Κόκκινο


Οταν γύρισα σπίτι την Παρασκευή το βράδι ένοιωθα ότι τίποτα δεν έχει σημασία εκτός από τον κήπο. Είχα ήδη αγοράσει τις τριανταφυλιές και βάψει κατακόκκινη την παλιά σκουριασμένη σιδεριά που ακόμα στηρίζει το κλήμα, απο την περασμένη Παρασκευή που σε είδα. Ενα φανταχτερό παιδικό κόκκινο. Αμέσως το παλιό σίδερο μεταμορφώθηκε. Κρέμασα εκεί μια παιδική κούνια. Ο Νίκος πήρε τη δεύτερη και την κρέμασε δίπλα. Το Σαββατο κινητοποιήθηκα κι αγοράσαμε επίσης μια τσουλήθρα, μια τραμπάλα, 15 φαναράκια ηλιακά, 6 θάμνους τύπου αγγελικής για πίσω. Επίσης έφερα το τραπεζάκι του κάμπινγκ και τις καρέκλες παραλίας κι ό,τι ποδήλατο, μπάλα και παιχνίδι υπήρχε και τα έστησα στο χώμα.
Μετά έφτιαξα καφέ και κατέβασα τα παιδιά. Καθίσαμε όλοι γύρω απο τον πρόχειρο παιδότοπο κι ο καθένας μας έκανε τα δικά του. Εγώ σε σκεφτόμουν. Πόση δύναμη μου δίνεις ρε. Που μετά από αυτό που σου συμβαίνει, συνειδητοποιώ πως τίποτα από όσα με απασχόλησαν τόσο σοβαρά τον τελευταίο καιρό δεν είχε σημασία. Πραγματική σημασία.
Που δοκιμάζεις τα όρια για λογαριασμό μας. Που μου δείχνεις πως δεν έχει λύση εκεί. Καταλαβαίνεις;
Πήρα τηλέφωνο το γιό σου και τη γυναίκα σου. Τους είπα ότι σε είδα πολύ καλύτερα από την περασμένη εβδομάδα, ότι μαζί με τον κουνιάδο σου σε πείσαμε να αρχίσεις να σκέφτεσαι την περίπτωση της άδειας. Μια μέρα την πρώτη φορά, και βλέπουμε. Τους είπα οτι το πήρες θετικά. Οτι άρχισες να παραπονιέσαι που είσαι εκεί μέσα. Οτι μας είπες πως δεν έχεις τη δύναμη να ξανακάνεις ό,τι έκανες ξανά. Κι οτι ντρέπεσαι. Τους ντρέπεσαι, γιαυτό δε μιλάς στα παιδιά σου. Είπα στον μικρό ότι είσαι παλικάρι και το παλεύεις και θα νικήσεις. Και να μην ανησυχεί, να μην άγχεται.
-Αλήθεια νονέ; με ρωτούσε.
-Αλήθεια, του είπα. Κι έτρεμα.
Αλλά μίλησα και με τη γιατρό. Επιμένει πως τίποτα δεν υπάρχει που να σε εμποδίζει να γίνεις καλά. Αρκεί να το θελήσεις. Αρκεί να το θελήσεις πραγματικά. Φόβος, ντροπή, άγχος. Αυτό είναι το τρίπτυχο που πρέπει να νικήσουμε. Χαχα ρε. Εδώ νικήσαμε άλλα κι άλλα. Δε μου τη γλιτώνεις. Το άλλο Σάββατο, κι αν δε σ αφήσουν τόσο σύντομα το επόμενο, κι αν όχι το όποιο, θα είμαι εκεί την ώρα που θα πάρεις την άδεια. Μαζί θα παμε σπίτι σου. Επιτέλους μου το ζήτησες. Επιτέλους. Θα έχω εξαφανίσει την καραμπίνα κι ότι μαχαίρι κυκλοφορεί. θα έχω μιλήσει στο παιδί. Θα μείνω μαζί σου το βράδι αν θες. Μαζί θα τον αγκαλιάσουμε. Σ' αγαπάει, βλάκα. Μαζί ρε. Οπως όταν ερχόμουν σπίτι σου να ζητήσω καταφύγιο γιατί είχα φύγει απ' το δικό μου. Οπως όταν ζούσαμε τις διακοπές στην Κρήτη. Οπως όταν σχεδιάζαμε τα ταξίδια μας στη Σουηδία. Οπως ότααν με βοηθούσες, για χρόνια ολόκληρα, με την αρρώστια του πατέρα μου σα να ήμουν αδερφός σου. Κι εμένα να μη με ντρέπεσαι. Δεν έχουνε πολλοί δει πως είσαι όταν μεθάς κι όταν πέφτεις απο μηχανάκι. Δεν έχουνε πολλοί δει πως πηδάς και πως ξεπέφτεις. Και πως κερδίζεις. Ούτε αυτό το έχουν δει πολλοί.
Ακου, η περιπέτειά σου θα τελειώσει. Εχεις σπάσει το πόδι σου και θα συνέλθεις. Σε σακάτεψαν και θα χρειαστεί να παίρνεις φάρμακα καιρό και νάχεις δεκανίκι, μα θα περπατήσεις ξανά. Αυτό είναι. Το ίδιο είναι. Αυτό σου συμβαίνει. Μια αρρώστια που θα περάσει. Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή. Κι όλα θα φτιάξουν ξανά. Επρεπε να τον άκουγες πως έσπασε η φώνή του όταν του είπα πως ντρέπεσαι και γιαυτό δεν του τηλεφωνείς, ότι δε θες να σε δει εκεί που είσαι και γιαυτό δεν τον αφήνεις να σε επισκεφτεί και πως τον αγαπας. Να'βλεπες πως συγκινήθηκε.
Γαμήσου. Πάμε να φύγουμε απο εδώ.
Στο ξαναείπα, σημασία έχει η πρόσκρουση. Κι αφου δεν παθαμε τίποτα, πέφτε όσο θέλεις.
Αλλα τελείωνε με την κλαψα και ξεσκονίσου να παμε παρακάτω.
Παρακάτω, εκεί που είναι η κούνια στο παλιό σίδερο. Να το βάψουμε κόκκινο ρε, κι απ το χώμα να φτιάξουμε έναν παιδότοπο, να ζουζουνιάζουν παιδάκια, να γαβγίζουν σκυλιά, να μυρίζουν λουλούδια και να πίνουμε μπύρες. Κι ο γιός σου να παει στη Γ Λυκείου χωρίς ναχει στο μυαλό του εμάς. Εχει τόσα.
Κόκκινο ρε. Τέτοιο κόκκινο θέλουμε.
Και σ' ευχαριστώ για το μάθημα.

