Στον πετροπόλεμο να φοράτε κράνος.

-Kι εκεί πάνω, Βαγγέλη, θα στήσουμε τους θρόνους.

~~

-Mεγαλώσαμε με το ένα, της είπε.

-Στην πρώτη μας ανάμνηση λες κι ο κόσμος ήταν ένα με μας. Και τότε, ήταν. Ανατραφήκαμε θαυμάζοντας αυτό το ένα με τρόπο μυστικιστικό. Όλα είναι ένα. Όλοι είμαστε αδέρφια. Μια οικογένεια. Ένα λουλούδι. Μια λύση για όλα. Ένας τρόπος ζωής. Ένας έρωτας. Μια όμορφη ζωή.

-Στην εφηβεία, μάθαμε το δύο. Δυο φωνές με φωνάζουν. Δυο αγάπες. Δυο μαθήματα χρωστάω. Από την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω; Κιθαρίστας ή ντράμερ; Αριστερά η δεξιά; Θάρρος η αλήθεια; Βότκα η τεκίλα; Χαρντ ροκ η σκυλάδικο; Πλήθος η μονάδες; Σκέφτομαι άρα υπάρχω, ή άρα υπάρχεις; Εδώ, πολλά παιδάκια κόλλησαν. Δεν είναι μόνο το δίλημμα που θέτει το δύο, μα και εκείνο της επιλογής. Ένα η δύο; Άλλα λοιπόν πορεύτηκαν με το ένα, άλλα με το δύο. Μερικά όμως τράβηξαν την κουρτίνα. Από αυτά, τα περισσότερα βρήκαν τον ζονγκ. Κάποια όμως, βρήκαν το μηδέν.

-Τι προσπαθείς να μου πεις; ρώτησε εκείνη ανάβοντας τσιγάρο. -Ένα παιδί, συνέχισε αυτός, σήκωσε κάποια μέρα μια ασπρόμαυρη στρογγυλή πέτρα και την κοίταξε. Καμιά αξία δεν είχε. Ο κόσμος είναι γεμάτος από πέτρες. Ο κόσμος χτίστηκε με πέτρες. Ήταν η πιο κοινή πέτρα. Τίποτα το ιδιαίτερο, ένα απλό ασπρόμαυρο βότσαλο. Κι όμως, λες και μια περίεργη λάμψη βγήκε από το βάθος της σκληρής του ύλης. Και το έβαλε στην τσέπη. Το είχε βρει, ή μάλλον εκείνο τον είχε βρει, όταν κάποιο άλλο παιδί ξέμεινε από πέτρες στη διάρκεια ενός πετροπόλεμου. Άρπαξε την πρώτη που βρήκε στο έδαφος και ήταν αυτό το βότσαλο. Κατά κάποιο τρόπο είχε ξεφύγει από την παραλία και βρέθηκε εκεί. Έβαλε το πετραδάκι στη σφεντόνα του χωρίς να του δώσει καμιά σημασία και το εκσφενδόνισε. Για αυτό το παιδί, η πέτρα ήταν απλώς πυρομαχικά. Για τον περισσότερο κόσμο αυτό ακριβώς είναι μια κοινή πέτρα. Το βότσαλο διέγραψε λοιπόν μια πολύ αρμονική τροχιά και κατέληξε στο κεφάλι του παιδιού για το οποίο σου μιλώ. Του έκανε ένα πολύ όμορφο και γερό καρούμπαλο. Εκείνος σήκωσε το βότσαλο από το χώμα και το περιεργάστηκε. Ακόμα και σήμερα το έχει. Το κράτησε και βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του. Διέκρινε τα άσπρα στίγματα της πέτρας να ζωγραφίζουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν στη στιλπνή της μαύρη επιφάνεια. Και έμεινε άφωνο. -Από τα αστεράκια που έβλεπε; τον ρώτησε αστειευόμενη. -Από μια ξαφνική αστραπή στο μυαλό, είπε κι αυτός χαμογελώντας. Αυτό το παιδάκι, στο Δημοτικό ήταν καλό στη γυμναστική. Ο γυμναστής στο σχολείο αποφάσισε κάποια στιγμή να τον τοποθετήσει επικεφαλής της ομάδας στίβου. Επειδή όμως όλα τα αριθμημένα μπλουζάκια της ομάδας είχαν ήδη μοιραστεί, του είπε να φτιάξει το καινούργιο του μπλουζάκι και να βάλει τον αριθμό μηδέν. Θα ήταν ο αρχηγός μηδέν. Είναι παράξενο ότι μερικές φορές, ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας και να το εκφράσουμε. Όταν λοιπόν ο μικρός άκουσε ότι έπρεπε να φορέσει τη φανέλα μηδέν, ντράπηκε. Είχε μεγαλώσει θεωρώντας το μηδέν ως την αριθμητική έκφραση του τίποτα. Θα ήταν ο καπετάν Τίποτα λοιπόν. Ντράπηκε πολύ. Περισσότερο όμως ντράπηκε να εκφράσει αυτό που ένοιωθε στον γυμναστή του. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ντρεπόταν να πει ότι ...ντρεπόταν να φορέσει τη φανέλα με το μηδέν. Δεν ντράπηκε όμως να αρνηθεί τη θέση του αρχηγού. Ίσως και να φοβόταν τη χλεύη των συμμαθητών του, ίσως πάλι να σκεφτόταν πως δεν αρκεί να είσαι καλός σε κάτι για να γίνεις αρχηγός, πρέπει και να σε ενδιαφέρει αυτό το κάτι. Ποιος ξέρει πως σκέφτηκε; Δεν το εξήγησε σε κανέναν.

