Μόνοι, στην κόλαση

«Αν θα μπορούσαμε να έχουμε διαπράξει δεινό τόσο κραταιό που ο κόσμος όλος να λιποταχτήσει από την Κόλαση και να την παραχωρήσουν μόνο σ’εμάς τους δύο...» Γουίλιαμ Φώκνερ, Η Βουή και η Μανία -Σχεδόν σε σιχαίνομαι πια, της είπε. Ο,τι δεν έπραξες από συμπόνοια θα το πράξεις τώρα από φόβο. Φοβάσαι μη σου κάνω κακό. Γι αυτό και μόνο δέχεσαι. Τόσα χρόνια σε παρακαλούσα. Επρεπε να φτάσουμε εδώ; -Κι αυτό δε σου λέει τίποτα; τον ρώτησε δακρυσμένη. Ηθελε να του τονίσει πόσο αδύνατον της ήταν πια να κάνουν έρωτα. Εστω για τελευταία φορά, όπως εκείνος ζητούσε για να «λυτρωθεί». Δεν τον πίστευε. Είχε να τον πιστέψει από τότε που αποφάσισε πως αρκετά μαζί του. Χρόνια ολόκληρα πια. Αλλά αυτός επέμενε! Χρόνια! Ολόκληρα! Πια! Του έλεγε, πράγματι. Δεν της είπε όμως τι. Θα το πει τώρα. Του έλεγε πως αυτός ο άνθρωπος που τόσο αγαπήθηκε, δεν ήταν παρά ένα ανθρωπάκι. Ενας φιλοτομάρης, που ο φόβος για τον εαυτό του, ο φόβος της μήπως η τρέλα του άλλου τον οδηγούσε πραγματικά στο έγκλημα, του επιτρέπει να πράξει αυτό που η συμπόνοια δεν ήταν αρκετή. Δεν σημαίνει τίποτα να θυσιάζεσαι για κάποιον που λατρεύεις. Απολύτως τίποτα, αυτό είναι αυτονόητο.Σημαίνει όμως πολλά να σώζεις κάποιον που δεν αγαπάς πια, όταν κατανοείς πως κινδυνεύει. Δεν τα είπε αυτά όμως. Αντίθετα, χαμήλωσε το βλέμμα και επανέλαβε μονότονα: -Σε αγάπησα... Είναι μερικά πράγματα στη ζωή που δε μπορώ να κάνω. Δε μπορώ να εγκαταλείψω ό,τι αγάπησα. Οσοι άνθρωποι έχω αγαπήσει βρίσκονται ακόμα στη ζωή μου. Ολοι όσοι ζουν. Καταλαβαίνεις; Ολοι. Ακόμα και η πρώην γυναίκα μου -Ομως εγώ θέλω να εγκαταλειφθώ. Θέλω να εξαφανιστείς από τη ζωή μου για πάντα. Κι αν σκοτωθείς εσύ θα φταίς, όχι εγώ. Εσύ το σκάρωσες όλο αυτό το παραμύθι. Δεν σέβεσαι το όχι του άλλου. Δεν σε αντέχω άλλο... Αν τα πράγματα ήταν όπως λες εσύ, τότε κάθε σχέση που διακόπτεται μονομερώς θα μείωνε τον πληθυσμό κατά έναν... Ολοι μου οι φίλοι μου λένε πως έχω δίκιο... Και δάκρυζε. Ο αντρας συνειδητοποίησε πως αν η γυναίκα απέναντί του μπορούσε να το κάνει χωρίς επιπτώσεις, πιθανότατα θα τον σκότωνε επι τόπου. Τον τσουβάλιαζε άνετα. Κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι, του έλεγε. Τη σπανιότητά του τη βίωνε τώρα εφιαλτικά. Την ίδια σπανιότητα που κάποτε αναγνώριζε και αγαπούσε, αυτήν τώρα τσουβάλιαζε. Η ίδια που τον είχε, κάποτε, αγαπήσει. Η ίδια που τον είχε εγκαταλείψει κατόπιν σε όλες ανεξαιρέτως τις κρίσεις που πέρασε. Η ίδια. Που η αγάπη της ανεβοκατέβαινε σαν την ουρά της αγελάδας από το άπειρο στο μηδέν και που όταν κάποτε του έλεγε «κι εγώ δεν ξέρω πόσο βαθύ είναι αυτό που νοιώθω για σένα», το εννοούσε. Δεν ήξερε πόσο ρηχό ήταν, κι ας το ονόμαζε έρωτα. Ναι, οι φίλοι της τη δικαίωναν, έχοντας ακούσει βέβαια μόνο τη δική της εκδοχή. Οι δικοί του φίλοι δεν τον δικαίωναν. Γιατί εκείνος φρόντιζε πάντα να τους εκθέτει και τη δική της εκδοχή. Η μήπως δεν ήταν πια η ίδια; Εσφιξε τα δόντια. -Εστω κι έτσι, θα έχουμε μια τελευταία ευκαιρία, της είπε. Είτε θα διασώσουμε τη μνήμη μας, είτε θα παραμείνουμε για πάντα η μεγαλύτερη πληγή ο ένας για τον άλλον. Δε νομίζω κανείς ποτέ να βρεθεί που θα μας πληγώσει περισσότερο. Αν όμως τα καταφέρουμε αυτή την τελευταία φορά, αν με πιστέψεις μια μοναδική φορά, θα λυτρωθούμε κι οι δυό. Δεν θα σου ξαναθέσω ποτέ το θέμα του έρωτα και της επαφής μας. Μετά απο αυτό είσαι ελεύθερη για όσο θες. Κι ας είναι για πάντα. Μόνο αν εσύ θελήσεις θα ξαναεπικοινωνήσουμε. Αλλά δώσε μου το χέρι σου, ασε με για τελευταία