Ερωτευμένος σαν Ελβετός

Κάποτε, παλιά, υπήρχε μια πριγκήπισσα. Η Φυλλίς, κόρη ενός βασιλιά του Θρακικού κόσμου. Ερωτεύτηκε τον Δημοφώντα, που ο θρύλος θέλει να ήταν γιός του Θησέα. Εζησαν μαζί στη Θράκη για κάμποσο καιρό, ώσπου κάποια στιγμή, ο Δημοφών χόρτασε τον έρωτα, μπούχτισε τη συχνή επαφή και νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα. Είπε στην Φυλλίδα ότι χρειάζεται λίγο χρόνο, να πάει να προσκυνήσει τη γεννέτηρά του κι εκείνη συμφώνησε, καθώς της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα. Σύντομα, είναι ένας χρονικός προσδιορισμός δίχως νόημα, αφού εξαρτάται από το τον τρόπο που ο καθένας μας βιώνει το πέρασμα του χρόνου και τον πόθο του.Ετσι η Φυλλίς έμεινε πίσω και περίμενε. Περίμενε για εβδομάδες, που εγιναν μήνες, κι επειτα χρόνια, ακους, χρόνια περίμενε την επιστροφή του. Μα ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Οταν ξεγελάει τις πασχαλιές κι εκείνες ανθίζουνε πρόωρα, έρχεται μετά η βαρυχειμωνιά και τις ξεραίνει. Κι έτσι, όπως τα χρόνια περνούσαν κι ο Δημοφών δεν επέστρεφε, η ερωτευμένη Φυλλίδα μαράζωνε και γερνούσε πρόωρα, όπως γερνάει η αναμονή αυτούς που περιμένουν. Ο έρωτας νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το χρόνο, όμως ο χρόνος είναι εντέλει ο ανίκητος κι οχι ο έρωτας, ό,τι κι αν έλεγαν οι πρόγονοί μας. Μια μέρα πέθανε από το μαράζι. Οι θεοί [ο κόσμος εκείνη την εποχή είχε ακόμα θεούςπου ένοιωθαν τους πόνους των ανθρώπων] από οίκτο, την μεταμόρφωσαν σε δέντρο. Καιρό μετά, ο Δημοφών -που έχοντας χορτάσει την Αθήνα είχε περιπλανηθεί σε άλλους τόπους- επέστρεψε στη Θράκη. Ανάμεσα στις περιπλανήσεις του, μια μέρα νοστάλγησε τη δοτική Φυλλίδα, όπως όταν ήταν μαζί της είχε νοσταλγήσει την πατρίδα του και την περιπλάνηση. Οταν μας λείπει κάτι το εκτιμούμε, τέτοια είναι η θλιβερή μας φύση. Μα εκείνη δεν ήταν πια εκεί. Οι άνθρωποι που ρώτησε του υπέδειξαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Ηταν η αμυγδαλιά. Τον πληροφόρησαν για τη μεταμόρφωση που έπραξαν οι θεοί.Τότε ο Δημοφών, συντριμμένος για το κακό που προκάλεσε με την ευρεία αίσθηση του χρόνου, συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος κυλάει με διαφορετικούς ρυθμούς για τους ερωτευμένους και για τους ταξιδιώτες. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο και το πότισε δάκρυα συγγνώμης. Η αμυγδαλιά ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια. Η Φυλλίδα, τον είχε συγχωρήσει. Αλλά δεν ήταν πια μια γυναίκα, με σάρκα ζεστή κι αγκαλιά έτοιμη να ζεστάνει, ήταν ένα δέντρο που ανθιζε απο αγάπη, μα ένα δέντρο. Μια ξύλινη αγκαλιά που ανθιζε, γιατί δεν μπορούσε αλλιώς να δείξει πως συγχώρεσε ακόμα και το θάνατό της από το μαράζι του χρόνου. Κοιτάξτε στον τοίχο, ή στον καρπό σας. Κάπου θα βρείτε ενα ρολόι. Κι επειτα, σκεφτείτε λιγάκι. Εχετε ακούσει ποτέ να λένε "ερωτευμένος σαν Ελβετός" ; Οταν σας ζητάνε χρόνο να τον δίνετε. [Ξέρω, όταν σας ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ, υποστηρίζει η Δημουλά. Αλλά εκείνη είναι ποιήτρια και τους ποιητές τους αντιμετωπίζει σαν παιδιά ο χρόνος] Και να εύχεστε αυτός που τον ζητάει, να συνειδητοποιήσει ότι η ροή του χρόνου είναι διαφορετική για εσάς που περιμένετε, απο εκείνον που αμέριμνος περιπλανιέται. Αν η Φυλλίδα δεν έδινε χρόνο στον Δημοφώντα, εκείνος και πάλι θα εφευγε. Κι εκείνη, αγανακτισμένη για την εγκατάλειψη, θα τον ξεχνούσε και δεν θα γινόταν δέντρο. Μα πόσο αληθινή είναι μια αγάπη που λησμονιέται; Που δεν πεθαίνεις γιαυτήν; Οταν σας ζητάνε χρόνο να τον δίνετε, γιατί μόνο τότε μπορείτε να είστε σίγουροι πως αγαπάτε αληθινά, ακόμα κι αν αυτή σας η αγάπη σας μετατρέψει σε ξύλο που ανθίζει. Τουλάχιστον, δε θα σας μετατρέψει σε Ελβετούς. *μεταφορά-τροποποίηση απο multiforums.gr