Θαλαμος 7

Απο το προαύλιο βλέπουμε τα λουλούδια.
Δε σου μιλώ. Περιμένω πότε θα καταλάβεις ότι αυτό που βλέπουμε, είναι μια πολύχρωμη παλέτα, ολόκληρη η άνοιξη και λίγο αίμα. Δε γίνεται αλλιώς το κόκκινο.
Αφού ό,τι θέλεις βλέπεις, περιμένω πότε θα δεις αυτό.
Εγω βλέπω τους γκρίζους όγκους των απέναντι κτιρίων. Κτίριο 10, μονάδα ψυχιατρικής φροντίδας γραφει απέναντι.
-Εχω να παω 2 μέρες τουαλέττα, μου λες ξαφνικά.
Και προσθέτεις ότι είχατε ψάρι σήμερα αλλά δεν έφαγες τις πατάτες.
Σου προτείνω να φέρω αύριο το γιό σου, ντρέπεσαι λες, αυτό είναι υγεία σου λεω, πως να μη ντρέπεσαι εδώ μέσα, αλλα κοίτα απέναντι, τα λουλούδια.
Φοβάσαι λες μήπως σε ξανααγαπήσει και τον απογοητεύσεις ξανά.
Κωστή, όποιου του μέλλει να πνιγεί, αν μέχρι τότε κάθεται και φοβάται πως θα πνιγεί, θα χάσει όση ζωή του μένει μέχρι φτάσει το νερό.
Μετά έρχεται η γυναίκα σου. Σε αγκαλιάζει, Κωνσταντίνε μου σου λεει, σε φιλάει, σου φέρνει καραμέλες και τσίχλες, γκρινιάζεις ότι σου πήρε το μπουφάν ο απέναντι, αλλα δεν τη ρωτάς τι κάνει, ούτε τα παιδιά.
Αν ήξερες όσα ξέρω για το πως νοιώθει, θα την αγαπούσες ακόμα βαθύτερα. Που έρχεται και σε αγκαλιάζει. Ακόμα. Και που όταν βγεις, υπάρχει το ενδεχόμενο να την κερδίσεις. Ακόμα.
Κοιτάω στο βάθος, βλέπω τα λουλούδια για λογαριασμό σου, κλείνω τα μάτια, μυρίζω την ευωδιά τους.
Μετά σε αφήσαμε να επιστρέψεις στο δωμάτιο, την πήρα και φύγαμε. Μου έκλαψε στο δρόμο. Σου έκλαψε. Νομίζω ακόμα σ αγαπάει. Και σε μισεί.
Και τίποτα δε χάθηκε ακόμα.
Και σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
Και ξύπνα.
Χτες πήγα για μπιλιάρδο με το Νίκο. Χρόνια είχαμε.
Σε σκεφτόμουν συνέχεια. Που γκρίνιαζες πως σε αφησα, πως δεν παίζουμε πια.
Κάθε Παρασκευή μεσημέρι θα παίζουμε όταν βγεις. Το προτιμώ από το να περιμένω πότε θα δεις τα λουλούδια εκεί.
Κάθε Παρασκευή μεσημέρι.
Κάθε.
Σε λίγο έρχομαι, θα σου φέρω τον "Μετρ και Μαργαρίτα" του Μπουλγκάγκοφ, το επέλεξα γιατί θα σου διώξει για λίγο το μυαλό απο το φόβο.
Ελπίζω να έχεις διακρίνει τα λουλούδια. Εστω ένα.
Εκεί απέναντι ήταν πάντα.
Πάμε να τα μυρίσουμε Κωστή.