Η αιώνια λιακάδα ενός επαναστατικού μυαλού *

Κουράζει την άνοιξη ο πόλεμος. Εκλεισε την τηλεόραση να μη βλέπει, να μην ακούει. Σταμάτησε να αγοράζει εφημερίδα. Εβαλε απαλή μουσική στο ραδιόφωνο, έναν μουσικό σταθμό χωρίς ειδήσεις. Αφου δεν έχουν νέα ευχάριστα να πουν, καλύτερα να μη μας πούν κανένα. Αποφάσισε να κάνει αντίσταση στα γεγονότα. Ξεκίνησε τις βόλτες –μεγάλωσε η μέρα κι ο καιρός γλύκανε. Πλάι στη θάλασσα είναι αλλιώς η ζωή. Το αίμα ξορκίστηκε και οι συζητήσεις άλλαξαν περιεχόμενο –«μη μου μιλάς για τον πόλεμο, δεν το αντέχω άλλο». Οι παθιασμένες αναλύσεις για το δίκιο και το άδικο, για την αλλαγή του κόσμου ολόκληρου που προετοιμάζεται, για το περιεχόμενο της δημοκρατίας και της δικτατορίας, για την πάλη των εθνών και των ιδεολογιών, όλα ξαφνικά ησύχασαν. Οι αρχικές φλογισμένες φωνές για αντιδράσεις σιώπησαν ανάμεσα στο μαριδάκι και το ουζάκι του ξεμεσημεριάσματος. Το συλλαλητήριο έγινε αφορμή για κοπάνα και βόλτα στην παραλία, τα παιδιά από το σχολείο εθεάθησαν στο σχολαρχείο και στους Διόσκουρους. Το Σαββατοκύριακο κανόνισε μια κοντινή εκδρομή και στο σινεμά προτιμάει κωμωδίες, τα λευκά, καιρός να βγούνε τα άσπρα μας ρούχα από το μπαούλο, να αεριστούνε. Φύτεψε τριαντάφυλλα στην αυλή, ήπιε κρασάκι από τη Νεμέα κι άκουσε το σφύριγμα του καινούργιου έρωτα. Ναι, διδακτικός ο πόλεμος, σε κάνει να εκτιμάς αυτό που έχεις όταν είσαι εκτός, σκέφτηκε, κι ένοιωσε το μέσα του να γλυκαίνει, που πήρε κι εκείνος το πολεμικό του μάθημα. Και μετά ήρθε ο έρωτας. Καβάλα στο πυρωμένο ηλιοβασίλεμα μιας ευλογημένης στιγμής, ήρθε με τα υγρά του τα φιλιά και τα ηλεκτρισμένα του μάτια, με το δικό του τρόπο να ανταριάζει το αίμα, με τις στύσεις και τις λαγνείες του, ήρθε επιτέλους ο έρωτας που περίμενε και δεν υπάρχει κανένας πόλεμος που να νικάει τον έρωτα, είναι γνωστά από παλιά ετούτα. Ηρθε η Ανάσταση κι ο Μάης, ο τόπος λουλούδιασε κι ευώδιασε, τα χαμόγελα έδωσαν και πήραν, το νερό κελάρυζε στην πηγή, έκλεισε το δωμάτιο στο νησί και εφέτος δεν υπήρχε λόγος αφου ο τουρισμός θα ήταν πεσμένος, ο καιρός ζέστανε πολύ, ήρθε το καλοκαιράκι, βγήκαν τα καρπούζια, πάχυναν οι μύγες, τα κορίτσια γδύθηκαν κι οι ανάσες βάθυναν περισσότερο, τώρα ο αφρός συναγωνιζόταν το πεύκο στη χρησιμότητα κι έφτασε η ώρα, τα μάζεψε κι έφτασε στο νησί αγκαλιά με τον έρωτα και τα βιβλία, μακρυά από όλους, μόνοι στον κόσμο όσο γίνεται, τον δικό τους καινούργιο κόσμο χωρίς πολέμους να δημιουργήσουν, να αγαπηθούν, να κολυμπήσουνε, να χορέψουν νύχτα με πανσέληνο, να γελάσουν. Γέλασε και διάβασε αρκετά. Πολλά μυθιστορήματα κι αρκετή φιλοσοφία. Μα πόσο απλό ήταν να είναι όμορφος ο κόσμος τελικά. Ειδικά που το νησί δεν είχε πολύ κόσμο λόγω της κρίσης στον τουρισμό κι η εξυπηρέτηση ήταν καλύτερη. Πέρασε ευχάριστα ο καιρός και το δέρμα έσφιξε και μαύρισε, οι μπαταρίες γέμισαν, το μυαλό ησύχασε. Επέστρεψε μια Δευτέρα στη δουλειά. Απαγορευόταν να καπνίζει πια στο γραφείο, αλλά