Δεδηλωμένος άθεος ως τα κατάβαθα της ανύπαρκτης ψυχής μου, έχω εξοικειωθεί από παιδί με το Τίποτα. Επειδή νοιώθω πως η πίσω του όψη κρύβει τα πάντα.
Απο το είναι και το μηδέν, το παιχνίδι της πόλωσης και της εναλλαγής των αντιθέτων, απο τους ετερώνυμους και το ανέφικτο της ευτυχίας, από το χαρούμενο τίποτα του υπαρξισμού, ξεπήδησαν σιγά-σιγά οι σκέψεις που με έκαναν πάντοτε να υπομένω τις αντιξοότητες και τους θανάτους.
Στη μεγάλη κοχλάζουσα σούπα από όπου ήρθαμε κι επιστρέφουμε, δεν έχω να προσθέσω παρά λεξούλες και σημεία στίξης. Ούτε έναν κόκκο αλατιού δεν κάνουν. Μα είναι οι δικές μου λέξεις, και για μένα, σαν το λουλούδι του μικρού πρίγκηπα, είναι όλο το αλάτι και το μπαχάρι που έχω. Σκέπτομαι καμιά φορά, πως όπως στο δεξί μου χέρι πρέπει να υπάρχει ένα κύτταρο όμοιο, πανομοιότυπο ακριβώς με΄κάποιο άλλο κύτταρο του αριστερού μου χεριού, τα οποία δε θα συναντηθούν ποτέ και κάποτε το ένα θα πεθάνει πριον γνωρίσει το άλλο, έτσι ακριβώς είναι πιθανό να υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι όπου ζούμε αφού πεθάνουμε, όπου οι έρωτες δεν λαμβάνουν τραγική κατάληξη, όπου η ευτυχία είναι εφικτή, κι όπου εσύ Κωστή μου κρατάς το χέρι του παιδιού σου κι όχι την ψυχή του.
Δεν είναι βέβαια ανακουφιστικά ολα ετούτα. οσο κι αν τα πιστεύει κανείς, δεν κάνουν ούτε ενα ντεπόν στον πόνο οι φιλοσοφίες. Ο πόνος εξηγείται, υπομένεται, μα δε νικιέται.
Ετσι λοιπόν, δεν θεωρώ σπουδαία αντίφαση τις προσευχές μου στον Αγιο Τίποτα. Ναι, υπάρχει κι αυτός ο άγιος, είναι ο άγιος των μηδενιστών και των άθεων, ένας επινοημένος άγιος, που δε βρίσκω να έχει τίποτα περισσότερο εξωπραγματικό απο τον Αγιο Σεβαστιανό, τον Βασίλη, τον Νικόλαο, τον Βαλεντίνο.
Οπως η θρησκεία ανακήρυξε τους αγίους της, έτσι η συνείδηση του μηδενός επέλεξε τον δικό της, εναποθέτοντας πάνω από το σεπτό, αόρατο κεφάλι του όχι ένα φωτοστέφανο, ούτε καν κότινο, αλλά τίποτα. Ο άγιος αυτός δεν φωτίζει τα σκοτάδια γιατί τα αποτελεί.
Οπως η θρησκεία, έτσι κι εμείς του υλισμού τα σεβόμαστε τα παραμύθια μας. Ισως ακόμα περισσότερο, γιατί γνωρίζουμε - ή έστω, έτσι λέμε- πως τα παραμύθια που πλάθονται με αγάπη αξίζουν πιο πολύ και πως η ηδονή να δημιουργείς τους μύθους σου είναι ίδια με την ηδονή να τους ζεις. Κι αν η θρησκεία έχει δίκιο και ένας κόκκος πίστης κουνάει βουνά, τότε το ίδιο πρέπει να ισχύει για τον Αγιο Τίποτα: αφού τον πιστεύω υπάρχει. Κι αφού υπάρχει, δικαίως του προσεύχομαι.
Στον Αγιο Τίποτα λοιπόν, αυτόν που με έχει ως τώρα βοηθήσει να αντέξω άλλα κι άλλα, προσεύχομαι ακόμα μια φορά. Εσυ Κωνσταντίνε, όπως και η γυναίκα και οι συγγενείς σου, ας προσευχηθείτε εκεί που πιστεύετε.
Η γυναίκα σου με ενημερώνει πως η πρώτη σου έξοδος θα είναι τελικά ημερήσια. Δεν θα σε αφήσουν να κοιμηθείς σπίτι σου το βράδι. Δεν ξέρει αν θα γίνει ετούτο το Σάββατο, αλλιώς θα σου προτείνει να μείνεις μέσα και το άλλο, γιατί ξεκινάνε οι εξετάσεις του παιδιού και δεν θέλει να τον ταράξεις με την παρουσία/απουσία/τρέλα σου.
Σε κάθε περίπτωση εγώ θα είμαι εκεί και θα τα συζητήσουμε από κοντά την Παρασκευή.
Τώρα θέλω να σου πω, πως υπάρχουν ακόμα ανθρωποι που συγκινούνται. Ανθρωποι για τους οποίους δεν έχουν σημασία μόνο οι ζωές των άλλων, μα και τα δράματα των άλλων. Αυτοί οι άγνωστοι με έχουν συγκινήσει με τα λόγια ενθάρρυνσης που σου δίνουν και μου δίνουν, χωρίς κανείς τους να με έχει γνωρίσει ποτέ. Κι όμως συμμετέχουν στη μάχη σου με τη σκέψη τους. Κι έτσι δεν είμαστε μόνοι.
Και θα σου πω ότι εγώ τέτοιους ανθρώπους τους σέβομαι και νομίζω πως, όποια κι αν είναι η θρησκεία τους, έχουν κοντά τους και τον δικό μου άγιο να τους συνδράμει. Γιαυτό αποφάσισα, μια που η ανάγκη μου να διηγηθώ την ιστορία σου για να γλιτώσω από τη φόρτιση που μου προκαλεί είναι μεγάλη, αλλά ταυτόχρονα μεγάλη κι η επιθυμία μου να μην καταλήξουμε στη λύπηση, στο εξής αποσύρω τον σχολιασμό σε όσα ποστ θα σε αφορούν. Και μόνο σε αυτά.
Με την κίνηση αυτή θέλω να δηλώσω το σεβασμό μου για όσους σε διαβάζουν. Σεβασμό επειδή ήδη εισέπραξα το ενδιαφέρον τους, αλλά δεν θα ήθελα να τους υποβάλω στην υποχρέωση να επαναλαμβάνουν το χτύπημα στην πλάτη. Θεωρώ πως διαβάζουν, πως ενδιαφέρονται και τους απαλλάσω από την καταγραφή. Βρήκα αυτή τη μέθοδο ως μεση λύση, ανάμεσα στην επιθυμία μου για απόλυτη δημοκρατία στην έκφραση και στην επιθυμία μου να διακόψω τον σχολιασμό, χωρίς αυτό να εκληφθεί ως αντιδημοκρατική πρακτική. Γιαυτό αφήνω όσα σχόλια έγιναν ήδη σε προηγούμενα ποστ για σένα, ακόμα και κάποια που ξέφυγαν σε άσχετες αντιπαραθέσεις.
Αυτα για τη διαδικασία της εξιστόρησης της περιπέτειάς σου. Για την ουσία της, χτες που για πολλοστή φορά έκλεισα τα μάτια κι έκαμα νοητά το σήμα του σταυρού στον Αγιο Τίποτα, ο άγιος έκανε το θαύμα του κι είδα αμέσως τη χελώνα να ξεπροβάλει απο τα φυλλώματα. Την ψάχναμε με τα παιδιά προχτές όλη τη μέρα και δεν τη βρίσκαμε. Και νάτη, αργά-αργά, να περπατάει μπροστά μου.
Εντάξει λοιπόν, θα περιμένω υπομονετικά. Αλλά θάρθει η μέρα που θα γελάσουμε ξανά. Γιατί φίλε μου παιδικέ, ούτε το τίποτα δεν μπορεί τιποτίσει χωρίς το γέλιο.
