Ερωτευμένος σαν Ελβετός

Κάποτε, παλιά, υπήρχε μια πριγκήπισσα. Η Φυλλίς, κόρη ενός βασιλιά του Θρακικού κόσμου. Ερωτεύτηκε τον Δημοφώντα, που ο θρύλος θέλει να ήταν γιός του Θησέα. Εζησαν μαζί στη Θράκη για κάμποσο καιρό, ώσπου κάποια στιγμή, ο Δημοφών χόρτασε τον έρωτα, μπούχτισε τη συχνή επαφή και νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα. Είπε στην Φυλλίδα ότι χρειάζεται λίγο χρόνο, να πάει να προσκυνήσει τη γεννέτηρά του κι εκείνη συμφώνησε, καθώς της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα. Σύντομα, είναι ένας χρονικός προσδιορισμός δίχως νόημα, αφού εξαρτάται από το τον τρόπο που ο καθένας μας βιώνει το πέρασμα του χρόνου και τον πόθο του.Ετσι η Φυλλίς έμεινε πίσω και περίμενε. Περίμενε για εβδομάδες, που εγιναν μήνες, κι επειτα χρόνια, ακους, χρόνια περίμενε την επιστροφή του. Μα ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Οταν ξεγελάει τις πασχαλιές κι εκείνες ανθίζουνε πρόωρα, έρχεται μετά η βαρυχειμωνιά και τις ξεραίνει. Κι έτσι, όπως τα χρόνια περνούσαν κι ο Δημοφών δεν επέστρεφε, η ερωτευμένη Φυλλίδα μαράζωνε και γερνούσε πρόωρα, όπως γερνάει η αναμονή αυτούς που περιμένουν. Ο έρωτας νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το χρόνο, όμως ο χρόνος είναι εντέλει ο ανίκητος κι οχι ο έρωτας, ό,τι κι αν έλεγαν οι πρόγονοί μας. Μια μέρα πέθανε από το μαράζι. Οι θεοί [ο κόσμος εκείνη την εποχή είχε ακόμα θεούςπου ένοιωθαν τους πόνους των ανθρώπων] από οίκτο, την μεταμόρφωσαν σε δέντρο. Καιρό μετά, ο Δημοφών -που έχοντας χορτάσει την Αθήνα είχε περιπλανηθεί σε άλλους τόπους- επέστρεψε στη Θράκη. Ανάμεσα στις περιπλανήσεις του, μια μέρα νοστάλγησε τη δοτική Φυλλίδα, όπως όταν ήταν μαζί της είχε νοσταλγήσει την πατρίδα του και την περιπλάνηση. Οταν μας λείπει κάτι το εκτιμούμε, τέτοια είναι η θλιβερή μας φύση. Μα εκείνη δεν ήταν πια εκεί. Οι άνθρωποι που ρώτησε του υπέδειξαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Ηταν η αμυγδαλιά. Τον πληροφόρησαν για τη μεταμόρφωση που έπραξαν οι θεοί.Τότε ο Δημοφών, συντριμμένος για το κακό που προκάλεσε με την ευρεία αίσθηση του χρόνου, συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος κυλάει με διαφορετικούς ρυθμούς για τους ερωτευμένους και για τους ταξιδιώτες. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο και το πότισε δάκρυα συγγνώμης. Η αμυγδαλιά ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια. Η Φυλλίδα, τον είχε συγχωρήσει. Αλλά δεν ήταν πια μια γυναίκα, με σάρκα ζεστή κι αγκαλιά έτοιμη να ζεστάνει, ήταν ένα δέντρο που ανθιζε απο αγάπη, μα ένα δέντρο. Μια ξύλινη αγκαλιά που ανθιζε, γιατί δεν μπορούσε αλλιώς να δείξει πως συγχώρεσε ακόμα και το θάνατό της από το μαράζι του χρόνου. Κοιτάξτε στον τοίχο, ή στον καρπό σας. Κάπου θα βρείτε ενα ρολόι. Κι επειτα, σκεφτείτε λιγάκι. Εχετε ακούσει ποτέ να λένε "ερωτευμένος σαν Ελβετός" ; Οταν σας ζητάνε χρόνο να τον δίνετε. [Ξέρω, όταν σας ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ, υποστηρίζει η Δημουλά. Αλλά εκείνη είναι ποιήτρια και τους ποιητές τους αντιμετωπίζει σαν παιδιά ο χρόνος] Και να εύχεστε αυτός που τον ζητάει, να συνειδητοποιήσει ότι η ροή του χρόνου είναι διαφορετική για εσάς που περιμένετε, απο εκείνον που αμέριμνος περιπλανιέται. Αν η Φυλλίδα δεν έδινε χρόνο στον Δημοφώντα, εκείνος και πάλι θα εφευγε. Κι εκείνη, αγανακτισμένη για την εγκατάλειψη, θα τον ξεχνούσε και δεν θα γινόταν δέντρο. Μα πόσο αληθινή είναι μια αγάπη που λησμονιέται; Που δεν πεθαίνεις γιαυτήν; Οταν σας ζητάνε χρόνο να τον δίνετε, γιατί μόνο τότε μπορείτε να είστε σίγουροι πως αγαπάτε αληθινά, ακόμα κι αν αυτή σας η αγάπη σας μετατρέψει σε ξύλο που ανθίζει. Τουλάχιστον, δε θα σας μετατρέψει σε Ελβετούς. *μεταφορά-τροποποίηση απο multiforums.gr