buzz it!

16 σχόλια:

Xνούδι είπε...

Είσαι όμορφος άνθρωπος ρε.
Κι αυτό το ρε, στο λέω με όποια τρυφερότητα μπορώ να διαθέσω τούτη την στιγμή.
Μαμακίστικη.
Τόση όσο το βιβλιαράκι που πήρα δώρο σήμερα και από έξω γράφει "ευχαριστώ για τα μικρά και τα μεγάλα" και δεν είναι ότι περίμενα να το πάρω δώρο αυτό το βιβλίο. Δεν τα περιμένεις αυτά. Γίνονται έτσι στα ξαφνικά, σαν τον δικό σου παιδότοπο που άνθισε στην αυλή σου από το πουθενά.
Είναι που εκείνα τα τεράστια γαλάζια μάτια μου το έδωσαν μετα από οχτώ χρόνια και με κοίταζαν με αγωνία να δουν αν μου αρέσει.
Αν μου αρέσει φίλε μου...

Λοιπόν θα πάνε όλα καλά. Όλα με ακούς;

Από εκεί μέσα, από την "ιερή βίβλο" που μου χάρισε το παιδί μου, σου αντιγράφω.

" Κανείς δε νιώθει πιο βαθιά ευγνωμοσύνη από αυτόν που αναδύθηκε απ'το βασίλειο της νύχτας".

Για το φιλαράκι σου. Για το εδώ που συναντιόμαστε. Για το έσω σου.

Γιατί έτσι...

Ανώνυμος είπε...

!!!

Nomad είπε...

Χνουδι,

ολα, ναι. Τρελαθηκες με το δώρο έτσι; Στον παιδικό σταθμό έφτιαξαν ένα φακελο που η κόρη μου επισύναψε την καταπληκτική της ζωγραφιά (γραμμές ολούθε πολύχρωμες) και κατόπιν χάρισε στη μαμά της. να μη σου πω πως έκανε η μαμά της. Σα να της χάρισαν ταξίδι στις Σευχέλλες.
:)

κΚΚΜοίρη,

...
(ευχαριστώ σας...)

