Το υστερόγραφο μιας σχέσης

Η ιστορία μας σε τούτο πιστεύω διαφέρει
Από μυριάδες ιστορίες τεθν-ερώτων
Που δεν αξίζει να ειπωθούν στους ζωντανούς
Ζήσαμε σαν να μην υπήρχε τέλος
Ενώ γνωρίζαμε τη νεκρογένεση
Σαν οι γενιές των ανθρώπων όλες
Από εμάς να πήγαζαν
Και να επέστρεφαν σε μας
Σε κάθε υγρή μεγάλη έκρηξη
Ζήσαμε αφιλοκερδώς δωρίζοντες
Το σώμα ημών το επιούσιον
Μη προσδοκώντας αμοιβή
Εξαργυρωμένη σε χρόνο
Μεταμφιεσμένη σε νέα πορεία
Η έστω, με μπράτσο παρήγορο.
Ισως γι αυτό να μας χαρίστηκε -για λίγο, για τόσο λίγο, συμπληρώνω πια
Το παντατίφ της επικοινωνίας
Θυμάσαι, οπωσδήποτε θυμάσαι,
Όλες εκείνες τις προτάσεις
Που δεν ξεστόμισα
Κι εγώ οπωσδήποτε θυμάμαι,
Όσα μου απέστειλες αμίλητη.
Ζήσαμε τις προσταγές τους αθάνατοι
Μυρίζοντας το μυστικό μας δώρο
Το σκοτεινό και απαστράπτον
Μακάρια στο λαιμό
Η έκσταση αυτή σημαίνει παιδικότητα
Που μυρηκάζει αθώα το χρόνο
Ακόμα κι όταν εκείνος κυκλώσει.
Και ζώντας έτσι αποδειχτήκαμε έτοιμοι -ανέτοιμοι, γράφω τώρα
Για τον πνιγμό από γραμματική
Τη γκιλοτίνα από προθέσεις
Τον πιο αναπόφευκτο θάνατο
Έτσι ώστε όταν έφτασε η ώρα
Κι αρχίσαμε τις αναλύσεις

Μίλησε μέσα μας η μνήμη της σιωπής -της κραυγής, προσθέτει ο χρόνος.