buzz it!

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και σεις τώρα-περιπλανώμενος άνθρωπος- μας ζητάτε χρόνο για να σχολιάσουμε.Ε λοιπόν σας τον δίνουμε.
(Μη με παρεξηγείτε για την Αζίζα ενδιαφέρομαι...).

Σελιτσάνος.

katerina είπε...

Να μείνουμε ίσως στον στερεοτυπο προσδιορισμό του χρόνου.....ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη. Μη αναστρέψιμη...

Spy είπε...

Mε αφορμή της "katerina" το σχόλιο:

"O χρόνος καταστρέφει τα πάντα..."

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ο χρονος υπαρχει για να μας δινει μια σειρα στα γεγονοτα, ωστε αντιληπτα να γινονται...
ο χρονος ειναι αχρονος απο μονος του... οπως και η αγαπη...

καλημερα και καλο σας μηνα...

Nomad είπε...

Σελιτσάνε,

οχι Αζίζα καλοκαιριάτικα, καίει!



Κατερίνα,

συνεχές, μη αναστρέψιμο. Μμμμ. Υπάρχει ένα -ακόμα...- βιβλίο. Μομπιους Ντικ, (οχι το μομπι ντικ) του Αντριου Κρούμει. Δοκιμάστε το.

:)

Κατάσκοπε,

μην το λες, υπάρχει και η έννοια του σιτέματος.

:ΡΡΡ

βασιλική,

καλό σας μήνα. (Προφανώς ο χρόνος απο μόνος του δεν υπαρχει, παρα μόνο σε σχέση με τον παρατηρητή.)

aKanonisti είπε...

Συγνωμη...αλλα δεν μπόρεσα να σκεφτω το θέμα του χρονου....
Εχω κολλησει στον άπιστο άντρα που έφυγε.. και στην χαζή γυναίκα που τον περίμενε...
Ποιό το ηθικό δίδαγμα του μύθου???
Τα κούτσουρα...ανθίζουν όταν αγαπούν??

Και βρέθηκε καμία να μασήσει???

Κερατωσε με darling...θα γινω αμυγδαλια... να 'χεις πάντα αμυγδαλα να τρως με τις ουισκάρες σου???

Nomad είπε...

Ακανόνιστη,

δεν είναι δικός μου ο μύθος της Φυλλίδας αλλά αρχαίος ελληνικός, εγώ απλώς τον ανέσυρα απο τη λησμονιά. Υποθέτω λοιπόν πως ο εγωισμός και το περίμενε είχαν άλλες εννοιες τότε. Εξάλλου μορφή Πηνελόπης που επι 20 χρόνια περιμένει εναν Οδυσσέα ο οποίος, περαν ολων των αλλων ξενογαμούσε και κάμποσες ανα νησί, δε νομίζω πως θα μπορούσε να βρεθεί σήμερα. Μπορείς φυσικά να την πεις και ηλίθια όπως τη Φυλλίδα, αλλα νομίζω για κάτι τετοιες "ηλιθιες" γράφονται οι μύθοι. Για αυτές που, κατ αντιδιαστολή, τεκμαίρονται ως έξυπνες, δεν ξερω τι και εαν γραφεται, ουτε καν εαν τις ενδιαφέρει να γραφτεί.
Την καλημέρα μου.

aKanonisti είπε...

Δεν υπάρχει τύπος ανθρώπου που να μην έχει πρωταγωνιστήσει σε μύθο ή λογοτέχνημα...
Προφανώς διαλέγεις με πολύ αυστηρά κριτήρια αυτά που διαβάζεις..
Το ίδιο και εγώ... μόνο από διαφορετική σκοπιά...
Προτιμω τους ήρωες με πάθη.. όχι τους αγίους...
Εχουμε φύγει όμως από το σημερινό σου θέμα, που είναι πολύ ενδιαφέρον...

