Η ζωή μου υπήρξε ένα ατελές σχήμα Μάντελμπροτ.
Φράκταλ εσωτερικά, αυτοόμοιο με όλους τους εσωτερικούς χώρους ενός σπιτιού, στη σάρκινη διάσταση. Αλλά τίποτα να μοιάζει στο έξω.
Εμοιαζε με σαλόνι που είχε τζάκι το χειμώνα, με τουαλέττα χωρίς καζανάκι στα νεύρα μου, με το ταβάνι στον φιλοσοφικό μου οίστρο, με παιδικό δωμάτιο στα μπιου γκάου, με κουζίνα στην πείνα για λογοτεχνία, με χόμ σίνεμα τα βράδια της απονενοημένης μαλακίας, με αίθουσα βασανιστηρίων στους ερωτικούς παροξυσμούς, με πλυντήριο στα μισόλογα.
Το μπλογκ αποδεικνύεται ο κήπος.
Σπέρνω τους ετεροθαλείς και ετερώνυμους να βλαστήσουν κατά την άνοιξη οι καρποί, να βγω να ρίξω κοπριά (με τα χέρια γυμνά) και το καλοκαίρι να ρουφήξω τη ντομάτα.
Ξεκίνησα να γράφω για την πάρτυ μου ένα μυθιστόρημα, σκοπεύοντας να το τελειώσω κατά το θάνατο.
Δεν τολμώ πια να το εγκαταλείψω.
Δεν επιτρέπεται.
Με υποχρεώνει ο κήπος.
Μια μέρα κάποιος πατησε ένα κουμπί κι έσβησε το δικό του μπλογκ.
Εκνευρίστηκε γιατί τον διάβασε κάποιος γνωστός του. Δεν ένοιωθε πια ελεύθερος. Αυτοκτόνησε λοιπόν τον κήπο του, επειδή ένα οικείο βλέμμα χάιδεψε τα κολοκυθάκια και τα ραπανάκια του.
Ελευθερία λοιπόν, είναι να γεύονται τους καρπούς σου μόνο οι άγνωστοι;
Οχι, δεν τη θέλω.
Για μένα ελευθερία σημαίνει να βρίσκω τον τρόπο να διηγηθώ στο παιδί μου μια ιστορία για βιασμούς παιδιών. Στη γυναίκα μου μια ιστορία για παρτούζες και απιστίες. Στον πατέρα μου, τη μανα, τους δικούς μου, να ομολογώ πως είμαι ένας φριχτός δολοφόνος με πριόνι. Αν σε τούτο το μπλογκ μπει η μανα μου, θα φρίξει. Αλλά αυτό δε με νοιάζει. Με νοιάζει ότι έχω βρει τον τρόπο να καρπίζω τη ντομάτα μου χωρίς φυτοφάρμακα. Κι έτσι δεν θα τη σκοτώσω.
Ελευθερία -και ικανότητα- είναι για μένα να βρεις τον τρόπο σποράς και το λίπασμα που να μην καταστρέφει τον κήπο, όχι να εξορίσεις τον εγγύτερο άνθρωπο χάριν του αγνώστου, συνεπώς και αδιάφορου. Αυτό είναι τεμπελιά, αφιλία, αποξένωση. Η ελευθερία που παρέχουν οι απόλυτα ξένοι είναι μια ελευθερία επίσης ξένη, θυμίζει την εξομολόγηση του μέθυσου στη μπάρα προς τον διπλανό του, θυμίζει τουρίστα σε άγνωστη πόλη.
Θέλω να σε κοιτώ στα μάτια, εσένα που αγαπώ, όταν σου διηγούμαι. Γιαυτό ζωγραφίζω πριν από όλα τα μάτια σου και μετά γράφω. Δεν ξεχνώ ποτέ το φρακταλ της ζωής. Δε σε καλώ στον κήπο, αν όμως τον ανακαλύψεις, θα σου ανοίξω διάπλατα να μπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου