Θαλαμος 7


Απο το προαύλιο βλέπουμε τα λουλούδια.
Δε σου μιλώ. Περιμένω πότε θα καταλάβεις ότι αυτό που βλέπουμε, είναι μια πολύχρωμη παλέτα, ολόκληρη η άνοιξη και λίγο αίμα. Δε γίνεται αλλιώς το κόκκινο.
Αφού ό,τι θέλεις βλέπεις, περιμένω πότε θα δεις αυτό.
Εγω βλέπω τους γκρίζους όγκους των απέναντι κτιρίων. Κτίριο 10, μονάδα ψυχιατρικής φροντίδας γραφει απέναντι.
-Εχω να παω 2 μέρες τουαλέττα, μου λες ξαφνικά.
Και προσθέτεις ότι είχατε ψάρι σήμερα αλλά δεν έφαγες τις πατάτες.
Σου προτείνω να φέρω αύριο το γιό σου, ντρέπεσαι λες, αυτό είναι υγεία σου λεω, πως να μη ντρέπεσαι εδώ μέσα, αλλα κοίτα απέναντι, τα λουλούδια.
Φοβάσαι λες μήπως σε ξανααγαπήσει και τον απογοητεύσεις ξανά.
Κωστή, όποιου του μέλλει να πνιγεί, αν μέχρι τότε κάθεται και φοβάται πως θα πνιγεί, θα χάσει όση ζωή του μένει μέχρι φτάσει το νερό.
Μετά έρχεται η γυναίκα σου. Σε αγκαλιάζει, Κωνσταντίνε μου σου λεει, σε φιλάει, σου φέρνει καραμέλες και τσίχλες, γκρινιάζεις ότι σου πήρε το μπουφάν ο απέναντι, αλλα δεν τη ρωτάς τι κάνει, ούτε τα παιδιά.
Αν ήξερες όσα ξέρω για το πως νοιώθει, θα την αγαπούσες ακόμα βαθύτερα. Που έρχεται και σε αγκαλιάζει. Ακόμα. Και που όταν βγεις, υπάρχει το ενδεχόμενο να την κερδίσεις. Ακόμα.
Κοιτάω στο βάθος, βλέπω τα λουλούδια για λογαριασμό σου, κλείνω τα μάτια, μυρίζω την ευωδιά τους.
Μετά σε αφήσαμε να επιστρέψεις στο δωμάτιο, την πήρα και φύγαμε. Μου έκλαψε στο δρόμο. Σου έκλαψε. Νομίζω ακόμα σ αγαπάει. Και σε μισεί.
Και τίποτα δε χάθηκε ακόμα.
Και σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
Και ξύπνα.
Χτες πήγα για μπιλιάρδο με το Νίκο. Χρόνια είχαμε.
Σε σκεφτόμουν συνέχεια. Που γκρίνιαζες πως σε αφησα, πως δεν παίζουμε πια.
Κάθε Παρασκευή μεσημέρι θα παίζουμε όταν βγεις. Το προτιμώ από το να περιμένω πότε θα δεις τα λουλούδια εκεί.
Κάθε Παρασκευή μεσημέρι.
Κάθε.
Σε λίγο έρχομαι, θα σου φέρω τον "Μετρ και Μαργαρίτα" του Μπουλγκάγκοφ, το επέλεξα γιατί θα σου διώξει για λίγο το μυαλό απο το φόβο.
Ελπίζω να έχεις διακρίνει τα λουλούδια. Εστω ένα.
Εκεί απέναντι ήταν πάντα.
Πάμε να τα μυρίσουμε Κωστή.

buzz it!

10 σχόλια:

Xνούδι είπε...

Για να καταλάβεις την αληθινή δομή του εαυτού σου, πρέπει πρώτα να γίνεις κομμάτια.


Σε στάση προσοχής να διαβάζω ήθελα, αλλά πες μου, οι φάροι γιατί είναι πάντα χτισμένοι στην άκρη ενός γκρεμού;

Ανώνυμος είπε...

Είσαι αφοπλιστικά σπουδαίος!
Μου αρέσει που δε "τελείωσες" με το "θέμα".
Μου αρέσει που επανέρχεσαι με αφορμή την επίσκεψη στο φίλο σου.
Επιμονή λοιπόν.
Μέσα από αυτήν ίσως θελήσει να περάσει "απέναντι", μαζί σας...

Ανώνυμος είπε...

Και να περάσεις σε πιο ψηλό επίπεδο δομής του εγκεφάλου σου πρέπει να γίνεις μανιοκαταθληπτικός και μετά σχιζοφρενείς...

sombraluz είπε...

Μακάρι να μη χρειάζονταν οι δοκιμασίες και τα άκρα για να βλέπουμε επιτέλους τις αλήθειες και τον βαθύ εαυτό μας. Αλλά φαίνεται ότι δεν γίνεται διαφορετικά...

Ανώνυμος είπε...

Και μετά να γίνεις καλά με δικές σου δυνάμεις... μόνο τότε περνάς στη φάση του υπεράνθρωπου. Ο εγκέφαλος σου θα δουλέψει ποιοτικά καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω καιρό τώρα. Δεν έχω αφήσει ποτέ σχόλιο. Πρόσφατα αποφάσισα να γίνω κι εγώ μέλος τής blogοκοινότητας και πήρα το θάρρος στο blog που ανέβασα να συμπεριλάβω στα αγαπημένα μου, links όσων blogs θεωρούσα αξιόλογα και διάβαζα όλον αυτό τόν καιρό. Έτσι πρόσθεσα και το δικό σου. Ελπίζω να μη δημιουργώ πρόβλημα.
Τήν καλημέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

φίλος

σπουδαία υπόθεση, αληθινά σπουδαία..

cynical είπε...

Γειά σου Νομάδα. Και τα λουλούδια θα δει και τον Μετρ θα διαβάσει και όλα θα ξαναγινουν οπως πριν, αφου έχει εσένα. Να είσαι καλά φίλε μου.

Nomad είπε...

Προς όλους:

Σας ευχαριστώ πολύ. Μακάρι τη δύναμη που μου δίνει το νοιάξιμό σας να υπήρχε τρόπος να τη μεταφέρω ατόφια εκεί που χρειάζεται. Συμπαθάτε με που δεν απαντώ σε έναν-έναν όπως θαθελα, μα δεν εχω τη δύναμη τώρα. Τωρα κανω αναλυση των παρενεργειών των 5 διαφορετικών χαπιών που παίρνει καθημερινά, σκέπτομαι αν υπαρχει δυνατότητα να παμε καπου αλλου απ το δαφνί και στο μυαλό μου τριγυρίζει η αγωνία του εφήβου γιού του.
Ετσι κι αλλιως θα επανέλθω.
Να είστε όλοι καλά...

Μπλογκούλη καλό ξεκίνημα, κανενα πρόβλημα δεν εχω, χαρα μου.
Σομπολα, το πρόβλημα δεν είναι ενα υψηλότερο επίπεδο, αλλα να γυρίσουμε στο παλιο, καλό, μέτριο, αυτό που δεν προυπέθετε μαχαίρια, αλλα είχε μια αγκαλιά για 2 παιδιά και μια γυναίκα.

Ο άλλος είπε...

Και μεις φίλε μου δεν είναι σίγουρο πως τα βλέπουμε τα λουλούδια. Μπράβο σου πάντως και κουράγιο