Ανώνυμος είπε...

Καλή δύναμη.

cynical είπε...

καλή βδομάδα nomad. Καλά θα πάνε φίλε μου. Καλά. Ένα κακό όνειρο ήταν. Γυρίζει πίσω ο φίλος σου.

Niemandsrose είπε...

...Δεν ήμουν σίγουρη πως είχα το δικαίωμα να μιλήσω μετά από ένα τέτοιο κείμενο. Αλλά ευχαριστώ για το μάθημα κι εγώ - ή για την αντιγραφή, αν προτιμάς- και εύχομαι περαστικά στον άγνωστό μου φίλο σου, που θα πει αληθινά εύχομαι.

Kwlogria είπε...

Τι να πω. Είσαι αγαπημένος άνθρωπος. Και εύχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά! Τα φιλιά μου :)

Βάσκες είπε...

Τίποτε άλλο από τις σκέψεις τις δικιές μας σε σένα καισε αυτούς που αγαπάς.

sombraluz είπε...

Σιωπή. Υπόκλιση.

Ανώνυμος είπε...

Παγιδευμένοι στούς σκοτεινούς λαβύρινθους του νου, κάποιοι άνθρωποι, αναζητάνε μια χαραμάδα για να μπορέσουν να ξεγλιστρίσουν πάλι έξω. Κι όταν τη βρουν, έχουν ανάγκη κάποιον να κρατάει ένα φως αναμμένο νύχτα μέρα, για να μη τη χάνουν από τα μάτια τους. Να είσαι καλά που μπορείς και το κάνεις...

NinaC είπε...

Υπέροχο, όπως όλα τα κόκκινα.

(όταν ευκαιρήσετε, στείλτε μου ένα μαίηλ να ενημερωθείτε για κάτι λιγότερο υπέροχο...)

Φαίδρα Φις είπε...

παρακολουθώ καιρό και συγκινημένη,την τροχιά αυτού του "αιφνίδιου τοπίου" που ξετυλίξατε μπροστά στα συναισθήματά μας και προκαλέσατε επιτέλους την ανθρωπιά μας,
το αλλόκοτο ρίγος που νιώθω κάθε φορά που διαβάζω οτιδήποτε έχει να κάνει με την πρόοδο της ανάρρωσης του φίλου σας κινητοποίησε μέσα μου μηχανισμούς που μάλλον ήταν σκουριασμένοι...
είναι απίστευτη οδύνη η υπόκωφη θέα ενός λευκού πελάγους,πόσο περισσότερο όταν βρίσκεσαι μέσα του και το αντιπαλεύεις,
να του δείξετε τα χρώματα από την αρχή,αν χρειαστεί,-ναι,το κόκκινο πιο πολύ-τις μυρωδιές, τα ταξίδια,τις καλοκαιρινές νύχτες,
μην του παραπονιέστε,μόνο να είστε δίπλα του και μαζί του,

η σκέψη μου είναι σ'εσάς και σε κείνον

σας φιλώ

Ανώνυμος είπε...

Καλή δύναμη.
Χρειάζεται σε όλους μετά από κάθε πρόσκρουση.

(Τι άλλο να πεις;)

Ανώνυμος είπε...

...ίσως απλά ότι είναι τυχερός όποιος έχει τέτοιους φίλους.

Nomad είπε...

Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας...

Ξέρετε, όλο αυτό είχε το νόημα της εξωτερίκευσης μιας αιφνίδιας και πολύ δύσκολης κατάστασης στην οποία καλούμαι να δίνω θάρηττα αλλά δεν ξέρω που "ψωνίζει" κανείς.

Ομολογώ πως εχω συγκινηθεί απο το χτύπημα στην πλάτη, δηλ το δικτυακό του ισοδύναμο που είναι τα σχόλιά σας.

Ωστόσο σκέφτομαι μερικά ακόμα πράγματα που θα ποστάρω στη συνέχεια, σε νεο θέμα.

Και παλι ευχαριστώ πολύ όλους, δεν έχει νόημα να το κάνω ατομικά...

πουαντερι είπε...

Εσυ nomad δεν χρειαζεται να ψαξεις πολυ για να ψωνισεις θαρρος.
Το μαγαζακι της ψυχης σου ειναι γεματο απο αυτο.
Ευχομαι και στους δυο σας πολλη δυναμη.