Μικρή αυτοβιογραφία ενός εμβρύου

Ο μόνος τρόπος να ζήσεις το μέλλον είναι να το επινοήσεις.

Στην περίπτωσή μου αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να ζήσω έστω στη μνήμη των άλλων.



Ξεκίνησα την κατασκευή του μέλλοντός μου από το τέλος, από τη σκηνή που πλήθος συγγενών και φίλων πίνουν το καφεδάκι τους έξω από το παρεκκλήσι. Το φέρετρό μου ήταν πολύ απλό, καθόλου εξεζητημένο και κανείς δεν έκλαιγε, μια που όλοι γνώριζαν πως η εκδοχή μου για το τέλος της ζωής ήταν πολύ χαρούμενη. Πάντοτε πίστευα -κι αυτό το είχα γράψει στα περισσότερα από τα μυθιστορήματά μου με πολλούς τρόπους- ότι το κόστος για την αθανασία της ζωής ως συνόλου, είναι η περιορισμένη διάρκεια των επιμέρους στοιχείων της, δηλαδή ολονών μας. Μια τέτοια εκδοχή μπορεί να μην παρηγορούσε κανέναν πραγματικά, εδώ όμως είχαν να κάνουν με τον άνθρωπο που έζησε δηλώνοντας έτοιμος να πεθάνει. Η στεναχώρια δεν είχε θέση στον δικό μου θάνατο.



Κατόπιν επινόησα τη ζωή. Ηταν μια όμορφη ζωή, έζησα ακμαίος και χωρίς ανάγκη για δεκανίκια οποιουδήποτε είδους μέχρι τα γεράματα, μάλιστα έζησα αρκετά, όταν πέθανα ήταν η μέρα των 88ων γενεθλίων μου, μια Κυριακή ξημερώματα του Σεπτέμβρη 2092.



Εκανα 3 εγγόνια και δυό παιδιά. Υπήρξαμε αρκετα τυχερή οικογένεια και το μόνο μεγάλο δράμα που μας σημάδεψε ήταν ο ξαφνικός θάνατος της Θάλειας, της συζύγου του μεγάλου μου γιού. Ωστόσο ο ίδιος το ξεπέρασε μετά από λίγα χρόνια, ενώ η κόρη του ήταν τότε πολύ μικρή κι όταν γνώρισε την Εύη, την επόμενη γυναίκα του, η Κατερινούλα την ένοιωσε αμέσως σαν μαμά της.



Παντρεύτηκα δυό φορές και την τελευταία και τυχερή, η γυναίκα μου ήταν άξια για το δυσεπίλυτο της συμβίωσης. Μεγαλώσαμε όμως όμορφα, ταξιδέψαμε στον χάρτη και στον κόσμο, οι τσακωμοί μας ποτέ δε διάρκεσαν περισσότερο από όσο αντέχει ο άνθρωπος.



Η καρριέρα μου ως συγραφέα δεν ήταν εύκολη, αναγνωρίστηκα όμως κοντά στα 50, όταν ακόμα είχα αρκετό οίστρο μέσα μου ώστε να μπορέσω, ανγνωρισμένος πια, να ολοκληρώσω ακόμα δυό βιβλία που οι κριτικοί κατέταξαν στα μείζονα έργα ιστορικής φαντασίας των τελευταίων ετών. Συνολικά η εργοιογραφία μου περιλαμβάνει 8 μυθιστορήματα, 3 ιστορικές μελέτες, δυό ποιητικές συλλογές και τέσσερις μεταφράσεις από τα γαλλικά.



Γνώρισα την πρώτη μου γυναίκα στο πανεπιστήμιο, από όπου αποφοίτησα μετά απο 5 χρόνια. εκείνη ήταν στο πολιτικό τμήμα κι εγώ στο Νομικό, είχαμε 3 χρόνια διαφορά και ζήσαμε όμορφα για μια δεκαετία, αλλά δεν κάναμε παιδί κι ίσως αυτός ήταν ένας από τους λόγους του χωρισμού μας.



