Η σταγόνα πρέπει να κύλησε απο τη φλέβα σου, να ακολούθησε το βραχίονα, να έβρεξε την κοιλια, να γλύστρισε στους μηρούς κι εντέλει, να προσγειώθηκε στην καρδιά του γιού σου. Κατόπιν πρέπει να ακολούθησε το κόκκινο ποτάμι. Κι εκείνος σε βρήκε και σε έσωσε. Βούτηξε στο αίμα σου. Και σε εσωσε. Το ίδιο το παιδί σου. Εκτοτε νοσηλεύεσαι στο τρελαδικο μαθαίνω. Αδερφέ μου, φίλε μου παιδικέ, δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που έκανε μέσα σου το κλικ. Ξέρω όμως ότι ένα παιδί 16 χρονών, το παιδί σου και το πνευματικό παιδί μου, αυτό το παιδί που κλάψαμε μαζί αγκαλιά όταν γεννήθηκε, και που με τόσο κόπο και στερήσεις μεγάλωσες, πλήρωσε με την οριστική απώλεια της εφηβείας του τη δική σου απόπειρα φυγής. Σ αγαπάω αδερφέ. Κι αν είχαμε χαθεί τόσον καιρό και καθυστερημένος εμαθα τα νέα σου, το ξέρεις, σ αγαπάω αδερφε μου... Ευχομαι να βγεις νικητής, κανένα τρελάδικο να μη σε κρατήσει πολύ, καμιά οδύνη να μην οδηγήσει ξανά το μαχαίρι. Αλλα απορώ, ειλικρινά, με όλη μου την ψυχή απορώ. Καταλαβαίνεις πως τον γέρασες σε μια στιγμή; Ισως να είναι κι αυτός ένας τρόπος ενηλικίωσης. Με το αίμα. Μα θαθελα τι αίμα να συμβολίζει τη θυσία όπως στα κόκκινα αυγα, κι όχι την παραίτηση από τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας. Κι αν σε έβρισκε αντί για εκείνον η μικρή; Πως μπόρεσες αγαπημένε μου να μη σκεφτείς τι θα συνέβαινε σε ενα δεκάχρονο κορίτσι αν έβλεπε τον μπαμπά της σφαγμένο; Κωστή, η ζωή δε μας ανήκει πια εξ ολοκλήρου. Ευθύνη μας και χρέος τα παιδιά μας. Ο,τι κι αν συμβεί. Μα ό,τι. Ξερω, δεν σε ανακουφίζει, μα μουχει περάσει απ το μυαλό αυτό που έκανες. Το παλεψα, το νίκησα. Κι εσύ θα το νικήσεις. Δε θα ξανασυμβεί. Ευχομαι να το κατανοήσεις όταν σκοτώσεις την τρελα. Γιατί είμαι σίγουρος, θα τη νικήσεις τη γαμημένη τη σκρόφα. Θα τη νικήσουμε. Θα τη νικήσεις αδερφέ μου. Ως τότε μην ανησυχείς. Εχω 4 παιδιά. Σ αγαπαω.
