τα σπουδαία και τα μεγάλα, ίσως κι αυτές οι ταπεινές μας καλημέρες να αποκτήσουν μεγαλοσύνη και σπουδαιότητα.