Κόκκινο

Οταν γύρισα σπίτι την Παρασκευή το βράδι ένοιωθα ότι τίποτα δεν έχει σημασία εκτός από τον κήπο. Είχα ήδη αγοράσει τις τριανταφυλιές και βάψει κατακόκκινη την παλιά σκουριασμένη σιδεριά που ακόμα στηρίζει το κλήμα, απο την περασμένη Παρασκευή που σε είδα. Ενα φανταχτερό παιδικό κόκκινο. Αμέσως το παλιό σίδερο μεταμορφώθηκε. Κρέμασα εκεί μια παιδική κούνια. Ο Νίκος πήρε τη δεύτερη και την κρέμασε δίπλα. Το Σαββατο κινητοποιήθηκα κι αγοράσαμε επίσης μια τσουλήθρα, μια τραμπάλα, 15 φαναράκια ηλιακά, 6 θάμνους τύπου αγγελικής για πίσω. Επίσης έφερα το τραπεζάκι του κάμπινγκ και τις καρέκλες παραλίας κι ό,τι ποδήλατο, μπάλα και παιχνίδι υπήρχε και τα έστησα στο χώμα.

Μετά έφτιαξα καφέ και κατέβασα τα παιδιά. Καθίσαμε όλοι γύρω απο τον πρόχειρο παιδότοπο κι ο καθένας μας έκανε τα δικά του. Εγώ σε σκεφτόμουν. Πόση δύναμη μου δίνεις ρε. Που μετά από αυτό που σου συμβαίνει, συνειδητοποιώ πως τίποτα από όσα με απασχόλησαν τόσο σοβαρά τον τελευταίο καιρό δεν είχε σημασία. Πραγματική σημασία.

Που δοκιμάζεις τα όρια για λογαριασμό μας. Που μου δείχνεις πως δεν έχει λύση εκεί. Καταλαβαίνεις;

Πήρα τηλέφωνο το γιό σου και τη γυναίκα σου. Τους είπα ότι σε είδα πολύ καλύτερα από την περασμένη εβδομάδα, ότι μαζί με τον κουνιάδο σου σε πείσαμε να αρχίσεις να σκέφτεσαι την περίπτωση της άδειας. Μια μέρα την πρώτη φορά, και βλέπουμε. Τους είπα οτι το πήρες θετικά. Οτι άρχισες να παραπονιέσαι που είσαι εκεί μέσα. Οτι μας είπες πως δεν έχεις τη δύναμη να ξανακάνεις ό,τι έκανες ξανά. Κι οτι ντρέπεσαι. Τους ντρέπεσαι, γιαυτό δε μιλάς στα παιδιά σου. Είπα στον μικρό ότι είσαι παλικάρι και το παλεύεις και θα νικήσεις. Και να μην ανησυχεί, να μην άγχεται.

-Αλήθεια νονέ; με ρωτούσε.

-Αλήθεια, του είπα. Κι έτρεμα.

Αλλά μίλησα και με τη γιατρό. Επιμένει πως τίποτα δεν υπάρχει που να σε εμποδίζει να γίνεις καλά. Αρκεί να το θελήσεις. Αρκεί να το θελήσεις πραγματικά. Φόβος, ντροπή, άγχος. Αυτό είναι το τρίπτυχο που πρέπει να νικήσουμε. Χαχα ρε. Εδώ νικήσαμε άλλα κι άλλα. Δε μου τη γλιτώνεις. Το άλλο Σάββατο, κι αν δε σ αφήσουν τόσο σύντομα το επόμενο, κι αν όχι το όποιο, θα είμαι εκεί την ώρα που θα πάρεις την άδεια. Μαζί θα παμε σπίτι σου. Επιτέλους μου το ζήτησες. Επιτέλους. Θα έχω εξαφανίσει την καραμπίνα κι ότι μαχαίρι κυκλοφορεί. θα έχω μιλήσει στο παιδί. Θα μείνω μαζί σου το βράδι αν θες. Μαζί θα τον αγκαλιάσουμε. Σ' αγαπάει, βλάκα. Μαζί ρε. Οπως όταν ερχόμουν σπίτι σου να ζητήσω καταφύγιο γιατί είχα φύγει απ' το δικό μου. Οπως όταν ζούσαμε τις διακοπές στην Κρήτη. Οπως όταν σχεδιάζαμε τα ταξίδια μας στη Σουηδία. Οπως ότααν με βοηθούσες, για χρόνια ολόκληρα, με την αρρώστια του πατέρα μου σα να ήμουν αδερφός σου. Κι εμένα να μη με ντρέπεσαι. Δεν έχουνε πολλοί δει πως είσαι όταν μεθάς κι όταν πέφτεις απο μηχανάκι. Δεν έχουνε πολλοί δει πως πηδάς και πως ξεπέφτεις. Και πως κερδίζεις. Ούτε αυτό το έχουν δει πολλοί.

Ακου, η περιπέτειά σου θα τελειώσει. Εχεις σπάσει το πόδι σου και θα συνέλθεις. Σε σακάτεψαν και θα χρειαστεί να παίρνεις φάρμακα καιρό και νάχεις δεκανίκι, μα θα περπατήσεις ξανά. Αυτό είναι. Το ίδιο είναι. Αυτό σου συμβαίνει. Μια αρρώστια που θα περάσει. Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή. Κι όλα θα φτιάξουν ξανά. Επρεπε να τον άκουγες πως έσπασε η φώνή του όταν του είπα πως ντρέπεσαι και γιαυτό δεν του τηλεφωνείς, ότι δε θες να σε δει εκεί που είσαι και γιαυτό δεν τον αφήνεις να σε επισκεφτεί και πως τον αγαπας. Να'βλεπες πως συγκινήθηκε.

Γαμήσου. Πάμε να φύγουμε απο εδώ.

Στο ξαναείπα, σημασία έχει η πρόσκρουση. Κι αφου δεν παθαμε τίποτα, πέφτε όσο θέλεις.

Αλλα τελείωνε με την κλαψα και ξεσκονίσου να παμε παρακάτω.

Παρακάτω, εκεί που είναι η κούνια στο παλιό σίδερο. Να το βάψουμε κόκκινο ρε, κι απ το χώμα να φτιάξουμε έναν παιδότοπο, να ζουζουνιάζουν παιδάκια, να γαβγίζουν σκυλιά, να μυρίζουν λουλούδια και να πίνουμε μπύρες. Κι ο γιός σου να παει στη Γ Λυκείου χωρίς ναχει στο μυαλό του εμάς. Εχει τόσα.

Κόκκινο ρε. Τέτοιο κόκκινο θέλουμε.

Και σ' ευχαριστώ για το μάθημα.