Η αδελφή μου ήταν πολύ όμορφη κοπέλα. Στα 12 της, όταν εγώ ήμουν 16 χρονών, έγινε πρωταθλήτρια στο τένις κι αργότερα συμμετείχε σε διεθνή τουρνουά, φτάνοντας ως το ν.8 της παγκόσμιας κατάταξης. Εμένα το τένις δε μου άρεσε, γιαυτό οι γονείς μου με έγραψαν στο ωδείο, αλλά ούτε με την κιθάρα τα πήγα καλά. Από μικρός προτιμούσα να σκαρώνω ιστορίες και το εργαλείο γι αυτές δεν είναι παρά ένα μολύβι και χαρτί, ή ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Ο αδελφός μου είναι πιο καλλιτεχνικός τύπος. Νομίζω πως θα γίνει ζωγράφος γιατί σκαρώνει όμορφα σκιτσάκια.



Μου αρέσει πολύ το χνουδωτό αρκουδάκι. Ακούω κελαρύσματα και τον ήχο κουδουνίστρας. Η μαμά μου παίρνει την πιπίλα όλο και πιο συχνά. Πεινάω. Αισθάνομαι μια σκιά πάνω μου., κάποιος με γαργαλάει. Εχει σκοτάδι εδώ μέσα. Είναι υγρα, ζεστά και μου αρέσει. Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ κουλουριασμένος.



Ακούω όμως κάποιον παράξενο ήχο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα, έξω από τους ήχους του φαγητού, του γέλιου. Εναν ήχο μηχανικό. Νοιώθω δυσφορία. Πρέπει να επινοήσω τη ζωή σύντομα, να φτιάξω ένα μέλλον. Γιατί σε λίγο, το διαισθάνομαι, δεν θα μπορώ πια. Νομίζω πως αυτός ο θόρυβος θα...



"Μη στεναχωριέσαι αγάπη μου", είπε ο άντρας που θα αποκαλούσα μπαμπά μου χαμογελώντας τρυφερά και χαιδεύοντας τα μαλλιά της μαμάς. "Μη στεναχωριέσαι, έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να ξαναπροσπαθήσουμε. Εξάλλου το ξέρεις, πως αυτά τα δίνει και τα παίρνει ο θεός. Η το τίποτα. Κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει η ζωή για τον καθένα μας"



Επειτα την άφησε να ξεκουραστεί και πήγε για τσιγάρο στον προθάλαμο του μαιευτηρίου. Εκεί αφέθηκε να δακρύσει. Τον άφησα ήσυχο και του ευχήθηκα να κάνει δυό παιδιά στη θέση μου. Γιατί ένοιωσα πως θα με αγαπούσε. Αλλά δεν ήθελα να είμαι εγώ που θα αγαπιόμουν σ'αυτή τη γη.



Σκέφτομαι ακόμα, πως αν μονάχος μπορώ να δημιουργώ τη βιογραφία μου στο μυαλό του, δεν έχει σημασία που χρησιμοποιώ τα δάχτυλά του για να εκφράζομαι. Εξάλλου δεν έχω δικά μου. Και νομίζω πως αν μπορεί κανείς να περιγράψει μια ζωή που δεν έζησε με τρόπο που να τη θυμούνται εκείνοι στους οποίους διηγείται σαν αληθινή, τότε η ζωή αυτή είναι βιωμένη, είναι εξίσου πραγματική με την αληθινή.



Η οποία, στην περίπτωσή μου, δεν υπήρξε.



Αφιερωμένο σε ένα παιδί που αποφάσισε να μη γεννηθεί, μια Κυριακή 7 Μαρτίου 2004, ημέρα των εκλογών.



Αναφορές:

http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20080306&nid=7740415&sn=&spid=877 )

http://old-boy.blogspot.com/2008/03/blog-post_04.html



[μεταφορά-τροποποίηση απο multiforums.gr]