Η ασπίδα

O ήλιος που έδυε αστραποβόλησε με τις τελευταίες του αναλαμπές πάνω στον άνθρωπο-ασπίδα και την τύφλωσε. Τοτε εκείνη τον πρόσεξε για πρώτη φορά. Ηταν άνθρωπος, αλλά έμοιαζε με χελώνα. Οσο όμορφα δομημένη κι αν ήταν η ασπίδα του, όσο χρωματιστή και καλοσχεδιασμένη κι αν ήταν η αναπαράσταση επάνω της, δεν έπαυε να θυμίζει ενα αστραφτερό καβούκι. Ο άνθρωπος-ασπίδα προχωρούσε χαμογελαστός. Τον πλησίασε.

-Ποιος είσαι;, τον ρώτησε.

-Εεεε, τι εννοείς; απάντησε εκείνος.

-Απλά, ρωτάω ποιός είσαι...

-Ναι, αλλα σε τι αποσκοπείς;

-Σε τίποτα...Σε είδα και μου έκανε εντύπωση η όμορφη ασπίδα σου, μου γεννησε την απορία να μάθω ποιός είσαι...

-Ναι, εντάξει...Ειμαι ο Ανθρωπος-Ασπίδα...Και βιάζομαι...

-Ετσι σε λένε; Δεν έχεις όνομα;

-Εντάξει...Με λένε Α.Α

-Μαλιστα. Κι εμένα Αριάδνη...Χαρηκα...

-Κι εγω Αριάδνη, αλλά πρέπει να προχωρήσω.

-Γιατί βιάζεσαι όμως;

-Νυχτώνει, δε βλέπεις;

-Και λοιπόν;

-Το βράδυ κυκλοφορούν θηρία...

-Αλλα έχεις την ασπίδα!

-Ναι, αλλα δε φτάνει αυτή για τα θηρία. Χρειάζεται και δόρυ. Κι όπως βλέπεις δεν κρατάω δόρυ, γιατί είμαι ενας φιλικός κι οχι επιθετικός Ανθρωπος-Ασπίδα.

-Παντως έχεις αμυνα.

-Δεν είναι επαρκής για τα θηρία.

-Ενώ είναι για τους ανθρώπους;

-Ομολογώ πως...όποτε προσπάθησα να την υψώσω σε εναν ανθρώπο που πραγματικά με άγγιξε, απέτυχε να με φυλάξει...

-Και τι έγινε;

-Εεεε, αφου με άγγιξε και μου χάραξε πορεία, με πλήγωσε. Εφυγε... Εγω ακόμα τον θυμάμαι όμως...Μου χάραξε πορεία...

-Κακό σου έκανε;

-Οχι, αλλα έφυγε...Κι αυτό κακό είναι...

-Ομως σου χαραξε πορεία. Κάθε νέα πορεία δεν έχει μέσα την οδύνη εγκατάλειψης της παλιότερης;

-Ισως. Παντως πληγώθηκα. Αν και κατάλαβα πως για αυτόν που σε αγγίζει, η ασπίδα δεν φέρνει αποτέλεσμα...

-Τότε γιατί την κρατάς ακόμα;

-Για τους άλλους!

-Μα οι άλλοι, αφου δεν σε αγγίζουν, θα τους απωθήσει η άρνησή σου μόνη της! Η ασπίδα τι χρειάζεται;

-Εεεεε...πως...δεν μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς αυτήν, την έχω ανάγκη...

-Δεν καταλαβαίνω...Λες, πως οι άνθρωποι που πραγματικά σε άγγιξαν βρήκαν τον τρόπο να σε κάνουν να αφήσεις την ασπίδα, αλλα την κρατάς για τους άλλους, που δε σε αγγίζουνε. Σε πλησίασα και ήσουν επιφυλακτικός μαζί μου χωρίς να με ξέρεις...Κρύφτηκες πίσω της μήπως σου κάνω κακό...Αλλα πως θέλεις να εμφανιστούν κι άλλοι ανθρωποι που σε αγγίζουν αν κυκλοφορείς με την ασπίδα; Πως θες να νοιώσεις τη χαρά της αλλαγής χωρίς τον πόνο της συνειδητοποίησης του πρόσκαιρου χαρακτήρα των δρόμων που έχουν ενδιαφέρον;

-Μου βάζεις δύσκολα, καληνύχτα... ...είπε ο άνθρωπος με την ασπίδα που είχε πια κατσουφιάσει κι εξαφανίστηκε στο μισοσκόταδο.

Η Αριάδνη τον παρατηρούσε όπως χανόταν. Σκεφτόταν πως όσο βαρύ είναι να γίνεις ρίψασπις στον πόλεμο, τόσο βαρειά είναι η ασπίδα όταν την κουβαλάς στο δρόμο. Αλλα ο Α.Α δεν άκουγε τις σκέψεις της, απλά προχωρούσε κρατώντας μια σπίδα που δε γυαλιζε πια, γιατί είχε σκοτεινιάσει.

---

*Μεταφορά απο αλλού, για τη μνήμη.