φορά να χωθώ στην αγκαλιά σου, παρε από μέσα μου τούτο το καρκίνωμα, βγες από μέσα μου αφού δε θες να μείνεις, γιατρεψέ με... -Δε μπορείς να τα έχεις όλα, είπε αυτή. Θα σου δοθώ γιατί πράγματι σε φοβάμαι, αλλά αυτό με ενοχλεί, με πονάει, με αηδιάζει, δε θέλω ούτε να σε βλέπω πόσο μάλλον να σε αγγίξω πια. Νοιώθω σα να πίνω μουρουνόλαδο. Είναι αδύνατον να σου δοθώ με την καρδιά μου, όπως ζητάς. Και απορώ πως εσύ επιμένεις να θες ερωτικά έναν άνθρωπο που λες πως σχεδόν σιχαίνεσαι. -Επειδή η τρέλα δεν με τύφλωσε –ακόμα- και ξέρω πως το σκουλήκι που αντικρύζω τώρα είναι σκουλήκι μόνο για μένα, ενώ για άλλους μπορεί να είναι ένας άγγελος. Ενω εσύ δε διαχωρίζεις τη φρίκη που εισπράττεις από μένα, δε βλέπεις τη γενικευμένη κρίση που διαβαίνω και πιστεύεις πως είμαι ενας φριχτός άνθρωπος γενικά, παρά την καλλιέργειά σου τυφλώνεσαι και επειδή η κατάσταση σε αφορά δε συνειδητοποιείς πως η μανία και η βουή πάνε πάντοτε αντάμα, πως ο τρόπος σου προκαλεί την εμμονή μου, πως η στάση σου απέναντί μου εκπληρώνει τις χειρότερες προφητείες σου, πως όταν μου είπες να περιμένω είχα ήδη δυό χρόνια αναμονής, πως... -Πάμε να φύγουμε, τον διέκοψε. Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Δε θέλω να με ξαναενοχλήσεις μέχρι εκείνη τη σκατομέρα. Και μετά θέλω να εξαφανιστείς. Οτι με αγαπάς και με διεκδικείς δε μου λέει τίποτα. Είναι το άλλοθί σου να με τυρρανάς, να με πνίγεις. Δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ μετά απο αυτό. Ακους; Ποτέ. Δε θα με ξαναπάρεις τηλέφωνο, δε θα μου γράψεις, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Θα χαθείς οριστικά. Δεν σε αντέχω άλλο. Ορκίσου το! Της το ορκίστηκε. Ξανά. Ο άντρας αυτός ήξερε εκείνη τη στιγμή, ψέμματα, ήξερε πολλές στιγμές πριν, πως είχε απωλέσει για πάντα τον ανδρισμό του γι αυτή τη γυναίκα. Πως οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί και πως εκείνη ήταν ο άντρας τώρα κι αυτός μια σαχλή γυναικούλα που κλαψούριζε. Πως δεν είχε τόση σημασία πως τελικά κατάφερνε, έστω με το φόβο, αυτό που τόσα χρόνια ποθούσε. Γιατί δεν το ποθούσε πια. Λίγη σημασία είχε πια γι αυτόν το δόσιμό της. Αλλά εκείνη δεν το ήξερε. Δεν θα της το έλεγε ποτέ. Αντίθετα, θα της έδινε την τελευταία ευκαιρία να μη γίνει ανθρωπάκι. Οταν θα έφταναν εκεί, δεν θα της έκανε έρωτα. Ηθελε μόνο να την αγκαλιάσει και να αφεθεί να κλάψει. Σαν σωστή σαχλή γυναικούλα που είχε γίνει. Αυτό σήμαινε για εκείνον ν αγαπάς. Να δίνεις ευκαιρίες, να μη φοβάσαι τον ξεπεσμό, να παραδίνεσαι. Σηκώθηκε, έσυρε την ξεφτίλα του στην έξοδο και την κοίταξε να φεύγει με τα δάκρυα ακόμα στα μάτια της. Μέσα του καταλάβαινε την αηδία της. Αλλά καταλάβαινε και κάτι ακόμα. Δεν είχε παίξει το παιχνίδι του φύλου και της υπεροχής. Είχε παραδοθεί. Είχε αφεθεί να ξεφτιλιστεί, παρότι γνώριζε στην εντέλεια τους κανόνες του παιχνιδιού. Η γυναίκα που έφευγε, δεν ήξερε πως αυτή η «σαχλή γυναικούλα» είχε να τον περιμένουν άλλες φίλες πρόθυμες και ευγενείς. Πως όσα έκανε δεν τα έκανε γιατί ήθελε απλά να γαμήσει. Για πρώτη φορά στη ζωή του είχε μαζί της νικήσει τον εγωισμό και το φύλο του. Εκείνη δεν θα καταλάβαινε ποτέ πως ήθελε το μουνί της επειδή ππεριβαλόταν από εκείνη, επειδή αγαπούσε την καρδιά της. Γιατί κάποτε είχε καρδιά για κείνον. Κι έτσι εκείνη κατέστρεφε το αντικείμενο της αγάπης του, την ίδια της την ψυχή, ενώ αυτός κατέστρεφε όλα τ' άλλα. Ιδού το κραταιό δεινό. Ναι, η Kόλαση τους ανήκε εξ ολοκλήρου εφόσον κανείς σοβαρός κολασμένος δε μπορεί να ανεχτεί τόση βλακεία.