Καλό απόγευμα...

Βάσκες είπε...

Έτσι φίλε Nomad να τον δίνουμε.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο στην πραγματικότητα για να δώσουμε, παρά μόνο λίγο χρόνο.

Ανώνυμος είπε...

σίγουρα, σίγουρα λέω, αν μπορούσε να μιλήσει η Φυλλίς στους καλούληδες Θεούς μετά την μεταμόρφωση της (δεν την ρώτησαν, κι αν την ρώτησαν κι είπε ναι, το είπαν τόσο σιγανα που αυτή σίγουρα, σίγουρα λέω, άκουσε κάτι άλλο και είπε ναι-παρεξήγηση ήταν δηλαδή-κι ανεπίτρεπτη τώρα που το σκέπτομαι, άκου θεοί που δεν τα καταφέρνουν να συνεννοηθούν*), θα τους έλεγε: I never asked to be a tree, κι ας ήταν κι ανθισμένη. Στο μεταξύ στη σκιά της ανθισμένης αποτέτοιας και ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα, θα παίζανε λάιβ μουσική οι αδελφοί μπάκλι.

παλιοθεοί.

*μόλις έπιασα το βαθύτερο νόημα του άσματος εκείνου που πάει "σ' εχω κανει θεό...". θα το κρατήσω κακά, μήπως φύγει.

Nomad είπε...

Ακανόνιστη,

για να γίνει κάποιος ο άγιος ο σωστός ο πρόστυχος, πρέπει να είχε πάθει -και παθη- πριν.

:ΡΡΡ

Βάσκες

:)

(τώρα, εδώ που τα λέμε, αν εκτός απο χρόνο μου έδιναν και κάμποσα χιλιάρικα ευρώπουλα δε θα με χάλαγε...)



Αλμ,

γιατί να μην επαιζε βιολί αυτή η ξενέρωτη πως τη λενε κινέζα; η πιάνο η Αζίζα; Εστω μια συναυλία πινκ μαρτίνι -με διάφορα σνακς και μοχίτος τριγύρω- αφου θα είναι λαουντζ;

Κι εν πάσει περιπτώσει ρε παιδιά, εντάξει, μαλακία κάνανε οι θεοί, τι αμυγδαλιές και αηδίες, θα έπρεπε να την είχαν μεταμορφώσει σε Φ16 ή γιουροφάιτερ. Τι να πεις, κουφοί θεοί...τστστσ..

cynical είπε...

Καλημέρα Νομάδα. Μένω στο γλυκύκατο κειμενο που σκάρωσες. Και στο ότι η αγάπη θελει να της δώσεις χρόνο. Αμα αρχίσω να ρωτάω στον πόσο(;) χρόνο χορταίνει, θα με πιασει το φεμινιστικό μου και θα χαλάσω τη μαγεια του ποστ.

Ανώνυμος είπε...

διότι ο φάδερ μπάκλης είναι υπεύθυνος για το ασμα Ι never asked to be your mountain, στο οποίο η φυλλιδα θα παρέπεμπε λέγοντας στους παλιοθεούς: Ι never asked to be a tree.

aKanonisti είπε...

Για να σχολιάσω και το θέμα του χρόνου... Συμφωνω...πως η αγάπη δίνει κυρίως χρόνο....
Και έτσι διαφοροποιειται κάπως από τον ερωτα.. που είναι κατ'εμε πάντα ανυπόμονος...
Περιμένουμε τα φυτά μας να ανθίσουν... περιμένουμε τα μωρά μας να μιλήσουν... περιμένουμε τους γονείς μας όταν περπατάνε αργά...περιμένουμε την νέα ταινία του αγαπημένου μας σκηνοθέτη... την συναυλία του αγαπημένου μας μουσικού...κτλ
Η αναμονή αυτή είναι γλυκια...
Εν αντιθέσει με την αναμονή στον έρωτα.. που είναι βάσανο...
Διότι ο χρόνος είναι πάντα υποκειμενικός... και ενω το ρολόι μπορεί να καταγράφει μία ώρα.. στο μυαλό μας έχει περάσει ένας μαρτυρικός αιώνας..

Nomad είπε...

αλμ,

καλά ντε, παρακουσε λεμε. Παλι καλά, θα μπορούσε να την είχε κάνει Μητσοτάκη.


ακανόνιστη,

μαρτυρικός οπως τώρα που περιμένω τις διακοπές ε;



(Εμ ναι, τι να πω, καλα τα είπες)