Ο γυμναστής, έκπληκτος από αυτή την ακατανόητη αντίδραση, προσπάθησε να τον μεταπείσει. Όμως το παιδί αρνήθηκε ανυποχώρητα. Κι όταν μετά από μέρες είδε κάποιον συμμαθητή του να φοράει τη φανέλα με το μηδέν, έκανε χαρούμενος τις ασκήσεις του εκτελώντας τις εντολές αντί να τις δίνει. Ήξερε ότι μπορούσε να είναι εκεί, μέσα σε αυτή τη φανέλα. Αλλά δεν ήθελε. Ντρεπόταν το μηδέν, ντρεπόταν να είναι γίνει ο καπετάν Τίποτα. Μεγαλώνοντας διατήρησε αυτές τις αναμνήσεις του μηδενός, διαπερνώντας τις εποχές του ένα και του δύο. Και τώρα, κρατούσε με το ένα χέρι το καρούμπαλο στο κεφάλι και με το άλλο την πέτρα του μηδέν. Και τότε τι λες πως σκέφτηκε; -Ότι ο πετροπόλεμος πονάει;

-Περίπου. Ότι η αντίφαση είναι συστατικό στοιχείο του κόσμου. Πως το τίποτα επιδρά στην ύλη. Ότι από το μηδέν παράγεται κάτι, όπως ένα καρούμπαλο. Ότι η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Πως αν υπάρχει το τίποτα, υπάρχουν και όλα. Πως ό,τι στερείται σκοπού είναι σκόπιμο. Πως το δύο και το ένα εξαρτώνται από την ενέργεια του τίποτα, του μηδενός, που μπορείς να το πεις και τύχη ή αναγκαιότητα αλλά μπορείς να το πεις και θεό, όπως σε βολεύει, ανάλογα με τη φάση αριθμού που περνάς. Πως ενίοτε προστίθενται και δίνουν τρία κι άλλες φορές αντλούν το νέο νόημά τους από το μηδέν της ζωής. Γιατί μπορεί το ένα και το δύο να σηματοδοτούνε τα μονοπάτια της εμπειρίας μας και τους αναστεναγμούς των αμφιβολιών μας, μα το μηδέν είναι που φτιάχνει τα πιο γερά καρούμπαλα...

-Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω που το πας... -Ξέρεις τι σκέφτηκε με αφορμή το καρούμπαλο; Πως αν βρισκόταν ξανά στην ίδια θέση, ίσως και πάλι να αρνιόταν. Αλλά αυτή τη φορά από επιλογή, όχι από φόβο. Αυτή τη φορά όχι γιατί θα ντρεπόταν τη φανέλα με το μηδέν, αλλά γιατί θα βαριόταν να δίνει εντολές για κάμψεις κι επικύψεις. Εκ φύσεως τεμπέλης, εκεί πίσω στα τσικό της γυμναστικής, θα μπορούσε να λουφάρει καλύτερα. Πίστευε πως ο κόσμος χρειάζεται αρχηγούς που να ενδιαφέρονται πραγματικά. Κι εκείνος απλά είχε τύχει να είναι κάπως καλός. Αν ήταν σε άλλο σχολείο ή σε άλλο τμήμα δεν θα ήταν ο πιο καλός. Είχε απλά τύχει. Και κυρίως, δεν τον ενδιέφερε η γυμναστική.

-Μμμ...Και μετά;

-Μετά, όπως όλα τα παιδιά, μεγάλωσε. Με τα χρόνια, απέκτησε κι αυτός την ισχύ δια της οποίας κάθε άνθρωπος, ή σχεδόν κάθε άνθρωπος, μπορεί να ασκήσει εξουσία. Στην περίπτωσή του μάλιστα, αρκετή εξουσία. Αλλά τότε διαπίστωσε πως προτιμούσε τα μεσημέρια, τις ώρες που έπρεπε να κάνει τις επαφές του με την εξουσία, να μπαίνει στο αυτοκίνητό του, ένα παλιό ρώσικο τζιπ που είχε αγοράσει για τις εκδρομές του στα κοντινά βουνά, και να οδηγεί ολοταχώς από το κέντρο ως το Σούνιο. Εκεί, απέναντι από τις κάβο-κολόνες, κάπνιζε ένα τσιγάρο και χαιρετούσε το πέλαγος. Μετά επέστρεφε στη δουλειά. Τρεις ώρες πορεία για ένα πεντάλεπτο τσιγάρο κι ένα αγνάντεμα. Σχεδόν κάθε μέρα. Επί μήνες. Φυσικά, η εξουσία που απλόχερα του είχε παραχωρηθεί γιατί όλοι νόμιζαν στην αρχή πως την άξιζε, του αφαιρέθηκε γρήγορα. Δεν μπορούσε να τη διαχειριστεί, έκριναν. Δεν είχαν άδικο. Δεν αυξάνεις την εξουσία καπνίζοντας τσιγάρα στο Σούνιο. Ούτε καν την διαχειρίζεσαι. Γίνεσαι στην καλύτερη γραφικός και συνήθως χαμένος. Εκείνος πάλι ήξερε μέσα του πως αυτό δεν ήταν ακριβές. Γιατί δεν την ήθελε. Η εξουσία αυτή, αντιπροσώπευε το μηδέν στο σχολικό μπλουζάκι της γυμναστικής. Αν την ήθελε, θα μπορούσες να τον πεις ανίκανο. Αποποιούμενος κάτι για το οποίο δεν ήταν κατάλληλος, απέφυγε πολλές αγρυπνίες και δεν του χρειάστηκε να πάρει ποτέ καθαρτικά. Επίσης απέκτησε τον χρόνο που ζητούσε για να προσεύχεται στο μηδέν, δηλαδή να τον ξοδεύει μη κάνοντας τίποτα. Τελικά έγινε φωτογράφος. Ενας μεταξύ χιλιάδων. Αυτά.

-Αυτα... Δεν καταλαβαίνω όμως, υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα στην ιστορία σου;

-Οχι. Υπάρχει όμως κάτι σχετικό με την επίγνωση και με τα κράνη.

* Διασκευή από κείμενο δημοσιευμένο προ 3ετίας εντύπως.