το δέχτηκε. Ο δρόμος είχε γεμίσει κάμερες, αλλά έλυναν το κυκλοφοριακό καταγράφοντας τις παραβάσεις. Οι ειδήσεις έλεγαν ψέματα, αλλά αυτό το ήξερε ήδη. Τα παιδιά των φαναριών είχαν πολλαπλασιαστεί, αλλά φυσικό ήταν. Οι διαδηλώσεις στους δρόμους είχαν απαγορευτεί –επιτέλους γιατί έκλειναν το δρόμο. Είχε να πληρώνει κάθε μήνα τα τρία τέταρτα του μισθού σε δάνεια, αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται. Η επιχείρηση έκανε απολύσεις στο 40% του προσωπικού για εξορθολογισμό, αλλά οι παράπλευρες απώλειες δεν τον αφορούσαν, ήταν ειδικευμένος στην πληροφορική, η ειδίκευση του μέλλοντος. Οσοι επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν και να συνδικαλίσουν τους υπαλλήλους απολύθηκαν σε μια νύχτα, αλλά τι έμπλεκαν αυτοί με ξένες υποθέσεις; Οι κατάδικοι σημαίνονταν τώρα σαν πρόβατα με κωδικούς, αλλά καλά τους έκαναν. Η κοινωνία είχε ησυχάσει από τον αντίλογο αφού η ελευθερία της γνώμης θεωρητικά υπήρχε, αλλά τη σταματούσε η αυτολογοκρισία, μα έτσι γλίτωνε ο κόσμος από τους άσκοπους θορύβους. Τα σύνορα για τις «χώρες εκτός» -με αυτό τον νεολογισμό αποκαλούσαν τώρα τις χώρες που δεν είχαν θεσμοθετήσει ακόμα την εφικτή Δημοκρατία- είχαν κλείσει, αλλά κανείς δεν είχε όρεξη να κάνει τον τουρίστα στα συντρίμμια. Η αμφίδρομη τηλεόραση έκανε ντεμπούτο εκείνο το χειμώνα και το πρώτο ρεάλιτι με ανθρώπους που συμμετείχαν από τα ίδια τους τα σπίτια χάρη στις μικροκάμερες που κάθε νέο χόμ σίνεμα διέθετε στάνταρ, έκανε θραύση. Τον Χειμώνα ο έρωτάς του έφυγε γι αλλού, αλλά σύντομα κι εκείνος βρήκε μια πρόσκαιρη παρηγοριά, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, καλά ήταν όσο κράτησε, το φιλοσόφησε. Επιπλέον η νέα γκόμενα –έτσι την έλεγε τώρα, είχε αφήσει τα συναισθηματικά γιατί συνειδητοποίησε ότι του έφερναν τελικά στομαχόπονους- ήταν πολύ πιο προχωρημένη στην ερωτική γυμναστική. Τα Χριστούγεννα στόλισε το παραδοσιακό καραβάκι και την Πρωτοχρονιά είδε στην τηλεόραση τις ευχές για παγκόσμια ειρήνη κι ευχήθηκε να πιάσουν. Γύρω στα τέλη του επόμενου Μάρτη, εξαιτίας μιας τυχαίας αναφοράς στην αρχαία Βαβυλώνα, έπιασε τον εαυτό του να αναρωτιέται σε μια παρέα: «Τελικά τι απέγινε άραγε με εκείνον τον πόλεμο;» Αλλά κανείς δεν τον ρώτησε αν μιλούσε κυριολεκτικά για «εκείνο τον πόλεμο» και κανείς δεν ήξερε να του πει. Όλα αυτά τα τριτοκοσμικά απείχαν. «Αυτό το ερώτημα», είπε μόνο κάποιος, «δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει ότι η απάντηση μπορεί να είναι: Ανοιξη». Την επόμενη μέρα, στο καινούργιο του κινητό -με σύνδεση τζιπιες, καμερα, ιντερνετ, μπ3, κλπ- του έστειλε ένας φίλος που είχε καιρό να δει μήνυμα, ότι η αντιπολεμική πορεία διαμαρτυρίας για την προχθεσινή δολοφονία 200.000 ανθρώπων με βόμβα νετρονίου είχε τελικά απαγορευτεί από την αστυνομία. "Και σιγά μην πήγαινα, μαλάκες είναι τελικά όλοι αυτοί οι δήθεν ακτιβιστές του κώλου", σκέφτηκε μπαίνοντας στο τσατ ρουμ. *μεταφορά από multiblogs.gr