Παλιό μετάξι

Το 1754 ο Κινέζος πρίγκηπας Σιγκ έμαθε ότι στην Δύση, σε μια χώρα που παλιά λεγόταν Βυζάντιο και είχαν καταλάβει οι Οθωμανοί, υπήρχε ένα χωριό που παρήγαγε καλύτερης ποιότητας μετάξι από τις πόλεις πλάι στον Γιάνγκ Τσέ, ακόμα κι από τα καλύτερα των καλύτερων, που φτιάχνονταν μόνο στην Απαγορευμένη Πόλη. Ηταν, λέγανε οι φήμες των ταξιδευτών, ένα μετάξι αέρινο. Και μάλιστα το χωριό είχε κινέζικο όνομα. Το έλεγαν ΣουφΛι.

Ο Σίγκ αποφάσισε να ταξιδέψει στο Βυζάντιο, που απο την επαρχία εκείνη και κάτω ονομαζόταν Γρεκία, για να μάθει το μυστικό του αέρινου μεταξιού. Αποχαιρέτισε την πανέμορφη γυναίκα του κι έφυγε. Τρείς μήνες μετά και πολλές περιπέτειες, ο Σιγκ διέσχισε την Κωνσταντινούπολη κι έφτασε στη Θράκη. Βρήκε το χωριό ΣουφΛί. Ο άρχοντας του τόπου, που είχε μάθει από έναν γρεκό ναύτη τον ερχομό του πρίγκηπα, τον περίμενε. Του πούλησε τα κουκούλια από όπου θα έβγαινε το αέρινο μετάξι. Αλλά ο Σιγκ είχε θαμπωθεί από την κόρη του Βυζαντινού, την Ελένη.

Η κοπέλα αυτή ήταν όμορφη, όχι ομορφότερη από άλλες που είχε γνωρίσει. Σίγουρα όχι από την πριγκήπισσά του. Ειχε όμως κάτι που δεν είχε ξανασυναντήσει στις γυναίκες του τόπου του: Ηταν ποιήτρια. Επέστρεψε στην Απαγορευμένη Πόλη και τα επόμενα χρόνια επανέλαβε 3 φορές το μακρύ ταξίδι. Περισσότερο για να δεί την Ελένη, παρά για να αγοράσει κουκούλια. Εκείνη όμως ήταν μια ποιήτρια της μελαγχολίας. Ετσι αδιαφορούσε για τον πρίγκηπα από την ανατολή, παρότι κάθε φορά τον κοιτούσε με νόημα βαθύτερο απο όσο τα βάθη του Ωκεανού.

Την τελευταία φορά, του διεμήνυσε με τον γρεκό ναύτη ότι δεν ήθελε να τον ξαναδεί. Αν όμως το μετάνοιωνε, είπε, θα του έστελνε μήνυμα στην πατρίδα του. Ο Σίγκ επέστρεψε στην πόλη του Μπει-Γιν κι έγινε κι αυτός μελαγχολικός. Ηθελε την ποιήτρια. Δεν ξεχνούσε το βλέμμα της. Την ήθελε και τη θυμόταν ακόμα και μετά 20 χρόνια, όταν έφτασε ένα γράμμα δεμένο σε φάκελλο από αέρινο μετάξι. Ειχε λίγες μόνο λέξεις, ήταν όμως Ελληνικές κι εκείνος Ελληνικά δε γνώριζε. Πήγε τότε στην Οθωμανή υπηρέτρια του Μεγάλου Αυτοκράτορα, που την είχαν κλέψει μικρή οι Τούρκοι από μια Ελληνική πόλη και την είχαν πουλήσει κάπου στη Βαγδάτη σε εναν Κινέζο έμπορο. Την παρακάλεσε. Εκείνη του διάβασε το γράμμα.

Εγραφε: «Σε ήθελα τότε, αλλα δεν ήμουν εγώ η μούσα σου. Εγω ήμουν η μούσα κάποιου άλλου, που όμως δεν με ήθελε. Γιαυτό ήμουν μελαγχολική. Εσυ με ήθελες για την ποίηση, εγώ δεν ήμουν εκεί. Τώρα είμαι πια γιαγιά και τα ξεπέρασα αυτά. Αλλα ακόμα γράφω ποιήματα. Εκείνα που σε συγκίνησαν. Θα έρθεις;»

Τότε ο Σίγκ, ηλικιωμένος πια, κατάλαβε ότι το ομορφότερο ποίημα στη γή είναι η Μορφή -και είναι πάντα πρόσκαιρο. Κάθε Μορφή, απο εκείνην των προσώπων μέχρι τη μοσφή των σχέσεων, εξαρτάται από τον χρόνο. Τον καταλληλο χρόνο. Αγκάλιασε με ανανεωμένη αγάπη τη γυναίκα του, γιαγιά κι εκείνη τώρα. Εγραψε το πρώτο του ποίημα, αντλημένο μάλιστα απο την τέχνη των προαιώνιων εχθρών, των Γιαπωνέζων, την τέχνη του Χαι-κου. Ελεγε:

"Μαύρο στα πράσινα μάτια.

Κόκκινο στην απέναντι καρδιά.

Κουκούλι ενός σκουληκιού.

Κρυμμένο μετάξι

-τράβα το νήμα ν απλωθεί η κλωστή σου"

Δεν ξαναπήγε στο ΣουφΛί.

*εμπνευσμένο απο τη νουβέλα "Μετάξι" του Αλεσάντρο Μπαρίκο

-μεταφορά τροποποίηση απο multiforums.gr