Μια μέρα ο νεαρός Ζήνωνας απελπίστηκε.
Δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξανακερδίσει τον αγαπημένο του, έναν όμορφο νέο από την Ελέα. Σκεφτόταν πως δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ. Δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ; Αν δεν ήταν ο Ζήνων, ο απλός φιλόδοξος φιλοσοφών νέος αλλά κάποιος ήρωας, ο αθάνατος Αχιλλέας ας πούμε, θα μπορούσε να το ξεπεράσει; Το να ξεπεράσεις κάποιον είναι ζήτημα σθένους; Η μήπως ζήτημα ταχύτητας στη μεταβολή των συναισθημάτων; Ξεπερνάς ποτέ κάποιον που αγάπησες πραγματικά; Κι αν τον ξεπερνάς, τον αγάπησες πραγματικά;
Ο Ζήνωνας σκέφτηκε τον αφιλόξενο πια νέο που τον είχε εγκαταλείψει τόσο σκληρά σα μια χελώνα. Είχε υψώσει την ασπίδα και του αντιστεκόταν. Κλεινόταν ολόκληρος στο καβούκι του. Δεν ήθελε ούτε να του μιλάει πια, δεν του έλεγε καλημέρα, τον απέφευγε σα να μη ζούσε ο Ζήνωνας στην Ελέα, να μην υπήρχε στον κόσμο αυτόν.Θρηνώντας αμίλητος και με μάτια που έκλαιγαν στεγνά, ο Ζήνωνας σκέφτηκε αν ο Αχιλλέας θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τη χελώνα.
Σκέφτηκε ότι αν η χελώνα βρισκόταν μπροστά απο τον Αχιλλέα έστω και καατά ένα μέτρο, στο διάστημα που ο Αχιλλέας θα χρειαστεί για να διασχίσει το μέτρο που τους χωρίζει, η χελώνα θα έχει έστω και για λίγο προχωρήσει. Στο χρόνο που θα χρειαστεί και πάλι ο Αχιλλέας για καλύψει τη νέα μικρότερη απόσταση, η χελώνα θα έχει και πάλι προηγηθεί καλύπτοντας μια ακόμα μικρότερη απόσταση. Και η ιστορία θα συνεχίζεται επ' άπειρον, με τον Αχιλλέα να μειώνει όλο και περισσότερο την απόσταση χωρίς όμως ποτέ να φτάνει την χελώνα. Ο ταχύτερος ποτέ δεν θα προσπερνούσε τον βραδύτερο. Αρα ακόμα και ο αθάνατος Αχιλλέας ήταν ανίκανος να ξεπεράσει τη χελώνια βραδύτητα. Οποιος βιάζεται πάντα θα χάνει από εκείνον που μπορεί να αργοπορεί.
Δια της κοινής λογικής, το παράδοξο του Ζήνωνα καρταρρίπτεται αμέσως. Ολοι καταλαβαίνουν ότι ο Αχιλλέας θα την ξεπεράσει στο τέλος τη χελώνα. Αλλα ο νεαρός ερωτευμένος Ζηνων, σκεφτόταν: τότε εγώ γιατί δεν μπορώ; Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα, για να αντιληφθούν οι Ελληνες την ύπαρξη του Μηδενός. Στην Ελέα του Ζήνωνα το Μηδέν δεν υπήρχε. Ετσι ο Αχιλλέας πάντα θα απείχε μια ανάσα απ τη χελώνα, πάντα, στους αιώνες των αιώνων. Μόνο με την ανάδυση του Μηδενός στην ιστορία, έγινε δυνατό να διαψευστεί το παράδοξο του ερωτευμένου Ζήνωνα. Πολύ αργότερα. Σήμερα ξέρουμε πια ότι ο συνολικός χρόνος που χρειάζεται ο Αχιλλέας είναι ένας πεπερασμένος αριθμός κι όχι το άπειρο. Αλλά για αυτό το διανοητικό άλμα στη μαθηματική απόδειξη που είναι αυταπόδεικτο από την απλή λογική, χρειάστηκαν αιώνες.
Ο ερωτευμένος Ζήνων όλα αυτά δεν τα ήξερε. Αργότερα, γέρος πια κι αναγνωρισμένος σοφός, έχοντας αφήσει πίσω του μια κληρονομιά παραδόξων, συνειδητοποίησε ότι εξαιτίας της χελώνας επινόησε το παράδοξο. Εγινε Ζηνωνας επειδή υπήρξε εκείνη η άρνηση, όπως ο Αρχιμήδης μπήκε στη μπανιέρα κι εκτόπισε το νερό, όπως αργότερα ο Νεύτωνας έκατσε κάτω από το βαρυτικό μήλο. Αλλά όλα αυτα τα κατανόησε γέρος. Ο νεαρός ερωτευμένος Ζήνων, θα μπορούσε να ανακαλύψει το μηδέν αντί του αχιλλεα και της χελώνας. Και πάλι θα έμενε στην Ιστορία.
Μόνο που ανακαλύπτοντας το μηδέν, θα είχε ξεπεράσει και τη χελώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου